4
"Mom," I looked at my back when I heard Zally's weak voice calling me from the living room.
I'm cooking our breakfast. Maaga akong nagising kaya nagluto na agad ako ng agahan namin. Kailangan din pala namin maghire ng kasambahay. Gusto ni Ivo na kumuha na lang sa kanila ng kasambahay, naa inayawan ko, baka mamaya ay may iutos ang daddy niya roon at malaman ang galaw namin. Naintindihan iyon ni Ivo kaya hahanap na lang daw kami.
I quickly turned off the stove and removed my apron before leaving the kitchen and going to where Zally was. I quickly approached Zally, who was close to crying while looking around, like she was looking at me. I was sure she was looking for me.
"Zally?" Malumanay na tawag ko.
"Mo…mmy!" Humikbi pa ito at nanubig na agad ang mata niya nang makita ako.
"What happened?" Taka at nag-aalalang tanong ko sa kanya.
Hinawakan ko ang buhok niya at inayos iyon. She didn't say a word and just hugged me. Nagpakawala siya ng hikbi, isang hikbi, dalawang hikbi, hanggang sa tuluyan na siyaang humagulgol ng iyak.
"I had a bad dream, mommy!" She cried, and it was loud. That's why Ivo came out after that. Sa subrang lakas ng iyak ni Zally ay pati si Anna ay lumabas na sa kwarto niya.
"That's just a bad dream, Zally," mahinahon kong sambit sa kanya.
Nang tignan ko si Ivo ay kitang-kita ko ang pag kunot ng noo niya habang papalapit sa'min. When Zally heard Ivo voice, agad siyang kumalas sa'kin at hinarap si Ivo para nagsumbong din sa kanya habang patuloy pa rin naman siya sa pag-iyak.
Binuhat ni Ivo si Zally at naupo sa sofa. Zally buried her face in Ivo's neck while crying. Mahigpit ang yakap ni Zally kay Ivo na para bang kay Ivo siya kumukuha ng lakas. Napangiti ako. See, Yrony. Ganito ka sana kung hindi ka nagluko. Napapikit ako at napailing nang maisip iyon dahil hindi ko dapat iyon iniisip, hindi ko dapat siya iniisip.
"Don't cry, Princess. If you cry, you will be ugly; if you are ugly, hindi mo na kamukha si Mommy na maganda," Ivo said, explaining why Zally tried to stop herself from crying, pero humihikbi hikbi pa rin ito af hirap pigilan ang sarili sa pag-iyak.
Why would I even let that asshole enter my mind?! Tsk!
Zally looks like me; that's what they all say, but Rony... Tsk! I don't even want to admit it to myself, but he gets his visual from Yrony; he also gets his grumpy attitude, iyong pagiging masungit nito kuhang-kuha ni Rony, so even though I really want to not think about him, I still end up thinking about him because every time I look at Rony, it's like I'm looking at Yrony.
Ilang sandali ay tuluyan nang tumigil si Zally sa pag-iyak at nakakatawa na rin. Hindi naman nagtagal ay lumabas na rin si Rony. Muli akong napasinghab nang mapansin ang mapungay na mata ng anak ko at kitang-kita pa rin ang antok sa kanya.
I heard Anna laugh while staring at me, then at Rony, and then again, her stare back at me. Kahit hindi magsalita ay alam kong alam niya ang nasa isip ko ngayon. Pati tuloy si Ivo ay napailing na lang nang tignan ako, pero nakangisi na para bang mas lalo akong iniinis.
"Tumigil nga kayo," nakasimangot na sambit ko.
Pagkatapos naming kumain ay nag-ayos na ako ng sarili ko. Kailangan kong makipagmeeting sa interior designer. I already called her and she already said na magkikita kami sa isang mamahaling restaurant at sa VIP room.
"That interior designer you got seems to be rich. That restaurant was one of the expensive restaurants here in the Philippines," Ivo said when he was about to take me to that restaurant.
May trabaho pa siya at ihahatid lang niya ako sa lugar na iyon. Ang sabi niya ay tawagan ko na lang siya kapag tapos na ako sa meeting para masundo na niya ako.
Omoo ako sa kanya, pero sa isip ko ay hindi ko na siya tatawagan. Ayokong abalahin siya sa ganitong kasimpleng bagay. Baka mamaya ay nasa gitna ito ng trabaho kapag tatawagan ko siya. Ayokong maging mas maabala siya.
Kaya ko namang mag taxi na lang. Oo at ilang taon na din ang nakalipas, siguradong marami nang nagbago rito, pero kaya ko naman mag taxi ng mag-isa. Hindi na ako bata.
"Really? Tapos sabi niya sa VIP room daw at siya na ang bahala sa gastos," sambit ko at hindi ko maiwasang ikumot ang noo ko.
Napansin ko ang pag-iisip saglit ni Ivo. Ilang beses ko tuloy siyang sinulyapan ng pa-ulit-ulit, pero hindi naman na din siya nagsalita pa.
"Iyan ba?" Takang tanong ko dahil masyadong mamahalin ngang tignan ang restaurant na iyon.
"Yes. That's why I'm impressed and thinking something about it," sambit niya.
"Thinking about what?" Hindi ko na maiwasang Itanong iyon sa kanya.
"Nothing. Huwag mo na lang ako pansinin," sambit din naman niya.
Hindi ko maiwasang mamangha nang makita ang restaurant na sinasabi niya. Hindi na sa'kin bago ang makakita at makapunta sa mamahaling restaurant dahil isa akong Alvarez, but I really can't help it. This is so big and expensive. Sa labas pa lang ay sumisigaw na sa kamahalan ang bawat pagkain doon.
"Mas maayos ba kung sasabihin kong hati na lang kami sa bayad?" Hindi ko maiwasang itanong iyon.
"You can ask her, but I think you should just let her, if that is what she wants. Besides, that's what she said in the beginning, but it's up to you," he said.
Napabuntong hininga pa ako bago magpaalam at lumabas na sa kotse niya. Pagpasok ko ay maraming nakahilera sa magkabilang gilid ng automatic door, na para bang gawi na sa restaurant na iyon na ganoon ang salubong sa mga papasok.Iilan lang ang tao na nakaupo sa lamesa at masyadong magaan ang ambiance na nakakarelax talaga. They greeted me kaya binati ko na rin sila pabalik."Do you have a reservation, Ma'am?" Tanong ng isa kaya umiling ako."I'm Affeya Bueno. I'm here for the reservation of Sidney Velario," sambit ko.Agad naman silang tumango at iginaya ako isang VIP room. I get my phone while they open the door of the VIP room for me. Hindi ko maiwasang mapangiti nang magsend ng picture si Anna. Picture iyon ni Zally habang nakasimangot.Anna:Naiinis nanaman siya sa Kuya Rony niya kasi ayaw nitong makipaglaro sa kanya. Etong anak mong si Rony para talagang hindi bata.Napailing ako at natawa ulit. Pumasok ako sa loob ng VIP room na iyon nang hindi tinitignan ang taong nasa harap ko.
5 - IslaYrony's POV"Bro? Where are you? Janica is calling me and asking where you are right now. I can't answer her because I don't know where you are," I heard Kyle say from my phone that was on the table. It was on a loudspeaker, so I could hear it even though I was busy cooking and doing something.Kung alam ko lang na tungkol doon ang sasabihin niya ay hindi ko na ito sinagot."Bro! Naririnig mo ba ako? I said Janica—""Just tell her that she needs to mind her own business. She's interfering too much in my life," I said angrily, making it louder for him to hear it very clearly."Nag-aalala lang ang kapatid mo sayo—""Pwes, gusto kong sabihin mo sa kanya para malaman niyang hindi ko kailangan ang pag-aalala niya," mabilis na sambit ko.Narinig ko ang buntong hininga niya mula sa kabilang linya kaya napailing na lang ako at napaigting ang panga. Kahit anong gawin ko, hindi ko makalimutan ang pangingielam niya sa buhay ko. How she destroyed me. How she destroyed my relationship wi
Affeya's POVNagising ako dahil naramdaman ko ang paghawak sa kamay ko halos manlaki ang kamay ko nang makita ko kung sino ang nasa kamang kinahihigaan ko. Noong una ay hindi ko maiwasang matakot, pero nang makita ko na si Yrony iyon ay hindi ko alam kung bakit nakahinga ako ng maluwag.Napatingin ako sa kamay ko. Umawang ang labi ko nang mapansin ko iyon. Mabilis kong inilayo ang kamay ko sa kanya at naupo."T-Teka. B-Bakit nandito ka?" Nagtatakang tanong ko, pero agad kong naalala ang huling nangyare. Muli akong napasinghab. Kinidnap niya ako. Pinatulog niya ako para makidnap. Mabilis akong bumaba sa kama at pumunta sa malayong parte ng kwarto.I was going to meet with an interior designer, but it turned out that it's just a fake name. Walang interior designer na Sydney, and all of it is fake, and the person in front of me just made it up to make this plan. My chest pounded, and I immediately looked around. It's familiar, and I know I've been here before.Yrony was now staring at m
6"Let's eat, Zay," sambit niya sa kabila ng subrang daming sinabi ko sa kanya. Para akong nainsulto sa pagbalewala niya sa mga sinabi ko. Gusto ko siyang bulyawan ngayon, pero ginawa ko ang lahat para hindi iyon mangyare dahil ang gusto ko na lang ay ang makaalis dito.Napabuntong hininga ako at kinalma ang sarili ko. Tuyo na rin ang luha sa mata ko dahil sa galit na naramdaman ko kanina lang nang sabihin niyang namimiss niya ako. Kalokohan iyon."Give me your phone. Tatawagan ko ang asawa ko. Magpapasundo ako rito kung ayaw mong ipadala ang pwede kong sakyan dito," mariin at seryosong sambit ko sa kanya.But I swallowed hard when I saw that his expression became serious, as if I had said something that should not be said to him."Hindi mo ba naiintindihan kung bakit ka nandito? Akala ko ba hindi ka tanga?" Seryosong tanong niya at malayong-malayo na ito sa mahinahon niyang boses kanina, na talaga atang nagalit ko siya sa sinabi ko sa kanya.Tinapangan ko ang sarili ko nang humakban
Hindi. Hinding-hindi ako magpapaapekto! Ano naman kung galit siya? Ano naman kung nakakpanghina ng titig niya? Wala akong pakealam! Kailangan kong umalis dito at baka hinahanap na ako ng mga anak ko.Si Zally, baka umiiyak na siya ngayon dahil wala pa ako. Baka nag-aalala na sila ngayon. Even so, I immediately tried to push him again, but he held my hand in the hand where my wedding ring was. Kung ano man ang binabalik niya, sigurado akong hindi ko iyon magugustuhan, at tama ako.Nanlaki na lang ang mata ko nang walang kahirap-hirap niyang tinanggal ang singsing sa daliri ko. Sa gulat ko ay napatitig na lang ako roon, pati tuloy sa paghagis niya kung kung saan ang singsing ay wala akong nagawa.Subrang bilis ng paggalaw niya.There was a moment of silence between the two of us. Only the hum of the waves in the sea and the wind can be heard around us. Masyadong tahimik."Anong ginawa mo?" I asked in disbelief as I looked at him with a look of disbelief mixed with anger. Kung kanina ay
7 - YakapAyoko man na makasabay siya, wala akong nagawa. Kailangan kong magpalakas. Hindi dahil nandito ako at kinidnap niya ako ay magpapaka miserable na ako. While eating, I couldn't help but think of Zally and Rony. Ivo and Anna must be worried now too. The image of Zally, who is crying and calling my name, wants me to cry more. Napatitig ako ng matagal sa baso ko at parang wala ng ganang kumain."Do you like this?" Tanong nito habang nilalagyan ng pagkain ang pinggan ko.Kalokohan na talaga ito. Malaking kalokohan na nga ito. Lahat ng sinabi niya. Lahat ng ginawa at gagawin niya ngayon ay kalokohan. Lahat ng iyon kalokohan.Hindi ko siya sinagot. Nanatili akong tahimik at nakatitig lang sa pagkain na nasa harap. Kinuha niyo ang pagkain sa kwarto niya at nilagay rito sa dining table.I took a deep breath while watching everything he was doing right now. I let him do whatever he wanted to do. Putting food on my plate and pouring water into my glass, I also let him. I don't want to
7.1 Yrony's POVI stared at myself in the mirror. We finished eating, and I finished taking a shower, but I couldn't get rid of everything that happened earlier in my mind.Alam ko na ang iniisip niya ay ang sama sama ko na. Kinidnap ko siya. Kita ko sa kanya ang lubos na galit niya nang hinagis ko ang singsing niya na tanda na kinasal na siya.Hindi ko matanggal sa isip ko ang paghagulgol at pag-iyak niya nang halikan ko siya, na para bang mali iyon at ayaw niya.Fvck! Of course, that's not a fvcking wrong! Don't think like a shit, Yrony.Kahit saan mo tignan, it's fvcking wrong. Kissing her is wrong because she is already married. It's wrong to do that because she already belongs to someone else.Umiyak siya habang hinahalikan ko siya. I don't want to see her like that. Ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang makita ko siyang umiiyak, noon pa man ay iyon na ang pinakaayaw ko. Bakit ba lahat na lang ng gagawin ko ay napapaiyak ko siya? All I want is to be with her.My serious face remaine
I thought it was just a dream—everything that happened last night when I woke up alone in bed—but when I looked around, my shoulders just dropped. The familiar room and his scent in this room made me realise that it was not a dream. Everything that happened was not a dream.Nandito ako nga ako sa lugar na 'to at kinidnap niya ako.I was weak when I got up to go to the bathroom, and every movement I made in the shower was extremely slow. Nakakapanghina, lalo na habang iniisip ko kung hanggang kailan ako rito sa isla na 'to at kung kailan ko ulit makikita ang mga anak ko.I wanted to cry when I came out, and the whole house was so quiet. Walang bakas ni Zally at Yrony.I miss my daughter and son. I miss them so much. I already want to hug them, na kahit isang araw pa lang, pakiramdam ko mababaliw na ako sa pagkamiss ko sa kanila at pag-iisip ko sa kanila. I already wanted to hear their voices.Agad na bumalot ang galit sa akin habang iniisip ang pagiging selfish ni Yrony. How could he d