Chapter 1

"Maria Asuncion Padua, will you take Monroe James Silvestre as your husband? For richer or for poorer, in sickness and in health, 'til death do you part?"

Nakatingin ako sa kawalan at lumilipad ang isip ko kaya hindi ko napakinggan ang sinasabi ng pari na nasa harapan ko. 

Bigla naman akong siniko ng lalaking katabi ko.

"Sunny, he's asking you," bulong niya sa akin. Para tuloy kiniliti ang tainga ko dahil sa hangin na nanggaling sa bibig niya.

Medyo nataranta ako at malakas kong sinabi ang "Oh, YES, I DO." na siyang ikinagulat ng lahat ng taong nasa simbahan. May microphone kasi kaming hawak ni Mon.

"Talagang ipinagsigawan pa ng bride. Mukhang inlove na inlove talaga sila sa isa't isa hindi gaya ng mga kumakalat na tsismis." May pagsa-paniki ata itong pandinig ko kaya narinig ko ang sabi ng ilang abay sa likod ko.

Nagkakamali kayo. Hay, kung alam lang ninyo.

"You may now kiss the bride." Matapos wikain iyon ng pari ay nagharap kaming dalawa ng lalaking mapapangasawa ko.

He looks dashing in his white tailored suit. Ngayon ko lang napansin, pero hindi ba ito ang suit na itinuro ko noong pinapipili niya ako kung anong susuotin niya? I just picked whatever that day though. Hindi ko alam na susundin niya ako.

Akmang lumapit siya sa akin na siyang nagbigay daan para malanghap ko ang pabangong laging sinusuot niya. Sa pagtanggal niyang marahan ng belo sa aking ulo, nakita kong tumama sa kanyang mukha ang sinag ng araw na nanggagaling sa makulay na bintana ng simbahan. Nagmistula tuloy ginto ang kanyang hazel brown na mata. Maging ang buhok niya ay tila ginto rin ang mga hibla.

He has those classic cold eyes but it turned warm when he smiled. He slowly leaned to get closer to me and held my face as both of our lips touched. I closed my eyes. It was a slow gentle kiss that almost made my heart melt. After I opened them, a big round of applause and set of congratulations welcomed me and my now husband, Monroe James Silvestre.

Sinabugan kami ng bulaklak ng mga flower boys at flower girls.  Nang may dumapo sa buhok ko ay marahang inalis ito ni Mon. He's really good at acting. Dapat nag-artista na lang talaga siya.

Pero hindi naman ako pahuhuli pagdating sa aktingan. I smiled and thanked everyone when he suddenly carried me like a princess. I kissed him again and our guests went wild.

But seriously, I didn't know it would come to this. Hindi ko alam na mauuwi kami sa kasalan. I dreamed of marrying someday but not to him, not to this dumb CEO.

I sincerely think that marrying him is a dumb idea.

Why do I think so? Well, we have to go back 10 years ago. 

Panay ang pagbaba at pag-akyat namin ni Nanay Lourdes dahil walang tigil ang pagtawag ng pangalan ko sa entablado. Hakot-awards na naman kasi ako ngayong taon dahil ako na naman ang nasa top.

"Ang galing-galing talaga ng anak ko. Bukod sa napakaganda, napakatalino pa," wika sa akin ni Nanay habang hinahalikan ang noo at pisngi ko.

"S'yempre, 'Nay. Sa 'yo ako nagmana," wika ko pabalik sa kanya sabay niyakap siya ng mahigpit.

Ako si Maria Asuncion Padua, na mas kilala bilang Sunny na siyang aking palayaw. I got it when I was a kid at siya na ring tawag ng lahat sa akin hanggang ngayon.

Nasa huling taon na ako ng high school at dito ako nag-aaral sa Buencamino Science High School. Ang pinakaprestihiyosong paaralan na pinagtapusan ng mga kilalang tao na nagpapatakbo dito sa bayan ng Buencamino.

I've always been at the top of my class. Kailangan kasi mataas ang grades ko para hindi mawala ang scholarship ko.

Mahirap lang kasi kami. Ang nanay kong si Lourdes ay isang kasambahay at ang tatay kong si Julio ay isang driver.

Naninilbihan ang pamilya namin sa mansyon ng mga Silvestre, ang pinakamakapangyarihang angkan dito sa bayan namin. Binubuo ang pamilya nila ng mga magagaling na negosyante at sila ang nagmamay-ari sa isa sa pinakamalaking mall hindi lang dito sa Buencamino kundi na rin sa buong Pilipinas, ang Silver Star Supermall.

At dito sa paaralang ito, pumapasok ang nag-iisang anak na lalaki at tagapagmana ng mga Silvestre. Siya ay walang iba kundi si Monroe James Silvestre.

Ang lalaking kanina pa nakahilata sa bench ng court ng school namin. Malapit na magsimula ang klase pero mukhang wala siyang balak na bumangon.

Kung grades lang ang pag-uusapan, ako ang laging nasa taas at siya naman ang

pinaka-mababa. Pero kabaligtaran iyon, kung estado na ng buhay namin ang pag-uusapan.

He doesn't seem to care about his studies at lagi rin siyang nagka-cutting classes. It must be because he's rich. He doesn't need to study hard to get a better chance at life. Since he was born, he was set to inherit a huge amount of wealth that could provide for my family and another thousand at most.

"Mon, anong ginagawa mo dito. Wala namang practice ang basketball team ah. Malapit na mag-ring ang bell. Pumasok ka na ng classroom." Umakyat ako sa bench at tumayo sa isang hakbang na mas mataas sa kinahihigaan niya.

"You know I can see your panties if you stand from there, right?" nakakaloko siyang ngumiti sa akin.

Hinampas ko siya ng hawak na libro ko. "Manyak! Bahala ka nga diyan."

Bumaba ako ng bench at naglakad papalayo. Nagmamagandang-loob pa naman ako sa kanya. Minsan lang 'to.

"That's right. Leave me alone. Huwag mo na lang akong pansinin kapag andito tayo sa school. Stop calling me Mon or else other girls might think that were close." Mon got up as he said those words. Napaka-maldito niya talaga sa akin. Well, masungit din naman ako sa kanya, so quits lang.

Mon and I live in the same house. Ang kaibahan nga lang, nakatira ako sa attic samantalang nasa ikatlong palapag ang kwarto niya. It's funny how it represents so well our social statuses.

We used to be friends when we were little but we drifted away as we grew up. Noong tumanda lang kasi namin naintindihan ang layo ng agwat namin sa isa't isa. Hindi na kami masyadong nag-uusap sa mansyon at hindi rin nagpapansinan dito sa paaralan.

"Sunny, kanina pa kita hinahanap. Akala ko nasa room ka na pero pagdating ko, wala ka pala roon. Anong ginagawa mo dito sa may court?” Sunod-sunod na tanong sa akin na makisig na lalaki na may kayumanggi ang balat. Nakasuot siya ng unipormeng pang-lalaki at napakalinis niyang tingnan. Hindi katulad noong isa diyan.

“Wala. Walang kwenta ‘yong pinunta ko rito.”

“Huh?” lito niyang tingin sa akin bago dumungaw sa likod ko.

“Tara na sa room, hindi maaring late ka sa klase, Mr. Student President.” Hinila ko na ang kamay niya at naglakad patungo sa aming silid-aralan.

Ipinulupot ko ang braso ko sa bisig niya at malambing na nagtanong, “Francis, na-miss mo ba agad ako?”

“Na-miss?” biglang namula ang tainga niya. “ Nag-aalala lang talaga ako kapag wala ka sa paningin ko.”

“Pasensiya na, Ginoong Luciardo. Hayaan mo, hindi na ako aalis sa tabi mo.”

Iyon ang sinabi ko sa kanya pero hindi ko nagawang tuparin ang pangako ko. Lumuwas ako ng Maynila para ipagpatuloy ang pag-aaral ko at iniwang mag-isa si Francis sa Buencamino. Dahil na rin sa kailangan kong kumita ng malaki para sa pamilya ay tinanggap ko ang trabaho sa abroad at lumipad papuntang Amerika.

Matapos ang halos sampung taon, nagbabalik muli ako rito sa Buencamino para tingnan ang kalagayan ng aking ina nasa malubhang kalagayan at sa loob ko’y umaasa na makikita ko ulit siya.

Papauwi na ko ng bahay namin matapos bisitahin si Nanay nang makita ko ang isang pamilyar na mukha sa parking lot ng ospital.

“Francis-” Napahinto ako sa pagtawag at paglalakad palapit sa kanya nang may babaeng dumating at hinalikan siya.

“Hon, naghintay ka ba ng matagal sa ‘min ni baby?” wika ng babae na may hagkang sanggol.

Nagtago ako sa likod ng kotse ko at wari’y nadurog ang puso ko na mapakinggan ko ang tinig niya.

“Hindi naman, Hon. Kadadating ko rin lang. Tara na umuwi at baka gumabi pa. Baka lamigin ang baby natin.” Inalalayan niya ang kanyang asawa sa pagpasok ng kotse at nagmaneho pauwi ng tahanan nila.

Nagsimula na ng pamilya si Francis at hindi ako kasama sa pamilyang kanyang nabuo.

Ano bang inaasahan ko? Ang hintayin niya ako matapos ang sampung taon kong paglisan? Na hindi kukupas ang pagtingin niya at mag-aalab pa rin ang nararamdaman niya?

Sampung taon ang lumipas. Nawala na ang lubak sa mga kalsada. Ang dating palayan ay naging subdivision na. Umusbong na ang teknolohiya. Giba na ang mga dating gusaling nakatirik sa lupaing ito. Marami nang nagbago at kasama na siya roon.

Gamit ang kotse ma naipundar ko mula sa pagtatrabaho sa Amerika nagpatuloy lang ako sa pagmamaneho na walang iniisip na destinasyon. Gulo pa rin ang isip ko dahil sa nasaksihan ko kanina at waring lasing ang diwa kahit hindi naman ako nakainom.

Napagpasyahan kong totoong magpakalasing at matapos bumili ng limang bote ng alak ay nagtungo ako sa dakong silangan kung saan nakatirik ang luma at abandonadong mansyon ng mga Silvestre.

Dito ako lumaki sa bahay na ito at kahit lumipat na kami ng tirahan ay pumupunta pa rin ako dito paminsan-minsan. Iilan lang ang nakakaalam ng sikretong lagusan para makapasok dito kaya naging secret hideout ko ito.

Pumwesto ako doon sa pasamano. Umupo ako sa luma at umuugang upuan at nagsimulang buksan ang takip ng mga bote ng alak na balak kong laklakin magdamag.

"Mali ba ang desisyon kong unahin ang pamilya ko kaysa pag-ibig? Sa sobrang desperado kong iahon ang pamilya ko sa hirap, kapalit nito ang tuluyang paglaho ng kanyang pagsinta.

Was I gone for too long? Is that why he wasn't able to wait for me? 10 years has passed but there's never a single day that I didn't think of him."

Sunod-sunod ang pagtagay ko at sa huli ay sa mismong bote na ko uminom. Ilang saglit lang ay nakaubos na agad ako ng tatlong bote ng alak.

Mayamaya, hindi ko na napigilan ang pagdausdos ng aking luha sa mapula kong pisngi. Humagulhol ako sa gitna ng gabi. Nagtakipsilim na kaya sinindihan ko ang mga kandila gamit ang lampara na nakita ko nang pumasok ako sa mansyon.

Habang hawak ang lampara ay nagsimula kong libutin ang loob ng mansyon. Nang makarating ako sa sala ay bigla akong narinig ng kakaibang tunog. "Ano 'yon?"

Nahulog sa mesa ang isang plorera na may mga lamang makukulay na bato at holen. "Akala ko ba walang tao dito?" Napa-antanda na lang ako ng krus sa takot.

Sinundan ko ng tingin ang paggulong ng holen hanggang tumama ito sa paa ko. Nang tumingin ako sa harap ko ay may nakita akong anino.

"Aaahhh!" sigaw ko. Halos atakehin ako sa puso.

"Ssshhh! Huwag ka ngang maingay," sabi ng lalaki na sumulpot sa harap ko. Tinakpan niya ang bibig ko habang sinisenyasan ako na tumahimik.

Nabitawan ko tuloy ang lampara na hawak ko.

"What the hell, Sunny! Balak mo bang sunugin ang bahay na 'to? Idadamay mo pa 'ko, leche. Malilintikan ka sa Mama ko nito," pagmumura niya habang pilit inapula ang apoy na galing sa natapon kong lampara.

Kilala ko ang boses na ito. Pamilyar ang pagka-irita niya sa akin. Ilang beses na rin akong narindi sa tuwing sinasabi niyang isusumbong niya ako sa Mama niya.

Lumitaw ang nagtatagong buwan sa mga ulap at nagbigay liwanag dito sa lupa. Doon ko naaninag ang mukhang matagal ko na ring hindi nakikita.

"Mon?"

"Sheesh. Balita ko kababalik mo lang ng bansa. I was wondering where the great Sunny is, but here you are trying to set our old house on fire."

“Hindi ko sinasadya ‘yon. Ikaw kasi, ginulat mo ako. Akala ko multo ka.”

“Ikaw nga d’yan. Tinakot mo rin ako. Akala ko kung sino na ang nakapasok dito. Ikaw lang pala. Muntik na kong tumawag ng mga pulis. Ipapaaresto sana kita sa salang trespassing. Idagdag ko na rin ang arson.”

“Ano ba kasing ginagawa mo dito? Pinagalitan ka na naman ni Sir Miguel noh!”

“Aba! Ikaw pa talaga ang may ganang magtanong sa ‘kin niyan. Ari-arian namin ‘to kaya normal lang na pumasok ako dito. Teka Sunny, lasing ka ba?”

“Hindi ah.”

Lumapit siya sa akin para amuyin ako. “Anong hindi? Ang dami mo na atang nainom. This isn’t like you. Halika na at ihatid na kita pauwi.”

“I don’t want to go home though,” mahinang sabi ko.

“Huh? Ayaw mong umuwi? Anong gagawin mo dito? Balak mo bang dito ma-”

Hindi na natapos ni Monroe ang sinasabi niya nang biglang halikan ko ang rosas na labi niya. Nagulat siya sa ginawa ko pero he also kissed me back, kaso ilang saglit lang ay natauhan siya kaya itinulak niya akong bahagya habang hawak ang mga balikat ko.

“Sunny, what are you doing? Are you sure this is alright?” “I told you, I don’t want to go home tonight.”

Matapos kumpirmahin ni Monroe na ayos lang sa akin kung ano man ang mangyayari sa amin ngayong gabi ay hindi na niya napigilan ang kanyang sarili. Mula sa pagiging maamong tupa noong unang hinalikan ko siya ay naging parang isang mabangis na lobo siya.

Inalis niya ang kanyang damit pang-itaas habang tinanggal ko sa pagkakabutones ang aking blouse. Parang dalawang dulo ng magnet ang mga labi namin na ayaw magkahiwalay.

“You’re such a bad kisser. That means you haven’t kissed much, don’t you?” He's not gonna stop teasing me, isn't he?

Niyakap niya ako at habang lumalalim ang paghalik ko sa kanya ay tagumpay niyang natanggal ang sakbit sa likod ng aking bra bagamat napakadilim ng silid. Hinayaan kong madama ang haplos ng kanyang malalaki at maiinit na kamay sa buong katawan ko. Mula ulo hanggang pa, sa bawat liko at kurba.

"Let me do this for you."

Binuksan ko ang zipper ng pantalon niya at tuluyang binaba ito. Sinubukan kong pasayahin siya gamit ang kamay at bibig ko. Habang ginagawa ko iyon ay hinawakan ni Mon ang buhok ko at ginawang parang ponytail. 

"Tumingin ka sa 'kin. Let me see your face." Tumingala naman ako. Hinigit niya ang ulo ko pauna at palikod hanggang sa maramdaman ko itong pumasok nang mas malalim sa lalamunan ko

"Ugh," Muntik na akong hindi makahinga sa laki nito. Sa huli, nilunok ko ang katas na galing sa kanya.

Akala ko ay mawawalan ako ng hininga pero pang lifeguard si Monroe at agad akong binigyan ng mouth-to-mouth. At sa wakas, dumating rin ang panahon para sisirin niya ang kailaliman ng karagatan na walang iba kundi ako.

“Mon, pwede dahan-dahan lang. Unang beses ko kasi ito,’ wika ko habang hawak ng mahigpit ang bisig niya.

"Don't worry, I'll try to be gentle. I'm coming in." 

Ako at si Monroe, kaming dalawa ay naging isa. I felt him deep inside me as he thrust his in between my hips. It hurt at first but the pleasure that came next was nothing but worth it. 

Inihiga niya ako nang marahan sa sofa at gaya ng pag-ingit nito dahil sa luma at sira na ito ay ganoon rin naman ang pag-ungol ko. Naging isang lobo na rin yata ako.

Despite the cold night, I feel warm. There's something about his touch and embrace that feels comforting to me. I can't say for our hearts but it's like our bodies are meant to be. Hindi ko ginamit ang utak ko at nagpadala sa bugso ng damdamin ko. Just wait until tomorrow,  siguradong pagsisisihan ko ito.