Chapter 5- Lunch

Normal kong hinarap lahat ng mga tatrabahuin sa lamesa ko sa araw na iyon. Hindi na rin masiyadong nakapaglakbay pa sa ibang isipin ang utak ko dahil sa tambak na mga gagawin. Nagpokus na lamang ako at tinapos ang mga sales report na kailangang ko pang eencode.

Nang mag lunch break ay niyaya ako nila Gwen kumain pero mabilis ang pag-iling ko. Sinadya kong magbaon ng lunch para hindi na bumaba o lumabas pa. I don't feel like moving away from my swivel chair. Pakiramdam ko ay kung makita niya ako o magkatinginan man kami sa araw na ito ay gusto ko na lamang na magpakain at magpalamon sa lupa. This is crazy but I could not help but think about it everytime I don't have something to think anymore. Pero kahit anong gawin ko, alam kong hindi ko siya pwedeng iwasan buong araw dahil nagtatrabaho ako sa kompanya niya. 

"Hindi ka bababa?" Tanong ni Gwen sa akin habang kasama si Marie, parehong productive at nakangiti.

"Mukhang puyat to oh, kunti lang naman ininom." Dugtong niya na tinawanan ko rin.

"May ginawa rin ako sa bahay nung makauwi eh. Nagbaon din kasi ako Gwen. Hindi na ako lalabas." Paliwanag ko na tinanguan nilang pareho.

Akala ko ay aalis nang pareho ang dalawa ngunit pakiramdam ko'y nagsitaasan lahat ng dugo ko sa katawan ng batiin nilang bigla ang kung sinong paparating sa aking lamesa at sa aming direksiyon.

Mr. Lawrenceville is now standing behind my table at nakasandal sa bukana ng pintuang papasok sa floor namin nang malingunan ko siya. Agad ang pagtama ng mga mata namin at hindi nga ako nagkamali, gusto ko na lamang na tumakbo at tumalon sa glass window ng floor na ito. Nakatingin agad siya ng deretso sa akin kaya marahil halata niya agad ang pag-iiwas ko ng mga mata. 

Agad akong nag-iwas ng tingin para naman kung sakaling bumaba rin siya kasama nila Gwen ay hindi na ako magkakarason na kausapin siya o mag initiate ng conversation.

"Hi, Sir. Saan kayo maglalunch?" Tanong ni Marie upang batiin ang boss na kakarating.

"Baka ipaakyat ko lang ang lunch ko," Sagot naman nito sa kaniyang kaswal na boses. Napabuntong hininga ako nang marinig siya. 

Parang may kung anong kumikiliti sa tiyan ko tuwing napakikinggan ang boses niya o sadyang epekto lang iyon ng mga nangyari at tumatak sa isipan ko ang mga d***g na pinagsasaluhan naming pareho?

Seriously, Margarette? 

Oh God, nababaliw na talaga ako. Nababaliw ka na Margarette.

Pumikit ako nang mariin at hindi sila pinansin.

"Okay, Sir. Bababa na kami, sa labas kakain." Ani Gwen at naghilahan na sila paalis na mas naging dahilan ng paghuhuramentado ng puso ko.

Walang mga tao ang mga natitirang lamesa sa harapan ng lamesa ko. Lumabas nang pareho si Gwen at Marie sa pintuan kung saan nananatiling nakatayo si Mr. Lawrenceville.

Napayuko ako sa aking lamesa habang nagpapanggap na may binabasa na kung ano. I am slightly moving my swivel chair to pretend that I am not in a tension here. Ilang hangin na rin ang naibuga ko at tingin ko'y hindi niya pa naman dinig iyon.

"What are the foods you brought for yourself?" 

Oh God, nandiyan na nga siya! Teka naman muna, saglit! Hihinga lang! 

"Margarette," He called and I never had a choice but to lift my gazes to him. 

"H-huh? Ah, nandiyan pa pala kayo. A-ano ulit iyon?"

Gusto kong sampalin ang sarili dahil sa katangahan matapos muntikang magkabulol-bulol sa pagsagot sa kaniya. Really, Margarette?

"I said, what are the foods you brought for yourself?" Ulit niya at naglakad papalapit sa lamesa ko. 

Halos mapapikit ako nang mariin nang hindi pa siya nakontento at lumapit na sa lamesa ko. Ang nangyari ay nasa swivel chair ako habang ngayo'y nakatingala na sa kaniyang bahagyang nakasandal sa lamesa. He leaned there while waiting for my answer.

"It's just some normal lunch food, Sir." Sagot ko kahit naiilang na sa mga titig niyang parang nanunusok.

"I asked two packs of lunch for the both of us. Let's eat in my office." He said like we've been eating together all our life. 

"What? I can eat here naman." Taranta kong sagot na nagpakunot ng noo niya.

Sinulyapan niya ako at yumuko. Napako ang mga tingin niya sa mga kamay niyang hindi mapirme.

"But you can also eat there, you eat there sometimes pag may tinatapos kang mga files." Aniya sa nangrarasong tono, para siyang batang nagpapaliwanag sa mga gusto niyang mangyari.

"I am finishing something here too. Mamaya pupunta ako sa office para mag copy ng files ng mga ahente. But now, dito nalang muna ako." Paliwanag ko na siyang tuluyang nagpatahimik sa kaniya.

I saw him pouted and nodded like he understand what I am trying to make him understand.

"I see, I will ask Manong to give you the food para hindi ka gutumin." He nodded again with a bit of disappointment from his voice.

Ano ba kasing ginagawa niya? I can't find the need why he have to buy foods for me too. Is he buying everyone foods too? What if they will find out that he bought foods for me? Anong iisipin nila? Kahit ako ay kung saan-saan naglalakbay ang utak ko tungkol doon. I'm just thinking in advance. 

"Okay, thank you, Sir." Sagot ko at nginitian pa siya.

He nodded again and slowly pull himself from the table. He stood up.

"Balik na ako sa opisina." He announced and I nodded too.

Hindi ko na siya tiningnan pa at tuluyang nagpakawala ng malalim na buntong hininga nang nakaalis na siya nang tuluyan. 

God, of course he will get disappointed, Margarette. Niyaya ka niyang sabayan siya kumain at humindi ka. Malamang madedismaya iyong tao.

Then what should I do? Paano kaming payapang kakain nang magkasama kung ang laman palagi ng utak ko ay ang mga nangyari kagabi.

Nang dumating sa aking lamesa ang pagkaing tinutukoy ni Mr. Lawrenceville ay mas lalo lamang akong nabahala.

All his life, he's been eating alone inside his office at ngayong nagkaroon siya ng taong maari niyang maimbita at makasama ay humihindi pa. It's been a tough journey to get to know him, masiyado siyang mahirap pakisamahan noong una at masasabi kong naging magaan ang lahat nung nakitaan ko siya ng mga bagay na pilit niya lamang tinatago sa sarili. He is probably nonchalant or he is not used of expressing himself na naging dahilan kung bakit hindi niya man lamang natutunang magpakita ng soft side sa iba. Kaya nung kahit papaano ay naging malapit kami at nagkakausap na parang may koneksiyon sa aming dalawa, siguro pagkakaibigan, natuwa ako lalo pa at unti-unti iyong nakatulong para makipag-ugnayan din siya sa iba.

I let a heavy sigh as I carry all my foods, I started walking towards his office. Wala, I hope this is just guilt trying to dominate my mind and end up giving this man what he wants.

I pushed the glass door of the office. Hindi niya agad napansin kung sino ang pumasok ngunit ng makita na ako ay agad ang pagbabago ng ekspresiyon niya.

Umawang ang kaniyang labi na para bang nagulat siya at nandito ako.

"Tapos ka na kumain?" I asked when I noticed that he's already working.

"No, hindi pa." Taranta niyang sagot at agad na tumayo para salubungin ako.

"I thought you're going to just eat there." Pahabol niya at kinuha ang mga dala ko nang makalapit. 

"I changed my mind." Sagot ko at hindi pa makatingin sa kaniya.

What the fuck, Margarette. Ewan ko nalang talaga sa iyo.

"Let's eat now, then. Kakain na sana ako mayamaya, buti nagbago ang isip mo." 

Nahimigan ko ang pagkatuwa sa boses niya. Hindi ko mapigilang hindi mapangiti.

"Tuwang-tuwa ka naman," Panunukso ko na hindi ko rin alam kung saan nanggaling ang lakas ng loob para bumalik sa madalas na pang-aasar sa masungit niyang mukha.

"What? I mean, of course. Bakit ba kasi ayaw mo sana akong sabayan?" He suddenly asked while fixing the table in front of the couch beside his table. Maliit lamang ang lamesang iyon pero sinadyang ilagay para kapag kumakain siya.

"May gagawin nga sana ako," Sagot ko habang pinagmamasdan lang siya sa ginagawa.

Ang pagkaing pinabili niya ay galing fast food. May chicken fillet, fried chicken, nuggets, at fries. Ang dami tuloy ng pagkain sa maliit na lamesa. Tiyaka akala ko ba ay health conscious siya eh bakit ganitong mga pagkain ang pinagbibili.

"Do you really have something to do or you're just trying to avoid me?"

Agad ang panlalaki ng mga mata ko ng tignan ko siya. Oh God, don't you dare bring up that topic this time!

"What? Of course not. Bakit ko naman iyon gagawin?" Hindi ako makatingin sa kaniya at nung maayos niya na ang lamesa ay humarap siya sa direksiyon ko.

"Bakit mo nga ba gagawin iyon, hmm?" Sarkastiko ngunit tila nagtatanong niyang sinambit.

Lumapit siya sa akin na naging dahilan ng bahagya kong pag-atras. Hindi ako nakasagot.

"You're even afraid to look at me, are you embarrassed, hmm?"

Hindi makapaniwala ko siyang tinignan. Seriously? Bakit niya pa kailangan pang mas palalain ang nagwawala nang tibok ng puso ko.

"Bakit naman ako mahihiya sa'yo? Edi dun nalang sana ako kumain. Ano, dun nalang ako kakain." Banta ko ngunit sinamaan niya lamang ako ng tingin.

Pinagkrus ko ang mga braso kahit pa kinakabahan sa lapit naming dalawa. Ano naman ngayon kung doon ka kumain, Margarette? Ano naman ngayon sa kaniya?

"You're already here, let's just eat now at baka magbago pa ang isip mo. I know you're not going to listen to me." 

Gusto kong matawa sa sinabi niya pero nagugutom na rin ako at ayaw nang makipagtalo pa.

"I thought you're a health conscious guy, bakit nag fast food ka." Tanong ko nang naupo na kami para kumain.

He placed the plate for me as he also fixed the foods on it. Kung sino mang makakita sa aming ganito ang set-up, hindi ko na kailangan pang mag tanga-tangahan para hulaan kung ano man ang posible nilang isipin.

I can't even believe and process these things we're doing.

"I do gym and I am health conscious sa ibang mga bagay, pero paborito ko kasi 'to." Paliwanag niya dahilan para matawa ako.

I can't believe he is into type of foods like this. I imagine him more into veggies and healthy foods. Tinaasan niya ako ng kilay dahil sa ginawang pagtawa.

"Akala ko mga bata lang ang mahilig sa ganito eh," Paliwanag ko na nagpanguso sa kaniya.

Damn, play your cards well, boy. Talagang nagpapa cute pa siya. Parang hindi ko tuloy bigla mahagilap ang masungit na Timothy Lawrenceville eh.

"Eh ikaw ba, ayaw mo ba sa chicken at mga 'to? Sarap kaya." Simangot niya at sinamaan ako ng tingin nang natawa na naman ako sa kaniyang sinabi.

"Siyempre gusto," I smiled and we continued eating.

While eating with him, I even forgot what's the reason why I wanted to avoid him from the first place. I wanted to act like I don't care about the things happened between us. Hindi ko rin mabalikan kung bakit may pagdadalawang isip sa akin na mas maging malapit sa kaniya. 

Naging kaswal ang usapan naming pareho habang kumakain. He looked so comfortable with me and everytime I am thinking about it I feel like something's keep flying inside my tiny stomach. I couldn't help but feel like a kid around him. This is just so sudden but it makes me comfortable too.

Kaya nung bumalik ako sa lamesa ko at halos naroon na ang iilan sa mga empleyado ay pilit kong itinago ang ngiting hindi matanggal-tanggal sa akin. 

What the fuck, Margarette? Yeah, what the fuck is this I am feeling! Kung ano man ito, alam kong wala rin akong maisasagot. Masiyadong mabilis eh, at alam kong ang mga bagay na nangyayari na parang kaboteng umuusbong sa buhay mo, iyong rin ang mga bagay na madalas naglalaho rin ng biglaan.

It's not a big deal tho, something happened but I will make sure that it won't affect whatever walls I am building for myself.

Kakaiba ang pakiramdam, bago, masaya pero walang sigurado.