Chapter 8

Mhelcah's POV

Sa bawat araw na lumilipas ay paulit-ulit lang ang nanyayari sa akin. Tuwing gabi ay palagi akong nakakaramdam ng takot. Kahit na wala naman ang lalaking 'yun ay pakiramdam ko nasa paligid lang siya.

Pakiramdam ko mababaliw ako. Ilang araw naring wala dito sa bahay si Simon. Si inay naman ay kailangan ring umalis at madalas ay ginagabi na ito sa pag-uwi.

Palagi akong nagmomokmok dito sa silid ko. Madalas ay nakikinig ako ng music. Napapansin ko na kapag malungkot ako ay nababawasan kapag may musika.

Nagkakaroon na ako ng pag-asa. Sinusubukan kong sumabay sa tugtugin. Sa una ay nahirapan ako hanggang sa nakabisa ko na abuong liriko. Napapangiti ako kapag naririnig ko ang pag-awit MDT. Isang sikat na mang-aawit. Napakaganda ng boses niya.

Bigla akong nagkaroon ng pangarap. Na kahit sa katulad kong bulag ay umaasa ako na balang araw ay naipapakita ko rin sa iba ang talento na mayroon ako.

Araw-araw kong kinakabisa ang bawat sulok ng bahay. At masasabi ko na may improvement