Hello po, thank you po sa inyong lahat ❤️❤️❤️. Ingat po kayo palagi ❤️
MIREYA'S POVNagising ako na masakit ang ulo ko ganun rin ang katawan ko. Unang hinanap ng mga mata ko ay ang asawa ko. Pero wala na siya sa tabi ko. Bumangon na ako at lumabas papunta sa kusina dahil baka nandoon lang siya. Pero wala siya. Nakita ko na may pagkain na sa mesa kaya naisip ko na baka pumasok na siya sa company at hindi na niya ako inisturbo. Naligo muna ako bago ako nagpasya na maglinis sa buong bahay. At pagsapit ng tanghalian ay nagluto ako ng lunch dahil balak kung puntahan ang asawa ko sa trabaho niya.Masaya ako habang nagluluto. Masasabi ko na marunong rin naman ako magluto dahil noon pa man ay tinuruan na ako ng mommy ko. Kaya masasabi ko na ang mommy ko ang the best mom in the world. Dahil talagang tinuruan niya kami ng mga bagay na dapat ay alam namin lalo na ako dahil babae ako. Palagi niyang sinasabi na kailangan malakas ang loob ko. Lagi niyang paalala na huwag akong tumulad sa kanya.Pero doon ako hindi naniwala. Dahil para sa akin siya ang pinakamalakas sa
MIREYA'S POVBinilisan ko ang lakad ko hanggang sa nakarating ako sa tapat ng elevator. Nang bumukas ito ay kaagad akong pumasok. Akmang magsasara na ang pintuan ng elevator nang may biglang pumigil dito. Si Xandro at nakatingin siya sa akin. Pero inirapan ko lang siya."Love, it's not what you think." aniya sa akin."So, ano ba dapat ang isipin ko. Tell me is she's your mistress?" "No, she's not at wala akong kabit." Mabilis na sagot niya sa akin."Pero, baka magulat na lang ako. May kabit kana. Kung balak mo akong lokohin gawin mo na ngayon para may dahilan akong iwan ka." Matapang na pahayag ko sa kanya."Hindi mo ako iiwan at walang maghihiwalay." Sabi niya sa akin saka madiin ang hawak niya sa kamay ko."Kung gusto mo na maging maayos ang pagsasama natin. Stay away to your secretary. Dahil hindi kasama sa trabaho niya ang pag-aayos ng necktie mo. Baka kasi sa mga susunod na araw ay hindi na necktie ang hinahawakan niya kundi sinturon mo na. Huwag kang magkakamali na lokohin ako.
MIREYA'S POV"I hate liars," sagot ko sa asawa ko."Okay, love." Matipid na sagot niya sa akin kaya tumingala ako para tingnan ang mukha niya."Kahit gaano ka pa ka-gwapo. At kahit sabihin mo pa sa akin na mahal na mahal mo ako. Kapag ako niloko mo o nagsinungaling ka sa akin ay hindi kita mapapatawad." Nakatingin ako sa kanya pero hindi ko kayang isinatinig ang nasa isipan ko. Si Xandro ang lalaki na hindi ko kayang basahin ang ekspresyon ng mukha niya. Kaya hinahanda ko ang sarili ko dahil baka saktan niya ako bigla."Bakit ganyan ka makatingin? May dumi ba ako sa mukha?" Tanong niya sa akin."Wala po, ang gwapo mo kasi. Kaya alam ko na marami akong kaagaw sa 'yo." Nakangiti na sabi ko sa kanya."Loyal lang ako sa 'yo." Nakangiti na sabi ko sa kanya."Tsk! Sinasabi mo lang 'yan ngayon." "Ano ba ang gusto mong gawin ko para maniwala ka na ikaw lang?" Nakangisi na tanong niya sa akin."Oops.. matulog na tayo alam ko na naman ang iniisip mo. I need to rest na," saad ko sa kanya.Alam
MIREYA'S POVPumunta kami ni mommy sa mall. Naggrocery at bumili kami ng mga mahahalagang pangangailangan sa Isla. Kasama namin ang mga bodyguards ni Mom. Si mommy kasi ay hindi puwedeng lumabas na walang kasama. Si Xandro naman ay may pinuntahan lang na importante. Hindi ko na lang alam kung nasaan siya dahil ayoko na masakal siya sa akin. I trust him at kung sisirain niya iyon ay wala naman akong magagawa."Kumusta si Xandro, anak? Mabait ba siya sa 'yo?" Biglang tanong sa akin ni mommy."He's a nice man, mommy." Nakangiti na sagot ko sa aking ina."Kahit gaano pa ka-ganda ang pinapakita niya sa 'yo ay magtira ka pa rin ng para sa sarili mo. Huwag mong ibigay ang lahat anak." "Alam ko po, mommy kaya huwag na po kayong mag-alala sa akin." Sagot ko sa kanya."Natatakot lang ako na baka masaktan ka, anak. Mag-iingat ka palagi, hindi ko kakayanin kung may hindi magandang mangyari sa 'yo.""Mom, don't worry. Kaya ko ang sarili ko. Si Xandro, asawa ko na po siya at hindi naman po ako papa
MIREYA'S POVHindi ko na lang pinansin ang text message na nakita ko. Ayaw kong makialam lalo na sa mga personal na gamit niya. Lumabas ako at nakita ko siyang nagsisibak ng kahoy kasama ang mga ibang taga-rito."Good morning, love." Nakangiti na bati ko sa kanya."Good morning," nakangiti na sagot niya sa akin.Lumapit ako sa kanya at pinunasan ko ang pawis sa mukha niya. Ganoon rin sa mga braso niya. Napasarap pala ang tulog ko sa biyahe kaya hindi ko namalayan. Nang matapos ko na siyang punasan ay pumunta ako sa mga ginang na busy sa paghahanda ng mga gulay."Good morning po sa inyo." Masigla na bati ko sa kanilang lahat "Good morning rin sa 'yo, ganda.""Mukha pong busy po ang lahat. May okasyon po ba?" Tanong ko sa kanila."Wala namang okasyon. Gusto lang namin magluto ng kaunting salo-salo dahil bumalik kayo. Nag-ambagan ang mga taga-rito. Masaya kami na bumalik kayo dito. At higit sa lahat masaya kaming malaman na asawa mo na pala si Xandro." Sagot sa akin Aling Teresa."Sabi k
MIREYA'S POVNapabalikwas ako ng bangon. Wala akong nakikita kundi kadiliman. Masakit ang buo kong katawan. Bigla akong binalot ng takot. Hindi ko alam kung nasaan ako. Naalala ko na-aksidenti pala kami ni Xandro. Pero nasaan siya? Bakit ako nandito? Nasaan ba ako? Mga tanong na hindi ko alam ang sagot.Pinilit kong tumayo pero hindi ko kaya. Nakakaramdam na ako ng lamig. Nilalamig ako, kaya napayakap ako bigla sa katawan ko. May narinig akong yabag ng paa. Hanggang sa biglang bumukas ang ilaw. Ngayon ko malinaw na nakikita ang buong paligid. Kahit na nasisilaw ako ay pinilit kong idilat ang mga mata ko. Nasa isa akong bodega. May mantsa pa ng dugo ang gamit ko. "Miss, lilinisin ko po kayo. Kailangan niyo po magbihis ng damit." Biglang sabi sa akin ng isang babae."Nasaan ako?" Tanong ko sa kanya."Hindi ko po alam, utusan lang po ako dito." Mahinang sagot niya sa akin."Paanong hindi mo alam? Palabasin niyo ako dito!" Sigaw ko sa kanya."Marami pong bantay at gustuhin niyo man po ay
MIREYA’S POVLumipas ang maraming oras o baka mga araw na. Dahil hindi naman ako sigurado kung anong araw na ba. Paulit-ulit lang ang mga nangyayari sa akin dahil nandito pa rin ako sa lugar kung saan nila ako ikinulong. Hindi na muling bumalik si Dahlia kaya nag-alala ako bigla sa kanya. Halos bago na ang lahat ng mga pumunta sa akin dito. Walang may gustong kumausap sa akin. Lahat sila ay tahimik maliban sa lalaki na sa tingin ko ay tauhan ni Gavin.“Loewi, sa tingin mo nasaan na si Dahlia?” Tanong ko sa alaga kong pusa.Simula noong napadpad ako dito ay itinuturing ko ng pamilya si Loewi. Siya ang karamay ko, siya ang nakakaalam sa sakit na nararamdaman ko at sa pangungulila ko sa asawa at pamilya ko. Walang gabi na hindi ako umiiyak, matapang ako pero unti-unti ng humihina ang pananalig ko na makakaalis ako dito. Pinipilit kong paniwalain ang sarili ko na makakaalis pa ako dito. Nang may marinig akong yabag ay inayos ko ang sarili ko. Kagaya ng laging nangyayari ay iniiwan lang ni
MIREYA’S POV “Ikaw? Paano–” Hindi ako makapaniwala na siya ang nakikita ko ngayon. Natulala ako pero mabilis rin akong naglakad papunta sa kanya. “Xandro,” mabilis akong lumapit sa kanya at yayakapin ko sana siya pero may humarang na mga lalaki. “What’s the meaning of this?” Naiiyak na tanong ko sa kanya. Naguguluhan ako dahil bakit ayaw niya na yakapin ko siya. Hindi siya sumasagot at nakatingin lang siya sa akin. Malamig ang uri ng tingin niya sa akin. Hindi ko ma-process sa utak ko ang mga nangyayari ngayon. Pero base sa tingin niya sa akin ay unti-unti ko ng nauunawaan ang mga nangyayari. “Sino ka ba talaga Alexandro? Ikaw ba si Gavin?” Tanong ko sa kanya habang pinupunasan ko ang mga luha ko. Hindi siya sumagot at nakatingin lang siya sa akin. Sa tingin ko ay wala siyang balak na magpaliwanag sa akin. “Hindi ka ba sasagot!” Sigaw ko sa kanya. “Yes, I am Gavin Alexandro Santillan.” Parang bombang sumabog sa pandinig ko ang sinabi niya. Naikuyom ko ang mga palad ko sa g