We were both seated inside a fine-dining restaurant. Nanatili lamang akong nakatingin sa kaniya. Naghihintay sa anumang sasabihin niya. Prente lang siyang nakaupo habang pumipili ng kakainin niya... Nakaupo na para bang maayos kaming dalawa... That I already forgiven him when the truth is this is the last thing that I will do — to be left with him alone.
He looks fine. Hindi siya 'yong tipo ng tao na may konsensiya. He didn't even say sorry to me. Hindi ko lang alam kay Mama but sa 'kin? Never kong narinig ang salitang 'yon sa kaniya. Well, kahit naman sabihin niya iyon ay hindi ko pa rin siya mapapatawad. He must pay for what he had done to us. Pero parang wala lang naman sa kaniya.
Pagkatapos niyang um-order ay tuwid siyang naupo habang ang magkasalikop niyang mga kamay ay nakapatong sa lamesa. He looked straight to me and gave a smile. Napairap ako sa kawalan saka mahinang napabuga ng hangin.
"So, why did yo
"Susunod na lang ako. Maaga pa naman," sagot niya sa damuhong si Mr. Antipatiko. Small world, isn't it? Who would have thought that Jacob is a friend of Cherro? "Sige na. Mukhang may lakad pa yata kayo ng mga barkada mo," ani ko saka palihim na napairap. "It's okay. I can't leave you here alone in that state. Baka maging cargo de konsensiya pa kita mamaya. Sabi ko naman kasi sa 'yo, ihahatid na lang kita e." "Thanks but I can manage," I smiled at him para malaman niyang ayos lang ako. "H'wag ka nang makulit. If you really want me to go, then sumabay ka na lang sa 'kin para maihatid na kita," pangungulit niya. "Hmmm... O-okay. Looks like I have no choice, do I?" "Okay. Wait for me here. Kunin ko lang si Alex," aniya saka mabilis na lumakad patungo sa mga naka-park na sasakyan. "Alex? Who is that?" napatanong ako sa sarili ko ng wala sa oras. M
"Happy Birthday!" they all shouted in unison — Mama, my best friends, and the man I left from the restaurant earlier. Naramdaman ko na lang ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. I can't explain what I am feeling right now. Masaya? Malungkot? Hindi ko na alam kung ano ba'ng dapat kong maramdaman. Naghalu-halo na ang mga emosyon sa dibdib ko. Ni hindi ko na nga naalalang birthday ko pala ngayon, but here they are. Gumawa pa talaga sila ng surprise party para sa 'kin. "I guess I need to go—" "No. Stay here," pigil ko sa kaniya. Hindi siya umimik ngunit natigilan siya nang tignan niya ang luhaan kong mga mata. I felt his hand pressed mine. Hindi ko napansin na magkahawak-kamay pa rin kaming dalawa. I turned my gaze into them and I saw that they are also looking at our intertwined hands. I felt my cheeks heated. "Baby! We've been waiting for you. Mabuti naman nandito ka na. Happy
The rays of the sun hitting my skin woke me up. Unti-unti akong nagmulat ng mga mata hanggang sa maging malinaw na ang paningin ko at bumungad sa akin ang kulay asul na kisame. My eyes are still swollen because of crying last night that's why I can't open my eyes wide. Napabuntonghininga na lamang ako bago tuluyang tumayo. Ngunit halos mapatalon ako dahil sa gulat nang makita ko ang repleksiyon ko sa salamin. I panicked when I realized where I am. This is not my room! Sinipat ko ang aking katawan at nakitang iba na ang suot ko. I was now wearing a pair of baby pink pajamas with hello kitty prints on it — my favorite. Inilibot ko ang mga mata ko sa loob ng kuwarto. It was a combination of white and blue. A few paintings were hung on the walls. Ngunit napako ang tingin ko sa isang malaking portrait na nasa bandang itaas na kaliwa ng salamin. It was a little girl. She looks familiar kahit na naka-side view siya. H
Nakapagtatakang lahat ng mga mata'y nakatuon sa 'kin pagpasok ko sa Academy. May nagbubulungan habang nakatingin sa akin. Ang iba nama'y tinapunan ako ng mga nakamamatay na tingin. Weird! "Ouch!" Napasigaw ako nang maramdaman kong may bumato sa 'kin ng kung ano. Kay aga-aga, kumukulo na ka'gad ang dugo ko. Bakit biglang may nambabato? This is the first time na may bumato sa 'kin dito sa Academy. Tahimik ang buhay ko bilang isang mag-aaral for the past years tapos bigla na lang, magiging gan'to ang mararanasan ko? Maya-maya pa'y may biglang humatak sa buhok ko. Someone grabbed a fistful of my hair and forcefully dragged me into the stage. Nasa bandang likuran lang kasi kami kanina dahil dito ang daanan papuntang room ko. Nagpumiglas ako pero mahigpit ang pagkakasabunot niya sa 'kin. Hinawakan ko ang kamay niya para hindi niya masyadong mahatak ang buhok ko dahil parang hihiwalay na ang anit ko sa ulo ko. Gusto kong maiyak s
"Ang kapal naman talaga ng mukha niya! Lahat na lang inaakit niya, akala mo naman kung sinong maganda," bulong ni Cindy sa katabi niyang si Jasmine — kung bulong pa ba iyong matatawag dahil sa lakas ng boses niya. "Magtataka ka pa ba? Sa'n pa ba siya nagmana?" Pagkatapos niyang sabihin iyon ay sabay silang nagtawanang dalawa. Nagpanting ang tainga ko nang dahil doon. Ibang usapan na kapag nadamay ang Mama ko! Padabog akong tumayo saka pumunta sa kinauupuan nila. A smirk was painted on their lips as they stare at me walking towards them. "Ulitin niyo nga ang sinabi niyo!" Pilit kong pinipigilan ang sarili kong h'wag silang saktan kaya naikuyom ko na lang ang dalawa kong kamay. "What? 'Di ba totoo naman? Na may pinagmanahan ka niyang kalandian mo," patuyang sabi ni Jasmine. I was flabbergasted with what they've said. Pakiramdam ko'y umaapoy na ang mga mata ko habang
It's been a long and tiring day for me. Nakaka-drain ng energy ang humarap sa mga taong makikitid ang utak at kulang sa pansin. Mga walang magawa sa buhay. Gano'n na ba sila ka-bored sa buhay nila kaya nagagawa nilang bantayan at pakialaman ang buhay ng iba? Tsk! Poor people. I immediately lay down when I arrived home. Sumalampak ako sa sofa na nasa sala dahil sobrang napagod ako. "O, how's your day? How's school?" nakangiting tanong sa 'kin ni Mama na kalalabas lang mula sa kusina. Nakatingin lang ako sa kaniya habang inilalapag niya ang mangkok na naglalaman ng ulam sa mesa. Tipid ko siyang nginitian. "Okay lang po." "Hmmm... Sandali na lang 'to, kakain na tayo. Bakit 'di ka muna magpalit ng damit mo," rinig kong sabi niya saka ako tinapunan ng tingin bago muling pumasok sa kusina. Hindi ako sumagot. Napatingala na lang ako sa kisame saka bumuga ng isang
"Beees! Guess what! O-M-G!" tumitiling salubong sa 'kin ni Kath nang makita niya 'kong pumasok sa room. Halos mabingi ako sa tili niya kaya napatakip ako ng tainga saka lakad-takbong dumiretso sa upuan ko para lang makalayo sa kaniya. Feeling ko kasi, mababasag ang eardrums ko anytime dahil sa lakas at tinis ng boses niya. "Could you please lower your voice? Nakakabingi ka, alam mo 'yon?" sabi ko nang makaupo na 'ko. Sumimangot naman siya. I rolled my eyes at her. "Ano na naman ba kasi 'yon? Ke aga-aga, chismis ka'gad?" "Chismis ka diyan... Ano kasi... Ihhhh..." "Tuwang-tuwa ka talaga? Kinikilig? Sabihin mo na lang kaya para tapos na— Teka... Si Ciara, wala pa?" tanong ko nang mapansing wala pa si Ciara sa upuan niya. I look at my wristwatch and it was almost 7 o'clock in the morning. First time yatang mahuli ni Ciara. Bahagya akong nagtaka dah
"Where the hell have you been, Ciara?" Napatingin kaagad ang mga classmates namin sa akin dahil sa tinuran ko. I don't care if I sound like an overprotective and a strict parent or a clingy boyfriend. I wanted her to give us an acceptable reason why she has to make us so worried. Hell, yeah! We're worried and we don't like her keeping secrets to us. It's one of our rule that we will tell each other where we are going, whenever we have to go somewhere or we have an emergency. We're like sisters to each other that's why I am very protective when it comes to them. Ang problema ng isa, problema ng lahat. Saglit siyang bumaling sa 'kin saka yumuko. "I... I'm sorry." "You don't know how worried we are yesterday," mahinang sambit ni Kath. "Sa'n ka ba kasi galing? Hindi ka rin namin ma-contact. Ni hindi ka nga nag-online!" sumbat ko sa kaniya. Hindi siya sumagot ngunit nang marinig ko ang mahinang paghikbi niya