REED CARIAGA ' s P.O.V.
Pinuntahan kong muli ang puntod ng aking asawa. Umupo ako at hinawakan ang puntod niya.“Sorry, wife.”
Pa-ulit-ulit akong hihingi ng tawad sa iyo Perrine, sa lahat ng ginawa ko. Hanggang sa mapatawad ko ang aking sarili. Hanggang sa mapatawad mo ako.
“I'm really really sorry, Perrine. Wife.”
Patawarin mo ako sa aking ginawa. Habang hinahanap kita ay nakilala ko si Dana. Nagustuhan ko siya dahil kamukhang-kamukha mo ang kanyang mata at boses. Sa pangungulila ko sa iyo ay sa kanya ko nabuhos ang ang pagmamahal na dapat ay sa iyo ko noon binuhos at sayo lamang dapat binuhos. Naging pahinga ko si Dana sa tuwing nawawalan ako ng pag-asa sa paghahanap sa'yo.
“Forgive me.”
Dahil, hindi ko nasabi sa iyo kung gaano talaga kita kama
Bago dumaan si Reed sa trabaho ay dumaan muli siya sa puntod ng namayapang asawa.“Wife.” bulong ni Reed atsaka linapag ang dalang bulaklak na red roses. “I brought you your favorite flowers again.”Umupo si Reed, hinaplos ang puntod ng asawa at bigla na lamang ito napa-ngiti. Ipinikit ni Reed ang mga mata at masayang inalala ang mga huling sandaling nakasama ang kanyang asawa.“One year,” bulong ni Reed. “Thank you for that one year, Wife.”Naalala ni Reed noong unang pagkakataon niyang nasabi sa harapan ni Perrine ang mga salitang noon pa niya dapat sinabi, ang mga katagang ‘I love you, Perrine.’ Umiyak ito ng parang batang naligaw nang makita
The song ‘Thinking Out Loud by Ed Sheeran started playing. Ang gandang kanta para sa kasal na ito. In the middle of the music, I went inside the church. The interior of the church was even more beautiful because of the red carpet, colourful flowers, and beautiful bridesmaids. Exactly one year ago now, noong una ko siya nakita rito. At that moment, I knew that he’s the one. I still remember how our eyes accidentally met, and I felt then I would melt in about three seconds when he looked at me and, when he smiled, my heart beat faster. Ever since I saw him, he has never left my mind. “Do you take her to be your wife? Do you promise to be faithful to her in good times and in bad, in sickness and in health, to love her and to honor her all the days of your life?” “Yes, I do.” Maari nga ba talaga iyon? Maari nga ba na sa isang tingin mo lamang sa isang tao ay sigur
Dahan-dahan ko idinilat ang aking mga mata. Sa pag-dilat ko ng aking mga bumungad sa akin ay puting kisame, puting ilaw at isa gwapo lalaki. “Are you okay?” Tanong ng lalaking nasa harapan ko. He look worried while looking at me. “Are you okay?” Tanong niya ulit sa akin. He's handsome. He has attractive eyes. A towering height. He's skin is creamy beige. Has pinkish and kissable lips. Pinkish cheeks and he also has a perfect jaw. Napa-aray ako nang gumalaw ako at sumakit ang aking katawan ko. “Mag-pahinga ka na muna.” Sa ng lalaki. Tumayo ito at nang akmang aalis na ang lalaki ay saka ako nag-salita. “S-Sino ka? Sino ako? Ano ang pangalan ko?” Pinilit ko mag-salita para malaman ang gusto kong malaman. Kahit ano isip o alaala ko ngayon ay wala ako matandaan. Bakit ako na
“Saan tayo pupunta, Hon?” Tanong ko kay Blue. Kanina paggising ko ay bigla na lamang niya ako hinatak at mayroon daw kami pupuntahang dalawa. Muntik pa nga ako hindi makapag-palit ng damit at hilamos dahil sa pagmamadali. Hininto ni Blue ang kotse sa isang tapat ng coffee shop na hindi pa bukas. Tinignan ko si Blue. “Sarado pa ang coffee shop na ito, Hon.” Paalala ko. Nginitian ako ni Blue at binigyan ng halik sa noo. “Let's go.” Aniya. We got out of his car and enter the closed coffee shop. The interior design of this coffee shop is beautiful. From the chairs to the tables, the decorations, it is all beautiful. It is certainly to be this popular because the theme seems to be just at home. The employees were standing somewhere while smiling was looking at us, they look all approachable. “Guys, this is my wife.” Pinakilala ako ni Blue sa mga emplayado. Tinignan ko si Blue. “Hon?”
Dalawa linggo ang nakalipas nang mag-bukas ang café na ibinigay ni Blue sa akin para pagka-abalahan ko. Sa ngayon ay maganda naman ang nangyayari at wala pa kung ano ang abirya nangyayari. Iba’t-iba tao ang araw-araw na pumunta rito, may mga estudyante, mga nagtatrabaho at kung minsan ay dinadalhan ko ng kape si Blue pati ang mga ka-trabaho niya, tutal ay malapit rito ang hospital na pinapasukan niya “Dave! Dave!” Tawag ko sa kanya. “Bakit po Ma'am?” Magalang na tanong ni Dave pag-lapit sa akin. Ipinakita ko kay Dave ang black coffee itinimpla ko. “Tikman mo kung masarap ito itinimpla kong kape.” Kinuha ni Dave ang tasang inaabot sakanya saka dahan-dahan tinikman ang kapeng itinimpla ko. “Wow, Ma'am! Ang sarap po nito. Parang sa mga bahay lang na kape pero sobra sarap ng pagka-timpla.” Napangiti ako. “Talaga?” “Opo, Ma’am. Pwede po ito ibenta sa
“Hmm ... this coffee really tastes good, Hon.” Blue said after drinking the coffee. Napangiti ako. “Talaga, Hon?” Tuwang-tuwa kong tanong. “Hmm...” Tango sagot ni Blue saka muling ininom ang kapeng itinimpla ko. Mabuti naman ay nagustuhan ni Blue ang tinimpla ko. Bago dumaan sa café ay dinalhan ko muna si Blue ng kapeng itinimpla ko kagaya ng kahapon. Hindi niya natikman kahapon ang timpla kong iyon dahil naubos at, hindi siya naka-uwi sa bahay namin dahil sa trabaho dito sa hospital. “Are you going straight to the café?” “Yes, Hon. I just really passed here to give you that coffee,” ngumiti ako. “And to see you.” Blue suddenly smiled. When we go outside at the hospital, one of his colleagues immediately called Blue because he said they had an emergency operation “Gusto man kitang ihatid, Hon. Pero mayroon na naman akong ooperahan. Sorry.” “Ay
“Hindi pa ba sumasakit ang tiyan ng lalaking iyon?” Tanong ko kay Marie pagbalik niya dito sa counter. Gabi na pero nandirito pa rin ang lalaking nakita ko kanina sa hospital na ang pangalan daw ay Reed, iyon ang sabi ni Kimberly. Kaninang twelve noon ay umalis siya pero mabilis rin bumalik at sa mag-hapon niyang nakatambay dito sa café ko wala siya ibang in-order kundi ang kapeng itimpla ko lamang. “Mukha hindi pa, Ma'am.” Sagot ni Marie saka tumingin kay Sir Reed. “Girl!” Kinikilig na lumapit sa amin si Kimberly pag-abot ng order kay Sir Reed. “Bakit? Ano nanaman chika mo?” Natatawa tanong ni Marie kay Kimberly. “Wala. Ang bango lang ni Sir Handsome busy customer nating si Reed.” Kinikilig na wika ni Kimberly. Natatawa napa-iling na lamang ako. “Joke lang, siyempre may c
“Friend! I miss you!” Tapos ay niyakap ako ng mahigpit ng babaeng ito. When we opened Blue’s door to leave, a woman came up and called me Friend and suddenly hugged me. The woman also immediately disappeared from the hug, then examined me from head to toe and then hugged me again. “Friend, Sorry kung ngayon lang kita nadalaw!” Aniya saka kumawala sa yakap. Nang tanggalin ng babae ang pagka-yakap sa akin ay agad-agad ako kumapit kay Blue. “Bakit parang takot ka sa akin, Dana?” Nagtataka tanong ng babae. Mukha namang nasa tamang pag-iisip naman ang babae at hindi gagawa ng masama. Pero mas mabuti na ang sigurado. At isa pa, sino ang hindi matatakot kung biglang mayroon yayakap sa iyo ng isa tao na hindi mo naman kilala o namumukhaan “Hon,” Tawag sa akin ni Blue. Tinignan ko si Blue nang tawagin ako. “She’s Scarlet. My sister is also your friend.” Tinignan ko ang b