RIZWHAT would it take for you to get over your anger and forgive someone? Hindi ba’t kalimitan ay nagiging posible lang ito kapag pumanaw na ang isang tao? It’s like you’re able to let go of it all because the person is no longer there. Nakalilimutan mo ang lahat ng hinanakit, sama ng loob, tampo, at napapalitan ng lungkot. Binabalot ang puso natin ng kahungkagan. We are breathing. We are alive. But there’s something missing. Iyong maliit na parte at sulok sa puso natin na hindi na mapupunan dahil alam nating hindi na babalik ’yong dating naroon. That’s what I felt the moment I saw my parents drenched in blood. At dumoble ’yon nang makita ko ang asawa kong walang ulirat at duguan. Parang hinahalukay ang sikmura ko at pakiramdam ko ay nalulunod ako sa isang malalim na karagatan at walang darating na tulong. Hindi ko alam kung sino’ng unang pupuntahan ko. Pabalik-balik ako. At kung puwede ko lang hatiin ang sarili ko sa tatlo ay ginawa ko na para wala akong iwan sa kanila.Si Dad.Si N
JUSTIN, Wintara Sands IT’S been ten years since the twins were born. Pero heto at nakahabol pa kami ng isang bunso. Riz is about to give birth in two months. We regularly go for checkups dahil na rin sa edad niya. She’s thiry-nine and considered high risk. After the twins were born, we tried to get pregnant again but we had no luck. We didn’t use any contraception because we wanted more children. Akala namin ay hindi na kami makahihirit. But a few months from now, ready na uli kaming magpuyat at magpalit ng maraming diaper. “Luto na ba ’yan? Nagugutom na ’yong kambal mo.” It’s the weekend at nakasanayan na naming magkakapatid na once a month ay narito kami sa resort na binili ko para kay Riz. Nagluluto kami ni Priam ng barbeque habang si Paris ay bantay ng mga bata. “Mga bata o ikaw?” tatawa-tawang tanong ni Priam sa bunso naming kapatid. “Tsk! Siyempre, ako rin. Luto na ba ’yong isaw ko?” Binigyan ko siya ng hilaw at sinamaan niya ako ng tingin. “Isusumbong kita kay Riri.” Hindi
RIZISANG malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ko nang dumating ang aking ama kasunod si Liberty, ang legal na asawa niya. Kasalukuyan akong nag-iisip kung paano sasabihin sa kaniya ang resulta ng checkup ko kahapon pero mukhang mas nauna niyang matuklasan ang sekreto ko.“You’re pregnant?! Kailan mo balak sabihin sa ’kin ang tungkol dito, ha?!” sigaw niya sa akin. Pulang-pula sa galit ang aking ama.Sa lakas ng sampal niya sa akin ay natulig ako. Nakaramdam din ako ng hilo. Mabuti na lamang at nakaupo ako sa patio dahil kung nakatayo ako ay baka bumagsak na ako sa tiled flooring. Nang malingunan ko si Liberty ay alam kong may kinalaman siya rito. Noon pa man ay galit na siya sa akin at palaging naghahanap ng ikagagalit ng aking ama sa akin. She doesn’t like me living with them. Kung hindi lang ako itinaboy ng aking ina para makasama si Daddy ay hindi ako titira sa kaniya.My family is far from perfect. I’m a child out of wedlock. Siguro nga ay hindi nakatakda ang mga magulang ko pa
RIZI CAN’T feel my cheek, at nang makarating ako sa silid ko ay dumeretso ako sa banyo. Sa salamin ay nakita ko na nagsisimula na ang pamamaga ng pisngi ko bukod sa pamumula nito. Hindi ako galit sa aking ama. I’m just disappointed that he didn’t even let me explain.My tears were threatening to fall pero kaagad akong tumingin sa itaas para pigilan ang pagpatak nito. Mabilis akong naligo at nagbihis saka nag-umpisang mag-empake ng mga gamit ko. Hindi ko kayang dalhin ang lahat, and by the looks of my things, hindi ko rin madadala ang kotseng iniregalo sa akin ni Dad. Actually, I don’t want to take anything he gave me. May mga personal akong gamit na nabili ko mula sa baon ko.Hindi ako maluhong tao, at bagaman si Dad ang nagbibigay ng baon ko noon, nagtrabaho rin ako sa unibersidad bilang student assistant kaya ako nakaipon. Siguro naman, hindi ako kagagalitan ni Dad kung hiramin ko itong maliit na luggage para lagyan ng mga kailangan ko. Iniwan ko rin ang mga alahas na ibinigay niya
RIZTANGHALING-TAPAT at hindi pa ako kumakain pero hindi ako makaramdam ng gutom. Nang sapitin ko ang gate ay nagtanong ang may katandaan naming guard.“Ma’am Riz, saan po kayo pupunta? Hindi n’yo po ba dadalhin ang kotse?”Umiling ako sa kaniya at malungkot na ngumiti. “Hindi na po, manong. Hindi ko po kasi alam kung kailan ako makakabalik kaya magko-commute na lang po ako.”“Sigurado ka ba?”Tumango ako at napabuntonghininga siya.“Sandali at itatawag kita ng taxi. Maghintay ka muna sandali, ha. Medyo malayo kasi tayo sa bukana, e.”Tumawag siya ng taxi at makaraan ang sampung minuto ay may pumasok sa village. Nagpasalamat ako sa kaniya at saka sumakay sa loob ng sasakyan. Ang driver ay inilagay sa trunk ang gamit ko.Tanging pangalan lang ni Paul ang alam ko. I don’t even remember how old he is. I had too much to drink that night, but I remember how good-looking he was. I was smitten at ang sunod ko na lang namalayan ay umaga na. Nasa kama kami at wala akong saplot. I felt tender a
RIZI FINISHED eating at nagtaka pa ako nang lumipat kami ng kalsada at naglakad patungo sa building na kanina lang ay pinuntahan ko. Hindi ba nga at ang sabi ng receptionist ay walang Paul Gonzales dito? Ano’ng gagawin namin dito?And then I thought, baka may dadaanan lang si Rowan. I put my mind at ease at hinayaan lang siya. Nilampasan namin ang lobby pero wala roon ang receptionist na kausap ko kanina. Maybe she went to the washroom.Tuloy-tuloy kami sa elevator at nang pindutin niya ang P ay napakunot ako.“I forgot to tell you that the penthouse is here. Dito mo na siya hihintayin and later on—”“I’m sorry to cut you off, Rowan. Dito ba siya nakatira?” maang na tanong ko sa kaniya.Usually, ang mga may-ari ng company ay may mga penthouse para sa mga mahahabang araw nila at pagod nang magbiyahe pauwi. I am assuming Calderon Holdings are owned by Calderons . . . not Gonzales. Baka naman driver ni Mr. Calderon si Paul!I hate the fact that I can’t remember much about that night. Ka
RIZTHIS is not happening. Paano ako haharap kay Dad kung ang lalaking ito ang ama ng anak ko? Mas mabuti pang huwag na lang niyang malaman pa ang tungkol dito at hindi na ako uuwi sa amin. My mind was running at 200 kms per hour. I need to plan fast and I am going to start by leaving this place.“Is there something wrong?” tanong niya sa akin.Nang mag-angat ako ng tingin ay malamig pa rin ang expression ng mukha niya. Paul doesn’t look happy or angry. Ang hirap niyang basahin. I wonder, how did I end up sleeping with him that night?Umiling ako at pilit na ngumiti sa kaniya. “Pasensiya ka na sa abala. I just . . . I just wanted to ask you something pero hindi na lang. Nasaan nga pala ang gamit ko?”“Your luggage is still in the living room. Why?” Kumunot ang noo niya.“Uuwi na ’ko sa ’min. Baka hinahanap na ’ko ng m-magulang ko. Salamat uli at pasensiya na.” That was a lie but I could not think of another excuse. What does he care? Hindi naman niya ako kilala. Paul doesn’t know anyt
JUSTIN “FUCK!” Hindi ko napigilan ang mapamura nang bigla na lang siyang nawalan ng malay. It’s obvious she’s not well, and my first instinct was to bring her to the hospital. Binuhat ko siya at inilabas ng pinto saka dinala sa elevator. As the door closed, pinindot ko ang L para sa lobby. Nang makalabas kami ay nakita ako ng dalawang guards. “Sir! Ano po ang nangyari?” hindi magkandatuto niyang tanong. Bago pa ako nakasagot ay sinenyasan niya na ang kasama niya na tawagan ang driver ko. In times like this, they know what to do. Kasama iyon sa orientation nila. Malapit lang ang tinutuluyan na apartment ng driver ko rito sa office kaya makaraan ang ilang minuto ay dumating din siya. I sat at the back while still holding her. Sinabi ko kay Roger na dalhin kami sa General. Habang nasa biyahe kami ay kung ano-ano ang naiisip ko. I don’t even know why I asked Rowan to look for her. At hindi lang iyon, sinabi ko pa sa kaniyang dalhin sa akin para makausap ko. After my accident two mont