Demetrius broke the kiss and licked the lower part of his lips. Rousanne’s lips parted as her mind went blank. Nakatunganga lamang ito sa harapan kahit hindi na nakadikit ang labi ng Don sa kanya. A-ano’ng nangyari? She pinched her arm and hissed. It’s not a dream or illusion? “B-b-bakit niyo ginawa ‘y-yon, Don?” she asked, stuttering. “You asked why? I own you, Rousanne. I can do everything I want. I can only be the man who can claim you. So, distance yourself with men, understand? My patience is not long, or a kiss will never be the only consequences you will get,” malamig na turan nito bago tumalikod at hinubad ang damit para pumasok muli sa banyo kahit pa kakatapos niya lang maligo. Naiwan naman doon si Rousanne na nakahinga ng maluwag dahil wala na ito, pero imbes na nerbyusin at matakot ay may kakaibang kiliti s’yang naramdaman. Hindi niya rin pinandirihan ang halik nito at sa halip ay tila ba nagustuhan pa niya iyon. Napahawak siya sa puso at huminga ng malalim. Iyon ba t
Unti-unting namulat ang mata ni Rousanne. Pumikit-pikit pa siya at tumingin sa paligid. Napansin niya na nasa isang kwarto siya at hindi sa dating tinutuluyan. Ibang-iba ang kwarto dahil napaka-warm ng lights sa loob at hindi masyadong malamig. Tamang-tama lang ang temperatura. Teka? Saan sila dinala? Lahat ba ay ligtas sa mga sumugod kagabi? Agad s’yang napaayos at inalis ang kumot sa kanyang katawan at bumaba ng kama. “What are you doing, Cabrera?” Rousanne slowly turned around hearing the Don’s word. Hindi niya namalayan na naging kalmado ang puso niya sa pagsulpot nito. She sighed and smiled. “Nasaan tayo? Asan ang mga kasama natin? Ano’ng nangyari kagabi?” magkakasunod na tanong nito. Hindi niya na alam ang nangyari basta ang naalala niya ay may isang lalaki ang papalapit sa sinasakyan nila at binaril ito ni Demetrius. “They are fine. How about you?” He was really concerned that night when she fainted. Nasigawan niya pa ang driver dahil nag-panic siya sa nangyari. He does
Samantala sa isang kwarto naman kung saan doon nagaganap ang pagtitipon kapag may mahalagang pangyayari at gaganapin ay walang ingay ang namayani sa loob. Nagkatinginan pa ang apat na sina Gio, Van, Alex at Benedict sa isa’t-isa at nagngusuan pa sa direksyon ng kanilang Don kung saan makikitang tulala ito at nakatingin sa mesa lamang na parang isa iyong bagay na kumuha ng interes nito. “Tawagin mo na.” Siko ni Benedict kay Gio. “Ikaw na kaya? Malalim ang iniisip ng Don.” “Van, ikaw na,” baling ng binata sa kasama nilang si Van na nakapikit ang mata. The man opened his eyes and glared at him. “Why don’t you do it yourself? Nabahag ba ang buntot mo, Benedict?” Benedict sneered. “Hindi, no. Kung nabahag man ang buntot ko gayon din kayo. Pare-pareho lang tayo,” asik nito at umiwas. “Ako na,” presenta ni Alex at gumuhit sa mukha nito ang malaking ngisi. From his smile, the three can sense that it might be a bad idea. Kung sino man ang may lakas ng loob na mag-joke sa kanila at pati
Cabrera’s House “Oh, pa? Tulala ka sa labas? Hinihintay mo ba si Rousanne?” May kasabay na lungkot ang ngiti ni Ymar at tumabi sa ama na nasa pinto ng kanilang bahay. Inakbayan niya ito pagkatapos. “Miss na miss ko na ang bunso natin, anak. Kung hindi ko sana ginawa iyon sana kasama pa natin si Rousanne. Kamusta na kaya ang bunso natin?” May hinanakit sa boses nito. Siya ang puno’t-dulo ng nararanasan nila ngayon. Sising-sisi siya dahil sa nangyari. Alam n’yang delikado humiram ng pera sa taong ‘yon at akala niya ay hindi siya nito pagbibigyan, pero laking gulat niya nang bigyan talaga siya nito. Demetrius Romanov, batang-bata pa pero akala mo ay matagal na sa larangan ng industriya nito. He can take life just by a single click of his hand. Ymar forced a smile. “Sabi naman ni mama okay naman siya at may kaibigan ito doon, pero hindi pa rin ako panatag, Pa. Gusto ko rin makasama si Rousanne kung sana kaya rin nating tumbasan si Dememtrius siguro hindi niya makukuha ang kapatid ko. W
“Rousanne!” tawag ni Beth sa anak. Nakita n’yang pababa na ito ng kwarto dala ang ilang gamit. Hindi maiwasang mamula ang kanyang mata dahil aalis na agad ito. Kinuha ni Alex ang bag bago lumabas ng bahay para hintayin ang dalaga sa kotse. “Ma, huwag na kayong umiyak.” Rousanne forced a smiled while hugging her mother. Sinenyasan niya rin ang kapatid na lumapit para mayakap, pero umiling lang ito at ngumiti sa kanya bagi tinuro ang direksyon ng ama na nakatalikod sa kanila na halatang papaiyak na. “Puntahan mo papa mo. Miss na miss ka na niyon at sinisisi ang sarili sa mga nangyari,” wika ni Beth bago kumalas sa yakap ng anak. Huminga ng malalim si Rousanne bago naglakad sa ama at niyakap ito sa gilid. “Pa, umiiyak ka?” tukso niya. Agad naman nag-iwas tingin si Roman at pinunasan ang pisngi. “Hindi ako umiiyak. Ano ka ba?” “Hmm. Kunwari hindi ko nakita na umiiyak ka. Huwag na kayong mag-alala. Inaalagaan ko naman ang sarili ko doon, eh,” sambit niya at tumingin sa ama. “Dapat l
“Ano ‘yon?” “Just stay here,” sagot naman ni Demetrius at tinuro ang mahabang sofa sa kanyang opisina. Nagtataka man ay hindi na nagtanong si Rousanne at umupo doon ng tahimik. Ang awkward lang dahil ano ba ang p’wede n’yang gawin dito? Inilibot niya ang mata hanggang sa bumaba ang kanyang tingin sa mga magazine sa mesa. Kinuha niya iyon at nagsimulang i-flip ang pages nito. Her eyes kept on glancing at the man who was frowning and staring at the laptop. Napaka-busy naman nito. May business na at may pinapatakbo pang organisasyon. She couldn’t imagine how tiring his lifestyle is. “Gaano mo kakilala ang papa mo, Cabrera?” Rousanne slightly flinched when he spoke. “Kilalang-kilala. He’s such a lovely father who always there to support his family,” sagot ng dalaga at sumupil sa kanyang labi ang maliit na ngiti. “Is that so? Kaya nagawa n’yang itago sa inyo ang ginawa n’yang pangungutang at hindi pagbayad? He’s the best father for you?” Demetrius retorted mockingly. “There are things
One week later. “May nangyari ba?” tanong ni Hazel nang mapansin ang biglang pagdami ng mga guards sa labas ng gate na waring may binabantayan simula noong Martes. Inalis ni Rousanne ang pagkakahawak sa kurtina ng bintana. Tumalikod siya para harapin si Hazel. “Hindi ko alam. Mukhang may nakitaan na umaaligid sa paligid,” sagot niya. “Delikado. Baga umalis na naman tayo. Ang bilis naman yata natin matuntunan?” nagtatakang aniya ni Hazel. They both turned back when they heard someone. “Rousanne, pinapatawag ka ng Don,” singit ni Benedict sa dalawang maid na nag-uusap. He looked serious kaya medyo nabahala ang dalawa. “Na naman? Hindi maka-get over sa’yo at na-miss ka kaagad? Parang kahapon lang ay magkasama kayo ng matagal, ah?” bulong ni Hazel at ngumisi. Pinalo naman siya ng kaibigan sa braso at tiningan siya ng masama. Hazel was aware that her friend was now sleeping with Don. “Tumigil ka nga, Hazel. Maiwan muna kita d’yan.” Sumunod si Rousanne kay Benedict pataas, pero hindi
The man on the other side had been looking at them— her intensely the moment they arrived. If that man loves his eyes then he better shut it. “Nakaka-intimidate ang mga tao dito,” komento ni Rousanne sa mababang boses na sila lang ang makakarinig. Habang nililibot niya ang tingin ay kitang-kita niya kung gaano kalayo ang estado ng buhay niya at ng mga bigating nandito. “Their life has been dirtied, Cabrera. Compared to you, they were living in the dark since they were a child. You... on the other hand have been glowing a light. Hindi nawawala iyon sa’yo.” “Hindi pa ba naging madilim ang buhay ko?” she whispered. “Is it?” tanong naman ni Demetrius. Hindi kumibo si Rousanne at tumingin na lang sa baba. Napapansin niya na may palaging sumusulyap-sulyap kay Demetrius. She furrowed her brow and looked straight at the woman who had blonde hair. Siguro ay naramdaman nito ang kanyang titig kaya napatingin ito sa kanyang pwesto. The woman looked at her for 5 second before looking away.