I

Samantha's POV

"I'm still improving, Dorothy. I'm not fully recovered from the operations I got," I said while gazing at her. 

It's been 5 years but still, hindi pa rin bumabalik ang katawan ko sa normal. I didn't know I have a weak immune system, but I'm happy with my current situation. Less stress, just chillin'.

"Even if you recovered, you're not still good as I am," she said with a smirk on her lips. Nangaasar ba siya?

I immediately kick her stomach upang mapahiga siya sa damuhan ngunit hindi iyon nangyari. Napausog lamang siya ng kaunti at tsaka hinila ang aking braso at iniikot ako na para kaming nagsasayaw at inihiga sa lapag. 

"See? You still need more practice, Samantha." Bulong niya sa 'kin. Fine.

"Okay, I accepted it. No one can beat you. You are the best soldier of all time! Kainis."

I walked towards my Nanny para humingi ng tubig. 

Lumingon ako at nakita ko si Dorothy na mukhang mamamatay kakatawa. She didn't change at all.

We didn't see each other for a long time. She have been busy with her organization together with the warriors, mafias, assassins at iba pang mandirigma sa buong mundo.

I'm a member of that organization before. Before my life became miserable. 

After those incidents, I lost everything. I lost my power, my ego. They're treating me like a normal person especially my dad. Napakababa ng tingin niya sa 'kin dahil hindi niya aakalain na mangyayari sa akin ang insidenteng iyon. 

"Let's grab some drink, Sam. Walang kalaman-laman 'yong ref niyo." 

"What the heck, Dorothy?" singhal ko sa kaniya.

I love her personality. We know each other since we were young at nasaksihan ko ang lahat ng nangyari sa buhay niya. 

Pumasok ako sa loob ng bahay para kunin ang susi ng sasakyan ko. Napaka-demanding talaga ng babaeng 'yon kahit kailan.

My mom doesn't allow me to drive but I'm already adult. I can do what I want without her help. She should focus to her so-called 'passion' which is ang pagiging Governor dito sa Cebu.

Pareho sila ni Daddy, walang inatupag kundi ang pulitika. 

Lumabas na ako ng bahay at tinawag si Dorothy.

"You want some drink, right?" I asked her at tumango naman siya. "Then drink that." Turo ko sa fishpond.

Nakita ko ang pagbabago ng ekspresiyon niya. Gusto kong matawa pero pinipigilan ko.

"You are sick. You are a sick person, Samantha Kline!" aniya habang nakaduro sa 'kin.

"You're just now figuring that out?" pangaasar kong tanong sa kaniya. 

At tinarayan niya naman ako.

Ipinagsawalang bahala ko na lamang ito dahil alam kong may pagkaisip bata siya.

Pumasok na kaming dalawa sa loob ng lamborghini at sinimulan ko na ang pagmamaneho.

"Where are we heading?" I asked Dorothy. At mukhang mapapagastos na naman ako.

'Di bale na. Minsan lang naman kaming magkita kaya hayaan na natin.

"7-eleven. Ayon 'yong malapit dito. Mahirap na baka may makakita sa 'yo."

Pagkatapos niya iyong sabihin ay idineretso ko na ang aking tingin sa kalsada. Tama siya, kailangan kong magtago mula sa mga tao. 

Matagal na panahon na ang nakalilipas pero hindi dapat ako maging kampante. Dapat palagi akong alerto sa lahat ng oras dahil hindi ko alam kung saan at kailan sila aatake.

"Sam. Hindi ka ba nabo-bored sa bahay niyo? Why don't you try to apply sa mga school dito? You're still young, sayang 'yong mga panahong ginugol mo para makapagtapos pero hindi mo gagamitin." 

I was surprised sa mga binitawan niyang salita. Hindi ko inisip na sasabihin niya ang mga bagay na iyon. 

"Why did you brought up this topic, Dorothy? You know how much I suffered, right? "

Pinagsisisihan ko ang lahat. Siguro, kung hindi ako parte ng Kline family ay magagawa ko ang lahat ng gusto ko. Hindi katulad ngayon, sakal na sakal ako sa mga magulang ko.

Mahal na mahal ko ang pagtuturo lalo na ang mga bata. Sampung taong gulang ako noon nang malaman ko ang pinagkakakitaan ni Daddy ay ang pagpatay ng tao. Mayor pa lang si Mommy no'n sa Cebu at talagang mahal na mahal siya ng mga tao dahil sa napakaganda niyang pagpapatakbo.

Maraming mga usap-usapin noon na kabilang sila sa isang organisasyon. At pilit isinasawalang bahala ito ng mga tao dahil hindi raw iyon magagawa ni Mommy.

I must say, both Mommy and Daddy are two-faced people. They act like a good person in front of other people and hide their true colors. That's why I hate politics.

I undergone craniotomy surgery kaya hindi na ako physically fit for the job of being a teacher. I get tired easily, I got seizures, and brain damage. And also, I'm hiding my identity kaya't hindi talaga pwede.

"Samantha!" sigaw ni Dorothy mula sa likod. Hindi ko namalayan na lumilipad na pala ang isip ko kaya't muntik na kaming mabangga, buti na lang ay nakaiwas ako sa truck.

"Tulog ka ba, Sam?" 

"Oo na! Oo na! Kung hindi mo lang sana binanggit 'yong pagiging guro ko ay sana hindi ako nagisip ng kung ano-ano!" sigaw ko. 

Bwiset na bwiset na ako sa babaeng 'to. 

Huminga muna ako ng malalim bago magsimulang magmaneho. Mahirap na dahil baka ito pa ang maging dahilan nang pagaaway namin.

Hindi na muna ako magiisip ng kung ano-ano. Kailangan kong ituon ang aking buong atensyon dito dahil kung hindi, madidisgrasya kami at lagot ako.

Saktong malapit na kami sa 7-eleven--nasa tapat na kami ng bangko ay mayroong humarang na Jeep Wrangler sa harapan namin. Ibinaba nila ang bintana ng sasakyan at tsaka itinutok sa 'min ang dalawang shotguns.

What the heck, man?

"Dorothy, do you see what I see?" 

I examined the whole scene and it looks like they are robbering the bank.

Meron ding isa pang sasakyan ang nakabantay sa kabilang dulo ng kalsada at may hawak din na baril.

This ain't good. We need to get out of here as soon as possible bago pa kami madamay.

This is all because of you, Dorothy. Swear, I'm gonna kill you.

I turned around the car. Binilisan ko ang pagpapatakbo nito at naghanap ng pupwedeng mapagtaguan.

"Sam! Right there!" 

Iniliko ko ang sasakyan papunta sa damuhan. Nagpaikot-ikot ito dahil nakarinig kami ng pagputok ng shotguns.

Binaril nila ang gulong ko!

What the hell should we do now?

I looked up at the mirror and I saw Dorothy na tinatanggal ang seatbelt niya.

Yumuko siya at kinuha ang pistol mula sa kaniyang boots.

"Told you I'm a girl scout. Always ready," sabi niya pa at kumindat.

Ano sa tingin niya ang ginagawa niya? Mapapahamak lang siya!

Sinubukan kong patakbuhin muli ang sasakyan ngunit bigo ako. I have no choice. 

I opened my drawer and picked up my mask and a Ruger LCP II pistol. 

Isinuot ko ang mask and I tied up my long blonde hair dahil hindi ako nakikipagbiruan sa mga ganitong sitwasyon.

The game is just starting. I'm not Samantha Kline this time.

Amifaye Kline is back.

I stepped out of the car and pointed the gun towards the two men in front of us.

"Put your guns down." Malumanay kong utos sa kanila.

"Who the fuck are you!?" he shouted at me. I saw his trembling hands while pointing the gun to me.

Kung hindi kayo madadaan sa mahinahong usapan, pwes dadanak na ang dugo.

You chose the wrong person, man.

I did a spining hook that I learned from my brother Adonis kaya't nakaramdam ako ng kaunting pagkahilo. 

I targeted his head para siya ay bumagsak at binaril ko ang kamay niya upang hindi niya na magamit ang baril ngunit daplis lamang ito.

"Are you okay?" saad ng kaniyang kasama.

What a loser creature. 

Itinaas ko ang aking paa at itinapak sa kaniyang kamay na duguan. Ayokong pinagmumukha akong mahina.

Sumisigaw siya at namimilipit sa sakit.

Serves you right.

"Who are you?" He asked furiously.

Yumuko ako at bumulong.

"I'm your nightmare." I smirked as I winked at him making him trembling in anger.

I don't want people to underestimate me. I don't want people to be on my level. 

And last but not the least, I don't want people who's trying hard to be a terrifying rober.

Just like the man in front of me.

"Ah!" Napatili ako ng mayroong dumaplis na bala sa binti ko. I guess, dumating na ang iba nilang kasama.

Kinuha ko agad ang baril ko at ang shotgun ng lalaking binaril ko sa kamay kanina.

Pinaulanan ko sila hanggang sa maubos ang bala ng dalawang baril. Nabigla ako nang malaman na wala pala itong silencer!

Tumakbo ako at hinila papalayo si Dorothy. I can't fight anymore. I'm losing my sight, sumasakit na rin ang ulo ko at nahihilo na 'ko.

"AH!" Sabay naming tili ni Dorothy dahil pareho kaming nadaplisan ng bala. 

This time, sa braso naman ako natamaan.

The heck.

Umalis kami ng bahay ng maayos at babalik kami ng duguan. Malayo-layo pa mula rito ang bahay ko kaya't imposibleng marating namin iyon habang ganito ang kalagayan namin.

Lumingon ako at nakita kong mayroon ng mga pulis. Sana naman ay makita nila kami dahil pakiramdam ko ay mawawalan na ako ng malay sa mga ilang minuto.

"Call 911," sambit ko. 

Ngunit hindi siya sumagot, sa halip ay tumakbo siya nang iika-ika papunta sa mga pulis at itinuro ako. They are my mom's cops.

Dorothy. Kasalanan mo 'to.

Ipinikit ko ang aking mga mata matapos makaramdam ng antok.

Nagising ako sa loob ng isang puting silid at nakita kong iba na ang suot kong damit.

Nasa ospital na naman ako.

I really hate this place but I have no choice.

Sinubukan kong bumangon ngunit napangiwi ako sa sobrang sakit ng ulo ko.

Napasinghap ako dahil marami na naman akong nagawa ikagagalit ni Mommy and Daddy. Pero alam ko naman na hindi nila ako bibisitahin dito. 

"You're awake," saad ng isang tinig.

Itinaas ko ang aking ulo upang makita kung sino ang nagsabi nito at hindi nga ako nagmali ng akala.

"Why are you here? Nasaan si kuya?" I asked him.

I hate it when he's taking care of me. I mean, magpinsan kami at natural lang na magaalala kami sa isa't-isa.

But, I think it's because of his girlfriend, Armani. That bitch. 

Noong 25th birthday ko ay kumain kami ni Welance sa isang restaurant near Makati. He even rented a private plane para walang hassle kapag pupunta kami roon.

That time, hindi ko pa alam na may girlfriend na siya. Hindi kasi siya mahilig magkwento sa 'min. I didn't know that Armani was following the two of us. 

Sinampal ba naman ako ng bruha. Take note, it's been 3 years since I got my surgery.

We're not close because we don't like each other. Never kaming nagkasundo because we have the opposite attitude. 

But I'm happy that Welance found a girl like her. 

"Adonis is freaking busy. He's facing a lot of problems with his company," he sighed.

I rolled my eyes after hearing that. I never want to get involve with that corporation again. 

I looked at the door when someone entered the room. 

"You're awake. How's your feeling?" Prof. Karlsen asked while smiling at me. He's my doctor since then and that's why we're close. He has a jolly and softhearted personality. 

I have a crush on him and he's already 36 years old. He's 9 years older than me but age is just a number. 

But I'm afraid to confess dahil baka iwasan niya ako if ever na malaman niya 'yong totoong kong pagkatao.

I nodded at him bilang sagot. I looked at my cousin at pinandilatan siya ng mata upang maging senyas na lumabas siya ng kwarto.

He smiled playfully as he looked at Professor Karlsen. 

The heck.

"Professor! Emily Atkinson on room 1376 is experiencing severe headache after she woke up. She's suffering from her Neuroendoscopy surgery," a fellow said while breathing heavily. 

Emily Atkinson...

Her name sounds familiar.

Nevermind.

Lumabas kaagad si Professor pagkatapos niyang marinig iyon. He has a lot of patients. Being a doctor would never be easy. 

But the name Emily Atkinson ay talagang pamilyar sa 'kin. Narinig ko na ang kaniyang pangalan noon and I just can't remember her face but alam ko, nagkita na kami.

Who is she?