III

Samantha's POV

Tiningnan ko ang cellphone nang ito'y mag-ring. May tumatawag pala. Kinuha ko ang earpiece upang masagot ang tawag.

"Hell--"

"Bakit hindi mo sinabi sa 'kin Samantha na nasa Maynila ka pala? Edi sana nakapag-bonding tayo!" sigaw ni Kaylee sa kabilang linya kaya naman inilayo ko ang earpiece dahil mukhang mabibingi ako ng wala sa oras.

"Why do I need to report it to you? Hindi naman kita Nanay," sagot ko.

"Ay ewan! Sa condo ka ba mag-sstay? Sunduin kita diyan bukas, may ipapakilala ako sa 'yong hottie. Kya!" 

Ayan na naman po. Jusme.

"Ang harot mo! I don't have time for that Kaylee, leave me alone," ani ko. Wala na talagang nagiging bukang-bibig 'yang si Kaylee kundi puro lalaki. Dinaig niya pa ang mga matatanda sa sobrang daming naging boyfriend.

Kada-buwan ata siya nagpapalit ng boyfriend eh, kasi kapag may makikitang gwapo jojowain agad kahit may boyfriend siya. Hay nako.

Hindi ko nga alam kung paano ko siya naging kaibigan.

I only have two friends in my whole life, Dorothy and Kaylee. Namimili kasi ako ng kakaibiganin dahil ayoko ng bad influence at may ayaw din akong ugali.

"Hmm..." Mahinang ungol ng lalaki sa likuran ko.

Tulog na tulog pa rin siya. Siguro dala na rin iyon ng kalasingan. I really did not know the reason kung bakit ko siya dinala sa sasakyan at balak ko pa siyang iuwi sa condo.

Siguro dahil gusto kong malaman kung paano niya ako nakilala? Baka nga.

"Hoy, hoy, hoy, Samantha Kline. May kasama ka bang lalaki? Bakit parang may narinig ako?" aniya kaya't napadilat ako ng mata. Nakalimutan ko na hindi pa pala pinapatay ang tawag.

"H-ha? Ako 'yun! Hmm... 'di ba? Bye!" Agad kong pinatay ito dahil baka kung ano pang isipin niya. 

Masyadong madaldal pa naman ang bibig no'n. Baka kung anong masabi niya kay Kuya lagot pa ako.

Nandito na kami sa parking lot ng condo at pinaparada ko na nang maayos ang sasakyan. Nakakaiyak makitang magasgasan ang Rolls Royce ni Kuya.

'Yung Lamborghini ko, wala na. Hindi ko alam kung nasaan na dahil paggising ko ay nandito na 'ko sa Maynila.

Kinuha ko na ang bag at susi ko pagkatapos mag-park. Tinapik-tapik ko ang pisngi nang lalaki kaya't nagising ito.

"Hi, mars. Gising na!" bulalas ko sa kaniyang upang magising na siya nang tuluyan.

Nakatayo ako sa labas ng sasakyan at nag-aantay sa kaniya na makababa upang masarado ko ang pinto ngunit nakatitig lamang siya sa 'kin.

Problema nito?

"Labas!"

"I-i can't..." 

Napabuga ako nang hininga matapos niyang sabihin iyon. As far as I know, lasing lang siya at hindi siya injured or kung ano pa man.

So, anong gusto niyang gawin ko?

"No fucking way. Hindi ko gagawin iyon," saad ko. Hinding-hindi ko siya bubuhatin papunta sa unit ko. Babae ako. Hindi ko siya kaya. 

Kung ayaw niyang tumayo, diyan na siya matulog.

Napatingin ako sa orasan. 10 o'clock na kaya pala inaantok na ako.

Napatingin uli ako sa kaniya.

May puso pa naman ako kahit papaano kaya't hinila ko ang kaniyang braso at inilagay sa aking leeg. Hindi ko siya kayang buhatin kaya't aakayin ko na lang siya.

Pasalamat ka, good mood ako.

Sinimulan ko na ang paglalakad ngunit hindi ako komportable. Dahil pala ito sa bag na nakasabit sa braso ko kaya't nahihirapan akong hawakan ang kaniyang bewang.

I have no choice kung hindi isabit na lang ito sa leeg niya.

"What the heck?" saad niya habang nakataas ang isang kilay.

Aba?

"Anong gusto mong gawin ko? Sa pwet ko isabit? Manahimik ka na lang diyan!" bulalas ko at binatukan siya.

Kainis. Ako na nga 'yung nagmamagandang-loob tapos mag-iinarte pa siya.

Sinimulan na namin ang paglalakad papunta sa elevator at itong isa ay kaya naman atang maglakad. Tinatamad lang.

Matuluyan ka sana, ano?

It's been 2 months since I came to my condo. Wala namang espesyal doon. It is an empty unit. Ang makikita mo lang ay furnitures. Walang mga frames and other stuff.

Nasa Maynila ako kaya't hindi ko dapat dalhin ang mga family pictures namin dito dahil mahirap na.

Nakapasok na kami sa elevator at ibinagsak ko siya sa gilid upang mapindot ko ang button ng elevator kaya naman narinig ko siyang umiinda sa sakit. I wonder kung bakit sila naghiwalay ng girlfriend niya. Curious ako sa buong pagkatao niya.

Tiningnan ko ang mukha niya at ang mga matang nanlilisik na nakatingin sa 'kin.

Teka...

"The end of your life has come, Amifaye. I never thought I will see you this close, shouting for help. Isn't it amazing? I got to suffer the most powerful assassin in the world." Reece yelled at me with his killer gaze. 

I promise, I will make you suffer. Not now, but in the time I got powerful. I will make you scream for help like what you did to me.

I promise.

I looked at him again.

Is that why he knew me?

"Why are you looking at me like that?" irita niyang tanong at tumayo siya matapos bumukas ang elevator.

Ipinikit ko ang aking mga mata at huminga ng malalim upang mawala iyon sa isipan ko. Imposible na siya si Reece. Hindi ganoon kalakas ang awra niya hindi katulad ni Reece. Malayong-malayo sila sa isa't-isa. Baka ang mga mata lamang nila ang nagka-pareho.

Napa-praning na naman ako.

Lumabas na ako ng elevator at sinenyasan siyang sumunod sa 'kin. 

Did I just brought an opponent assassin at my unit? Paano kung siya talaga si Reece? 

Humarap ako sa kaniya at nagsalita.

"What's your name, by the way?" tanong ko. Mahirap na, baka mayroon talaga siyang pakay.

I remembered. Bakit pangalan ang tinanong ko? Of course 'yun din ang isasagot niya. I should have ask his code name not his real name.

Pambihira.

"Vaughn," he simply answered. Wala man lang kaganagana.

"How can  trust you? You see, it's my first time to bring an assas-- I mean stranger." Why?! I almost said assassin instead of stranger. 

I noticed how his eyebrows furrowed after I asked that question. 

Ipinagsawalang-bahala ko na lang ito. I can fight back if ever he will do anything. 

Binuksan ko na ang condo unit at dumiretso sa sofa. Napahiga na lamang ako sa sobrang pagod. 

Nakatayo pa rin si Vaughn at ine-eksamina ang buong condo. Alien ka ba?

Tumayo na ako at tumungo sa kwarto upang makapag-palit. Iisa lamang ang kwarto rito dahil ako lang naman ang nakatira. 

"It's hot in here," saad pa niya. May aircon naman, bakit hindi niya buksan.

When I'm done changing my clothes, lumabas na ako ng kwarto para sana kumuha ng pagkain ngunit hindi ko inaasahan ang makikita ko sa sala.

Si Vaughn...

Nakahubad habang nakahiga sa sofa.

Kinuha ko ang throw pillow at ipinalo-palo sa kaniya. 

"Manyak ka!" sigaw ko ngunit wala man lang siyang naging reaksiyon. 

Tumingin lamang siya sa 'kin habang puno ng tubig ang mga mata. Umiiyak siya?

Tumayo siya at naglakad papuntang balcony at umupo. I suddenly feel sorry for him. He had a bad night because of his ex-girlfriend. Well, both of them deserves better. 

Naglakad ako papunta sa kaniya at umupo rin. Nakatingin lamang siya sa mga bituin habang maluha-luha ang mga mata.

I never appreciate star's and moon's beauty. But, there are times you would appreciate things lalo pa kung may pinagdaraanan ka.

"Why everybody will judge you without knowing the truth?" He asked while looking at the sky. Dati, ganiyan din ang tanong ko sa isip. Bakit nga ba hinuhusgahan ka ng mga tao without knowing your reason? Or the truth? But, as time passes by, you will learn some things na makakasagot ng mga katanungan mo.

"Simple because we have different perspective in life, and we have different point of view." I replied. Lumingon siya sa 'kin na tila ba nag-aantay pa ng kasunod. 

"I was once on your situation. Idinidiin ng mga tao sa 'kin ang hindi kaaya-ayang pangyayari. Na kahit anong paliwanag mo ay hindi ka pa rin nila pinapakinggan kaya't maraming tao ang nadamay. But, guess what? Dumating 'yung panahon na nalaman na nila ang katotohanan at humihingi sila ng kapatawaran sa 'kin pero hindi ko sila pinatawad. Why? Dahil hindi maghihilom ang mga sugat na natamo ko mula sa kanila sa pamamagitan ng pagtawad. Oo, mababawasan ang galit na nararamdaman mo pero nandoon pa rin 'yung sakit na kahit anong pilit mong limutin ay babalik at babalik pa rin," mahabang dugtong ko. Muntik ng tumulo ang luha ko habang binibitawan ang mga salitang iyon dahil nasasaktan ako habang inaalala ang nangyari sa 'kin.

"You're mature. I hope everyone does."

"Did you loved her that much?"

"I loved her with my whole heart until now."

Hindi na lamang ako kumibo. Wala naman kasi akong alam pagdating sa pagmamahal.

Dahil hindi ko naramdaman iyon ni minsan.

Ipinikit ko na lamang ang aking mga mata.