We rushed to the hospital upon knowing that my mother's life is in danger, my blood ran cold, and it frightened me so much. Fear became a tangible, a living force that slithered over me like some hungry beast, immobilizing me; my brain, holding me captive."God, please save my mom. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa 'kin kapag may mangyayaring masama kay mama, please. I beg you," I prayed desperately. Tears started to roll down from my eyes and my heart was pulsating wildly.Kasalukuyang nasa EMERGENCY ROOM si mama,nakikipagbuno sa kamatayan.Hindi pa natutukoy ni Sir Edward kung sino ang taong nagtangka sa buhay ni mama. Someone injected a poison in my mother's dextrose. Mabuti nalang at dumating agad ang doctor nang mag seizure si mama at dali nilang nadala sa ER.
The beeping, pinging and ringing of alarms on monitoring devices inside create a cacophony of noise that always gives me goosebumps.My mother is still in a deep state of unconsciousness, and only the life-supporting pieces of equipment keep her living, only a miracle could make her wake up."Ma, kung naririnig mo ako ngayon, please lumaban ka, please...Hindi ko kaya, iniisip ko pa nga lang ang pwedeng mangyari, hindi ko na kaya. Please, please...I beg you, please fight Ma, ikaw na lang ang natitira sa 'kin, wala na si Papa at ayaw kong pati ikaw, iiwan mo rin ako." I gently hold my mother's hand, hoping that she can feel my presence, pleading that she'll fight for me. Wave of sadness slowly by slowly drown my heart while I cried bitter tears.I was so immense in a heart
I received a call from the hospital, right there and then, my heart froze, and a bullet of panic rises in my throat. Fear has walked through me and left me numb shaking, I tried not to breathe, but I knew it was impossible.We rush to the hospital only to find out that my world collapsed in front of me."I'm sorry but your mother died a few minutes ago, we did CPR for nearly an hour, but never got a heartbeat back, we did everything that we could but after an hour of reviving, she didn't make it, I'm sorry," the Doctor announced with a heavy heart.I tried to blink, once, twice...a million times for me to internalize what the doctor has said but I was still in a state of denial. The heartbreaking news sends a brusque bolt of shock right through me, I couldn't scream. I co
Adrian's Point of View Ilang ulit kong binasa ang impormasyong nakalap ni Zero tungkol kay Doctora Trishia Santos at mas lalo lamang sumakit ang ulo ko sa mga impormasyong nakapaloob dito, mas lalong gumulo ang lahat, bahagya kong hinilot ang aking sintido, everything seems so complicated. Damn it! Name: Dra. Trishia D. Santos Birthdate: March 31, 1973 Present Address: Knightshine Residence Spouse: Dr. Sergio Santos (Deceased) Children: Trina Santos, 9 years old, Trish Santos, 6 years old Mother: Pina De Vera Father: Romel De Vera Sibling/s: Samuel De Vera (Deceased) De Vera, Doctora Trishia’s Middle name is De Vera, is it possible na pamangkin niya si Ariah? This becomes hazier. This is bullshit!
Ariah's Point of View An irremediable pain isn’t caused by a physical wound but by a bleeding soul. For months, the gnawing grief kept me awake at night. Everything happened so fast, and I'm still in the process of picking up my broken pieces after my mother left. My memory of Mama is still vivid in my mind. My mother's death left a deep wound in my heart, but mourning won't help, I need to seek justice for me to finally be at peace. Pinikit ko saglit ang aking mga mata, ninanamnam ko ang preskong hangin na malayang dumampi sa aking balat, bawat haplos nito'y nagdadala ng kakaibang sensasyon sa aking katawan, pakiramdam ko, nandito si Mama nakayakap sa 'kin. Ramdam ko pa 'rin ang init ng kanyang pagmamahal. Huminga muna ako ng malalim bago ko inilapag ang dala kong bulaklak sa magkatabing puntod nina Mama at Papa. Hindi ko mapigilang mapangiti ng mapakla, magkasama na silang dalawa habang ako, heto mag-isang namuhay sa masalimuot na mundo. "Ma, magkasama
For fatal seconds, I stared blankly at the document, unable to think or move. Words can’t describe how I feel about this shocking revelation.Hindi ako makapaniwala. Pakiramdam ko'y namuhay ako sa mundo na puno ng mga sekreto. Pati mga magulang ko ay hindi ko pala lubos na kilala."Si Papa at Ninang Trishia ay magkapatid? bakit inilihim nila sa 'kin ang totoo? sa anong dahilan? bakit nagawang inilihim ni mama sa 'kin ang lahat? ano pa ang dapat kong malaman?!" frustrated kong sigaw.Masikip ang dibdib ko. Samo't saring emosyon ang bumabalot sa puso ko ngayon, magkahalong galit, sakit, tampo at pagkagulat. Hindi ko alam kung ano pang mga bagay ang dapat kung malaman.Ipinikit ko ang aking mga mata, gusto kong pigilan ang mga luhang kanina pa nagbabadyang umagos, pagod na akong umiyak, pagod na akong maging mahina. Inihilamos ko sa aking mukha ang nanginginig kong mga palad. Hindi ko inaasahan na magiging ganito na kagulo ang buhay ko."Hey, are you okay?" tanong ni Adrian, bakas sa bose
Time runs swiftly like a thief in the night. The agony is not gone yet but I just learned to live with pain. Ninang Trishia is still nowhere to be found, she has gone like a bubble, and I still do not know where on Earth she is hiding. Ilang buwan na ang lumipas pagkatapos ng pagkamatay ni mama, at heto ako unti-unting sinasanay ang sarili kung paano mamuhay ng mag-isa. Ang paghahangad ko ng katarungan sa kamatayan ng mga taong malapit sa puso ko ang nagbibigay ng sapat na lakas para ako magpatuloy sa buhay. Pinapangako ko sa sarili ko na, gagawin ko ang lahat para sa hustisya na nararapat kay Beatrice, kay Tanya at lalong-lalo na kay Mama. "Mukhang malalim na naman 'yang iniisip mo, mahihirapan na naman akong sisiriin ang hangganan niyan." Napalingon ako sa aking gilid at ang nakangiting mukha na naman ni Adrian ang bumungad sa aking paningin. Isa pa 'tong lalaking 'to, inaamin kong isa si Adrian sa mga taong nagbibigay lakas para ipagpatuloy ko pa ang buhay. "Bakit nandito ka na
[WARNING: THIS CHAPTER IS RATED SPG]Nadatnan ako ni Adrian sa labas ng CR na parang batang umiiyak na nakaupo sa sahig habang yakap-yakap ang dalawa kong tuhod.Adrian hugged me tight, and he just let me cry while I lean on his shoulder. My cry turned to whimpers and my sobs echoed the hallway, Adrian's warm hug gives me temporary comfort. It took almost an hour before my tears started to dry and my eyes could no longer cry.Tinulungan akong tumayo ni Adrian pagkatapos kong magdrama sa labas ng banyo. Gulong-gulo ang buhok ko at nasira na ang make-up ko. Hindi na ako mukhang tao."Babalik pa ba tayo sa venue na ganyan ang pagmumukha mo?" natatawang tanong ni Adrian sa 'kin.Pinahid ko muna ang iilang butil ng luha sa aking pisngi at nakasimangot na nakatingin sa kanya. "Gusto kong umalis dito, sasamahan mo ba ako?" deretso kong tanong sa kaniya.Ngumiti lamang si Adrian bilang sagot at agad na hinawakan ang kamay ko, then we runaway, hindi na namin tinapos pa ang party at umalis kami