Nagising ako na sobrang sama at bigat ng pakiramdam. May nalalasahan rin akong mapait sa bibig ko kaya dali-dali akong bumangon at tumakbo papunta sa c.r ng kwarto namin. Gaya ng mga nagdaang araw, panay lang ang pagsuka ko sa tuwing umaga. Wala pa akong kinakain pero parang halos nailabas ko na ang lahat ng laman ng tiyan ko.
"Ayos ka lang?" nag-aalalang tanong ni Gabriel na agad akong nilapitan.
Mukhang naalarma pa ito nang matagpuan niya akong nakasalampak lang sa malamig na sahig ng banyo, malapit sa toilet bowl.
"Nasusuka lang," nanghihinang tugon ko.
Inalalayan niya ako patayo patungo sa lababo. Binuksan niya ang gripo at binasa ang mukha ko para mahimasmasan ako.
"Let's go and see the doctor. Baka kung ano na 'yan," he insisted but I just weakly shook my head.
"I'm fine. Wala lang 'to."
"Please, mahal? Mas mapapanatag ako kung magpapacheck up ka na ngayon. Ilang araw ka ng ganyan. We need to make sure and be extra
Isang buwan na mula nang bumalik ako sa ospital. Kailangan kong manatili rito hanggang sa manganak ako. Gaya ng sabi ng doctor ko, hindi biro ang pagbubuntis ko. It's too risky so I need to cooperate with them. Dalawang doctor ang nangangalaga sa akin. Minomonitor nila araw-araw ang kalagayan ko, walang mintis. Idagdag mo pa si Brix na laging puyat kahit hindi niya duty. Binabantayan rin niya ako.Hindi naman ako nalulungkot dito sa ospital dahil madalas nakatambay sa kwarto ko ang mga kaibigan ko. Gaya ngayon, malapit nang gumabi pero nandito pa rin sila."Tignan mo sila, parang mga bata." Natatawang bulong ni Gab sa tabi ko. Nakaupo kaming dalawa sa malaking kama at nakasandal ang mga likod sa headboard.Gamit-gamit ko ang pinakamalaking VIP room dito sa ospital nila Brix. There's a 75 inches tv on the wall kaya nakasalampak sa sahig sina Jules, Brix, Thao at ang mga kabanda ni Aiyah. Tutok ang mga mata nila
GabrielNapakabilis ng kabog ng dibdib ko dahil sa kaba. Pakiramdam ko, ano mang oras ay lulundag na palabas ang puso ko. Ilang malalalim na buntong hininga na rin ang napakawalan ko. Halos mahilo na ang mga kasama ko sa loob ng simbahan dahil kanina pa ako palakad-lakad."Kalma lang pare, para ka namang natatae," sita sa akin ni Jules. Tinapik niya ang balikat ko bilang pagpapakalma sa akin."Ready na ba ang lahat?" tanong ko."Handang-handa na!" sabay-sabay namang tugon ng mga ka-banda ni Aiyah. Tinaas pa nila ang dalawang kamay nila sa ere.Malaki ang pasasalamat ko sa kanila dahil walang pag-aalinlangang pumayag sila sa pabor ko. Sila ang tutugtog sa church wedding namin ni Kelly. Ang kaibahan nga lang, ako ang bokalista nila ngayon."Parating na siya," nakangiting bati naman ni Danika sa akin. Hindi ko na napansin ang pagdating niya.
"Kailan mo pa ako niloloko?!!"Halos mabingi ako dahil sa malakas na pagsigaw ni Gabriel. Pinuno ng galit na boses niya ang kabuuan ng botanical garden ng aming university. Tanging kami lamang ang narito sa lugar na 'to.Natatakot ako sa paraan ng pagtitig niya. Punong-puno ito ng galit at pagkadismaya. Siguro kung ibang tao lang siya, baka napagbuhatan na niya ako ng kamay. But knowing how he respect women, he won't hurt me or even lay his finger on me even if I'm his most hated person now."Saan ba ako nagkulang, Kelly?" may panlulumong tanong niya.I shook my head. Wala siyang pagkukulang. Halos ibigay na niya ang buong mundo sa akin.Naramdaman ko ang panginginig ng nakatikom kong mga labi. Wala akong mabigkas na salita. Hindi ko alam kung paano ko pa dedepensahan ang sarili ko.Napayuko na lamang ako. Hindi ko magawang tumitig sa kulay brown niyang mata. Kung noon,
"Kung may kahilingan man akong gustong matupad. Hindi sa tala sa mga langit ako hihiling, kundi sa Diyos. Hihiling ako sa kanya ng isang himala."***Kelly's Bloom is a vintage flower shop located at the downtown of Sunny Ville, owned by our family for almost 40 years. Pagmamay-ari pa ito ng lola ko, hanggang sa ipamana niya ito kay mommy. Ni-renovate nang kaunti at ipinangalan sa akin, Kelly.Our shop is not huge, nasa 80 square m
My mind is on haywire. It keeps heading back on the night that we went to that bar, and I swear I won't go back there anymore. It was a worst experience ever! But then I smiled at the thought of that facemask guy. My heart flutters when I think that maybe, it was Gabriel.Pero malamang sa malamang, nanaginip lang talaga ako ng gising. Gab is not the only one who owned a deep set of eyes. Isa pa baka nililinlang lang ako ng mga mata ko no'n dahil medyo nahihilo na rin ako.Kung sino man siya, salamat sa kanya dahil naturuan niya ng leksyon ang nambastos sa akin."Spongebob na naman 'yang pinapanuod. Lipat mo nga 'yan."Umupo si kuya sa tabi ko at pilit na inaagaw sa akin ang remote ng tv. Kainis! Kanina pa ako dito sa sala at tahimik na nanunuod, tapos bigla siyang manggugulo.Napasimangot na lang ako nang maagaw niya ang remote sa akin at
The following month was the busiest and full of surprises. Lalo pa at ilang araw na lang, Valentines Day na. Mas dagsa ang mga customer kapag ganitong buwan. Mabuti na lang at nakauwi na rin si mommy galing sa probinsya. Kung kami lang ni kuya ang nasa shop, baka hindi na kami magkandaugaga sa pag-aasikaso ng mga customers.Mom really knows how to handle pressure, 'yon siguro ang dapat naming matutunan pa ni kuya mula sa kanya.Umaga palang, sobrang busy na namin. Ilang oras ng sunod-sunod ang pagdating ng mga customers at online orders. Para akong hihingalin kaka-sales talk at kakasagot ng tawag sa phone kaya nang maubos ang tao sa shop, agad akong umupo sa wooden chair sa lounge area at pinatong ang paa ko sa coffee table."Pagod ka na?" kantyaw ni kuya habang inaabutan ako ng isang baso ng tubig."Nakakapagod kayang dumaldal," katwiran ko.Magtatanghali na rin kaya ramdam na ramdam ko ang pagod at gutom."Kelly, put your fee
Nakasakay ako sa taxi patungo sa Arevalo General Hospital. Ito ang pinakamalaking ospital na matatagpuan sa gitna ng siyudad na pagmamay-ari ng lolo ni Brix, na ngayon ay mga magulang na niya ang namamalakad.It's his parents' 25th wedding anniversary and they invited me to have dinner with them. Nahihiya man, hindi ko magawang tumanggi sa alok nila. Sobrang laki ng utang na loob ko sa mag-asawang 'yon, ayoko namang biguin sila.I glanced at my watch, pasado alas-kuwatro na. They instructed me to go at their hospital to meet them. Mabuti na lang hindi ma-traffic.Huminto ang taxi sa tapat ng hospital. Matapos kong maabot ang bayad sa driver nagmamadaling lumabas na ako ng sasakyan.Nang makarating ako sa entrance, saglit akong huminto sa may malaking glass door ng ospital to check my own reflection. I smiled while looking at myself. I was wearing a ribbon waist
Hindi ako makahinga. Naninikip ang dibdib ko at namamawis din ang mga palad ko. Naramdaman ko ang pananakit ng ulo ko kaya mariin akong napapikit. Pilit kong iwinawakli sa isipan ko ang mga masasamang alaala ng nakaraan, ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan ang pagbaha ng mga ito. Memories from the past keep playing like a movie right before my eyes."Can I go first?"I heard her voice loud and clear. I turned around to see Stella. She was smiling at me, but the look in her eyes were telling me different. She's not amused to see me.I was scared of her presence. Halos lahat naman kinatatakutan siya. No one wants to get on her bad side.I move a step back letting her cut in the line at the long query of students inside the school's cafeteria. She gave me a light tap on my back before smiling again a