Chapter IV

Milan Malpensa Airport ...

Di maiwasang mamangha ni Rosalia ng makarating siya sa Milan sakay ang private plane ni Dimitri.

Sinong mag aakala na pribadong eroplano ang masasakyan niya papuntang Italya. Di niya tuloy maiwasang magtanong sa sarili kung ano ba talaga o sino ba talaga si Dimitri Guidottí.

She tried searching for his name pero ibang Guidottí ang lumalabas sa internet.

Baka bilyonaryo ito at batikang business tycoon O isang sikat na artista? O baka naman isang mafia boss at drug syndicate boss?!

Talamak pa naman ang ganoong kalakaran sa Europe.

Di niya maiwasang mag alala. Ito na yata ang katapusan ng buhay niya.

Naalala niya ang sabi ni Mr. Lorenzo noong una silang magkita, she is “officially a slave” of Dimitri Guidottí.

Ang kapal talaga ng lalaking iyon, Si Dimitri na nga ang may utang sa kanya at nangakong babayaran siya tapos eto pa ngayon ang may ganang alipinin siya sa dayuhang lugar na iyon.

“Makikita ng lalaking iyon ang hinahanap niya. Gusto talaga ata niya ang ma ala- Pinoy Pacman na kamao.” Nagpupuyos sa galit ang kanyang damdamin.

Sumakit tuloy ang ulo niya.

She was ushered by the flight attendant and all her belongings were carried out.

Isang malaking maleta lang ang dala niya.

Kunsabgay alipin naman siya dito, wala siyang panahong magpaka- aesthetic.

Pagkababa niya sa private plane, she greeted by a man standing right in front of the ladder.

He was tall, moreno and good lord!

He is effin’ handsome!

Di niya mapigilang mapasipol.

“.. ooooooh deeeym” she whispered.

Pansamantala niyang nakalimutan ang poot na nadarama kani-kanina lang.

She maybe look like some stupid school girl crushing over this man in front of her but girl, Rosalia Quiava don’t give a single fvck!

She smiled at him and he smiled back.

“Oooh! Boii, he so fineeeee!” Sigaw ng utak niya.

Opo, kumekerengkeng po tayo mga kaibigan.

“Benvenuta Signorina Rosalia” he greeted her with a smile.

“Oh, the accent.” She replied.

Di mapigilan ni Rosalia na mangiti pa rin.

Di niya maintindihan ang greetings nito pero she’s sure na pag welcome iyon sa salitang italyano.

“I’m the man behind all those calls, Manuel Medichelli” and he raised her right hand and kissed her knuckles.

Nagulat siya sa gesture pero mas nagulat siya na ito pala si Manuel Medichelli.

Bigla nanumbalik ang inis niya at madaling binawi ang kamay.

Napakunot ang noo ni Manuel at ganun din siya.

Kampon pala ito ni Dimitri.

Gwapong-gwapo na sana siya at crush na sana niya ito. Kaso isa ito sa mga taong bigla nalang sumulpot sa buhay niya at nagkanda leche-leche na ang lahat.

“I’m sorry Signorina Rosalia,” hinging paumanhin nito.

Rosalia just tossed her hair back, “It’s okay”. M*****a niyang tugon.

Oo, m*****a talaga siya. Di pa medyong na iintroduce ng author pero M*****a talaga siya.

To divert her attention, palinga-linga kuno siya sa paligid.

Nakita niyang ipinasok sa isang itim na mesarati ang kanyang maleta.

Whooo! Feeling niya talaga di basta-bastang tao si Dimitri.

Manuel ushered her towards the waiting car.

Sumunod naman siya.

Pinagbuksan siya nito ng pinto at pumuwesto sila sa backseat.

Tahimik lang siya throughout the travel. Wala siyang ibang ginawa kundi ang ituon ang tingin sa labas ng sasakyan, sa mga nadadaanan nilang establishments, sa mga magagandang parte ng lugar. She doesn’t know exactly where they were going.

Wala siyang time na mag research kung saang lugar ba siya naroon. Isa pa, ang kanyang cellphone ay hindi registered sa naturang bansa buti sana kung libre ang wifi dito or may public wifi.

Bakit ba kasi di siya nag research sa mga bagay-bagay na iyon? Basic nun! Ugok! Panenermon niya sa sarili.

She heaved a sigh. She closed her eyes and inhaled and exhaled.

Aaminin niyang kinakabahan siya. Pinapasa diyos niya nlang ang kanyang kahahantungan dito sa Italy.

Naiinis siya dahil ramdam na ramdam niya ang kanyang pagkawalang laban. Di niya kilala ng lubusan si Manuel. Nasa dayuhang bansa siya at makalipas ang dalawang linggo, heto siya at magiging alipin ng isang taong minsay kanyang tinulungan at iniligtas.

“Eto pala ang kabayaran ng ugok na iyon? Sana pala’y pinabayaan ko nalang siyang mamatay noon.” Di mapigilang napatulo ang kanyang luha.

Mukhang naramdaman ni Manuel ang kanyang paghikbi kaya naman agad niyang pinahid ang kanyang mga mata at tumalikod siya dito.

Sa sobrang stress at mga repressed emotions, ipinikit nalang niya ang kanyang mga mata at nag isip ng mga happy thoughts ..

“Miss Rosalia, Miss?”

Naalimpungatan si Rosalia at napalingon sa katabi niya. Nakatulog pala siya. Manuel is looking at her intently at na weirduhan siya dito.

“Hanuba?” She whispers with disdain. Napangita lamang si Manuel at itinuon ang mga mata sa dinadaanan.

“We are here signorina .. “ and Rosalia watch in amusement as all she see is an amazing man- made landscapes, vast lawn and tall trees.

Yung mga sceneries na nakikita mo sa movies about country side italy. Ganun na ganun.

There is something so magical about southern italya.

The car stops and Manuel got out first.

She opened the car doors and she hop out.

Halos malula siya sa laki at ganda ng mansion. Sa labas palang sumisigaw na ito ng karangyaan.

What makes it more amazing is that the mansion looks ancient but royalty at wag ka, may mga magagandang plants and flowers ang nakapalibot dito.

“Plantita or plantito siguro ang may-ari ng bahay na ito?” Di niya mapigilang masabi.

“Let’s go inside Miss?” SHe heard Manuel.

Sumunod siya.

Pagpasok na pagpasok palang nila sa mansion, namangha na siya. She can’t contain her amusement that she even let out a small squeal.

Sa entranda ng bahay may indoor fountain at napapaligiran ng mga nag gagandahang wild plants. Rosalia feels as if nasa isang Rihanna x Shakira music video sya.

Manuel noticed her amusement he let out a chuckle.

“C’mon Signoria, I know you’re tired. I will bring you to your room” he said politely.

Wait? Room? May room siya? Diba dapat sa maids’ quarter siya o kaya naman sa mga kwarto ng mga trabahante?

“Uhmm,” gusto niya sanang magtanong pa ngunit pagod na siya at gusto na rin niyang magpahinga.

Bukas nalang siguro siya mag uusisa tungkol sa lahat ng mag nangyayari sa kanya.

She followed Manuel and she can’t help but admire the interiors of the mansion, simply put it, It is magnificent and very aristocratic.

Dimitri Guidotti must be a very wealthy man. Very very wealthy. And that scares her.

Of all people she hates the most in this world, iyong mga taong maysinabi sa buhay. Mayaman, mapera, because once you have the money and wealth, there comes power. And money and power are dangerous combinations.

Malulula ka sa laki ng bahay, nasa ikalawang palapag na sila at tinatahak parin nila ang malawak na hall.

She can’t help but look at the paintings on the wall. Tall porcelain jars and figurines with gold touches.

Feeling talaga niya nasa isang ancient castle siya.

“This is the west wing of the mansion,” he instructed and then he suddenly stopped, “this will be your room for the rest of your life Signorina Rosalia”.

She got confused as Manuel opened the door at tumambad sa kanya ang isang napakalaki at eleganteng kwarto.

“HuuwhatInTheHell?!” She blurted out.

She entered the room and kasunod niya si Manuel.

“I hope you liked it.” He said and pumasok na ang ibang tauhan nito at inilapag ang kanyang suitcase.

She spinned around and she can’t believe it. Ang kwartong iyon ay pwede ng maging isang buong bahay!

She faced Manuel.

“It’s big. So big. Is there any smaller room? I mean are you even sure that this is where I’ll be staying?” Di niya mapigilang maging sarcastic.

“All your questions will be answered tomorrow Ms. Rosalia. Please, Enjoy your stay and good day.” Manuel slightly bowed his head and walks towards the door.

She just can’t believe all the things that is happening. Feeling niya sasabog siya sa halo-halong nararamdaman. Andyan yung galit, irita, saya at pagka mangha.

She walks towards the bed and she lay there,

“Ooooh nice” she whispered.

“Bukas ko nalang kaya iisipin itong lahat? Mangpapanggap nalang ako na wala lang ito today. Itutulog ko nalang lahat ng ito. Sana di nako magising? Joke.” Nabaliw na siya.

Kung ano ano na ang naisasatinig niya ng mga oras na iyon. She pressed her temple. “Ugh this makes my head ache. Pakyu ka Dimitri”.