Seah's Point of ViewApat na buwan na lang ay masasalba na ang kumpanya ng pamilya namin, at sa apat na buwan na 'yon ay ikakasal na rin ako. Limang buwan pa lang nang makapasa ako sa board exam ng architecture, hindi ko man lang muna nagamit nang matagal ang pagiging arkitekto ko rito sa Pilipinas."Seah, kanina ka pa diyan!" tawag sa akin ng nakatatanda kong kapatid na si Riena. Palibhasa hindi naman siya ang agrabyado sa aming magkapatid.Inis akong tumingin sa kaniya at padabog na ibinaba ang lipstick na hawak ko. "Teka nga lang, 'di ba?"Nilisan ko ang upuan at dumiretso palabas mula sa kwarto nang hindi pinapansin si Riena. Pagdating sa sala ay tumambad sa akin si Daddy at Mommy, ngunit pinasadahan ko lang sila ng tingin at naglakad na palabas ng bahay. Pagpasok ko sa loob ng kotse ay nakahinga ako nang mabuti sa kadahilanang hindi ko maharap ang pamilya ko dahil sa napagkasunduang kasal."Tara na," walang ganang utos ko sa driver.Bago pa man makaalis ang kotseng sinasakyan ko

The whole party was a mess. I decided to be free. Sinulit ko na ang huling araw ko sa Pilipinas. I got along with my college friends that are also architects, and of course, my family.My parents and I talked. Galit pa rin ako pero I couldn't just ignore them before I leave for Italy. They promised to take care of the company because they said that they realized how big of a sacrifice is this. Pinangako ko rin naman sa kanila na magiging maayos at masaya ako sa Italy, kahit pa wala akong kakilala roon.It's just six hours after the party and now we're on the ride papuntang airport. It's 5 A.M., pero hindi man lang ako makaramdam ng antok.Ibinaling ko ang tingin ko kay Mikhail na malayo ang tingin. "Sinong makakasama ko sa bahay?""Ako," sagot niya. "Maliit lang ang bahay natin, enough for the two of us."Pabor naman sa akin, kaso nga lang ay baka mabaliw ako kung wala talaga akong makakausap sa lugar na 'yon."Pero magtatrabaho ka, hindi ba?" tanong ko ulit.Ngayon ay napunta na sa a

"Welcome to Naples, Mrs. De Luca!" bati sa akin ng matangkad na lalaki nang makababa kami ng eroplano. "I am Fritz Morris, Mr. Mikhail De Luca's secretary," pagpapakilala niya.Ngumiti lang ako sa kaniya at sumunod na sa likod ni Mikhail. I can hear them talking business, but I didn't interfere at all. A convertable Porsche was waiting for us. Mikhail opened the door for me so I went in, then he followed me.Nagsimula na siyang magmaneho habang ako naman ay manghang-mangha sa lugar. Italy is a gorgeous country, ni isang beses ay hindi ko naisip na titira ako rito."We're just 20 minutes away," he said. I didn't answer him but I just enjoyed the view. "You'll see the sunset too in a while," he added.Habang tumatagal ay nawawala na rin ang mga malalaking gusali, kasabay nito ay ang pagbaba ng araw. I looked at my wrist watch and looked at the time. It's already 7:42 in the afternoon."Sunset's supposed to be done, right?" I asked."You're in Italy now, Seah. We're much farther from the