Bahagyang tumawa si Calista."Ano bang dapat ikatakot? Sumasama lang ako sa table nila." Hindi niya mapigilan kung determinado si Lucian na gawing biktima ang kanyang sarili. Sa kanilang pagtatalo, napansin sila ng mga tao sa hapag ni Paul. Lahat sila ay bahagi ng iisang bilog.Tumingala si Paul sa kanila, at sa isang sulyap pa lang, masasabi niyang may pinag-uusapang negosyo sina Lucian at Calista. Kaya, hindi siya pumunta para istorbohin sila. Tinitigan ni Lucian si Calista ng blangko at itinaas ang kamay, "Hawakan mo ang kamay ko." Bumaba si Calista, displeased ang boses, "Simpleng meal lang ito. Wala tayo sa isang dinner party. Hindi na kailangang magkaholding hands." Tila masyadong sinadya at peke ang palaging magkahawak-kamay. Kalmadong sinulyapan siya ni Lucian."Binabayaran kita. Ako, ang employer, ang magpapasiya kung ano ang dapat at hindi dapat gawin. Wala kang karapatang tumanggi." Well, sa panahon ngayon, ang may pera ang may hawak ng kapangyarihan. Ang ba

Hinawakan ni Lucian ang kamay ni Calista at itinulak ang pinto, kaswal na pumasok sa kwarto. Nagsalubong ang kilay ni Calista."This is my room. Anong ginagawa mo?" Napangisi ang mga labi ni Lucian."Maliligo ako at matutulog." Nagsalita siya na may pahiwatig ng amusement, ngunit masasabi niyang sinusubukan niya itong guluhin. Sinadya ito ni Lucian. Gusto niya itong inisin at gawin itong walang magawa sa pakikitungo sa kanya. Nag-book si Calista ng kwartong may king-sized na kama. Bukod doon, ang tanging ibang pahingahan ay ang sopa sa tabi ng bintana.Hindi hinahamon ni Lucian ang sarili na matulog sa sopa. Kaya, kailangan niyang tiisin ang discomfort na makihalubilo sa kanya o matulog nang malungkot sa sopa habang pinapanood siyang kumportableng nakahandusay sa malaking kama na binayaran niya. Napakagat labi si Calista at nagreklamo, "Bumalik ka na sa kwarto mo." Bagama't walang presidential suite ang resort na ito, nag-aalok ito ng mga VIP room na may mga pribadong pa

Hininaan ni Marcus ang boses, marahil para mas malalim at mapang-akit ang boses nito. Gayunpaman, sa sobrang takot ni Calista ay nanginig ang kanyang katawan at likas niyang ibinato ang kanyang telepono sa kanya.Nagkaroon ng malakas na putok, at nagpakawala si Marcus ng isang masakit at pinipigilang daing. Itinaas niya ang kanyang kamay upang takpan ang kanyang mukha, at ang dugo ay bumulwak sa pagitan ng kanyang mga daliri, tumulo sa lupa. "Mr. Packard, okay ka lang?" Sinubukan ni Calista na maghanap ng tissue sa kanyang bag, pero napagtanto niyang wala pala siyang dala. "I'm sorry. Dati akong na-stalk ng masasamang tao noong bata pa ako, kaya medyo sensitive ako, and I tend to lose control when someone gets too close to me." Sumasakit ang ulo ni Mr. Packard sa puntong ito, at hindi niya lubos maisip ang sinasabi ni Calista.Buti na lang at wala siyang concussion at alam pa niya kung sino siya. Kung hindi, matagal na niya itong sinampal. Ang kanyang ilong ay patuloy na dumudu

"Calista," tawag ni Eva.Nawala sa pag-iisip si Calista, at nagulat siya sa boses nito."May sakit ka ba? Mukhang hindi ka okay eh." Maputi ang balat ni Calista, at bagama't wala siyang suot na anumang pampaganda, hindi siya mukhang masama. Napansin na lang ni Eva na nag-iisa siyang sumusunod, kaya kusa siyang pumili ng paksa. Medyo malapit na ang grupo, kaya napatigil silang lahat nang marinig nila ang kanyang mga alalahanin. Tumingala si Calista at sinalubong niya ang isang pares ng mapupungay na mga mata. Si Marcus iyon. He smirked suggestively at her nang mapansin nitong nakatingin ito sa kanya.Pagkatapos, bumalik siya sa tapat at simpleng kilos niya noong una silang magkita. Napakabilis ng pagbabago niya walang nakapansin maliban sa kanya. Nagsalubong ang kilay ni Lucian."May sakit ka ba?" Maganda ang hitsura niya noong nasa pintuan niya ito kaninang umaga. Siya tila medyo galit na galit up. Hindi nagustuhan ni Calista ang pagiging sentro ng atensyon. Umiling siya.

Namula ang mukha ni Calista nang makita kung sino iyon. "Mr. Packard." Namumula ang mukha niya at nadadapa siya. Malinaw na lasing siya.Ngumiti siya ng nakakaloko at binati, "Miss Calista." Bumagsak ang tingin ni Calista sa room card na hawak niya." Ipaliwanag mo kung paano mo nakuha ang isang key card na maaaring magbukas ng kwarto ko." Sa katotohanan, hindi na kailangan ng paliwanag. Malamang sinuhulan niya ang ilang sakim na tauhan para ibigay sa kanya ang key card.Ang kanyang tanong ay isang pagtatangka lamang upang kumpirmahin ang layunin ng kanyang pagdating. Nakatitig sa kanya si Marcus."Hindi mo ba hiniling na magkita tayo sa isang lugar na walang surveillance camera? Sinasagot ko lang ang imbitasyon mo." Pumasok siya at isinara ang pinto sa likod niya. Dahan-dahang lumapit si Marcus kay Calista, dinilaan ang labi."Walang lugar na mas ligtas at mas komportable kaysa sa isang silid. Nagsisimula akong isipin na totoo na gumastos si Mr. Northwood ng tatlong mil