Pinilit ko ang aking sariling tumayo. Inalalayan ako ni Mommy ngunit kaagad ko siyang tinulak. I don't need anyone's sympathy to me. Punong-puno ng galit at puot ang puso ko. I was fooled. I was manipulated. My whole life is a lie. Everyone around me is manipulating me. Fvck.“Izzy, anak—”“Anak?” Walang humpay ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. “You still call me anak, Mommy? After selling me?!”“Izzy, makinig ka muna sa akin...”Katulad ko, puno na rin ng luha ang kanyang mga mata. Sumasakit ang tagiliran ko ngunit hindi ko ito binibigyang pansin. Nakatitig lamang ako sa kanila habang lumuluha. I lost all my composure. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman para sa kanila. Kung dapat ba akong magalit. Ngunit parang mas nangingibabaw ang awa ko sa aking sarili. I feel so pity of myself. Niloloko na pala ako ng mga taong nakapaligid sa akin."So all this time...all this time hindi niyo talaga ako pinakasal sa kanya dahil nag-aalala kayo sa aking kinabukasan. It's beca

Nangingig ang mga kamay kong sinara ang maleta na pinagsidlan ng aking mga damit. Muli kong nilibot ang aking paningin sa buong silid. This will surely be the last time I'll take a step inside this room. The room that witnessed the passed months- or should I say for almost a year. Today is the exact day of our wedding day. Our first anniversary as husband and wife. But how ironic it is for us to finally separate ways after a year.This is when I finally realized that sometimes, love isn't an enough reason for someone to stay. Love isn't an enough reason for you to keep living the dreams that wasn't even yours in the first place. Love can also be the reason for someone to leave to have your peace mind. That's the power of love.Mahigpit akong napahawak sa handle ng maleta at mariing kinagat ang aking ibabang labi. Kinumchaba ko si Manang Karen para hindi niya sabihin kay Peirce na umuwi ako rito at para rin masuyo niya ang mga security ni Pierce na umalis muna panandalian para makatakas

Inayos ko ang aking suot na damit. Alas otso na ng umaga ngunit wala pa ring Leon ang dumating. Nagsisimula nang mainip si Cheska kakaantay sa kanya. Malapit na rin ang meeting time ko with the Liason's head manager. Kanina pa tumatawag sa akin ang aking manager dahil malapit na ang akong ma-late.Muli kong tinignan ang aking phone at humugot ng malalim na hininga. I dialed his number again. Ang again, the operator keeps telling me he's out of coverage area. Anong oras ba siyang umalis ng Pinas at ang tagal niyang dumating? I might miss this another big project because of him.Pwede ko namang iwan si Cheska sa kanyang yaya, ngunit mas mapapanatag siguro ako kapag nandito si Leon at inaalagaan ang anak ko. Kung pwede ko lang sigurong dalhin si Chessy ay kanina ko pa ginawa. Pero hindi pwede, e. I'm keeping her away from my messy life, remember? Leon should be here any moment by now.I let out a huff and glance at myself in the mirror. Pregnancy didn't affect my body at all. Isang taon m

“Here.”Napatingin ako sa USB drive na inilahad ni Leon. Tinitigan ko lang ito sa labis na pagtataka. Mugto ang aking mga mata matapos ng aming usapan ni Leon. He told me everything. Everything. Sa sobrang dami ay hindi na halos mag-process ang utak ko sa impormasyong nakalap.Nang mapansin ni Leon na hindi ako gumalaw ay umiling ito at nagtungo sa kung saan ang aking laptop. He unlocked my lappy and inserted the drive. Alam niya ang password ng laptop ko. Ganoon kalaki ang aking tiwala kay Leon. Mas may tiwala pa ako sa kanya kaysa kay Mommy at Daddy. Hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil minsan na ring nasira ni Mommy at Daddy ang tiwala ko sa kanila.Confusion fills me in when he turned the laptop to me and clicked a video file. Kaagad itong nag-play.“I found this drive above his drawer inside your room. I was curious so I picked it up to see what's inside and here.” He gestured the screen of my laptop. “It was the CCTV footage six years ago in the library of my academy.”Wala sa

Tahimik kami habang kumakain. He's busy sipping on his coffee while I'm busy eating my burgers. Hindi ko maiwasang panliitan siya ng mga mata habang kumakain at kapag napapansin niya 'yon ay kinukunutan niya ako ng noo. Konting kembot na lang talaga ay iisipin ko nang nagpapanggap lang siyang may amnesia, e.But it's impossible. Kung totoong mahal niya ako ay dapat pinuntahan na niya ako para magpaliwanag. And the way he looked at me, it's as if he's searching for something in my eyes that I'm clueless about. But well. Masaya na akong magkasama kami ngayon. Sana lang ay makakasama rin namin siya sa photoshoot sa Boracay."Uhm... Mr. Farris?" I called for his attention. Nilunok ko muna ang aking nginunguya bago muling nagsalita. "I hope you don't mind but, are you there too during my photoshoot?" I asked.Nangunot ang kanyang noo. Ano ba 'yan. Nagka-amnesia na't lahat lahat pero hindi pa rin naaalis sa kanyang pag-uugali ang pagiging masungit. "No," he replied firmly.Napatango ako. Oo