Chapter 32 Nakarating kami sa apartment ni Bently pasikat na ang araw. Kinailangan pa na sya ang magbuhat ng mga maleta na nasa likuran ng kotse dahil ako ang magbubuhat sa anak ko na tulog pa rin hanggang ngayon.I carried my son carefully bago paunahin si Bentley para buksan ang pintuan ng kaniyang bahay.Wala ka pa sa mismong gate ay tanaw na ang bahay nya sa hindi kalayuan at kapansinpansin ang ganda ng disenyo nito. Hindi ko napigilan ang mapahanga at umawang ang labi. Ito pala ang sinasabi nya sa akin dati na pinakapaborito nya sa lahat ng disenyo. A very beautiful house indeed. Hindi na ako nagtataka dahil lagi nya sa aking pinagmamalaki ang litrato noon ng bahay.Sinamahan nya ako sa isang kwarto para duon ihiga si Dwyne.Inilapag ko ang anak ko sa kama at inayos ang higa para makapagpahinga ito ng tuloy-tuloy. I kissed my sons forehead before I exited the room and closed the door lightly. "Ba

Chapter 34 SABI NILA, life is full of surprises. Hindi sa lahat ng oras mararanasan natin 'yung sakit na akala natin, hindi natin masu-survive. Natatandaan ko na may nagsabi sa 'kin na life is not just about waking up and making mistakes for the whole day. Kasi once na nagkamali ka, bago ka matulog at ipikit 'yang mga mata mo, may lesson kang natutunan. Life is surprising indeed. May mga taong darating sa buhay mo ng hindi mo inaasahan at may mga aalis. But that doesn't mean that wala na at hihinto na ang pag-ikot ng mundo mo. When Dwyne comes to my life, he changed and he keeps on changing everything. Sya 'yung pinanghuhugutan ko ng lakas sa panahong gustong-gusto ko na sumuko. Angel deed break me, gazillion times. But when our son comes to my life? Dwyne is the one who make it colorful and strong again. "I'm so proud of you, ate." Naiangat ko ang ulo para s

Chapter 36 MASAMA ang loob na sumakay si Bently sa sarili nyang kotse habang ako naman ay prenteng nakaupo sa driver seat.  "Wala ka talagang respeto sa beuty sleep ko ano?" He eyed me before leaning in his seat. Natawa ako at nag simula magmaneho patungo sa dati naming tambayan. Napangiti ako nang maalala ang mga kabaliwan namin dati. Nightmare club witness our happy times, the same place I always cried my heart out kapag nalalasing ako ng sobra.  Naalala ko ang kulitan naming apat kapag magkakasama kami doon. I missed my friends so much. After so many years that I'm away from them? Hindi sapat ang oras nang pambubulabog ko sa pagba-bonding namin. After matapos ang kontrata ko sa Blanca na limang taon, napagkasunduan namin na uuwi ako sa Pilipinas para dito ipagpatuloy ang pagpapatayo ng fashion line sa Central. Para na rin mayroong pag-asang magkatrabaho ang mga dalaga at binata roon na m

Chapter 38 Nagising ako ng masakit at pumipintig ang ulo.  "Arghhh, anong nangyari?" Naibulalas ko ng ilibot ang paningin sa paligid. Wala ako sa bahay ni Bently. Sanay ako na ang unang babati sa akin ng umaga ay ang mala machine gun na boses ng kaibiga, but now? Init ng araw ang nagpabangon sa kaluluwa ko. Nasaan ako? Saang lupalop ba ako nakarating? Ipinikit ko ang mata at hinilamos ang palad sa mukha bago bumangon. Luminga-linga ako sa palagid at napansing malaki ang kama na hinihigaan ko. The color of the room remind me of something. Dinama ko ulit ang lambot ng comforter at nahulog sa malalim na pag-iisip. Baka nasa ibang kwarto lang ako ng bahay ni Bently. Tumango-tango ako habang hawak ang ibabang labi. Marahan akong naglakad patungo sa pintuan at magaang binuksan 'yon ngunit napaatras ako nang mapansing wala talaga ako sa bah

Chapter 40BANDANG alas-siyete ng gabi ay nakarating na kami sa Central. Magaan lang kasi ang traffic at hindi hassle ang byahe kaya tuloy-tuloy ang daloy ng van na sinasakyan namin. Sa daan ay napansin ko na maayos na ang ibang mga establisyemento na dati ay hindi pa gaano naayos. Hindi na rin bako-bako ang daan dahil maganda na ang mga kalsada roon.I hummed as the cool air touched my skin. Nilipad ang buhok ko na nakaladlad at ang iba noon ay pinapayad sa mukha ko. Napakasariwa ng hangin. "Mamaya nalang natin ipababa kay manong ang mga 'yan," ani Rin at inilakbay rin ang paningin sa lugar. Hindi ko napigilan mapangiti ng makita sila mama na nag-aabang na sa gate. After five years, hindi ko lubos na maisip na nakabalik na ako. Sinalubong nila ako ng mahigpit na yakap habang ang mga kaibigan ko naman ay nagmano. Lalong lumawak ang ngiti ko ng makita ko ang anak ko na patakbong yumakap sa akin."Mama!" He shouted exitedly and hugged me