ในห้องหนังสือของจวนหลักตระกูลฉี แสงไฟสองดวงที่ส่องสว่างอยู่ภายในโคมไฟแก้ว ทำให้ใบหน้าของเจ้ากรมฉีดูมืดมนและโกรธขึ้งเป็นอย่างยิ่ง“เรื่องนี้ มีใครรู้บ้าง” เสียงของเจ้ากรมฉีเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ยังระงับอารมณ์ได้ดี ไม่ได้แสดงอาการโกรธทันทีโหวกวางหลิงไม่กล้าบอกว่าพี่สาวของเขาก็รู้เรื่องนี้ด้วย ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สาวถึงบอกว่าตัวเองไม่สามารถมากับเขาได้ ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น“ไม่มีใครรู้ ได้ยินมาว่าตอนที่พาตัวกลับมา อาจารย์เอาผ้าปูโต๊ะคลุมศีรษะและใบหน้า คิดว่า คิดว่าซ่งซีซีคงเห็นแล้ว”เจ้ากรมฉีกัดฟันแล้วพูดว่า “ไม่สามารถปล่อยให้นางเห็นได้ ถ้าเป็นปี้หมิงหรือลู่เจินก็ยังจัดการง่าย แต่นางเห็นแล้ว เราจะจัดการทางนี้ได้อย่างไร? จะพาคนออกมาได้อย่างไร? นางแทบต้องการให้ทุกคนในโลกรู้เรื่องนี้”โหวกวางหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ไม่เช่นนั้นนางจะไม่อนุญาตให้อาจารย์คลุมหน้า ไม่ว่านางจะแค้นตระกูลฉีมากแค่ไหน นางก็ยังต้องไว้หน้าอดีตฮ่องเต้”เจ้ากรมฉีกล่าวอย่างเย็นชา “อดีตฮ่องเต้มีอาจารย์มากกว่าหนึ่งคน หลังจากปลดตำแหน่งอาจารย์แล้ว ใครจะพูดอะไรไม่ได้?
เจ้ากรมฉีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งในห้องหนังสือ จากนั้นจึงส่งคนไปที่จวนองค์หญิง เพื่อเชิญฉีลิ่วกลับมาโดยไม่คาดคิด ว่าจะไปเสียเที่ยว หลังจากเฉลิมฉลองปีใหม่ ฉีลิ่วก็พาองค์หญิงไปเที่ยวเล่นที่เจียงหนาน และจะไม่กลับมาจนกว่าจะถึงเดือนสามเขาโกรธมากจนขว้างหินหมึกออกไป “วันๆ รู้จักแต่เที่ยวเล่น หากไม่ได้พึ่งพาอำนาจของตระกูลฉี ได้แต่งงานกับองค์หญิง เจ้าจะมีความสุขเหมือนที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้อย่างไร?”พ่อบ้านหวงเสนอแนะ “นายท่าน ทำไมท่านไม่เรียกนายท่านสามและฮูหยินสามไปที่นั่นล่ะ”ชี่เจ้ากรมฉีขมวดคิ้วและพูดว่า “คนโง่คนหนึ่ง กับคนเขลาคนหนึ่ง ให้พวกเขาสองผัวเมียไป ยังพูดอะไรไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ มีแต่จะทำแต่เรื่องเลวร้ายเท่านั้น”โชคดีที่เซี่ยหลูโม่ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ไม่เช่นนั้นผู้ชายด้วยกันคงจะสามารถพูดคุยกันได้ ตอนนี้ให้เขาไปคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง จะรักษาหน้าไว้ได้อย่างไร?เรื่องนี้ไม่สามารถเลื่อนออกไปเป็นวันพรุ่งนี้ได้ จำเป็นต้องพาคนออกมาคืนนี้ พ่อมีสุขภาพไม่ดี ไม่รู้ว่าจะรอดในคุกกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงที่มีลมพัดหนาวได้หรือไม่ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีใครให้ไปหา เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากใ
เมื่อมองดูน้ำชาที่ใสและร้อนจัด เจ้ากรมฉีก็ไม่ต้องการที่จะดื่มมันเลย แม้ว่าจะแห้งมากและปาก จนแทบลุกเป็นไฟก็ตามเมื่อเห็นว่านางไม่ต่อความเรื่องสถาบันการศึกษาสตรี เขาก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าข้างกายท่านอ๋องมีคนที่มีความสามารถหนึ่งหรือสองคนอยู่ ทำไมไม่ให้ข้าช่วยแนะนำเพิ่มล่ะ...”ซ่งซีซีกดมือแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีไม่จำเป็นต้องออกนอกประเด็น ท่านไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่มีใครรู้ตัวตนของอาจารย์ฉีอีก ข้าคลุมศีรษะและใบหน้าของเขาด้วยผ้าปูโต๊ะตั้งแต่ออกมาจากหอหนานเฟิง ตอนนี้เขาอยู่ในคุก อยู่ในข้างในก็ถูกปกปิดเช่นกัน”ทันใดนั้นนางก็ตรงไปตรงมามาก จนเจ้ากรมฉีไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง แต่คำพูดนั้นชัดเจนมาก จนใบหน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวละทิ้งทุกสิ่งแล้วมองแก่นแท้ของเรื่อง นั่นเป็นสิ่งที่น่าอายขนาดไหน!หากไม่ใช่พ่อของเขา แต่เป็นหลานชายคนใดในตระกูล เขาคงจะสั่งให้คนทุบตีจนพิการแล้วปล่อยไปตามยถากรรมหลังจากการพูดหมดเปลือก เขาก็หมดสิทธิ์ในการพูดโดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ใต้เท้าซ่งช่วยปล่อยท่านพ่อข้าไปได้ไหม? เขาแก่แล้ว มีสุขภาพไม่ดี ทนกับความผิดนี้ไม่ไหว”ซ่งซีซ
ซ่งซีซีถือถ้วยชาในมือเพื่อให้ความอบอุ่น “เจ้ากรมฉีคิดว่าท่านจะให้อะไรข้าได้ และเป็นสิ่งที่ข้าหามาเองไม่ได้?”เจ้ากรมฉีตกใจ ไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไรซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีเชิญกลับไปเถอะ คืนนี้ข้าจะอยู่เฝ้าที่นี่ด้วยตัวเอง”เจ้ากรมฉีหนาวจนจิตใจสับสนเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพระชายาพูดมาได้เลย ว่าต้องการอะไร?”ซ่งซีซีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ทั้งหมดก็เพื่อเกียรติของอดีตฮ่องเต้ ไม่ใช่ทุกสิ่งที่ต้องการการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ จริงสิ จวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงไม่มีอาหารให้ หากท่านส่งคนมานำอาหารมาให้ หรือฝากเงินไว้เราจะส่งคนไปซื้ออาหาร”เจ้ากรมฉีลุกขึ้นยืนด้วยความสับสน แต่ก็ยังไม่เข้าใจ นางจะช่วยตระกูลฉีแบบนี้โดยไม่มีเงื่อนไขหรือ? แม้ว่าตระกูลฉีกับนางจะไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ยังมีความเป็นศัตรูกันอย่างต่อเนื่อง ทำไมนางถึงใจดีขนาดนี้?สำหรับการบอกว่าทำเพื่อเห็นแก่อดีตฮ่องเต้นั้น เขาไม่คิดว่าพวกผู้หญิงจะสนใจเรื่องนี้“ใต้เท้าซ่ง หากมีบุคคลที่เหมาะสมจะแนะนำให้ทำงานในราชสำนัก ต่ำกว่าขั้นหก...”“เจ้ากรมฉี ไม่ส่งนะ” ซ่งซีซีขัดจังหวะ
ซ่งซีซีให้ค่ายลาดตระเวนเอาเงินสิบตำลึงไว้ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ซื้ออาหารก่อน หลังจากออกไปแล้ว ค่อยให้พวกเขาคืนเงินอีแปะให้เขาก็ได้”สิ่งที่ซ่งซีซีพูด ความจริงก็เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกขังอยู่ที่นี่นานเกินไป ดังนั้นอย่าสร้างปัญหา อย่าส่งเสียงดัง แค่ใช้เวลาสองวันนี้อย่างสงบสุขในเวลาเดียวกัน ประโยคนี้มีไว้เพื่อให้อาจารย์ฉีได้ฟัง จะได้หยุดสั่นในกลางดึก ซ่งซีซีไปตรวจเยี่ยมอีกครั้งครั้งนี้เขาพบว่าอาจารย์ฉียิ่งสั่นมากขึ้น เหลียงฉีจึงเข้ามากระซิบ “ขอผ้าห่มให้หน่อยได้ไหม? นายท่านหวงของเราทนหนาวไม่ไหว เขามีสุขภาพไม่ดี”ซ่งซีซีพบว่าอาจารย์ฉีขดตัวอยู่ในท่าทางที่แปลกมาก เกือบจะแข็งทื่อ ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ซึ่งมุมนั้นบังเอิญมีรูระบายอากาศ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหนาวมากเกรงว่าจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันไม่ได้ นี่แค่คืนแรก ถ้าหนาวตาย คงอธิบายได้ยากซ่งซีซีสั่งว่า “ใครก็ได้ พาเขาออกไปขังเดี่ยว ให้ผ้าห่มเขา จะได้ไม่หนาวจนตายที่นี่”เหลียงฉีคุกเข่าลง หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณใต้เท้า”อาจารย์ฉีแทบไม่สามารถยืนได้อีก ทำได้เพียงปล่อยให้เหลียงฉีแบกเขาออกไปทุกคนมองดูเขา แม้ว่
ซ่งซีซีเดินออกไปก่อน จากนั้นเหลียงฉีก็เดินออกไป และปิดประตูให้ด้วยในห้องโถงด้านข้างมีเพียงพวกเขาสองพ่อลูก ต่างเงียบงันไปนาน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรในที่สุดเจ้ากรมฉีก็ก้าวไปข้างหน้า ต้องการเอาผ้าปูโต๊ะออกไปให้เขา แต่มือทั้งสองข้างของอาจารย์ฉีกำผ้าปูโต๊ะแน่น ไม่ยอมให้เขาเอามันออกไปเจ้ากรมฉีไม่มีทางเลือกนอกจากวางผ้าห่มและเสื้อผ้าลง แล้วหันหลังให้ “ท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ลูกจะหันหลังไม่มอง”หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงแกรกกรากเจ้ากรมฉีรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างมาก ความรู้สึกไม่สบายก็พุ่งเข้ามาในหัวใจ ตามมาด้วยอาการแสบจมูก น้ำตาไหล ไม่รู้ว่าน้อยเนื้อต่ำใจ โกรธ หรือไม่สามารถยอมรับได้พ่อมีเกียรติศักดิ์ศรีต่อหน้าทุกคนอยู่เสมอ จะกล่าวให้ถูกก็คือ ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าผู้ใด เขาก็เป็นคนเย็นชาและเข้มงวด อำนาจที่เป็นที่ยอมรับทั่วไปนั้นไม่อาจท้าทายได้ คำพูดเพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้วงการวิชาการสะเทือนได้ถ้าเรื่องแบบนี้แพร่กระจายออกไป จะไม่แค่ทำให้สั่นสะเทือนเล็กน้อย แต่จะเหมือนแผ่นดินไหวครั้งใหญ่เลยทีเดียวผ่านไปสักพักเขาก็ถามว่า “เปลี่ยนเสร็จแล้วหรือ?”ไม่มีคำตอบ แต่ก็ไม่มีเสียงเช่นกัน
ในที่สุดเจ้ากรมฉีก็เดินออกไป เมื่อเดินผ่านห้องโถงใหญ่ เห็นซ่งซีซีนั่งอยู่ผิงไฟอยู่ข้างในเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นเขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับซ่งซีซี แต่ไม่รู้ว่าทำไมเท้าถึงไม่เชื่อฟัง เดินเข้าไปหานางเขามีความคิดว่า ถ้าซ่งซีซีไม่อยู่เฝ้าที่นี่ เขาจะบังคับพาพ่อออกไป แม้ว่าจะทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคืองก็ตาม เขาก็ไม่ยอมให้พ่อต้องอับอายที่นี่“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมเจ้ากรมฉียังไม่กลับจวนอีก?” ซ่งซีซีถามร่างทั้งร่างของเจ้ากรมฉีเป็นเหมือนมะเขือหลังจากถูกแช่ด้วยน้ำค้างแข็ง เหี่ยวเฉา ไม่มีชีวิตชีวาใดๆเขาไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน กลัวเรื่องที่ต้องเผชิญหลังจากก้าวออกจากประตูนี้ไปครั้งแรกที่เขาคิดจะมาที่นี่ในคืนนี้ ในใจเตรียมพร้อมสำหรับการเจรจา ใครจะรู้ว่านางไม่มีความตั้งใจที่จะหาผลประโยชน์จากมันเลยเขาอยู่ในกรมขุนนาง ถืออำนาจเหนือเหล่าขุนนาง ได้เห็นหลายๆ คนที่คิดวางแผนอย่างแยบยล เพื่อที่จะได้อำนาจ ถึงขั้นทำตัวน่าเกลียดน่าชังไปหมดแต่นางกลับไม่ต้องการฉวยโอกาสนี้สนับสนุนผู้ใด ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่คนโง่ ที่ไม่รู้ว่าฝ่าบาทกลัวเป่ยหมิงอ๋องอย่างไร ในราชสำนักมีคนของเขา หากเกิดเรื่องใดขึ้น อย่างน้อยก็มีคนขอร้อ
ในที่สุดเจ้ากรมฉีก็จากไปซ่งซีซีมองดูแผ่นหลังของเขา รู้สึกว่าใต้เท้าเจ้ากรมผู้มั่นอกมั่นใจในตอนนั้น เวลานี้เป็นเหมือนเต่าที่หดหัวหลังจากเกิดเรื่องที่เขาเลี้ยงเรือนนอก เขาไม่เคยรู้สึกหดหู่ใจขนาดนี้ ตอนนี้รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าซ่งซีซีออกไปตรวจดูรอบหนึ่ง ไม่ง่วงอีกแล้ว เรียกปี้หมิงเข้ามาพูดคุย“ความจริงใต้เท้าสามารถกลับไปได้ ข้าน้อยดูแลได้” ปี้หมิงกล่าว“ไม่เป็นไร ยามสี่แล้ว” ซ่งซีซีกล่าว “กันไว้จะได้ไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้น มีคนหลายคนจากตระกูลขุนนางอยู่ข้างนอก บางคนก่อเรื่องโดยไม่สนใจอะไร เจ้ารับมือไม่ไหว อีกอย่างฝ่าบาทก็ไม่มีเจตนาจะทำให้พวกเขาอับอาย หากเกิดความโกลาหลมากเกินไป ทุกคนจะถูกลากออกไป กลับกลายเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายให้ฝ่าบาทฟัง”“ขอรับ” ปี้หมิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วยวันรุ่งขึ้น ทั้งเจ้ากรมฉีกับซ่งซีซีไม่มีใครไปเร็วที่สุด แต่คนที่เร็วที่สุดกลับกลายเป็นโหวกวางหลิงแทนเขาแบกหนามมาขอยอมรับความผิด ร้องไห้พลางฟ้องว่าหอหนานเฟิงเป็นของเซี่ยอวี้น หลังจากที่เซี่ยอวี้นหมดอำนาจลง เขาคิดที่จะปิดหอหนานเฟิง แต่ได้รับคำสั่งจากอาจารย์ฉี จึงได้เปิดกิจการต่อซึ่งเท่ากับบอกว่า โหวกวา
สถาบันว่านซงเหมิน ณ เขาเหมยซานวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของเหรินหยางอวิ๋น ทว่าอูโซเว่ยกลับกล่าวว่ายังไม่ใช่แต่ก็ไม่เป็นไร ในเมื่อเขาต้องการความครื้นเครง จึงได้ส่งเทียบเชิญไปยังบรรดาสำนักบนเขาเหมยซาน รวมถึงพรรคในยุทธภพที่พอจะมีไมตรีกันอยู่บ้างล่วงหน้าหลายวัน จัดเลี้ยงเกินสามสิบโต๊ะอูโซเว่ยลงมือจัดเตรียมงานเลี้ยงวันประเกิดนี้ด้วยตนเองเรื่องราวภายในสถาบันว่านซงเหมิน ส่วนมากล้วนเป็นเขาที่ลงมือจัดการเอง เขา อูโซเว่ย ไม่ถือสาหากต้องลำบากสักหน่อย แต่ที่ทำให้เขาคิดว่ามีปัญหาก็คือ คราวนี้ศิษย์พี่กลับระบุในเทียบเชิญว่าห้ามนำของขวัญอวยพรวันเกิด มันลำบากเกินไปจริงๆสถาบันว่านซงเหมินมั่งคั่งก็จริง แต่ไม่อาจลดเกียรติตนเองเช่นนี้ แม้ไปดื่มสุรามงคลหรือสุราวันเกิดของผู้อื่นก็ใช่ว่าจะไปมือเปล่า ของขวัญกับน้ำใจย่อมขาดไม่ได้ศิษย์พี่ก็เป็นบุรุษที่เงินทองมากจนคันมือคันไม้ หากมิหาเหตุผลใดๆ เพื่อใช้จ่ายออกไปบ้าง ก็คงไม่อาจเป็นสุขกายใจทว่า ที่ทำให้อูโซเว่ยรู้สึกประหลาดใจก็คือ แต่ก่อนศิษย์พี่ไม่ค่อยชอบคบหาผู้คน ถึงมีเรื่องน่ายินดีก็เพียงเอ่ยวาจาทักทายสองสามคำก็จบแต่วันนี้ต่างออกไป เห็นเขาใช้โอกาสข
ท่านอ๋องฮุยมองถ้วยที่แตกกระจายอยู่บนพื้น เศษชิ้นส่วนแม้จะไม่คมมาก แต่หากใช้กรีดข้อมือก็น่าจะทำได้ เขาค่อยๆ ก้มลงเก็บเศษถ้วยชิ้นหนึ่งขึ้นมา แต่ทันใดนั้นมือของเขาก็ถูกคว้าไว้ "ฝ่าบาท โปรดระวังมือได้รับบาดเจ็บ" ข้อมือของเขาถูกบีบจนเจ็บปวด เศษถ้วยในมือก็ถูกแย่งไปในทันที คนผู้นั้นสวมเสื้อผ้าสีดำสนิท แม้แสงจากโคมไฟสะท้อนก็ไม่ปรากฏแสงใดจากชุดของเขา ในจวนแห่งนี้มีคนเช่นนี้อยู่มากเท่าใด เขาเองก็ไม่รู้ เขารู้เพียงว่า ไม่ว่าจะไปที่ใด ก็มีความรู้สึกถูกจับตาดูอย่างหนักอึ้ง คนเหล่านี้ไม่เพียงมีวิทยายุทธ์สูงส่ง พลังภายในลึกล้ำ แต่ยังเก่งกาจเรื่องอาวุธลับ ต่อให้เขาพาเสิ่นว่านจือและคนอื่นๆ ออกไป ความรู้สึกกดดันนี้ก็ยังคงอยู่ เขาเคยหวังว่าเสิ่นว่านจือและคนอื่นๆ จะสังเกตเห็นการมีอยู่ของคนเหล่านี้ แต่พวกเขากลับเหมือนอากาศที่อยู่ทุกหนแห่ง ทว่าไม่มีใครมองเห็นหรือสัมผัสได้ เหล่าทหารรับจ้างของอ๋องเยี่ยนเมื่อเทียบกับคนเหล่านี้แล้ว ช่างเหมือนขยะไม่มีค่า เมื่อคนผู้นั้นปล่อยมือ ข้อมือของเขาก็ช้ำเป็นรอยดำ มีรอยนิ้วมือสองรอยชัดเจน แม้แต่การตาย เขายังไร้หนทางทำให้สำเร็จ ดวงตาของท่านอ๋อง
ท่านอ๋องฮุยพ่นลมหายใจออกอย่างเย็นชา พลางเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ยอมมองเขา หนิงจวิ้นอ๋องที่ยืนตัวตรงสง่างามอยู่ตรงนั้น แต่ใบหน้ายังคงเป็นของลุงกวน พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ลูกขอสัญญา สิ่งที่ลูกตกลงกับเสด็จพ่อไว้ ลูกจะทำให้สำเร็จ งานก่อสร้างคลองจะแล้วเสร็จโดยไม่สังหารผู้บริสุทธิ์ ไม่ทำร้ายชาวบ้านในเมืองหลวง ไม่เหยียบย่ำพืชผลใดๆ และขอให้เสด็จพ่อวางใจ ลูกจะไม่ปล่อยให้เสด็จพ่อต้องตาย ลูกยังรับรองได้ว่า หลังจากชิงใต้หล้ามาได้ บัลลังก์จักรพรรดิ์จะต้องเป็นของเสด็จพ่อแน่นอน" ท่านอ๋องฮุยพูดเย้ยหยันว่า "เจ้านี่ช่างเป็นลูกกตัญญูยิ่งนัก" "ลูกเคยพูดแล้ว" หนิงจวิ้นอ๋องตอบอย่างจริงใจ "ลูกจะมอบตำแหน่งจักรพรรดิ์ผู้ทรงอำนาจสูงสุด ให้เสด็จพ่อ เพื่อให้เสด็จพ่อปกครองแผ่นดิน เราจะไม่ถูกแคว้นซาข่มเหงอีกต่อไป ไม่ต้องยืดเยื้อเรื่องชายแดนกับชาวซีจิง ชาวบ้านจะได้ใช้ชีวิตสงบสุข และแคว้นซางของเราจะเจริญรุ่งเรือง" ท่านอ๋องฮุยสบถเสียงดัง "เจ้ากบฏที่สมคบคิดกับแคว้นซาซีจิง กล้าพูดคำพูดไร้ยางอายแบบนี้ออกมาได้ ช่างน่ารังเกียจที่สุด" "นั่นเป็นเพียงแผนชั่วคราว รอเสด็จพ่อขึ้นครองบัลลังก์ ลูกจะขับไล่ศัตรูและท
เฉินเฉินเสนอให้ลองพิสูจน์ดู แต่เสิ่นว่านจือส่ายศีรษะ "อย่าลอง ทำเป็นไม่รู้ดีที่สุด ห้ามไปกระตุ้นให้พวกเขาระแวง พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะออกเดินทางแล้วกลับไปบอกซีซีและอาจารย์หยู" แต่หม่านโถวกลับทำท่าคิดหนัก "พวกเราจะออกไปได้หรือ?" เฉินเฉินตกใจเล็กน้อย "เจ้าหมายความว่าเขาจะไม่ยอมให้พวกเราไป? เขาจะกักตัวพวกเราไว้? แต่ท่านอ๋องฮุยบอกแล้วว่าปล่อยให้พวกเราไปนี่" "แต่เหตุใดท่านอ๋องฮุยถึงเรียกว่านจือมาที่นี่ล่ะ? พวกเจ้าเคยคิดเรื่องนี้บ้างหรือเปล่า?" เสิ่นว่านจือเดินไปมาด้วยความร้อนใจ นางเคยคุยเรื่องนี้กับซ่งซีซีมาก่อนแล้ว ถ้าการเรียกตัวมาไม่ใช่เพื่อขอความช่วยเหลือ แล้วจะเป็นการกักตัวหรือ? แต่มองดูแล้วก็ไม่น่าจะใช่เรื่องนั้น คล้ายกับว่าต้องการเปิดเผยบางอย่างให้พวกเขาเห็นมากกว่า "เป็นไปได้ไหมว่า ท่านอ๋องฮุยและลุงกวนไม่ได้อยู่ข้างเดียวกัน?" เสิ่นว่านจือย้อนคิดถึงช่วงเวลาที่อยู่ในจวนท่านอ๋องฮุย ลุงกวนเหมือนจะอยู่ทุกที่ แต่กลับไม่มีใครรู้สึกถึงตัวตนของเขา นางอดทนไว้ ไม่กล้าพูดสิ่งที่ตนคาดเดาออกมา ลุงกวนจะใช่คนที่ปลอมตัวหรือเปล่า? หรือเขาคือหนิงจวิ้นอ๋อง? "ไม่คุยแล้ว กลับไปนอนกั
เสิ่นว่านจือและพรรคพวกพักอยู่ในจวนท่านอ๋องฮุยมาหลายวัน จนแทบจะพลิกจวนค้นหาไปทั่ว แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไร นางจึงตัดสินใจจะถอนตัวกลับ ในแต่ละวัน นางเอาแต่นั่งกินดื่มกับท่านอ๋องฮุย จนรู้สึกว่าตัวเองเกียจคร้าน เสียเวลาเปล่า โดยเฉพาะเมื่อซ่งซีซีกำลังยุ่งมาก แต่นางกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ ระหว่างมื้อเย็น นางจึงบอกกับท่านอ๋องฮุยว่าจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ ท่านอ๋องฮุยมองนางพร้อมหัวเราะ "ทำไมหรือ? หรือจวนของข้าเลี้ยงดูเจ้าด้วยของดีๆ ไม่พอ?" เสิ่นว่านจือตอบอย่างตรงไปตรงมา "ท่านเลี้ยงดูดีเกินไป ทุกวันมีแต่ของเลิศรสจากป่าและทะเลจนข้ารู้สึกเกินพอ" "เจ้าช่างเป็นหมูป่าเสียจริง กินอาหารเลิศรสไม่เป็น!" ท่านอ๋องฮุยหัวเราะเสียงดัง "เอาเถอะ หากเจ้าอยู่เบื่อแล้ว ก็กลับไปเถิด" เขาเรียกลุงสิบสามมา สั่งว่า "เจ้าสิบสาม ไปที่คลังสมบัติ เลือกของขวัญสักสองสามชิ้นไว้ส่งให้พวกเขาในวันพรุ่งนี้" ลุงสิบสามตอบ "ขอรับ ข้าจะไปจัดการทันที" ลุงกวนที่ยืนรออยู่หน้าประตูได้ยินจึงกล่าวว่า "ฝ่าบาท ให้ข้าไปเถอะ" ท่านอ๋องฮุยมองเขาครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า "อืม เจ้าก็ไปเถิด เลือกของดีๆ
เพราะการจัดกำลังป้องกันของกองทัพซวนเจีย เมืองหลวงจึงตกอยู่ในสภาวะระแวงระวังอย่างหนักด้วยการประกาศห้ามออกจากเคหสถานในเวลากลางคืน ทำให้สถานที่บันเทิงเริงรมย์ต่างๆ ดำเนินกิจการได้ลำบาก โรงน้ำชาและโรงสุราต่างปิดประตูทันทีเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เมืองหลวงในยามค่ำคืนราวกับเป็นเมืองร้างกลยุทธ์ในตอนนี้คือ ข้าศึกไม่เคลื่อนไหว เราก็ไม่เคลื่อนไหวงานก่อสร้างคลองยังคงดำเนินต่อไป หากหยุดงานโดยไม่มีเหตุผล กองทัพซวนเจียจะบุกล้อมทันทีเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ซ่งซีซีจึงยังสามารถควบคุมสถานการณ์ได้และถือไพ่เหนือกว่าหากงานก่อสร้างไม่หยุด กิจการคลองจะดำเนินไปตามปกติ ซึ่งเป็นผลดีทั้งต่อราชสำนักและราษฎรแม้การเผชิญหน้าระหว่างสองกองทัพยังไม่เกิดขึ้น แต่บรรยากาศของสงครามกลับเข้มข้นราวกับควันปืนที่เริ่มปกคลุมการเข้าออกประตูเมืองถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวดทุกวัน เป็นไปไม่ได้ที่นกต่อจะไม่กลับมาเมืองหลวง เมื่อเดิมพันด้วยชีวิตและทรัพย์สิน เขาจะสั่งการจากระยะไกลได้อย่างไร?ก่อนหน้านี้ ซ่งซีซีสงสัยว่านกต่ออาจกลับมาแล้ว แต่เสิ่นว่านจือที่พักอยู่ในจวนอ๋องฮุยกลับไม่พบเบาะแสใดเลย อีกทั้งข้ารับใช้ใกล้ชิดของท่านอ๋องฮุยล้วนเป
แม้ว่าจะไม่ถูกต้องตามระเบียบ แต่ก่อนที่นางจีจะกลับไป ซ่งซีซีก็สั่งให้คนไปซื้อโจ๊กเนื้อบดสองหม้อ โดยอ้างว่าเป็นของชาวบ้านที่ต้องการขอบคุณฮูหยินจีสำหรับการแจกจ่ายโจ๊กตลอดหลายปีที่ผ่านมา และตอนนี้ต้องการตอบแทนบุญคุณครั้งนี้นางจีร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ นางหวังว่าลูกๆ จะได้ดื่มโจ๊กอุ่นๆ สักคำ แม้เพียงนิดเดียวหลังออกจากหอต้าหลี่ ซ่งซีซีครุ่นคิดแล้วสั่งให้อาจารย์หยูไปเล่าถึงเรื่องที่ชาวบ้านบริจาคโจ๊กให้เป็นที่แพร่หลายเดิมทีผู้คนยังจดจำความมีน้ำใจของนางจีที่แจกจ่ายโจ๊กได้ แต่ช่วงนี้เรื่องราวนั้นเริ่มเงียบหายไปตอนนี้จึงเหมาะที่จะใช้โอกาสนี้จุดกระแสเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งอาจารย์หยูจึงแต่งเรื่องเล็กน้อย โดยเล่าว่าชาวบ้านที่มอบโจ๊กเดิมทีเป็นคนเร่ร่อนชานเมืองหลวงที่อดอยากจนเกือบตาย ดื่มโจ๊กที่โรงทานหลายวันติดต่อกัน และก่อนออกจากเมืองหลวง โรงทานยังมอบเสบียงให้เขาห่อหนึ่งแม้ปัจจุบันชีวิตของเขาก็ไม่ได้ดีขึ้นนัก แต่เมื่อได้ยินว่าผู้มีพระคุณของเขาประสบเคราะห์ เขาจึงรีบเดินทางมาที่เมืองหลวงและซื้อโจ๊กอุ่นๆ สองหม้อมาส่งที่เรือนจำ พร้อมร้องขอให้นำไปให้ผู้มีพระคุณเซี่ยหรูหลิงซึ่งดูแลเรือนจำ เ
นางถามว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าและหวังชิงหลูมีอันตรายถึงชีวิตหรือไม่?”หงเชวี่ยตอบว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าอาการยังพอรับได้ แต่ถ้าหวังชิงหลูไข้สูงไม่ลด ก็อาจเป็นอันตรายได้ นางเครียดเกินไป ตอนที่พบนาง นางจับมือข้าไว้แน่น ถามว่าตัวเองจะตายหรือไม่ พูดแต่เรื่องเพ้อเจ้อ เดี๋ยวโทษคนนั้น เดี๋ยวโทษคนนี้ บางครั้งก็โทษตัวเองที่ตัดสินใจผิดพลาดหลายอย่าง”ซ่งซีซีไม่ได้พูดอะไร นางไม่มีสิทธิ์ตัดสินชีวิตของผู้อื่น เพียงแต่หวังว่านางจะไม่ทำให้ฮูหยินจีลำบากไปกว่านี้หากหวังชิงหลูเสียชีวิตในเรือนจำ จะสร้างความหวาดกลัวให้กับคนในตระกูลหวัง ซึ่งจะเพิ่มภาระทางจิตใจให้กับฮูหยินจีอย่างแน่นอน“หงเชวี่ย อีกสองวันเจ้าไปดูพวกเขาอีกทีนะ”หงเชวี่ยพยักหน้า “เจ้าค่ะ”ซ่งซีซีคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อีกสองวันเจ้าไป ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”นางอยากพูดคุยกับฮูหยินจีตามลำพัง เพราะในที่สิ้นหวังเช่นเรือนจำนั้น หากไม่มีแม้แต่คนพูดคุย มีเพียงเสียงร้องไห้ที่ไม่สิ้นสุด วันเวลาก็จะยืดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุดอย่างไรก็ตาม ตอนนี้นางมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ เนื่องจากฝ่าบาททรงพระประชวรและงดราชกิจ นางจึงต้องไปพบเสนาบดีมู่เพื่อแจ้งเรื่องจินชางหมิงเปล
เนื่องจากฝ่าบาททรงส่งชีกุ้ยไปปฏิบัติหน้าที่ข้างนอก งานดูแลเรือนจำจึงถูกมอบหมายให้เจ้าหน้าที่ของหอต้าหลี่ดูแล และผู้ที่รับหน้าที่นี้คือเซี่ยหรูหลิงไม่นานนัก เซี่ยหรูหลิงก็เดินทางมาที่จวนเป่ยหมิงอ๋องเพื่อพบซ่งซีซี บอกว่ามีเรื่องที่เขาตัดสินใจไม่ได้ และขอให้ซ่งซีซีช่วยแนะนำซ่งซีซีรีบกินข้าวเพียงสองสามคำแล้วออกมาพบเขา เพราะกังวลว่าอาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับฮูหยินจีและเด็กๆแต่เมื่อได้ฟังสิ่งที่เซี่ยหรูหลิงกล่าว นางก็พบว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวข้องกับฮูหยินผู้เฒ่าและหวังชิงหลูทั้งสองคนหลังจากถูกส่งตัวเข้าเรือนจำก็วิตกกังวลทุกวัน อีกทั้งอาหารยังแย่ยิ่งกว่าอาหารที่เคยให้สุนัขกิน หลังจากนั้นไม่กี่วันก็เริ่มอาเจียนและท้องเสียก่อนหน้านี้ ซ่งซีซีเคยให้ยากับฮูหยินจี ซึ่งรวมถึงยาสำหรับอาการท้องเสียและปวดท้องเพราะไม่ชินสภาพแวดล้อม ยาทำให้อาการดีขึ้น แต่เพราะต้องกินอาหารแบบนั้นต่อไป อาการจึงกลับมาแย่ลงอีก และหวังชิงหลูก็มีไข้สูงฮูหยินผู้เฒ่าร้องขออย่างน่าสงสารให้ช่วยหาหมอ เซี่ยหรูหลิงไม่กล้าตัดสินใจ จึงออกมาขอคำปรึกษาจากซ่งซีซีซ่งซีซีถามว่า “แล้วคนอื่นล่ะ? มีอาการเหมือนกันหรือไม่?”“เดิมที