LOGINShare
บทที่ 572
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 573
เดิมทีเขาก็เป็นพวกที่ยิ่งมีคนมาคอยมองอยู่ด้านข้างก็ยิ่งอยากแสดงฝีมือออกมาต่อหน้าพวกเขาอยู่แล้วมือของถังหมิงเซวียนคลำไปยังบริเวณก้นกบของฉู่จวินหลุนแล้วก็คลำไปเจอตรงจุดหนึ่งมีของแหลมคมอยู่ดูเหมือนว่าคงจะเป็นหัวลูกธนูที่ไม่ได้ดึงออกมาตำแหน่งของหัวลูกธนูนั้นค่อนข้างจะยุ่งยาก หากคิดจะเอาออกมา คิดว่าคงจะกระทบเข้ากับเส้นประสาทตรงก้นกบเข้าหากว่าไม่ระวัง เกรงว่าคนผู้นี้อาจจะเจ็บปวดจนร่างกายเป็นอัมพาตก็ไม่น่าแปลกที่ไม่มีใครกล้าดึงหัวลูกธนูนี่ออกมา หมอทั่วไปแน่นอนว่าย่อมไม่มีความสามารถนี้ทว่าเขาแตกต่างออกไป เขาคือหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงไปทั่วแคว้นหนิงชวนการผ่าตัดนี้สำหรับเขาแล้วนั้น ถือว่าเป็นเพียงแค่การผ่าตัดเล็กๆ เท่านั้นเพียงแต่เขาไม่ได้นำมีดผ่าตัดติดตัวมาด้วย จึงต้องขอยืมจากเจี่ยนอันอันถังหมิงเซวียนมาถึงด้านหน้าประตูห้อง แล้วพูดกับเจี่ยนอันอันที่ยืนอยู่ด้านนอก “แม่นางเจี่ยน ที่นี่มีมีดที่ใช้ผ่าตัดหรือไม่?”เจี่ยนอันอันได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกว่าเจ้าหมอนี่ช่างกล้าหาญเสียจริงเกรงว่าเขาคงไม่รู้ว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นคือจิ้นอ๋องของแคว้นไท่ยวนหากว่าเขารู้แล้ว เกรงว่าก็คงไม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 574
โชคดีที่วันนี้เขาบังเอิญพบกับเจี่ยนอันอันเข้า จึงรู้ว่าเจี่ยนอันอันรู้จักอีกฝ่ายเขาย่อมไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปถังหมิงเซวียนพูดต่อ “หากว่าข้านำล่วมยามาด้วย ก็มีความมั่นใจมากถึงเจ็ดส่วนที่จะสามารถรักษาขาของพี่ใหญ่ท่านให้หายดีได้”เจี่ยนอันอันเลิกคิ้วขึ้น ในใจคิดว่าเจ้าหมอนี่กำลังคุยโวอีกแล้วนางอยากจะลองดูว่าถังหมิงเซวียนกำลังคุยโวใหญ่โตหรือไม่“ที่ข้ามีล่วมยาอยู่ หากว่าเจ้าสามารถรักษาขาของพี่ใหญ่ข้าได้จริง ข้าก็จะบอกเบาะแสของคนที่เจ้ากำลังตามหาอยู่ให้”“หากว่าเจ้ารักษาไม่ได้ เช่นนั้นก็อย่าโทษที่ข้าลงมือโหดเหี้ยม”เจี่ยนอันอันพูดพลางหักกระดูกนิ้วจนส่งเสียง “กร๊อบแกร็บ” ดังออกมาเมื่อเห็นว่านางกำลังกำหมัดเตรียมพร้อม ในใจถังหมิงเซวียนก็เป็นกังวลขึ้นมาเขานึกถึงภาพที่เจี่ยนอันอันตบปากกุ้ยเหมยขึ้นมา ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนเองเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเขาชายหนุ่มคนหนึ่ง เป็นถึงผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอเทวดาของแคว้นหนิงชวน คงไม่อาจถูกเจี่ยนอันอันตบปากได้หากว่าเรื่องนี้แพร่ไปถึงแคว้นหนิงชวน จะต้องเป็นที่ขบขันของทุกคนเป็นแน่“ท่านวางใจได้ ขอเพียงแค่มีล่วมยา ข้าก็จะไม่ให้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 575
โชคดีที่ฝีมือของเขานั้นแม่นยำ เพียงแค่ไม่กี่ครั้งก็เย็บปิดบาดแผลของฉู่จวินหลุนเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่เขาเช็ดคราบเลือดออกจากบาดแผลแล้ว ถึงได้ขอให้ฉู่จวินสิงช่วยสวมกางเกงให้ฉู่จวินหลุน หัวลูกธนูที่หักนั้นถูกถังหมิงเซวียนห่อเอาไว้ในผ้าพันแผล ก่อนจะส่งให้กับฉู่จวินสิง “อีกเดี๋ยวคุณชายฉู่ฟื้นขึ้นมา เมื่อถึงเวลานั้นร่างกายจะต้องมีความรู้สึกเจ็บปวดเป็นแน่ ท่านต้องให้เขากินยาแก้ปวด ข้าคิดว่าที่แม่นางเจี่ยนจะต้องมีแน่นอน”ฉู่จวินสิงรับผ้าพันแผลที่ห่อหัวลูกธนูอยู่มา รอให้ฉู่จวินหลุนฟื้นขึ้นมา เขายังต้องนำออกมาให้อีกฝ่ายดู“หลังจากนำหัวลูกธนูออกมาแล้ว พี่ใหญ่ของข้าก็จะเดินได้แล้วใช่หรือไม่?” สายตาของฉู่จวินสิงจ้องเขม็งไปยังถังหมิงเซวียนหากว่าเป็นเจี่ยนอันอันที่มารักษาให้ฉู่จวินหลุน เขาไม่มีทางถามคำถามเช่นนี้ออกมาถังหมิงเซวียนถอนหายใจยาว ถึงได้พูดออกมา “หัวลูกธนูถูกนำออกมาแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าต่อไปจะสามารถเดินได้หรือไม่นั้น ยังต้องดูความตั้งใจของเขาเองด้วย”“เพราะอย่างไรแล้วเขาก็เป็นอัมพาตมานาน กล้ามเนื้อขาทั้งคู่ก็ฝ่อไปหมดแล้ว บวกกับการผ่าตัดครั้งนี้มีความเสี่ยงเป็นอย่างมาก หากไม่ร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 576
ถังหมิงเซวียนบอกเจี่ยนอันอันว่าตอนนี้เขาพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในอำเภอไถหยางหากว่าเจี่ยนอันอันคิดดีแล้ว ก็ให้ไปหาเขาที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้น ถังหมิงเซวียนขึ้นขี่ม้า แล้วออกไปจากหมู่บ้านชิงสุ่ยอย่างรวดเร็วเขายังคงตามหาเบาะแสของเหยียนซวงต่อไป ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่ต่อเจี่ยนอันอันเก็บล่วมยาเข้าไปในห้วงมิติ ก็เห็นฉู่จื่อซีกำลังวิ่งไล่แม่ไก่ตัวหนึ่งอยู่ในสวนแม่ไก่ตัวนั้นวิ่งมาข้างเท้าของเจี่ยนอันอัน แล้วหลบอยู่ด้านหลังของนางฉู่จื่อซีชี้ไปยังแม่ไก่ที่ส่งเสียงขันออกมา“ท่านป้า เสี่ยวฮวาบอกว่ามันกำลังจะออกไข่ ข้าอยากดูมันออกไข่ แต่มันกลับไม่ยอมให้ข้าดู”เจี่ยนอันอันนึกถึงไก่พวกนั้นที่เลี้ยงไว้ที่บ้าน มีแม่ไก่หกตัว ไก่ตัวผู้ตัวใหญ่หนึ่งตัวพวกมันล้วนแต่ได้ดื่มน้ำพุวิญญาณ ทำให้อ้วนท้วนเป็นอย่างมากเมื่อแม่ไก่ได้ยินคำของฉู่จื่อซี ก็รีบวิ่งออกจากข้างเท้าของเจี่ยนอันอันกลับไปยังรังของมันตอนนี้มันรอไม่ไหวที่จะออกไข่แล้ว และจำเป็นต้องไปออกที่รังของมันเท่านั้นเมื่อแม่ไก่ส่งเสียงร้อง “กะต๊าก” ดังขึ้น ไข่ฟองหนึ่งก็ถูกเบ่งออกมาฉู่จื่อซีปิดปากเล็กๆ ส่งเสียงหัวเราะออกมา “ท่านป้า เ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 577
ฉู่จวินหลุนยิ้มเศร้าออกมา หัวลูกธนูนี้อยู่ในร่างกายของเขามานาน ในที่สุดก็ถูกนำออกมาแล้วดูเหมือนว่าในที่สุด ก็จะมีวันที่เขาจะสามารถลุกขึ้นยืนได้ ไม่ต้องนั่งเคลื่อนไหวไปมาอยู่บนเก้าอี้รถเข็นแล้วเวินอี๋และเหยียนเซ่ากำลังสอนศิลปะการต่อสู้ให้กับพวกจ้าวอู่ทั้งสามคนอยู่ในลานบ้านพวกเขาเรียนรู้อย่างรวดเร็ว เสียงเตะต่อยของพวกเขาลอยดังเข้ามาในหูของฉู่จวินหลุนเขาอยากจะลุกขึ้นให้ได้ในเร็ววัน แล้วไปฝึกซ้อมศิลปะการต่อสู้เช่นเดียวกับพวกเขาเพียงแต่สองขาเป็นอัมพาตมานานหลายปี และก็ไม่รู้ว่าจะสามารถเป็นเหมือนกับก่อนหน้านั้นได้หรือไม่ ที่แต่ละกระบวนท่าล้วนแต่เตะเข้าเป้าฉู่จวินสิงมองความคิดของพี่ใหญ่ออก เขาตบลงไปบนไหล่ของฉู่จวินหลุน“พี่ใหญ่พักผ่อนให้สบายใจเถิด วันหน้าท่านจะต้องเป็นเหมือนกับก่อนหน้านั้นที่แข็งแกร่งเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังได้แน่”ฉู่จวินหลุนยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาตอนนี้เขากำลังอดทนต่อความเจ็บปวดของร่างกาย และไม่คิดที่จะพูดอะไรมากความฉู่จวินสิงมองไปยังหน้าผากของพี่ใหญ่ที่เต็มไปด้วยเหงื่อเขารู้ว่าพี่ใหญ่กำลังอดทนต่อความเจ็บปวด เขาจึงรีบลุกขึ้นเดินออกมาเขาเรียกเจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 578
นอกจากนี้แล้ว ขนมไหว้พระจันทร์มากขนาดนี้ จะอบอย่างไรกัน?นางคิดอยากจะซื้อเตาอบมาจากร้านค้าทว่าเตาอบยังต้องการเสียบปลั๊กถึงจะใช้ได้ยุคโบราณเช่นนี้ไม่มีไฟฟ้า ของสิ่งนั้นซื้อมาก็ไม่อาจใช้ได้นางมองไปยังขนมไหว้พระจันทร์ที่ทำออกมาเสร็จแล้วบนโต๊ะ ก็ถามออกมาอย่างประหลาดใจ “ขนมไหว้พระจันทร์ที่จวนเยียนอ๋องของพวกเจ้ากิน คงไม่ใช่ว่าไม่มีลวดลายหรอกกระมัง”สี่เอ๋อร์หัวเราะ “คิกๆ” ออกมา แล้วนำแม่พิมพ์ไม้ออกมาจากด้านล่างโต๊ะบนนั้นสลักลวดลายงดงามเอาไว้มากมายเจี่ยนอันอันเองก็ยินดี แล้วลอบตำหนิตนเองที่เมื่อครู่ถามคำถามโง่ๆ ออกไป“สี่เอ๋อร์ แม่พิมพ์พวกนี้เจ้าเอามาจากที่ใดกัน?”คงจะไม่ใช่สี่เอ๋อร์ที่สลักออกมาเองหรอกกระมังสี่เอ๋อร์มองไปยังซ่างชิวที่อยู่ด้านนอก แล้วพูด “ข้าขอให้พี่ซ่างชิวช่วยแกะสลักให้เจ้าค่ะ”เจี่ยนอันอันรู้ว่าฝีมืองานของซ่างชิวนั้นดีมาก ประตูเรือนที่เคยอยู่อาศัยก่อนหน้านั้นก็ล้วนเป็นเขาที่ช่วยติดตั้งให้ซ่างชิวเป็นช่างฝีมือที่มีทักษะจริงๆ ไม่แน่ว่างานฝีมือของเขา ในภายหน้ายังคงจะมีประโยชน์ให้ได้ใช้สี่เอ๋อร์นำขนมไหว้พระจันทร์ที่ทำเสร็จแล้ว วางใส่ในแม่พิมพ์แล้วกดลงไปไม่น
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 579
ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันจะออกไป ก็รีบเดินเข้ามาเขารู้ว่าเจี่ยนอันอันจะนำขนมไหว้พระจันทร์ไปส่งให้เสิ่นจือเจิ้งในตอนที่ทั้งสองคนมาถึงยังด้านนอกเรือนของเสิ่นจือเจิ้ง ก็ได้ยินเสียงของเซียงเสวี่ยพูดดังลอยมาจากด้านใน“ทำไมเจ้าถึงยังไม่ไปอีก หรือต้องให้ข้าใช้ไม้กวาดไล่พวกเจ้าออกไป?”เสิ่นจืออวี้เองก็พูดขึ้น “พี่สะใภ้ ท่านไปเสียเถอะ อย่ามาที่นี่อีกเลย”ตามมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาของเสิ่นจือเจิ้ง “ตอนนี้นางไม่ใช่พี่สะใภ้ของเจ้าแล้ว หากว่าเจ้ายังคงคิดถึงนาง เจ้าก็ออกไปพร้อมกับนางเสียเถอะ”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินมาถึงตรงนี้ ก็รู้ว่าด้านในเกิดอะไรขึ้นนางยกมือขึ้นไปเคาะประตูเรือน ไม่นานนักก็มีเสียงฝีเท้าลอยดังออกมาเซียงเสวี่ยเปิดประตู ก็เห็นว่าเจี่ยนอันอันมาพร้อมกับฉู่จวินสิง ในที่สุดใบหน้าของนางก็เผยรอยยิ้มออกมา“นายน้อยรอง ฮูหยินน้อยรอง ในที่สุดพวกท่านก็มาแล้ว”เจี่ยนอันอันเดินเข้ามา ก็มองเห็นเจียงหว่านเอ๋อร์จับมือเสิ่นคัง ยืนอยู่ในลานเรือนใบหน้าของเจียงหว่านเอ๋อร์ยังเปื้อนไปด้วยน้ำตาในตอนที่เจียงหว่านเอ๋อร์เห็นเจี่ยนอันอัน นางก็กัดริมฝีปากอย่างแรงคนที่นางเกลียดมากที่สุดมาไ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 580
เขาเม้มริมฝีปากน้อยๆ ท่าทีดูโกรธเคืองท่านพ่อเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปแม้แต่เขาก็จะตีในที่สุดเสิ่นคังก็ทนต่อไปไม่ไหว ขาเตะเข้าใส่เจี่ยนอันอันเจี่ยนอันอันถอยหลังไปก้าวหนึ่ง หลบเท้าน้อยๆ ของเสิ่นคังไปเสิ่นคังเตะไม่โดนคน ยิ่งทำให้เขาโกรธจัดและเกลียดเจี่ยนอันอันสุดใจเขายกขาน้อยๆ ขึ้น แล้วเตะไปยังเจี่ยนอันอันติดต่อกันทว่าเขายังไม่ทันเตะโดนเจี่ยนอันอัน คนก็ถูกเสิ่นจือเจิ้งหิ้วปีกขึ้น“ข้าว่าหากข้าไม่ลงโทษเจ้าสักที สักวันหนึ่งเจ้าก็คงจะลุกขึ้นมาพังบ้านเป็นแน่!”เสิ่นจือเจิ้งพูด มือข้างหนึ่งหิ้วคอเสื้อของเสิ่นคัง มืออีกข้างหนึ่งก็ตีก้นเขาอย่างแรงเสิ่นคังเจ็บเสียจนร้องออกมาเสียงดัง จนเจียงหว่านเอ๋อร์ที่มองอยู่ด้านข้างรู้สึกปวดใจ ทั้งยังรู้สึกโกรธเกลียดฉู่จวินสิงที่เดิมคิดจะสั่งสอนเด็กคนนี้ กลับไม่คิดเลยว่าจะถูกเสิ่นจือเจิ้งแย่งไปเสียก่อนเขาเหลือบมองเสิ่นจือเจิ้ง ก็เห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าเย็นชา ในตอนที่ตีลูกนั้นไม่ได้เบามือเลยแม้แต่น้อยฉู่จวินสิงพูดขึ้นอย่างเย็นชา “กล้าตีเจี่ยนอันอันของข้า เด็กนี่จะต้องสั่งสอนให้ดีๆ มิฉะนั้นแล้วต่อไปจะต้องกลายเป็นคนไม่ดีแน่!”หลังจากที่เสิ่นจือ
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 710
หากผู้ที่กลับมาเมื่อวานไม่ใช่อิ่นเจียงตัวจริง ฮ่องเต้ย่อมต้องกำจัดคนผู้นั้นเป็นแม่นมั่นถึงตอนนั้นเมื่อใด ฮ่องเต้ก็จะส่งคนไปเมืองอินเป่ยเพื่อตรวจสอบอีกครั้งและถ้าครอบครัวฉู่จวินสิงยังไม่ตายจริง ก็จะสามารถกวาดล้างทีเดียวให้สิ้นซากแต่สิ่งที่เจี่ยนกั๋วกงไม่คาดคิดก็คือ ผลลัพธ์ออกมากลับกลายเป็นตรงข้ามฮ่องเต้ไม่เพียงไม่เข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ ยังจ้องมองด้วยพระเนตรดุดันอีก“ในเมื่อเกิดเหตุมาหลายวันแล้ว มาบอกข้าตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ช่างไม่เอาไหนนัก”ฉู่ชางเหยียนตำหนิเจี่ยนกั๋วกงอย่างรุนแรงไม่ไว้หน้า พร้อมทั้งโบกมือด้วยความหงุดหงิด เป็นเชิงบอกให้เขาถอยไปทำให้ถึงที่สุดแล้ว เจี่ยนกั๋วกงก็ไม่อาจกล่าวถึงจุดประสงค์แท้จริงของตนได้หลังจากรับคำว่า “พ่ะย่ะค่ะ” แล้ว จึงถอยกลับไปอยู่ที่เดิมเจี่ยนอันอันมองผ่านกล้องรูเข็ม เห็นสีหน้าเจี่ยนกั๋วกงบ่งบอกถึงความไม่พอใจยิ่งแสดงว่าเจี่ยนกั๋วกงไม่เชื่อนางกับฉู่จวินสิง เขาคงอยากให้ฉู่ชางเหยียนส่งคนไปสืบที่เมืองอินเป่ยซ้ำอีกตาแก่รกโลกสมควรตายผู้นี้ คิดอาฆาตหมายสังหารครอบครัวฉู่จวินสิงให้หมดสิ้นจริงๆ!เจี่ยนอันอันกลับไปมองภาพเหตุการณ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 709
เฉินเช่อก็เห็นว่ามีเหตุผล “นั่นสิขอรับนายท่าน ไม่แน่วันหน้าทหารอาจจับกุมคนปล้นคลังหลวงได้”“ถึงตอนนั้นเมื่อใด เราค่อยไปช่วยคนก็ได้”ฉู่จวินสิงรู้ว่าพวกเขาเป็นห่วงเรื่องอันใด เพราะการช่วยคนมาจากคุกหลวงนั้น อย่างไรก็มิใช่เรื่องง่ายอยู่แล้วอีกทั้งยามนี้ในวังคุ้มกันเข้มงวด หากเขาไปช่วยคนแล้วถูกจับอีกไม่เพียงช่วยคนออกมาไม่ได้ ตนยังจะถูกจับกุมเข้าให้อีกในที่สุดฉู่จวินสิงจึงเลิกล้มความคิดที่จะไปช่วยคนในบัดดลเพียงแต่ถึงยามค่ำคืน เขาอาจลักลอบเข้าไปในคุกหลวง เพื่อเยี่ยมเยียนทหารที่ถูกจับก็เป็นได้“เช่นนั้นก็ได้ เรื่องนี้รออีกสักหลายวันค่อยว่ากันใหม่”ฉู่จวินสิงจะอยู่ที่นี่นานก็ไม่สะดวก เพราะอย่างไรก็เป็นเขตเมืองจิงโจวอีกทั้งยามนี้เขาอยู่ในฐานะของอิ่นเจียง หากมีผู้ใดรู้ว่าแอบมาโรงเตี๊ยมเพื่อพบปะกับคนบางคน ก็อาจสงสัยถึงจุดประสงค์ของเขาได้หลังจากกำชับอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงตามเจี่ยนอันอันออกจากโรงเตี๊ยม กลับไปยังบ้านพักของอิ่นเจียงเจี่ยนอันอันนึกอยากรู้ครามครัน ว่าคนในตำหนักเสวียนหยาง ยามนี้กำลังทำสิ่งใดอยู่หลังจากใส่เลนส์สัมผัสเรียบร้อย จึงตั้งจิตนึกถึงตำหนักเสวียนหยางโดยพลันเพี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 708
ฉู่ชางเหยียนรู้สึกโมโหยิ่ง พลางมองดูเจียงหวยซึ่งเฝ้าอยู่ด้านข้างด้วยแววตาดุดัน“เจียงหวย กระบี่ของข้าเล่า?”เจียงหวยจึงเพิ่งสังเกตเห็น กระบี่ซึ่งแขวนอยู่ด้านข้างพระแท่นนั้น จู่ๆ ไม่ทราบอันตรธานหายไปได้อย่างไรพลางร้อนใจจนรีบคุกเข่าลง “ฝ่าบาท กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อคืนเขาเฝ้าอยู่ด้านข้างพระแท่นมังกรอยู่ตลอด มิได้ลุกขึ้นไปไหนเลยแต่ไฉนพอตื่นเช้ามา กระบี่ล้ำค่ากลับหายไปเสียได้หรือว่า ในวังมีคนเข้ามาทำการโจรกรรมอีกแล้ว?ไม่เพียงกวาดเอาเงินทองในคลังหลวงไปเสียสิ้น จนแม้แต่กระบี่ยังไม่ละเว้น!โจรผู้นี้มันเป็นใครกันแน่ จึงได้มาโจรกรรมของดีในวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้!ฉู่ชางเหยียนยกเท้าถีบใส่เจียงหวยจนหงายหลังไป“เจ้าสุนัขรับใช้ไม่เอาไหน ยังมาคุกเข่าหาวิมานอันใดอีก ไม่รีบไปจับคนร้ายมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”เจียงหวยรีบลนลานคลานลุกขึ้น รับคำพร้อมถอยออกไปเร็วพลันฉู่ชางเหยียนเอามือทุบเตียงด้วยความโกรธแค้น จนเกือบทำให้กล้องรูเข็มที่ติดอยู่ด้านบนร่วงหล่นลงมาดีที่เมื่อคืนเจี่ยนอันอันติดกล้องไว้ค่อนข้างแน่น มิเช่นนั้นหากตกลงมาจริง คงถูกฉู่ชางเหยียนรู้เข้าเป็นแน่แท้......เจี่ยนอันอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 707
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว นางจะได้ตามดูความเคลื่อนไหวของฉู่ชางเหยียนได้ทุกซอกทุกมุม ไม่ให้คลาดสายตาเจี่ยนอันอันนำเรื่องกล้องรูเข็มบอกกล่าวให้เขาฟังอีกทั้งยังมอบเลนส์สัมผัสให้แก่ฉู่จวินสิงหนึ่งกล่อง“อีกประเดี๋ยวข้าจะบอกให้รู้ ว่าจะใส่เลนส์ชนิดนี้ได้อย่างไร”ฉู่จวินสิงมองดูกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ในมือ พร้อมคิดในใจ ไฉนเจี่ยนอันอันจึงมีของเล่นมากเสียจริงหรือในตัวนางจะมีกล่องสารพัดนึก ที่สามารถเนรมิตสิ่งของประหลาดได้อย่างมากมายไม่ซ้ำเขาไม่ได้พูดมากความ เพียงเก็บเอากล่องเลนส์สัมผัสใส่ไว้ในอกเสื้อไม่นานทั้งคู่จึงมาถึงตำหนักเสวียนหยาง ดีที่ภายในจุดตะเกียงอยู่ จึงมองเห็นทุกมุมได้อย่างสว่างเจี่ยนอันอันมอบกล้องรูเข็มให้แก่ฉู่จวินสิง เพื่อให้เขาใช้วิชาตัวเบา นำกล้องรูเข็มไปติดตามเสาหลายต้นจากนั้นนางจึงใส่เลนส์สัมผัส ทำให้เห็นภาพที่ปรากฏอยู่ในกล้องรูเข็มนั้น“ท่านพี่ กล้องทางซ้ายมือมองต่ำไปเล็กน้อย ท่านวางขึ้นสูงหน่อย”“กล้องด้านขวามือให้หันมาทางข้าอีก”เจี่ยนอันอันคอยชี้นำให้แก่ฉู่จวินสิง เพื่อให้นำกล้องที่เหลือติดตั้งให้เรียบร้อยสุดท้ายจึงปรบมือด้วยความพึงพอใจ “เสร็จแล้ว ทีนี้เราก็
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 706
“กู้มั่วหลียังคงมีการศึกษาเรื่องยาพิษอยู่ตลอด ข้าคิดว่าเขากำลังหาวิธีถอนยาพิษร้ายแรงที่ฮ่องเต้ชั่ววางอยู่ในตัวเขา”“เพียงแต่พิษที่ฮ่องเต้ใช้ ต้องแก้ด้วยวิธีพิษต้านพิษเท่านั้น กู้มั่วหลีจึงมุ่งมั่นคิดจะปรุงยามาโดยตลอด”ด้วยความเข้าใจที่นางมีต่อกู้มั่วหลี คนผู้นี้มีน้ำมือเหี้ยมโหดมาแต่ไหนแต่ไรกล้าที่จะทำเรื่องเลวร้ายได้ทุกอย่างเขามาปรากฏตัวที่เมืองอินเป่ย และสมัยก่อนยังช่วยฉู่ชางเหยียนกู้เมืองกลับคืนคงเพราะฉู่ชางเหยียนใช้พิษร้ายแรงบังคับเขา จึงได้ทำเรื่องเช่นนี้ออกมามิเช่นนั้นด้วยชั้นเชิงวรยุทธ์และอุปนิสัยของคนผู้นี้ จะยอมอยู่ใต้โอวาทฉู่ชางเหยียนได้อย่างไรฉู่จวินสิงรู้สึกว่าเจี่ยนอันอันวิเคราะห์ได้อย่างมีเหตุผลหากว่าคนผู้นั้นคือกู้มั่วหลีจริงๆ เรื่องราวก็คงจะง่ายขึ้นมากเห็นทีเขาคงต้องไปถามผังมั่วให้รู้ เพื่อดูว่าอีกฝ่ายใช่กู้มั่วหลีจริงหรือไม่เพียงแต่วันนี้เขาต้องรอให้ตกดึกก่อนเพื่อไปขโมยกระบี่เฝินเทียนกลับมา จึงไม่อยากไปจากที่นี่แม้เพียงครึ่งก้าวเห็นทีว่าเรื่องนี้ คงต้องวางแผนให้รอบคอบใหม่แล้วเวลาเคลื่อนผ่านไปช้าๆ ในที่สุดทั้งคู่ก็รอคอยมาถึงยามรัตติกาลปลอดคนและเช
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 705
ผังมั่วเห็นว่าอิ่นเจียงที่อยู่ตรงหน้ามีท่าทางเย็นชาห่างเหินถึงเพียงนี้ เขาก็อึ้งไปอย่างอดไม่ได้ที่ผ่านมาอิ่นเจียงกับเขาสนิทสนมกันที่สุดแล้ว เรื่องไปลอบสังหารครอบครัวฉู่จวินสิงคราวนี้ ฮ่องเต้เพียงให้อิ่นเจียงนำหน่วยกล้าตายหลายคนไปด้วยแต่ไม่ได้ให้เขาติดตามไปด้วยช่วงที่ผ่านมาผังมั่วเป็นห่วงอิ่นเจียงมาตลอด แต่ไม่รู้ว่าเขาจะทำภารกิจลุล่วงกลับมาได้ตอนไหนวันนี้ได้ข่าวจากผู้ใต้บังคับบัญชาว่าอิ่นเจียงกลับมาแล้วเขาจึงตรงมายังที่พักของอิ่นเจียงทันที อยากร่ำสุราด้วยกันเพื่อฉลองความสำเร็จครั้งใหญ่ของอีกฝ่ายเสียหน่อยแต่ไม่คิดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะห่างเหินเย็นชาเช่นนี้แต่เขาก็ได้สติคืนมาอย่างรวดเร็ว ยื่นมือมาหมายตบไหล่ฉู่จวินสิง“พี่อิ่นไปเมืองอิ่นเป่ยครั้งเดียวคงไม่ได้ลืมข้าไปแล้วหรอกนะ”ขณะที่มือของผังมั่วกำลังจะแตะลงบนไหล่ฉู่จวินสิงก็เห็นฝ่ายตรงข้ามหลบไปข้างๆ ด้วยสีหน้าหงุดหงิดรำคาญใจมือข้างนั้นคว้าได้เพียงความว่างเปล่า ผังมั่วยิ่งงุนงงกว่าเดิม“พี่อิ่น ท่านเป็นอะไรไป ข้าคือผังมั่วพี่น้องของท่านนะ ท่านจำข้าไม่ได้แล้วจริงหรือ?”ผังมั่วรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่กลับยังบอกไม่ไ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 704
“ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ไปตรวจสอบมาให้ข้า จับตัวเจ้าโจรมาลงทัณฑ์ห้าม้าแยกร่างเดี๋ยวนี้!”“จับทหารรักษาพระองค์ที่เฝ้าอารักขาคลังหลวงพวกนั้นไปขังไว้ในคุก”“ถ้าจับคนที่ปล้นคลังหลวงมาไม่ได้ก็ตัดหัวทหารรักษาพระองค์พวกนั้นเสีย ให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่คนอื่นๆ!”ฉู่ชางเหยียนพิโรธจนทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง ผู้ใดกันขวัญกล้าเทียมฟ้าปานนี้ บังอาจมาปล้นสมบัติในคลังหลวง!เจี่ยนอันอันเห็นฮ่องเต้สุนัขโกรธกริ้วปานนี้ นางก็หัวเราะเสียงดังในใจหากสีหน้ายังคงแสร้งแสดงเป็นตกอกตกใจฉู่ชางเหยียนมองคนที่ยังคุกเข่าอยู่กลางตำหนักทั้งสองคน เดิมเขาอยากประทานเงินหนึ่งพันตำลึงเป็นรางวัลให้อิ่นเจียงยามนี้กลับไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียวเกิดเรื่องใหญ่อย่างคลังหลวงถูกปล้น เขาไม่มีอารมณ์จะประทานรางวัลให้อิ่นเจียงอีกแล้ว“พวกเจ้าสองคนกลับไปเถอะ!”ฉู่ชางเหยียนโบกมือเบาๆ บอกให้ฉู่จวินสิงกับเจี่ยนอันอันออกไปคนทั้งสองถวายบังคมแล้วก็ลุกขึ้นจะจากไปฉู่ชางเหยียนจึงเพิ่งสังเกตว่าตรงหว่างเอวฉู่จวินสิงมีกระบี่ล้ำค่าชั้นดีเล่มหนึ่ง“ช้าก่อน!” ฉู่ชางเหยียนส่งเสียงรั้งคนทั้งสองฉู่จวินสิงจิตใจหนักอึ้ง หรือฉู่ชางเหยียนจ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 703
ขอเพียงสามารถกำจัดครอบครัวฉู่จวินสิง เขาก็ไม่สนใจว่าจะมีผู้ใต้บังคับบัญชาตายไปกี่คนจึงไม่เก็บหน่วยกล้าตายเหล่านั้นมาใส่ใจ“องครักษ์อิ่นทำได้ดีมาก ใครก็ได้ ตกรางวัลให้องครักษ์อิ่นเป็นเงินหนึ่งพันตำลึง!”ขันทีใหญ่เจียงหวยถ่ายทอดคำพูดของฉู่ชางเหยียนด้วยน้ำเสียงแหลมสูงขันทีที่เฝ้าอยู่ข้างนอกรับคำสั่งไปนำเงินมาจากในคลังหลวงทันทีแต่เมื่อเขามาถึงคลังหลวงและเห็นว่าในนั้นมีเพียงความว่างเปล่าก็ต้องตกตะลึงที่นี่อย่าว่าแต่เงินหนึ่งพันตำลึงเลย แม้แต่เศษเงินสักนิดก็ยังไม่มีเขาตกใจจนหนังศีรษะชาวาบ แทบจะทรุดฮวบลงบนพื้นคลังหลวงมีทหารจำนวนมากคอยอารักขาอยู่ตลอด ช่วงเวลาที่ผ่านมาฝ่าบาทยังไม่ได้ตกรางวัลให้ขุนนางคนใดเรื่องที่เงินในคลังหลวงถูกคนปล้นไปจึงยังไม่มีใครรู้“เป็นฝีมือผู้ใดกันแน่ พวกท่านเฝ้าอารักขาที่นี่ก็ไม่เห็นว่ามีคนเข้าไปในคลังหลวงเลยรึ?”“คลังหลวงว่างเปล่าเช่นนี้ พวกท่านสมควรรับโทษสถานใด!”ขันทีน้อยถามทหารรักษาพระองค์ที่อารักขาคลังหลวงเสียงแหลมทำอย่างไรดีเล่า คลังหลวงถูกคนปล้นไปหมดแล้ว เขาจะกลับไปรายงานฝ่าบาทอย่างไรดี?ขันทีน้อยตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดหวั่น รีบถอยออกไปจากคล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 702
แต่ทหารยังคงไม่เชื่อว่าผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าคืออิ่นเจียงองครักษ์ของฝ่าบาทเขาเห็นว่ารถม้าคันนี้ค่อนข้างเก่า หากใต้เท้าอิ่นกลับมาจริง จะนั่งรถม้าโทรมๆ เช่นนี้ได้อย่างไรนอกจากนี้ ลักษณะการแต่งกายของคนพวกนี้ยังดูธรรมดามากคิดว่าผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าจะต้องเป็นนักโทษหลบหนีที่พวกเขาต้องการจับกุมตัวอย่างแน่นอนทหารตวาดทันทีว่า “ข้าไม่สนว่าคนที่นั่งอยู่ข้างในเป็นใต้เท้าอิ่นหรือใต้เท้าอันใด ฝ่าบาทมีบัญชา ไม่ว่าผู้ใดก็ต้องตรวจสอบทั้งสิ้น”สิ้นเสียงนายทหาร ผ้าม่านก็ถูกคนเลิกขึ้นจากข้างใน เผยให้เห็นใบหน้าของอิ่นเจียงฉู่จวินสิงกล่าวเสียงขรึม “เจ้าเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าขวางรถม้าข้า!”ทหารผู้นั้นเคยเห็นอิ่นเจียง เขาเห็นว่าในรถม้าคืออิ่นเจียงจริงๆ ก็ต้องตกใจจนหนังศีรษะชาวาบ รีบค้อมกายแสดงคารวะ“ขออภัยใต้เท้าอิ่น เมื่อครู่ข้าพูดจาจาบจ้วงล่วงเกินแล้ว”เขาพูดจบก็หันไปพูดกับทหารคนอื่นๆ ด้านหลังว่า “ถอยออกไป อย่าขวางทางรถม้าใต้เท้าอิ่น”ทหารคนอื่นๆ ถอยออกไปทั้งหมด เปิดทางให้สายหนึ่งหลังจากพวกหลิ่วหยวนขึ้นมาบนรถม้าแล้ว หลิ่วหยวนก็บังคับรถม้าวิ่งเข้าไปในเมืองความจริงในใจพวกเขาตื่นเต้นอ
