Hindi ako masyadong nakatulog kagabi. Paglabas ko ay si Porah ang kaagad na bumungad sa akin na mukhang kanina pa ako hinihintay.
“Anong nangyari sa ‘yo kagabi?” she asks. She didn‘t look concern but more like irritated. “Umalis ka na naman nang walang paalam.”
“Nabastos ako kaya umuwi na ako.“
Hindi nawala ang pagkairita niya. Madilim pa rin ang tingin niya. Lumayo ako at pumunta nang kwarto pero sinundan niya ako at tinabihan ng upo sa kama.
Right now, I actually do not want to talk about what happened last night. I just wanted to rest for a while— I want ro brush that memory, but I think Porah needed an explanation.
These babies are like an energizer. They don‘t easily get tired and they are hard to put to sleep yet I like how they can make me smile. Sa unang araw ko rito ay talagang grabe ang pagod ko. Nagsisimula na silang gumapang at natututo na ring tumayo. Ayaw na nilang magpalapag kaya laging sa walker ang bagsak. Dalawa sila at ang hirap nilang sabayan sa mga gusto nilang puntahan o laruin. It’s so tiring. May kasama naman ako rito. Si Nanay Lea pero umaalis din siya pagkatapos ng tanghalian ngunit naka-ready na ang pagkain sa tuwing pupunta akong kusina. Taga-linis lang kasi siya ng bahay pero madalas naman ay tinutulungan niya ako sa kambal. Matagal na siyang nagta-trabaho kay Osmond kaya matagal na rin niyang nakakasama ang kambal kaya kilala niya talaga ang mga ito.
Family is always a good contributor to happiness. Kahit hindi gano’n kalaki ang pamilya namin ay masaya kami, paano pa kaya kung ganitong sobrang dami? “You didn’t tell me that it’s a family reunion.” It’s a huge lawn and a mansion-like house. Ang harap nila ay may isang malaking puno sa gilid kung saan mayroong gulong na duyan na nakasabit na siyang pinaglalaruan ng nga bata. Mahahaba rin ang mesa at upuan na nakahanda kung saan ang mga kamag-anak niya ay inihahanda na ang mga pagkain at pinag-iikutan rin ng mga bata. He shrugged. “I don’t know neither. Akala ko ay sina mama lang pero mukhang inimbita niya rin pati mga pinsan at tita ko. Medyo marami sila.” Medyo iyan? I am not exaggerating but
Hindi dapat ako magta-trabaho ngayon dahil weekend at mayroon namang mag-aalaga sa mga anak niya at ayun din ang napagusapan namin pero tinawagan niya ako at sinabing may problema daw doon sa shop niya. Kakadating ko lang at naabutan ko siyang kunot ang noo habang nakatingin sa cellphone at buhat si Lilo na inuugoy-ugoy niya. “Okay lang ba ‘yung shop mo? Akin na si Lilo..” Mabilis siyang napaangat ng tingin sa akin, si Lilo naman ay kaagad na lumipat sa braso ko. Hindi ko alam ang shop ni Osmond, kung iisipin ay wala akong gaanong alam sa kanya dahil ang lagi lang naming napaguusapan ay ang mga bata. “Mayroon lang kaunting problema. Babalik din naman kaagad ako.” Dumukwang siya palapi
Ever since then. He changed. He become more showy, talkative and he smiles a lot. I don’t know what is the possible cause of this. Maybe he’s already moved on or... I don't know.Wala na ang sprain ko. Maayos na akong nakakalakad at noong mga panahong hindi pa ay madalas siyang dumalaw sa dorm ko. Siya lang din ang nag-alaga kina Lilo at Lala, pinagpaliban na muna niya ang trabaho.I can still remember the texts that I received the first day I was absent.Osmond:Hi, Dion. Kumain ka na ba? Kumakain na kami nina Lili, gusto mo bang dalhan kita?He sends me a picture of them after that. Sa isang fastfood chain sila kumakain
It wasn‘t just the way he treated me that changed. I also notice a lot in me. I wasn‛t the same. His every move becomes a big deal. My reaction wasn‘t normal. I know from the start that I am too comfortable with his presence, I am used to telling people what I feel, my thoughts and anything but that doesn’t mean that it is always easy for me. Even with the fact that I like open communication for what I feel most of the time I still find it hard to just let it out, I couldn’t even open up sometimes due to shyness and fear but with him... it’s different. It is not a bad thing. I actually like this characteristic of mine because I get to tell people to shut their mouths when I’m uncomfortable and not tolerate my uneasy feelings but everytime I stare at him a pit of dread is forming. I know deep down that there is something growing and with his magical eyes I might confess. I can’t do that. Alam ko ang nararamdaman niy
Tinignan ko ang dalawa na ready na. Nag-reply muna ako sa kanyang okay bago kami lumabas at na-lock ko na ang pinto at mga bintana mula sa loob. Siguro naman ay hindi kami maghihintay nang matagal dito. Sa gutter na lamang ako naupo at hawak ang gilid ng stroller habang naghihintay. “Hello, miss! Ikaw si Dion?” Mabilis akong napatayo at sinalubong ang dumating. Ibang kotse ang isang ito. Hindi ‘to kay Osmond. Itim at makintab at mayroong mga disenyo sa gilid ang dala ng lalaki. “Opo, ako po. Ikaw?” Ngumiti ang lalaki. Mukha siyang mas bata sa akin, kapansin-pansin ang ilong at mata niya. Maganda ito, mahaba ang pilikmata niya at ang ilong ay matangos. Parang may ibang lahi. “Ako si Theo!” Tumango ako at natawa ng bahagya sa tono niya. Nilapitan ko na ang dalawa at binuhat. “Mayroong baby seat sa loob, miss. Pina-ready ni boss.” Ano kayang trabaho ni Osm
“Ano?! Oh my gosh, Dion Reighnlyn! Why didn‘t you call for my beauty?!”Pinanlakihan ko siya ng mga mata. “Quiet!” pabulong kong puna.Nasa isang restaurant kami na pinili niya dahil kahapon pa nagyaya si Eury sa akin. Hindi naman niya sinabi ang pakay niya sa pagyaya kaya nag-kwentuhan na lang kami na umabot nga nang pagsabi ko sa kanya tungkol sa trabaho ko.“Ghad! You could have called me! Ako na ang bahalang mag-abot sa ’yo! You know you can always rely on me, why naman ngayon mo lang ’to sa ‘kin sinabi ha, Reignlyn?” Madiin ang dalawa niyang kamay sa mesa habang pilit na pinanlilisik sa akin ang mga mata.Inirapan ko ang reaksyon ni Eury. “Huwag ka ngang OA! At saka kaya ‘di ko na sinabi ay dahil nga magiging ganyan an
“Dion Reighnlyn!” my father's hoarse voice echoed as soon as I stepped inside our house.Hawak nang mahigpit ang strap ng bag ko at nakataas ang noo ay lumapit ako sa hapag kainan namin. Nandoon silang dalawa ni Mommy. Naghihintay sa akin. Disappointed sila at galit na naman sa akin. Hindi ko alam na malalaman kaagad nila ito pero narito na eh, haharapin ko na lang.“What is this?! Ha?! Ano ba ang mga ito?!”Nakita ko ang mga papeles na hawak niya. Iyon ang ilang requirements ko para maka pag-enroll sa isang Unibersidad na gusto ko. Iyong masusuportahan ang pangarap na bubuuin ko.“Dad, I told you. I want to be an artist! Magfa-fine ar—”“And how many times do I need to tell you that you can't?!” he roared. His knuckles were almost white while holding my documents.“What do you mean I can't, Dad?!” I calm myself to remain m