“There is a distinct, awful pain that comes with loving someone more than they love you.”
Steve Maraboli Chapter 6 Im currently sitting in the dining table, nakahanda na lahat ang mga pagkain na niluto ko, chicken curry, salad, adobong manok at tsaka maliit na birthday cake ko. Tinignan ko ang oras at nakitang 7:00 pm na, sana naman umuwi ng maaga si Sandro. Gusto ko lang naman makasama siya sa birthday ko, I want to remember happiness in my birthday not sadness. Napatingin ako sa cellphone ko, 7:10 at wala parin si Sandro. Nasan na kaya iyon? Baka ano na naman ang ginagawa non. A few hours later, akala ko uuwi siya pero hindi pala. I should have known na ganito ang mangyayari, talagang hindi pa ako natuto. 12:00 am na kaya tapos na ang kaarawan ko, pinigilan ko ang aking mga luha dahil pagod na akong umiyak. I don't want to cry anymore. Parang mauubos na ang mga luha ko. Kinuha ko ang aking birthday cake at tinapon sa basurahan, ang tanga tanga ko talaga para umasa. Deserve mo naman iyan Faye dahil napakawalang kuwenta mo! P*****a ang sakit sakit na, nakakasawa. Nagising ako sa alarm clock ko at nakita kong tulog pa si Sandro sa tabi ko, naka suit parin siya, mukhang di nakapagbihis. Hindi ko pinansin ang kirot sa puso ko dahil kagabi, tinignan ko si Sandro na mahimbing na natutulog. I caressed his thick eyebrows, I brush the feeling of pain na nakalimutan niya ang birthday ko , baka pagod na pagod lang talaga siguro sa trabaho kaya nakalimutan niya. Kailangan ko siyang intindihin. "Miss na miss na kita Sandro" bulong ko sa kanya, nakita kong unti unting minulat ni Sandro ang mga mata niya. He stared at me lazily in a minute and the at my hands. "Anong ginagawa mo?" mariin na tanong niya, inilayo ko ang aking kamay sa eyebrows niya. Napayuko naman ako, magagalit na naman to sakin. "S-sorry" mahinang sabi ko, tinignan niya lang ako ng masamang tingin and agad akong tumayo para maghanda ng pagkain. Okay lang kahit di niya kakainin, di ako magsasawang ipaghanda siya ng pagkain. Habang nag init ako ng mga pagkain na niluto ko kagabi para sa birthday ko ay naramdaman ko naman ang presence niya sa likod ko. "Bakit nagwawaldas kana ng pera ngayon?" galit na tanong nito "K-kasi San--- "Andaming pagkain sa mesa, ano na naman bang kalukuhan to Faye? Gamitin mo ang pera sa mga importanteng bagay. Ba't ba kasi andami mong niluto kagabi?" bugad niya sakin, napayuko lang ako at nagpatuloy sa pagluto. "B-birthday ko kasi kahapon Sandro" mahinang sambit ko. Dumilim naman ang tingin niya sakin. " Wala akong pake alam sa birthday mo" malamig na sabi niya, I brush the pain in my chest, mukhang nasasanay narin kasi eh, parang routine na namin ang mag away, pero di parin mapipigilan ang kirot ng puso. Nang nainit na ang mga pagkain ay nagulat naman ako nang umupo siya sa mesa at kumuha ng mga niluto ko, akala ko di siya kakain. Parang nabuhayan naman ako at napangiti. Tahimik lang kaming kumakain ni Sandro, I glance at him at nakitang malalim ang iniisip nito dahil naka kunot noo. I decided to break the silence. "Sandro okay kalang?" tanong ko sa kanya, hindi niya ako pinansin at nagpatuloy sa pagkain. "Pupunta tayo sa bahay nila mama mamaya" napahinto ako sa sinabi niya, natatakot talaga ako sa pamilya ni Sandro, lahat sila kinamumuhian ako maliban sa papa niya na, okay lang si Mr. Carvalho, mabuti ang pakikitungo niya sakin pero iwan ko ngayon kung ganon parin ba. Si Tamara Carvalho, ang kapatid ni Sandro, 17 years old na siya ngayon at parati akong pinapagalitan at pinapahiya non kaya nag aaway sila noon ni Sandro dahil sa panggagawa niyang pangbabastos sakin kahit mas matanda ako sa kanya pero ewan ko nalang ngayon dahil baka maging masaya si Sandro na sinasaktan ako ng pamilya niya. "S-sige Sandro" sabi ko "Umayos ka Faye kung ayaw mong mapahiya" seryosong saad niya at tumango na lamang ako. Sigurado akong hindi na ako kakampihan ni Sandro sa pamilya niya, ano na kaya ang mangyayari sakin mamaya? It's okay Faye, Mr. Carvalho won't take the disrespect, right? Nakauwi na ako galing sa trabaho at nakita ko si Sandro na nakaupo sa sofa, kita ko ang inis na inis niyang mukha. Nakabihis na siya, mukhang bad mood na naman siya. Kinabahan naman ako nang marealize ko na pupunta talaga kami sa pamilya niya. "Ba't ba ang tagal mo?" tanong niya, tinignan ko ang oras at 6 pa naman. "Sorry Sandro" sabi ko sa kanya "Magbihis kana, dalian mo" inis na sabi niya kaya agad akong umakyat sa kwarto namin para magbihis. ? Nang makarating na kami sa bahay nina Sandro, nakaramdam ako ng kaba. Nakasuot lang ako ng white t-shirt at blue jeans, ganito talaga kasi ako manamit, simple lang. Nakita ko sina Theodore Carvalho, papa ni Sandro. Helen Carvalho, mama niya at ang kapatid niyang si Tamara. Nakaupo sila lahat sa elegante nilang kusina. "Alessandro anak!" bugad ng mama niya at niyakap ng mahigpit si Sandro at sumali narin ang papa at kapatid niya, nakaramdam ako ng hiya dahil di nila pinansin ang presensya ko. Inirapan ako ni Tamara kaya napayuko ako. Typical rich kid. "Kumusta kana Sandro?" tanong ng papa niya. "Okay lang pa" saad ni Sandro, tinignan naman ako ng papa ni Sandro , he just nodded at me but that's it. I guess he changed too, what a cruel world. "Kuya, kinamusta ka ni Ate Britanny" nagulat ako sa sinabi ni Tamara, she smirked at me. Britanny Brooks is half American half Filipino. Isa itong model dito sa pilipinas, siya ang dapat sanang pakasalan ni Sandro. Napayuko ako sa sakit, wala akong ubra sa babaeng yon. "Tell her I'm okay at pakisabi na kumusta rin" sabi ni Sandro, napalingon ako sa kanya. Hindi dapat ako magselos, nangungumusta lang si Sandro, wala naman siyang ginagawang masama and they're friends. "Sige na kids, kumain na tayo, nakahanda na ang mga pagkain" sabi ng papa ni Sandro, hindi parin nila ako pinansin. Habang kumakain kami, parati akong tinitignan ng masama ng mama at kapatid ni Sandro samantalang nag uusap sina Sandro at ang papa niya tungkol sa business. Alam kong ang pinaka importante sa lahat para sa pamilya nila ang ang Business. "Wala ka nabang ibang damit bukod diyan?" maarteng tanong sa akin ni Tamara, namula ako sa hiya. Napahinto naman sa pag uusap ang mag ama, hindi ako nagsalita at nagpatuloy lang sa pagkain. I just need to ignore this brat teen na nambabastos sa mas nakkatanda sa kaniya. "Just leave her alone Tamara, alam mo namang laki sa mga mangigisda iyan, don't expect her to wear something elegant" saad ng mama niya, pinigilan ko ang aking mga luha at hindi nalang sila pinansin. "Anyway, Alessandro. Kailan kami mag kakaapo? Kailangan mo nang mag kaanak para may magmamana sa kompanya" sabi ng papa niya, nakita ko ang mga galit na ekspresyon ng mama at kapatid niya, alam kong ayaw talaga nilang dalawa na galing sakin ang anak ni Sandro. Sandro doesn't want any kids, I don't know what changed his mind because back then, he really wants to have one. Tinignan ko ang nakayukom na kamao ni Sandro at alam kong natamaan siya sa sinabi ng papa niya. Sasabihin niya ba sa kanila? "Soon pa" mahinang sabi ni Sandro at nakahinga ako ng malalim, katapusan na namin ni Sandro kung sasabihin niya sa kanila. Kailangan nila ng apo para sa kompanya, iyan lang naman ang importante sa kanila, ang mapalabo ang kompanya. Pero ang mama at kapatid niya is being disgusted by the idea na magkakaanak kami ni Sandro. "Alessandro son, magdidinner daw kayo sa isang restaurant ni Britanny bukas. Just a friendly dinner" saad ng mama niya, kumirot ang puso ko, nagseselos na talaga ako. Ayaw kong magkasama sila dahil alam kong gusto ng babaeng iyon ang asawa ko. Tinignan ko si Sandro at nagdasal na hindi siya pumayag. "Sure ma, I'll catch up with her" sabi ni Sandro at para akong nabuhusan ng malamig na tubig, totoo ba iyong narinig ko? Magdidinner silang dalawa bukas? Eh date na ang tawag don. Gusto kong umalis dito at ibuhos lahat ng sakit pero alam kong magagalit si Sandro kaya di na ako umimik. "OMG! Talaga kuya?" masayang tanong ni Tamara at tumango lang si Sandro, kita ko naman ang evil smirk sakin ng mama ni Sandro. I want to slap them really hard but I know I have no power over them. "Bagay na bagay kayo ni Britanny son, kung siya nalang sana ang pinakasalan mo at di ang kutong lupa na to" malamig na sabi ng mama niya. "Ma" suway ni Sandro sa kanya, di ko na nakayanan at tumayo ako. "Excuse me po" mariin na sabi ko at dali daling lumabas, don ko binuhos lahat ng sakit na nararamdaman ko. Pagod na ako sa mga insulto nila, kahit mahirap lang ako, hindi dapat nila ako tinatrato na parang basura. Nakita kong lumabas rin si Sandro, galit ang kaniyang mukha. "Huwag ka ngang magdrama Faye, nakakasawa kana!" galit na sabi niya, hindi ko siya sinagot at patuloy lang ang pag agos ng aking mga luha. "Bakit di mo matanggap ang mga sinasabi nila? Eh totoo naman lahat ng iyon!" dagdag niya, gusto kong sabihin sa kanya na tama na dahil masakit na pero di ako makapagsalita. Mahigpit niyang hinawakan ang aking kamay at napangiwi ako sa sakit, kinaladkad niya ako patungo sa loob ng kotse niya. My tears can't stop flowing, bakit niya ginagawa sakin to? Tahimik lang kami habang nagmamaneho si Sandro, tinanaw ko ang galit niyang mukha habang naka kunot noo. Dati, ang sweet sweet nito. Ginagawa niya lahat para protektahan ako, at araw araw niya pinapadama na mahal niya ako. "I-im sorry Sandro" sabi ko sa kanya "Sawa na akong marinig ang mga sorry mo, sinira mo ang family dinner namin. May pa walk out walk out kapang nalalaman" malamig niyang sabi. "P-pupunta kaba talaga sa Dinner na inalok ni Britanny?" mahina kong sabi. "Anong paki mo" galit niyang saad. "H-huwag kang pumunta p-please" nilingon niya at and he glared at me. "At sino ka para pagbawalan ako? Tsaka hindi mo ba naintindihan ang sinabi ni mama kanina o sadyang bobo kalang talaga dahil wala kang pinag aralan? Friendly dinner, kaya wag mo akong dramahan" nasaktan ako sa mga sinabi niya. Iiyak ka na naman? Tsssk, luma na iyang pag iyak iyak mo sakin Faye, wala nayang ubra" "sabi niya at tumingin nalang ako sa labas para di niya makita ang mga luha ko. Hininto ni Sandro ang kotse sa labas ng bahay. "Labas" sabi niya "San ka pupunta Sandro?" tanong ko, dumilim ang ekspresyon niya kaya lumabas nalang ako at umalis na siya habang naiwan akong may kirot sa puso. I guess people do really change.Love never dies a natural death. It dies because we don't know how to replenish its source. It dies of blindness and errors and betrayals. It dies of illness and wounds; it dies of weariness, of withering, of tarnishing. - Anais Nin Chapter 7 "Hoy! Ba't ka tulala diyan?" nabalik ako sa realidad nang marinig ko ang boses ni Allison, lunchbreak namin ngayon sa trabaho at wala akong ibang iniisip kundi si Sandro. Kung pwede lang sana baguhin sarili ko na huwag palaging edepende ang kasiyahan sa iba, sana ginawa ko na ngayon kaso hindi pwede. Changing your mindset is very hard and it will take a lot of time and challenges para mareach mo ang goal na iyon. Right now, my happiness is Sandro but he is also now the cause of my pain. Late na siya umuwi kagabi at lasing na naman, ngayon iniisip ko ang dinner nila ni Britanny mamaya, hindi talaga ako mapakali, nagseselos ako at nasasaktan. Hindi niyo na kailangan ipaalala sakin na I am a very weak person kasi alam ko naman iyon, I am
“Love lies in those unsent drafts in your mailbox. Sometimes you wonder whether things would have been different if you'd clicked 'Send'.” Faraaz Kazi Chapter 8 I decided to call my husband, I need to know if he's okay and I need to make sure na hindi siya nagsisinungaling sakin. Asawa niya ako, kahit wala na ang pagmamahal niya sa akin, asawa parin niya ako sa papel kaya may karapatan akong magiging asawa niya at gawin ang duty bilang asawa. Hindi naman sa inaakusahan ko siya na nagsisinulang, It's just that, we are not in a good terms right now and I am so afraid that he'll do something that will break my heart again. I stared at my phone before I decided to click the call. Narinig kong nag ring ito. "fuck yes, right here Britt" nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ang cellphone, he is literally moaning on the other side of the phone. My tears fell down, at sinadya pa talaga niya na marinig ko ang kababalaghan na ginagawa nila. Brittany pretended to be kind but in r
"You will never know the power of yourself until someone hurts you badly." Chapter 9 Dumating na si Alisson dala ang mga drinks naming, nilapag niya ito sa table namin at uminom naman silang dalawa habang tinitigan ko muna ang wine ko. Matagal na akong di nakainom ng wine, last na iyung anniversary namin ni Sandro sa March 26. I know this is a bad idea, napilitan lang talaga ako sa mga kaibigan ko. Patay ako ni Sandro pag nalaman niya na nandito ako. Baka mag away na naman kami, we've been through enough this week, sana naman makapagpahinga kami sa away, pagod na ako makipag away. This is only for one night, at di na ako papasok sa ganito pag matapos ang gabing to. This is gonna be a very long night. "Uminom kana Faye, huwag mong sabihing aayaw ka na naman?" saad sakin ni Alisson kaya inangat ko ang baso at uminom ako ng kunti at napangiwi sa lasa. Masaya namang nag usap ang dalawa. I glared at Allison, minsan nakakainis talaga mga kaibigan mo. "Patay ako ni Sandro nito" sa
"You know it hurts me but you do it anyway." Chapter 10 Dalawang araw na ang lumipas at hindi na umuwi si Sandro sa bahay namin kaya labis ang lungkot na aking nararamdaman, natatakot ako dahil magdidivorce na kami. Hindi ko kayang iwan ang taong mahal ko, hindi ko kaya. Pero ano paba ang magagawa ko? Pano ko ba mababago ang isip ng asawa ko? HIndi na magbabago ang isip niya at ngayon hinihintay ko nalang siyang bumalik dito at wait for the worst. There is no turning back now, he finally made his decision and kailangan ko nang tanggapin iyon but it hurts a lot. Tahimik lang ang bahay at hindi ako lumabas sa kwarto namin ni Sandro dahil pagod ako, physically and emotionally. Tumawag din ako sa manager ko na aabsent muna ako ngayon dahil masama ang pakiramdam ko at kailangan ko pang padalhan ng pera sina nanay at tatay dahil mas lalo na silang naghihirap sa probinsiya. Ngayon, kailangan ko na talagang makaipon ng marami dahil I am on my own now, kailangan kong umuwi sa probinsi
"I don't like to hold back, because that's how you hurt yourself." Chapter 11 I am currently in a plane right, dalawa lang dala ko, iyong anak ko at iyong sakit na binigay niya sakin. I hate him for making me do this, I hate him for everything. Sa Camiguin muna ako for one week at pagkatapos, siguro don nalang ako sa baguio magtatago for good, at don nadin maghanap ng trabaho. I dont know what the future holds but I just hope that it will get better cause I don't want to feel this kind of pain ever again, I know this will pass and things will get better someday. Time will heal me, I just don't know when. All I know right now is, kailangan kong maging matatag para sa anak ko at kinabukasan niya. I will do anything for her and I will love her and protect her all my life. ? Nang makarating na ako sa Benoni, ay sumakay ako sa rela papunta samin. Kinabahan naman ako, kasi hindi pa alam ng mga magulang ko sa pinanggagawa ni Sandro sakin at alam kong magagalit sila pag malaman nil
"I have found the paradox, that if you love until it hurts, there can be no more hurt, only more love." – Mother Teresa Chapter 12 I have been running errands these days, mahirap maghanap ng trabaho. Sherlyn has been helping me pero hindi ako qualified because I didn't get to finish college. I even slap her back nang sabihin niyang, tutulong siya sa mga gastos ko, nakakhiya iyon para sa kaibigan ko kaya tinanggihan ko siya. Nagsisisi talaga ako, sana tinapos ko nalang pag aaral ko bago ako nagpakasal kay Sandro, and now what do I get? A trauma and struggles dahil sa kanya. It is still hurting me, pero ngayon ay nangingibabaw talaga ang galit ko sa kanya. I didn't give up sa paghanap ng trabaho and then I finally found one, it is not much pero iyon lang talaga maabot sa qualifications ko. Isang dishwasher ang trabaho ko ngayon, I am thankful kasi isa rin to sa pinakamalaking restuarant sa baguio kaya sapat nato para sa pagbubuntis ko. I need to be careful in my work dahil di
"Pleasure of love lasts but a moment. Pain of love lasts a lifetime."- Anonymous Chapter 13 Weeks had passed, I never heard anything from Sandro and I am very thankful. It's still hurts, even tho he treated me so bad, I still miss him so much but despite of all this mourning, ayaw ko na siyang makita kahit kailan pa. This feelings will fade someday and right now, my focus should be in my baby. Wala narin akong balita kay Noah, I didn't get to meet him again after our encounter and that is a relief because I really can't handle meeting him again. Ngayon ang schedule ko sa prenatal, para macheck ang kundisyon ng anak ko, hinaplos ko ang aking tiyan and I smiled, ngayon ko din malalaman ang gender ng anak ko. I am still debating kung e reveal naba ang gender ko or surprise nalang pagkatapos ko siyang maisilang. I also have a lot of names in mind, I am really so excited to my baby.Naghanda naman kami ni Sherlyn para makapasok narin siya sa trabaho at para makapunta na ako sa hospit
Sylvia Plath- "Perhaps someday I'll crawl back home, beaten, defeated. But not as long as I can make stories out of my heartbreak, beauty out of sorrow." Chapter 14 "He clearly likes you Faye" Sherlyn beamed nong sinabi ko sa kanya lahat ng nangyari samin ni Noah. Hinampas ko naman kamay niya, she's talking nonsense, and even if Noah really did like me, mawawala rin iyon pag malaman niyang buntis ako. Who wants to date a pregnant woman huh? Tell me, cause let's be realistic here, dating a pregnant woman is literally disgusting. It's like dating a woman who is still carrying another man's child and besides wala akong balak makipag date ulit, not now or ever. "You're talking nonsense" sabi ko sa kanya."Look, I know that he's a very kind man pero halata napo na parang gusto ko niyang makasama ulit" sabi niya, I rolled my eyes. This girl is so annoying sometimes. "Sher, kahit taman man iyang mga hinala mo, mandidiri parin iyon pag malaman niyang buntis ako. Loko ka" tawa ko.