PROLOGUE

Cavalier's Girls Series #1 : Too Often our Eclipse

DISCLAIMER: This is a work of Fiction. All the names, songs, characters, businesses, places, events, and incidents in this book are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

This story is unedited.  Sorry for the typographical and grammatical error. Please bear with me. I'm still learning.

****

Enjoy reading! Please, do comment about the story kung anong naf-feel nyo. Any concerns or what. Kindly vote na din. Thankyou!!

****

"Lythe, let's go. Mahuhuli tayo sa flight." rinig kong tawag sa'kin nung kung sino.

And there I saw Rafler smiling at me while holding his luggage. His ootd gaves him more appeal and he just wearing a jeans and only white t-shirts?! Sinong nilalang ang malakas ang appeal na kahit saang ayos?!

Hindi ko namalayan na nakatunganga na pala akong pinag-mamasdan ang mga nag-lalakihang gusali dito sa New York. For sure mamimiss ko ang New York. Ilang taon na rin kasi akong nanirahan dito. Halos pitong taong paninirahan. This town gaves me hope.

"Advance Happy birthday," I smiled when Rafler greet me.

I thought he forgot my birthday! Magtatampo na sana ako. Wala talaga sa buong araw na hindi niya ako napapangiti. Mas lalo pa akong nagulat nang may hawak-hawak na siyang gitara at sinimulan nang awitin ang Happy Birthday.

"Happy birthday to you, Happy Birthday to you, Happy birthday, happy birthdaaaay," nakangiti syang kumakanta sa harapan ko ngayon.

"Happy birthday, loveee." pagtatapos nya nang kanta.

Ka'agad naman akong lumapit sa kaniya at niyakap siya nang mahigpit. He chuckled. Bumitaw ako at pinagpapalo siya sa dibdib! Oh my gosh! I feel the redness of my face. Ka'agad naman akong natigilan nang mag-ring ang phone ko sa beside of my office table near my bed.

"Go, sagutin mo muna." sabi ni Rafler, tango na lang ang isinagot ko.

It's my cousin, Hananiah.

Napa-buntong hininga muna ako bago ko ito sagutin. "Niah," I stopped.

"Happy birthday to our dearest cousin," rinig kong sigaw ng mga pinsan ko sa kabilang linya.

Marinig ko pa lang ang mga boses ng mga pinsan ko gusto ko nang mag teleport papunta roon at yakapin sila nang mahigpit. Miss na miss ko na sila.

Taon akong hindi umuwi. I sacrificed myself just to forget the pain and for my own good. Minsan lang din kami makapag-usap ng mga pinsan ko dahil din sa may kanya-kanya na kaming trabaho.

Ngayong araw ang uwi ko nang Pilipinas dahil doon ako magc-celebrate ng birthday ko. December 29 na ngayon at bukas na ang kaarawan ko. Gusto ko rin sila makasama sa bagong taon dahil limang taon na hindi ko sila nakakasama tuwing pagsapit ng bagong taon kahit ang pasko, kahit mismo ang mga event ng pamilya.

Sa totoo lang mixed emotions ako ngayon. May part parin sa akin ang galit, kinakabahan, excited, natutuwa, mapipikon ba ako pag nakita ko sya. Tingin ko naman okay na ako. Limang taon na din simula ng maghiwalay kami. Limang taon na din ang nakalipas sa panlolokong ginawa nya sa akin.

"Umuwi ka na ate, miss ka na namin." rinig kong ani ni Zwei. Mahihimigan ko ang lungkot at pag-asa sa boses niya.

Napangiti ako sa napa-kinggan. "Uuwi na ako,"sabi ko siyang sigawan sa kabilang linya nagpapahiwatig sa kasiyahan.

Wala pang minuto bigla ng tumahimik ang paligid at boses nalang ng mga pinsan kong babae ang naririnig ko.

"Lythe, kung hindi ka pa talaga handang umuwi at makita siya. I suggest na manatili ka na lang muna jan."sabi saakin ni Hananiah.

Pero sigurado na talaga ako, hindi naman ako uuwi ng dahil sa kanya uuwi ako ng dahil sa pamilya ko. "Wala na akong pake

alam sa kaniya,Niah," sabi ko.

"Wala na ba talagang pake?" naniniguradong tanong ni Sab.

"That's good then. Pero ngayon pa lang sinasabi ko na sayo na nandito siya." sa sinabi ni Adriana para akong binuhasan nang malamig na tubig. Ramdam ko din ang pagbilis nang tibok ng puso ko na para bang may na-kakarera sa loob nito.

"How about your twins?" Hananiah asked, kagat labi habang nag-iisip para sa mga anak ko. Para sa kapakanan nila.

"I'm good with it,at saka he didn't knew that he's the father," sabi ko.

I heard their sighed, "Hey, sweetie. Kung ano 'mang magiging desisyon mo. We're just here okay?" Sabrina said, giving me some comfort.

"Uuwi ako and that's my decision." sabi ko bago ibaba ang telepono.

Ready na ba akong harapin ka? huh? Callyx?

Bakit kung sino pa ang grabeng mag-mahal, sila pa yung grabe kung masaktan?

I'm not doing this for myself.

I'm doing this for my family and for my boys.