Chapter 29

Ramdam ko ang unti-unting pagluwag ng paghawak ko sa malamig at kulay gintong siradura ng pinto. Nanginginig ang mga kamay, nagtatalo ang isip at puso.

Hindi ko maitatangging tumagos iyon sa puso ko at gusto kong maniwala sa lahat ng sinabi niya.

He looked for me, for 3 years?

He went everywhere the letters were sent from these 3 d*mn years?

So that means... He went to the 6 countries I have sent the letters from, carried by the trusted people of my grandfather, to ask a random stranger in return of money, to drop my letters to a post office, just to find me?

Really?

I gasped at the thought.

Ang pag gapang ng nagtatalong guilt at lungkot sa aking puso ay nagresulta sa paninindig ng aking balahibo sa braso at kumalat sa buo kong katawan na siyang tila nagpapalambot sa mga tuhod ko.

Imagining him, looking for me everywhere, desperately, with such helpless and longing expression, made me think how cruel I was to him.

Bumalong ang masagang luha mula sa aking mga mata. But part of