His eyes were firmly closed while the elevator was moving upward. Samu’t saring emosyon ang kaniyang nararamdaman but nothing is more prominent than his shaken heart. ‘F*ck! Pull yourself together, Froso! Act like a man!’ singhal niya sa kaniyang isipan. Hindi niya mawari kung bakit siya nininerbiyos. ‘Acting like a st*pid virgin . . . Just hurry and get over it the soonest!’ ‘Ding!’“Sh*t!” bulong niya sabay ayos ng kaniyang long-sleeve at hinimas ang itim niyang piercing. Froso stepped out from the elevator and walked with his powerful steps. His long legs strode gracefully, emitting a powerful gesture with his poker face.“Take a seat, Mr. Vancia.” Halos takasan siya ng dugo sa katawan dahil sa bulong na iyon.“You could have at least talk to me decently,” aniya sabay upo sa inialok nitong upuan. He then subconsciously fixes his choker-designed suit.“This is decent . . .” His body flinched nang muli itong bumulong sa puno ng kaniyang tenga.“F*ck!”“What a l*wd mouth, Mr. Vancia.
Bitbit ang isang second class na pulang bag ay nawiwili na pinagmamasdan ni Wixon ang asawang si Umica. Napapangiti siya sa galaw nitong excited habang namimili ng mga damit. But Wixon clearly knows na para sa dalawa nilang Ina ang mga hawak na nito. Masaya man ay may bahid pa rin ng lungkot ang kaniyang mga ngiti. Sapagkat habang tumatagal ay nararamdaman niyang parang ngayon na lamang nakapag-shopping sa isang mamahaling boutique ang asawa niya. That it was like his wife had been deprived.Nasa loob sila ngayon sa isa sa notadong mamahaling boutique ng Folmona. Siya man ay nakikita kung bakit ganun na lamang kamahal ang mga binebenta at naka-display sa loob ng establisyemento. The place holds its name firmly. Maging ang street na kinatitirikan ng building ay known for its first class buildings. The land was owned by him and the other two parties.“Mahal, is it really okay na mamili tayo rito? I mean . . . Just look at the price tag. . .” bulong nito sabay umang ng isang skyblue na e
Though the place seemed private, malinaw pa ring nakikita ng bawat isa ang kumakain sa loob, lalo pa’t wala namang division ang bawat mesa maliban na lang sa magkakalayo ang mga ito ng isang metro.“Pansin niyo ba ang iilang mga reporters sa labas?” “Yeah. Parang mayroong vip na narito ngayon.” Alam na ni Wixon kung ano ang ibig sabihin ng mga ito. ‘Ano bang ginagawa ni Euva rito? She's even accompanied with my two soldiers . . .’ Nangunot ang noo ni Wixon sapagkat wala naman itong nabanggit na paparito ito.“Ma-mahal . . . Hindi ba’t si Ms. Euva Lumanci ’yon?” bulong ni Umica sabay nakaw ng tingin sa mesang apat na metro ang layo mula sa kanila.“Yes, mahal. Siya nga.” “Ibig mong sabihin, girl ay nakilala mo na rin in person si Ms. Lumanci?” manghang tanong ni Weina. Alanganin namang ngumiti sabay iling si Umica.“Hindi naman ganoon. Invited kasi kami sa Triad Launching noon, so doon ko nakita sina Ms. Lumanci, Mr. Foltajer at Mr. Casas.” “Super ka talaga, girl. Pwede mo ba kaming
Umica was sitting alone. Silently staring outside the terrace —not knowing that she's sulking. Maging ang sunod-sunod niyang mga buntong-hininga ay ’di niya rin pansin. Her mood was the opposite of the gorgeous scenery surrounding her.“Mahal . . . Kanina pa kita hinahanap,” ani Wixon then planted some small kisses on Umica’s hair. “May problema ba, mahal?” Napatingin si Umica sa mukha ni Wixon. Her lips opened, ngunit nagsara din naman agad. She was trying to say something. Ngunit ’di naman niya alam kung saan sisimulan. Her heart begins to question her husband's motives in coming back to her life again. She loves him. No doubts. Pero ’di pa rin niya maiwasang mainip sa paghihintay kung kelan ito mag o-open up sa kaniya. It's like they were together yet Wixon still miles away from her, iyon ang totoong nararamdaman ni Umica. Gusto man niyang umiyak ay ’di naman niya alam kung anong magiging dahilan, so Umica chose not to and wore her usual demeanor.Umica was gently smiling. “Is ever
Matapos palayasin sa mansyon ay naglakad siya sa pribadong kalsada ng pangalawang pinakamataas na subdivision sa Folmona. Paulit-ulit na itong nangyayari sa kanya subalit paulit-ulit din niyang iniintindi para sa kapakanan ng kanyang asawa. Sa ngayon ay wala siyang ibang magagawa kung hindi ang magtiis muna sa masamang ugali ng angkan nito. Inaaliw na lang niya ang sarili habang nakatingin sa naglalakihan at naggagandahang mga mansyon sa Monato subdivision. Pangarap niya noon pa man na bilhan si Umica ng mansyon. Hindi sa Monato subdivision, kung hindi sa pinakamayamang subdivision sa Folmona, ang Foltajer mountain. Doon ay nakatayo ang mga first class mansyon at nasa state of the art ang seguridad sa loob ng mga naninirahan doon. Hindi basta-basta ang halaga ng isa sa mansyon doon, kaya alam niyang hanggang panaginip at pangarap na lang muna siya ngayon. Lagi niyang sinasabi sa kanyang sarili na kung mangangarap man siya ay sasagarin na lang niya.Hawak-hawak niya ang kanyang bisikle
Mataman siyang nakatitig sa babaeng nasa screen monitor. Panay din ang hagod niya sa pisngi nito gamit ang kanyang hinlalaki.“Umica . . .” bulong niya sabay hilot sa kanyang sintido. Maraming taon na ang lumipas nang magising siya sa mula sa pagkaka-comatose. Dahil sa pinsalang natamo mahigit limang taon na ang nakalilipas ay naapektuhan ang kanyang emosyon. Mabilis mag-init ang kanyang ulo at nawawalan siya ng pasensya. Nang magising anim na buwan na ang lumipas ay pumasailalim agad siya sa isang anger management program, umiinom din ng antidepressant na gamot at dumaan sa rehabilitation ang buo niyang katawan.“Umica . . . Sh*t!” anas niya nang muling nabali ang hawak niyang pen. Pang-apat na ito ngayong araw. Kaya ay nagpasya na muna siyang magpahangin at ikalma muna ang kanyang isipan. Malayo ang kanyang tingin habang hinihithit ang mint flavor tobacco, nang bigla na lang nag-ring ang kanyang telepono.“Mom,” sabi niya at ibinaba sa ashtray ang tabacco’ng hawak.“Have you read th
Nang masigurado na niyang nakalayo na siya ay saka pa lamang siya tumigil. ’Di naman siya hinihingal sa haba ng tinakbo niya, ngunit hinihingal siya sa ’di sinasadyang pagtatagpo nila ng kanyang asawa.Kahit maraming taon na ang lumipas ay asawa pa rin niya ito. Hangga't di iyon nawawalan ng bisa ay sa kanya pa rin si Umica. ‘Your beauty is timeless, my love . . .’ Iniisip niya habang naghahanap ng maaaring kanyang matitigilan. Matapos ang ilang sandali ay tumigil na rin siya sa paglalakad at sumandal muna saglit sa isang lumang pader na nilulumot na. Dahil sa porma niyang naka-reading eyeglasses, sombrero at jacket ay ’di maipagakakailang mapagkakamalan talaga siyang masamang tao, o pulubi. Idagdag pa ang backpack niyang may punit at mumurahin. Bahagya na rin siyang umupo sa gilid upang pagpahingahin ang mga paa niya. Wala sa sariling napatingala siya sa isang lumang building. Nilulumot na rin iyon at inakyatan na ng mga vines.“Heto, kuya. Kainin mo para mas maayos kang makapag-isip.
Nang nakauwi si Umica ay agad na siyang pumasok sa kanyang silid. Wala siya sa mood at ’di na rin siya kinulit ng mga magulang niya. Nagpapasalamat naman siya dahil lagi siyang binibigyan ng space ng mga ito kahit ’di pa niya hilingin.Matapos ayusin ang sarili ay nahiga siyang naroon pa rin sa isipan niya ang lalaking kanyang nakita sa store. Mabilis siyang tumayo at kinuha sa aparador ang unan ni Wixon. Pinagmasdan niya iyon nang ilang minuto bago muling humiga sa kanyang kama. Niyakap niya iyon nang mahigpit hanggang sa nakatulog na siya.Kinabukasan ay nagising siyang nababahala pa rin at panay ang titig sa labas ng bintana. Mataas na ang sikat ng araw at ayaw pa rin niyang lumabas sa kanyang silid. Her thoughts wandered at walang sawang sinariwa ang mga alaala nila ng nawawala niyang asawa.“It’s been six years, Wixon . . . Nasaan ka na ba?” Malungkot ang kanyang mga mata hanggang sa nagsimula na iyong magtubig. Umica rarely cries. Simula nang mawala si Wixon ay lubos na siyang