Chapter Seventeen

Monica

Kinabukasan ay maaga ulit kami gumising para mag-jogging. But this time, may dala-dala akong backpack na halos kasing laki ko.

“You need to catch up with us. Come on!” sabi ni Mama na halos tatlong metro na ang layo sa akin.

“Wait. Hindi kaya mabigla ang katawan ko n ito, Ma? Ang bigat po nitong dala ko.” Hinihingal kong sabi habang nakahawak sa tuhod ko.

Bumalik sya sa harap ko at tinignan ako. “Ayaw mo na mag-train?”

“Gusto po, syempre!”

“Oh, ayun naman pala eh. Tumayo ka na diyan.”

Wala naman na akong nagawa kung hindi ang tumakbo para habulin sila.

‘Do you want me to make this lighter?’

‘How many times do I have to tell you, not to speak like that? GInugulat mo ako!’

‘What do want me to do then? Call you first or I’ll just say ‘pst.’ or other calls?’

‘Whatever. If you can make this lighter, it’ll be good.’