At dahil sa kapilyahang ginawa ko kagabi, wala akong mukhang maihaharap kay Gors ngayong umaga. Lintek naman kasi itong malanding utak ko, kung ano-ano ang pumapasok. Pwede ko naman sanang patayin na lang yung tawag niya pero nagpadala pa talaga ako sa kapilyahan nitong utak ko. Yan tuloy hindi ko alam kung anong gagawin ko ngayon.What the hell Adrianna? Nakakahiya ka! Ikinahihiya kita. Gusto kong kutusan ang sarili ko. Daig ko pa ang lasing na wala sa tamang pag-iisip sa ginawa ko kagabi. Talagang inakit ko pa si Gors. Ano nalang kaya ang iisipan ng gurang na yun sa akin ngayon? This is so frustrating. Hindi naman ako ganito pero bakit ngayong bumalik siya bigla na lang ding lumabas yung malanding side ko at tinatalo nito ang kainosentihan ko. Omg! I can't! It's so embarrassing. Hindi ko mai-imagine na nagawa ko yun! Ano yun? Live show? I just hope na hindi siya ang maghahatid sa akin sa school ngayon kundi napaka-akward sa aming dalawa.Ugh! I hate you Adrianna. Next time magtand
Warning: abuse_______________________________________________"Did you try loving me?" "No! You're not my type, Adrianna." In my life I never knew I could experience so much pain as much as I do now. Akala ko hindi ko na mararanasan ang ganitong uri ng sakit. Akala ko lahat ng sakit naranasan ko na. The moment I closed the door I break out. I was shaking in pain. I felt my whole world crashed right through my eyes. The world I built around him vanished in just an instant. Pakiramdam ko muli na naman akong mag-isa. Habang buhay na lang ba akong mag-isa? Meron bang mali sa akin? Ano bang kasalanan ko at kailangan kong maranasan ang lahat ng 'to? Pati ang kaisa-isang tao na inaasahan kong sasamahan ako sa hirap at ginahawa ay iniwan na rin ako. Akala ko totoo ang lahat ng mga pangako niya sa akin, but turns out that promises are meant to be broken. Kinuha niya lang ang loob ko saka ako iniwan. Kung hindi niya pala kayang panindigan ang pangako niya sana noon pa lang iniwan niya na
"Lalay hugasan mo muna itong mga gulay bago mo gayatin ha. Itabi mo ang mga bulok na tapos yung may pwede pang pinakinabangan gayatin mo. Walang dapat masayang Lalay, alam mo na kailangan nating makabawi."Tango lang ang sagot ko kay Ate Norma. Sa kanya ako nagtatrabaho simula nung mapadpad ako dito sa lugar nila. Sa isang buwan ko pamamasukan dito sa gulayan niya alam ko na ang mga dapat at di dapat gawin. Simple lang ang trabho ko, maggayat lang ng gulay na pwedeng gawing pinakbet at chopsuey, mga gulay na naisalba sa mga gulay na konti na lang ay mabubulok na.At first nagkasugat sugat pa ako. Seems like I'm not used to this kind of job. Pero wala akong magawa. Wala akong maalala, ni pangalan ko hindi ko maalala. Wala akong ibang choice, mas mabuti na ang ganito kesa mahanap ako ng mga taong humahabol sa akin sa panaginip ko sakaling totoo man ang mga 'yon."May binili akong pancit doon sa karenderia, kumain ka mamaya. Magtira ka para sa pananghalian mo dahil may pupuntuhan ako nga
"I know you.""S-sir?" nag-aalangan kong tanong sa kanya. Naramdam ko ang malakas na pagkabog ng dibdib pero andun ang kagustuhan kong malaman kung totoong kilala nya ako. "Kilala niyo po ako?He didn't say anything but I noticed him heaved a deep sigh. Pinagkatitigan ko ang mukha niya, baka sakaling maalala ko kung dati nagkakilala na ba kami pero wala akong matandaan, wala akong maalala. But there is something in him, by the way he looked at me seems like he really knew me." I want to talk to you and Nana Minda. I want to know what happened." he said in a stern voice.Yun lang ang sinabi niya saka nauna na itong lumabas ng sasakyan. Natulala ako saglit dahil sa sinabi niya kaya hindi ako nakagalaw agad. Huli na nung marealize kung naiwan na pala ako sa loob dahil pinagbukas niya pa ako ng pintuan."Salamat po Sir, pasensya na po..." tango lang ang sagot niya sa akin. Sinalubong ako ni Lola Minda. Umiiyak akong yumakap sa kanya. Ang takot na kanina ko pa pinipigilan ay ngayon ko
I always believed that I was given this life because I was strong enough to live it. I survived that night because I know I still have so many things to do in the future. I may be wounded, but everything heals. My body heals. My heart heals. The mind heals. My wounds heal. And I know one day my memory will comeback. I will remember everything...everything."Addy? M-mine? Oh God..."Hindi ako nakagalaw ng ang lalaking umiiyak kanina ay biglang yumakap sa akin. Sobrang higpit ng yakap niya na tila ba takot itong mawala ako sa kanya. Naguguluhan akong tumingin sa mga kasama niya. Pati sila ay tahimik din. "Uhm..S-Sir, excuse me po..." marahan kong tinapik ang likod niya para kumalas siya sa pagkakayakap sa akin pero lalo niya lang akong niyakap. Mas lumakas pa ang iyak niya at nababasa ang balikat ko ng mga luha niya. He's crying like a lost kid. I can feel the longingness and pain in his cries. I gently tapped his shoulder again. Nahihiya na ako sa mga tingin ng mga kaibigan niya sa
Sa mga sumunod kung araw sa mansion ganun pa rin ang turing sa akin ng mga lalaking kasamahan namin. Kung makaiwas sila sa akin para akong may sakit. Ni ayaw nila akong tapunan ng tingin. Tanging mga babae lang ang kumakausap sa akin.Anong problema nila? Wala naman akong sakit ah.Hindi ko na rin napansin si Kuya Falcon sa paligid. Nung tinanong ko yung kasamahan niya ang sabi may iba dawng assignment. Tinatanong ko kung saan siya kasi makikiusap sana ako na kung sakaling magawi siya sa bahay nina Avery, ipapatanong ko sana kung nakuha niya ba ang notebook ko doon sa pwesto ni Ate Norma.Ang huling kita ko kay Kuya Falcon ay noong tinanong ko kung alam niya ba paano diligan ang halaman ko pero daig niya pa ang minulto sa takot dahil nung tanungin ko siya nun namumutla siyang tumalikod sa akin ng walang pasabi.Weird! Lahat ng mga lalaking tauhan dito sa mansion ng mga Castillo ay weird. Kahit yung si Milo na crush ni Matet, wirdo din."Ang ganda ng mga dress mo Lalay. Mukha ka talaga
"Good morning, Mine ko! Breakfast for my baby is ready. Here, dinalhan kitang agahan, hotdog, itlog, corned beef, bacon tsaka fried rice. Diba ito yung favorite mo?"Nakangiting bungad ni Mr. Montenegro sa akin, sabay pasok sa foodcart na dala niya.He looks son fresh and energetic early in the morning. Hindi halatang maganda ang gising niya ngayon. Masyadong pabibo."How's your sleep, Mine?" Tanong niya pero dumiritso ito sa may bintana sabay hawi sa kurtina doon. "Me, I feel good. Ang sarap ng tulog ko kagabi. It really feels good to sleep right next to my baby. How about you? Naka-tulog ba ng maayos ang baby Addy na yan?"Mine, baby, Addy...I already told him not to call me that names pero heto tinatawag niya pa rin ako sa ganung pangalan."Gutom na ba ang baby ko?"Hindi pa nga ako nakasagot lumapit na ito sa akin sabay halik sa aking pisngi na tila ba close talaga kaming dalawa."Na- ready ko na yung damit na susuotin mo ngayong araw, pati ang bath tub na papaliguan mo. Come here,
Mabilis na lumipas ang mga araw, naging linggo hanggang sa naging buwan. I don't know for how long I will be in this kind of situation. Lumilipas ang araw pero wala pa rin akong naalala. Patuloy ang paggamot sa akin ni Dra. Divine pero hanggang ngayo kahit kaunti wala akong matandaan tungkol sa nakaraan ko. Ang naalala ko lang ay yung mga nakikita ko sa panaginip ko na hindi naman ako sigurado kung totoo ba o bunga ng kathang isip ko lamang. Katagalan unti-unting dumadami yung mga nakikita ko. Ang puting asong nagngangalang River, ang lalaking walang mukha, mga lalaking nagtatawan, lalaking may tatoo at may hawak na baril.Minsan may napaniginipan din akong dalawang bangkay sa hagdanan, but I'm not sure if totoong nakita ko yun. Or maybe that's a product of my imagination after watching horror movie.Hindi ko na talaga alam kung hanggang kailan ako magiging ganito. Gusto ko na bumalik sadating ako, pero sa lalong pagpupumilit kong alalahanin ang mga nakaraan ko mas lalo ata akong na