Trigger Warning: Read Responsibly (Please skip this chapter kung may pinagdadaanan ka.)__________________________________I'm alive but I feel like a dead man walking. I survived each fucking day broken and wounded. This is the hardest time of my life. Sunod-sunod ang problema ng pamilya. Kailangan dalhin si Mamá sa ibang bansa para sa gamutan nya. Knight's also having his own problem. Tumawag sa akin ang doctor nya hindi na raw regular na nagpapa-check up si Knight sa kanya. Tinanong ko si Knight kung may problema ba pero ayaw naman nyang sabihin. Ang sabi niya ayos lang daw sya at magsasabi lang kapag hindi niya na talaga kaya. Naniwala ako sa kanya sa pag-aakalang ayos lang talaga sya pero isang pagkakamali din pala ang ginawa ko. My twin was in deep shit and I should have known that. Everyday I have to juggle with our companies problem, our family's problem and my personal problem. It's not that I am complaining. Wala namang problema sa akin, sanay na akong humarap sa mga pro
I thought everything was done and we can live peacefully again but I was wrong, again. It was just the beginning of another nightmare. The mayor died and so his men. Pagkaalis namin dumating ang mga dating niyang kasama illegal nilang negosyo at yun ang tumapos sa kanila. Ang footage lang nung mga lalaking sumunod sa amin ang nakita sa CCTV. Nilinis ni Montenegro at ng mga tauhan nya ang lahat ng cctv footage na maaring makapagturo sa amin na kami ang unang nagtorture sa kanila. Nung dumating ang mga pulis at reporter patay na ang apat. Akala ko talaga doon na magtatapos ang lahat pero hindi pa pala. Nagkabarilan ang mga tauhan ng mga De Lima at tauhan ni Nate bago pa kami makabalik sa ospital. Nabaril si Milo at ibang kasamahan niya. Walang namatay sa tauhan ni Castillo pero tatlo ang namatay sa kalaban. At ang masakla, nakatakas si Miracle. Pinaghahanap na sya pero hanggang ngayon hindi pa rin sa mahanap. Nagluluksa ang buong lalawigan sa pagkamatay ng 'butihing mayor' pero h
My wife loathed me. Tatay Ador's death didn't stop her from moving out of our place. When I called Alex to look after my wife and make sure no one's gonna hurt her again, he told me that they are already taking their things out of their house. This is what we planned but why the hell it fucking hurt me? Thinking that my wife will leave our place it feels like killing me. Ng daming magagandang alaala namin doon sa bahay nila. Doon na sya lumaki at nagkaisip pero ngayon kailangan nyang umalis dahil sa kasalanan di nya naman ginawa. Oh God. What have I done? Did I do the right thing? I was in the hospital and I want to come to her but my friends won't allow unless I'm cleared. Ginagamot ng doktor ang tama ng baril sa tagiliran ko. I was shot earlier today. I didn't even feel the bullet. I only found out when there's a blood in my shirt already. One of the governor's men did this to me. They ambushed me. Gumanti sa akin sa ginawa kong pagbaril sa kasamahan nila but he was dead alr
"How does it feel to have a complete family? I mean, real family." I asked as I looked at him.Inayos niya ang pagkakaupo ko sa kandungan niya at pinaharap ako sa kanya. Inabot niya ang buhok na nakatabon sa mukha ko at inipit ito sa likod ng tenga ko saka niya ako masuyong hinalikan sa labi.Hindi ko alam pero para akong naiiyak sa tuwing ganito siya sa akin. Hanggang ngayon hindi pa rin nagsi-sink in sa akin na sa dinami-dami ng babaeng nagkagusto sa kanya, ako pa ang napili niya.Ano lang naman ako kumpara sa iba? I mean, yung mga babaeng nagkakagusto sa kanya galing sa mga kilalang angkan, mga anak mayaman at may impluwensya sa lipunan. Samantalang ako, ni hindi ko alam kung sino ang mga tunay kong magulang. Hindi ko alam kung saan ako nanggaling. "Do you want us to find them. I will help you." He asked gently but I shook my head.It's just a random thought. Wala lang. Gusto ko lang tanungin kung ano ang pakiramdam. Lumaki kasi akong hindi ko nakilala ang tunay kong mga magulang.
Pera, pera at maraaaming maraming pera.Sa murang edad nakatatak na sa isipan ko na dito sa mundo kailangan ng pera para mabuhay. Bawat galaw may katumbas na salapi.Kailangan ng pera pambili ng pagkain, damit, mga gamit at higit sa lahat kailangan ng pera para sa mga pang-araw-araw na pangangailangan. Tawagin na akong mukhang pera, pero sa mundong ito hindi ka mabubuhay kung wala ka nun.They say, money can’t buy happiness. Oh, well! Ewan ko lang sa iba but it’s a big no for me. Why? Hah! Sige nga, sabihin mo sa akin kung magiging masaya ka pa rin ba kung kumakalam na ang sikmura mo dahil wala kang pambiling bigas?Magiging masaya ka ba kung ultimo pambili ng napkin wala ka? Masaya ka ba kung kahit pambili ng shampoo at sabon, zero balance ka? O kahit pambili na lang ng tira-tira(kendi) sa tindahan nga-ngá?Judge me all you want but I’m just telling the truth. Everything in this world revolves around money. If you have the money, you can do what you want. You can have what you want.
“Hi handsome, kanina ka pa?” malawak ang ngiting bati ko ng makalapit ako kay Knoxx. “I’m sorry Wolfert, late ako.” Umayos ito ng tayo at seryoso lang na tumingin sa akin. Hindi ito sumagot pero kinuha niya sa akin ang mga bags na dala ko at pinasok sa loob ng jeep niya.Nakatingin lang ako sa kanya habang inaayos niya ito. Tatlo kasi yung bags na dala ko, dalawa para sa mga binebenta ko at isa para sa mga gamit ko sa school. Tahimik pa rin ito, hindi man lang ako binati, mukhang galit nga ata.Sino ba kasi ang hindi magagalit kung mahigit isang oras mong pinaghintay, Carla Ysabelle?“Get inside.” Saad niya as mababang boses. Nagpapaawa akong ngumuso sa kanya pero deadma lang ito sa akin. Badtrip nga ata.Pinagbukas niya ako ng pintuan at inalalayang sumakay. Nang masigurong nakaupo na ako ng maayos saka pa ito umikot sa kabilang bahagi ng sasakyan niya.Tahimik nitong pinaandar ang sasakyan niya ng hindi man lang ako kinikibo. Hindi naman ito ganito kasungit dati, ngayon dumodoble na
“Chosero ‘to! Wag ka nga, Knoxx Wolfert. Selos your face ka dyan. We’re bestfriends, walang ibang pwedeng pumalit sa pwesto mo sa buhay ko at wala ding pwedeng pumalit sa pwesto ko dyan sayo. Promise natin yan sa isa’t-isa.”Lumayo ako sa kanya at umayos ng upo pero nanatili itong nakatingin sa akin. Kahit hindi ako nakatingin sa kanya, nararamdaman ko ang intensidad ng mga titig niya sa akin.Para akong napapaso. Nag-init ang pisngi ko, pakiramdam ko nagsiakyatan lahat ng dugo ko sa aking mukha. Mabuti nalang at hindi ako ganun kaputi kundi sigurado mahahalata ni Knoxx na nagba-blush ako.It’s so akward. I don’t know how to react.“Ysa—"“Lam mo ikaw, kung ano-ano ang lumalabas dyan sa bibig mo.” Mabilis kong putol sa kanya. “Gutom lang yan, tara na sa bahay at nang malutuan kita ng paborito mo.”Hindi ko alam pero biglang nag-iba ang pakiramdam ko. Para akong kinabahan na hindi ko maipaliwanag.Sobrang lakas ng tibok ng puso ko na parang nagwawala ito sa loob ng aking dibdib at para
I was silent for quite some time. My mind took a break to process what Knoxx just did to me. Wait! Correction it's not only him, but also me.Goodness! Did we just kiss?Shit! I think so because I found myself responding to his kisses. Not just for a second but...oh no!What the hell are we doing? We are bestfriends and bestfriends don't kiss each other on the lips torridly.Nang mahimasmasan ako nanlalaki ang mga mata kong tumingin kay Knoxx. Pero siya ay may nakahandang malawak na ngiti para sa akin. Uri ng ngiti na akala mo ay may napalunan ito, ngiting tagumpay."What did you do, Knoxx Wolfert?" I asked exaggeratedly. Mahina ko pang hinampas ang dibdib niya pero mabilis niyang nahuli ang kamay ko at mahigpit itong hinawakan."Baby, calm down."Calm down? How can I calm down after my bestfriend and I kissed each other? What's next then?"What did you do to me, Wolfert? W-what did we do? Gosh! Alam mo ba kung ano ‘tong ginagawa natin?" tumango ito na mukhang tuwang-tuwa pa. He is so