Nawala ang gumagalaw na larawan at hindi siya nakaimik.
First time kong makasaksi ng ganitong phenomenon.
Napaatras ako ng ilang hakbang at nag-brainstorm kung ano ang dapat kong gawin pagkatapos ng nakita ko.
"Should i- should i-" Napabuntong-hininga ako habang mahigpit kong hinawakan ang isa kong kamay.
Napaisip ako saglit. Ang isang bagay na tulad nito ay hindi dapat iwanan lamang sa akin, kailangan kong sabihin sa isang tao ang tungkol dito. Pero kanino? Iniwan ko ang aking sarili na nakatitig sa manika ng ilang minuto. Ngunit may nagsabi sa akin na kunin ito, bilang ebidensya.
Lumuhod ako at kinuha ang manika. Nararamdaman ko ang lamig sa aking gulugod habang inilalagay ko ang isang daliri dito. Ipinikit ko ang aking mga mata habang dahan-dahan kong itinataas ito mula sa lupa. Iminulat ko ang aking mga mata, kitang kita ko ang mga mata ng manika na diretsong nakatingin sa akin. Marahas kong niyugyog ang manika at saka tumakbo palayo sa gate ng campus.
Nakapikit ang mga mata ko at kumaripas ng takbo papunta sa mga tao sa unahan.
I felt my face bump into a back, I opened my eyes and found myself staring at the back of some senior. Naglakad ako paatras at niyakap ng mahigpit ang manika. Lumingon ang senior, at tinuon ang atensyon sa akin.
Ito ay hindi isang senior, ngunit ang aktwal na punong guro.
Nakapagtataka, ang punong guro ay napakabata at nakikihalo sa kapaligiran. At iyon ay isang malaking problema. Hindi ko alam kung sinusubukan niyang bantayan ang mga estudyante, o gusto niyang tignan ang mga estudyante ng mata sa mata.
Habang pinupulot ko ang mga kaisipang iyon sa isip ko, nakatitig siya sa akin, binabasa ang nasa isip ko.
Kinakabahan ako dahil ito ang araw ng pagsusulit at sigurado akong wala ako sa pagsusulit. Nakakahiya din dahil may iba pang dadalo sa pagsusulit. Ito ay talagang magpapabagsak sa akin sa pagsusulit, at uuwi na walang dala.
Ngunit ngumiti siya.
"Nagmamadali, Miss Jenkins? Hindi pa nagsisimula ang exam." Sabi niya habang nasa shoulder level ang mga braso niya na nakaunat.
Ang gwapo niyang accent ay musika sa pandinig ko.
Siya ay may marangyang itim na buhok na maikli sa antas ng balikat, isang maganda at maayos na pagkakaplantsa ng uniporme, at isang makintab na ID na may nakasulat na pangalan.
Blake Wellington
Napatingin ang Punong Guro sa kanyang relo.
Ito ay walang espesyal, isang normal na relo lamang na pagmamay-a*i ng aking ama noong siya ay bata pa. O hindi ko napansin ang pagtaas ng halaga nito dahil antigo na ito ngayon.
Pinagmasdan ko siyang nakatalikod at matikas niyang pinitik ang dalawang daliri niya. Hudyat na iyon para buksan ng mga nakatatanda ang gate.
Ang gate sa gymnasium ay gawa sa bakal, isang barikada na uri ng gate.
Bumukas ang mga pintuan at pinauna ang punong guro. Ibinaba ng mga nakatatanda ang kanilang mga tingin habang kami ay sumusulong sa mga linya. Ako ang huli sa dalawang linya ng mga dumalo, na sinusundan ang landas ng isang kapwa babae.Itinago ko ang manika sa isang maliit na sling bag na nakasabit sa aking kaliwang balikat, sinusubukang magnakaw ng sulyap sa aking likuran.Ang multo ng batang babae ay naroon pa rin, nakatitig sa aking kaluluwa. Nararamdaman kong galit siya sa pagnanakaw ng manika, ngunit kailangan ko.Umihip ang hangin at nakaramdam na naman ako ng panginginig. Ang nakakatakot na nakatatanda ay maaaring sinusubukang kilabot muli ako, o…. andito na yung ghost girl.Ang tarangkahan ng barikada ay sarado sa likuran ko, at tinakpan ng manipis na ulap ang paningin ng mga puno at multo ng batang babae.Dinala kami ng mga nakatatanda sa aming mga upuan sa pananaw, isang metro ang layo sa isa't isa upang maiwasan ang pagdaraya.Mabilis kong sinulyapan ang lahat bago umupo. Ayon sa aking mga kalkulasyon, kami ay humigit-kumulang isang daang dadalo mula sa buong estado. Karamihan ay mula sa mga pribadong paaralan, at ang ilan ay mula sa mga pampublikong paaralan.Medyo natagalan ang nakatatanda sa pamamahagi ng mga test paper sa huling row, kung saan ako naroon.Napatitig ako sa test paper. Nilaro ko ang aking panulat, at nakakapagtaka kung ano ang pinag-aralan ko ay nasa pagsusulit. Naririnig ko ang malalakas na scribbles na patuloy na umaalingawngaw sa paligid ng gymnasium.Tinakpan ko ng kaliwang kamay ko ang kaliwang tenga ko at itinuon ang atensyon ko sa pagsubok.Sa isang lugar sa gymnasium, may isang kakaibang babae ang namamayagpag sa pagsusulit. Sa ilalim ng kanyang upuan ay ang kanyang sariling anino, matatag at kinokopya ang bawat galaw.Anino ba talaga?
Kinurap-kurap ng anino ang walang buhay nitong mga mata at kinakamot ang 2D nitong ulo. Ang anino ay may scribbly texture na parang ginawa ng isang taong tamad na kulayan ang isang anino ng itim.
Lumaki ang anino hanggang sa maabot nito ang ibang estudyante sa likuran ng kakaibang babae. Umakyat ito mula sa paa ng estudyante hanggang sa d****b ng estudyante.
POINT OF VIEW NG MGA MAG-AARAL
Nanginginig ako nang makaramdam ako ng sobrang bigat sa paa ko. Para akong nakaramdam ng pagod. Though I thought it was just the feeling of insecurities from the answers I write back on the exam. Sa tingin ko ito ay pagkabalisa lamang dahil hindi ako nag-aral ng mabuti noon.
Ngunit ito ay hindi.
Niyuko ko ang katawan ko at tumingin sa ibaba. Isang itim, anino na figure na may scribbly texture ay nasa aking mga paa, bumabalot ng mahigpit sa aking mga paa upang umakyat sa aking itaas na katawan. Ibinuka ko ang aking bibig para sumigaw, ngunit ang lumalabas, ay itim na usok. Bago ko pa malaman, ang anino ay nasa loob ko, naglalabas ng itim na usok na nalalabi sa aking bibig.
Naririnig ko itong nagsasalita sa akin.
Sa una, ito ay parang humihinga, ngunit habang lumalakas ito, nakakatakot ito. Isang salita lang ang sinabi niya sa akin, isang salita na nagpapatay sa akin.
PATAYIN
Nawalan ako ng malay.
Nagdilim ang paningin ko habang tinatakpan ng itim na usok ang eyeballs ko. At ngayon nakaupo ako dito, blangko ang mukha.
May babaeng nasa harapan ko. Nabalot ng usok ang leeg niya, at hindi ko maiwasang manood na lang.
Pinagmamasdan ko siyang masuffocate habang ang usok ay nababalot ng mas mahigpit. Napapikit siya, at nahulog siya sa isang tahimik na patay. Habang nakatutok ang mga smoke eyeballs ko sa babae, lumingon ang mga ghost eyes ko na malapit nang lumabas sa katawan ko para tignan kung ano ang ginagawa nila.
Walang pumapansin, kahit ang pinakamalapit na senior na isang metro lang ang layo... Walang mata na nakatingin, ni sumulyap sa amin. Kumbaga, gusto nilang mamatay tayo para maabot nila ang mga wanted na numero... Ganito ba ang education? Ito ba ay nasa kanilang curriculum?
Lumingon ako sa babae. Patay na siya.
Pinatayo siya ng usok mula sa kanyang upuan. Pumasok ang usok sa kanyang katawan at nagkaroon siya ng itim na mga mata. Napatitig ako sa mga mata niya.
Kitang kita sa mukha ng dalaga ang gutom sa dugo at laman. Pero pinandilatan ako ng multo niya na malapit nang umalis sa katawan niya. She was glaring na parang gusto niyang maglagay ng espada sa katawan ko.
Pero tapos na para sa aming dalawa.
patay na tayo.
Wala na ang nagniningning na liwanag sa aking kinabukasan. Kadiliman lang.
Nawala ang aking katawan, ang aking buong pagkatao.
Pero unfair na kami lang.
Deserve din ng iba.
Sa galit at pagpatay, inihagis ko ang babae sa paligid ng gym. Ang usok na lubid ay humahaba at mas mahaba habang ito ay nasisiyahang kainin ang ating mga espiritu sa loob ng ating mga katawan.
Naabala ang mga estudyante sa pagsusulit.
Bakit hindi na lang sila lumingon?
Lumingon ka lang.
Ito ay napaka-simple.
TULUNGAN MO KAMI.
HINDI KAMI DESERVE ITO.
Salamat sa pagtapos ng kabanatang ito!
Hanggang sa muli!
-Annie Chan
Dumapa ang babae sa tabi ng isang estudyante sa ika-8 hilera. Katulad ng ibang estudyante, busy din siya, pero malapit na siyang maging isa sa atin.Hinawakan ng dalaga ang kanyang mga balikat, at pagkatapos niyang ipihit ang kanyang ulo ay tinungo ng anino ang kanyang katawan.Lumipas ang ilang minuto, at isa na siya sa amin.Hinawakan niya ang mukha, dinama ang uling dulot ng basang usok.Nakataas ang kanyang paa mula sa lupa habang ang nagbubuga ng usok mula sa kanyang bibig ay kumokonekta sa mga babae.Nag-intertwined ang usok at nabaluktot ang kanilang mga ulo. Kitang kita ko ang kanilang paghihirap habang ang kanilang katawan ay unti-unting natatakpan ng uling, ang kanilang mga mata ay umiiyak sa itim na luha. Bumuka ang kanilang mga bibig at lumabas ang napakaraming usok. Lumipad kung saan-saan ang maliliit na sphere na gawa sa soot, na isa-isang sinisinghot ng mga estudyante. Halos hindi sila umubo, bumahing at gumagagal habang sinusubukan
Si Charies Hopkins ay kilala sa kanyang bayan sa pagiging makasarili, sakim na bata. Sa kanyang paglaki, napagtanto niya na mayroon siyang isang espesyal na regalo. Pero naging dahilan pa ito ng pagiging bilib niya sa sarili at judgemental.Ang gusto lang niya sa buhay ay parangal, na ipagyayabang niya sa lahat.Bumulong siya, "Tsk,"Narinig ito ni Emily. Wala siyang ideya kung ano ang nangyayari.Gusto lang niyang sumama sa kanya para makipagtambal. Pero nawawalan na siya ng pag-asa. Ang mga uri ng Tao tulad ni Charies ay mukhang mahirap kumbinsihin.Siya ay nanginginig, mahirap para sa kanya na gumawa ng isa pang hakbang. Pilit siyang pinipilit ng utak niya na huwag sumigaw o tumakas, malalagay siya sa lugar ng panganib.Pero hindi niya kaya.Si Emily ay may malaking takot sa mga kakaibang bagay. Palagi siyang sumisigaw tuwing nanonood siya ng horror movie, bawat segundo nito. Ang nararanasan niya ngayon ay mas nakakadugo pa.
Sa ibang araw sa taong 1999Ginugol ng mga junior ang kanilang ika-207 gabi sa kanilang mga dormitoryo.Isang batang babae na nakasuot ng junior ang tumatakbo sa isang pasilyo, sumisigaw at umiiyak para humingi ng tulong. Tumingin siya sa likuran niya at nasulyapan ang isang malabo na pigura sa sulok ng hallway, at papalapit ito sa kanya. Muli siyang sumigaw at lumiko ng kaliwa sa kanyang silid. Ito lang ang paraan para makatago dahil hatinggabi na at mukhang tulog na ang lahat. Tumakbo siya papunta sa kwarto niya at sinara ang pinto. Nakahinga siya nang maluwag habang mabilis niyang inaalam ang sitwasyon. Lumingon siya sa antique cabinet, doon siya magtago baka hayaan siya ng humahabol sa kanya.Ngunit ito pala ay isang malaking pagkakamali na kumitil sa kanyang buhay.Ang pagtatago sa mga drawer ay isang cliche dahil ito ay isang magandang lugar mula sa pagtatago mula sa isang tao. Ang pigura ay hindi pipi upang h
Tiningnan ko ang aking mga daliri; May nagbasa sa kanila ng dugo ko. Pero parang okay naman ako, internally. Tumayo ako at may kutsilyo sa dibdib ko. Mabilis ko itong hinawakan, itinapon, at binalik ang tingin sa drawer. Isang mata ang gumagapang doon, nanlilisik ang tingin sa akin.Shush, naririnig ka niya.Dahan dahan kong tinanggal ang mga daliri ko sa labi ko at sinubukang tumayo. Napatingin ako sa ilalim ko. May bahid ng dugo sa sahig. Inabot ko ang kama ko at bumagsak doon. Nagdilim ang lahat hanggang sa ipinikit ko ang mabigat kong mga mata.***Dumating ang umaga, at natagpuan ko ang aking sarili sa isang hindi pangkaraniwang lugar.Naaamoy ko ang halimuyak ng nilutong baka at bulok na laman. Kinusot ko ang aking mga mata at nakita ko ang aking sarili na nakaupo sa isang bench, kasama ang isang pulutong ng mga tinatawag na juniors. Ako ay natutulog na ang aking ulo sa isang mesa ng cafeteria sa oras n
Hello sa lahat! Ako ito, si Annie Chan. I just wanna let you guys na hindi talaga ako magaling sa Filipino kaya ang ilan sa mga salita sa mga kabanata ng gawaing ito ay may mga salitang English. Ang aking tagasalin ay hindi ganoon katumpak, bukod pa, hindi ako masyadong nagsasalita ng wikang ito. Gayundin, palagi akong gumagamit ng Ingles sa bawat solong libro na ginagawa ko. Kaya't patawad dahil nabigo ako sa iyong inaasahan. Sorry talaga :( Hindi ako Tagalog native speaker. Sana ay naaliw kayo kahit na ang mga kabanata ay may mga nakakalito na salita. I'm very busy these days thats why I only focus on the English one. Bakit? Kasi sumasali sa isang contest dito sa goodnovel. Kung gusto mo akong suportahan, maaari kang pumunta sa aking profile ng may-akda, o maghanap, "Annie Chan SCHOLAR"Ito ay lubos na pinahahalagahan, Mahal kita! Love, Annie Chan.
Ito ay dapat na maging isang normal na unang araw ng paaralan.Ngunit nangyari ito.Iniisip kong muli ang lahat ng mga desisyon sa buhay ko habang nakaramdam ako ng guilt sa aking gulugod.Kung hindi ako naging baliw pagdating sa buhay, nasa simpleng paaralan na ako, ang pinakamatalino sa kanilang lahat.Pero dahil sa kalokohan at katangahan kong pag-iisip, eto ako ngayon.Ginawa ko ang aking mga iniisip sa isang ideya upang makatakas o makayanan ang ganitong uri ng kapaligiran.Napalunok ako. Ang ideyang ito ay dapat na tama, kung ito ay nagpapasok sa akin sa maling landas, ako ay tiyak na mapapahamak. Ang aking katalinuhan, pagdating sa mga desisyon sa buhay, ay napakababa. Pero hindi ko sinasabing lagi akong mali.Nakaisip ako ng ideya, na sa tingin ko ay sapat na para makayanan ang sitwasyong ito."I should escape this place," Sumimangot ang sariling kilay. Ngunit pagkatapos ay bumalik ito sa normal na estado. "Sa pamamagit
"I betcha!" Isang boses ang humarang sa aming ritwal ng suwerte.Nakatalikod ang lahat sa isang pares ng senior na may dalang papel. May suot na uniporme ng paaralan, isang piraso ng telang lana na nakasabit sa kanilang kaliwang balikat hanggang sa kanilang mga tuhod. Umupo kami at kumilos. Luminga-linga ako sa paligid nang hindi gumagalaw ang leeg ko. Ang Tisiphone's lined up straight facing the senior's way. Nagmartsa patungo sa direksyon ng nakatatanda, nagsimula silang magbulungan ng mga salita. And then when they reach 1 foot away from the seniors, tumigil sila.Isang mapula ang buhok na ginoo ang tumayo sa harap at pinagpag ang piraso ng papel sa kanyang kamay. Siya ay umubo, at nagsalita;"Ngayon ang unang araw ng pasukan, at kaming mga nakatatanda ay magpapakilala ng mga silid na nakalaan para sa tatlong grupo sa CLASS 1- FURIES."Nagpatuloy ang isa pang senior;"Walang paligoy-ligoy pa, simulan na natin ang paglilibot sa paligid ng paarala
Iginalaw ko ang ulo ko habang tumatakbo. Lahat ay tila tumatakas sa isa't isa. At ang ilan ay may dala pang kutsilyo. Nakatingin lang sa amin ang mga senior. Hindi man lang nila sinabi sa amin ang tungkol sa halimaw at ang munting larong ito ng kaligtasan. Pagpatay sa iyong mga kaibigan upang magpatuloy sa susunod na yugto ng klase.Nakita ko ang isang buhay na bush sa tabi ng isang patay na puno ng sequoia. Gumapang ako sa bush at nagtago sa loob ng bush. May nararamdaman akong makati sa mga braso ko. pumikit ako. Ang isang sanga, kung saan kinuskos ko ang aking braso, ay may mga ticks na gumagapang mula dito hanggang sa aking mga braso. I shook my arms."Argghh!" Luminga-linga ako sa paligid para maghanap ng ibang ligtas na lugar na mapagtataguan.Isang grupo ng mga patay na puno ang nakatayo ilang dipa ang layo sa kanya. Kinaya niya ang kati. Tumakbo siya sa puno at gumulong sa damuhan. Nang marating niya ang mga ugat ng puno, inihiga niya ang kanyang likod s