Hindi ko alam kung paano napunta sa ganito ang sitwasyong kinalalagyan ni Mikea.Sinabi ko naman na gusto kong tumulong pero bakit biglang naging ganito ang paraan na naisip nila?“Sigurado ka ba diyan, Mikea?” tanong ko sa kanya.Pinayagan siya ng kanyang boss na huwag munang pumasok sa araw na ito kaya naman agad siyang nagpunta sa akin para sabihin kung ano ang napag-usapan nila ng kanyang boss na dumalaw din pala sa hospital para sa nanay niya.Hindi lang kami nagpang-abot dahil kinailangan ko ding umuwi agad para kay Millie.“Iyon ang sinabi ni Boss,” sabi niya. “Kailangan kong makahanap ng pansamantalang papalit sa akin bilang secretary niya kung gusto kong mag-leave ng matagal nang hindi nawawala sa akin ang trabahong iyon.”Itinuro ko ang sarili ko. “At ako ang napili mo?”Hindi siya nagdalawang-isip na tumango.Tulad ng napag-usapan nila ng boss niya, pinayagan siyang mag-leave nito hanggang kailan niya gusto at makakabalik siya sa kanyang trabaho nang hindi nawawala ang kany
Kanina pa ako kinakabahan mula nang pumasok kami sa building ng Raiden Car Shop. At mukhang napansin iyon ni Mikea kaya naman bago kami tuluyang dumeretso sa opisina ng kanyang boss ay inilibot muna niya ako sa buong building.At sa totoo lang ay nakaka-amaze ang environment na mayroon dito.Kumpleto kasi sa benefits ang bawat empleyado. Mayroon ding mga entertainment facility dito na pwedeng gamitin ng mga empleyado, pero syempre, they can only use that if they are not on duty.Maliban pa doon, free ang meal nila dito na halos iilang kumpanya lang ang nag-i-implement. At talagang maganda ang pasahod.Kaya hindi na nakakapagtaka kung bakit ganoon na lang karami ang naghahangad na maging empleyado dito.Kahit kasi iyong mga nasa production ay pinapayagang gamitin ang mga facility dito sa building.“This place is such an ideal workplace for everyone,” sabi ko habang pabalik na kami ni Mikea sa floor kung nasaan ang opisina ng boss niya. “Siguro ay kung nagtatrabaho ako ay pipilitin ko d
Umalis na si Mikea dahil kailangan na niyang sunduin si Millie kaya naman naiwan kaming dalawa ni Enver sa loob ng opisina niya.At halos dalawang oras na nga ang lumipas nang muli kaming magkita ngunit hanggang ngayon ay wala pa ding nangangahas na magsalita sa aming dalawa.Well, on my side, hindi ko din naman alam kung ano ang sasabihin ko. Ayaw ko ding magsalita ng kung anu-ano at baka mabanggit ko pa sa kanya ang tungkol kay Millie.Hindi naman sa ayaw kong maging parte siya ng buhay ng anak namin. Karapatan pa din niya ang malaman ang tungkol dito pero gusto ko munang malaman kung hindi ba masasaktan ang anak ko kapag ipinagtapat ko na sa kanila ang totoo.Dahil iyon ang isang bagay na hindi ko kakayanin na makita, ang masaktan ang nag-iisang tao na siyang dahilan kung bakit nakayanan kong mabuhay kahit pa labis ang dagok na dinanas ko noon.Sa totoo lang ay gusto kong umatras sa usapang ito. Hindi ko kakayanin na magtrabaho kasama ang lalaking ito pero alam ko na kailangan ni M
“So, you basically need some information about Lancelot Neon,” ani Castiel na ngayon ay hinahalungkat ang kanyang mga gamit. “Hindi ko alam na nagiging greedy na ang lalaking iyan, huh. Alam niya kung gaano kahigpit ang proseso ng Anox para sa mga dealer na gustong magbenta ng sasakyan nila.”“Iyan nga din ang alam ko,” sabi ko. “At hindi ko alam kung paano siya nakakuha ng personal meeting appointment sa may-ari ng Anox.”“Tingin ko ay tinulungan siya ni Dashiel.”Kumunot ang noo ko. “Dashiel? As in Dash the Playboy?”Tumango siya. “When Enver cast aside all of his family’s company and started his own, Dashiel was the only friend that stayed by his side. He even helped that man by investing in his company to make sure that it would stand on its own even when his father tried to intercept its growth,” kwento niya. “So, you could say that even though Dash is a playboy happy-go-lucky bastard, he is still the best friend that Enver could ever ask for.”“Ahm…” I scratched my head. “W-what
“Milan!” Nilapitan ako ni Dashiel at agad na niyakap. “I can’t believe that I will be able to see you here.”Alanganin akong ngumiti kahit ang totoo ay naiilang ako.Well, hindi ako close sa mga kaibigan ni Enver noong nagsasama kami. Nakikihalubilo lang ako sa kanila kapag nasa bahay sila pero maliban doon ay hindi na kami nabigyan ng pagkakataon para makapagharap.Pero ang lalaking ito ay feeling close talaga kaya naiilang ako sa tuwing yayakap siya sa akin kapag bumabati.“It has been a long time, huh?” Kumalas siya ng yakap sa akin. “The last time I heard about you is that you left Enver.”“Yeah,” sagot ko. “Have a seat.” Mukha naman kasing hindi niya ako tatantanan kaya hahayaan ko na siyang magtanong kung ano ang gusto niyang itanong at magkwento. “May kasama ka ba na pumunta dito?”Umiling siya pagkuwa’y naupo sa bakanteng upuan na nasa harap ko. “I am alone today.”“Oh, great.” Iniabot ko sa kanya ang tablet. “It looks like we will be staying here for a long time so order some
At habang nag-eenjoy kami ni Dashiel sa dessert ng restaurant na ito ay naisipan ko nang mag-order para sa take out na ibibigay ko kay Castiel.Siguradong sa mga oras na ito ay nagta-tyaga lang iyon sa light snacks dahil hindi pa siya makakakain sa dami ng trabaho niya.“You are still not full?” tanong ni Dashiel matapos kong pumili ng ite-take out. “Ang dami na ng nakain mo dito ah.”Natawa ako. “That is not for me,” sabi ko. “It is for Cas. Siya ang nagturo sa akin sa restaurant na ito at ibinigay niya sa akin ang reservation niya dahil marami siyang trabaho.”“Oh.” Tumangu-tango siya at napatitig sa akin na ikinakunot ng noo ko.Para kasing may kahulugan ang titig niyang iyon. Iyong parang may bigla siyang na-realize.“Dash?” tawag ko sa kanya. “May dumi ba ako sa mukha?”Ngumiti siya at umiling. “I just realized the real accomplice of fate.”Lalo akong naguluhan sa sinabi niya. “What do you mean?”Muli siyang umiling-iling. “Nothing. I was just talking to myself.”“O-okay.” Well,
Enver Andrius’ Pov“I feel like I was living in the past,” mahina kong sabi habang nakatingin kay Milan na abala sa kanyang pakikiusyoso sa mga nagtu-tune up ng makina ng isang sports car. “Hindi mo ba talaga pinlano ito?” Bumaling ako kay Dashiel na nasa tabi ko at nakatingin din kay Milan.“Ilang beses ko bang sasabihin sayo?” aniya. “Hindi ako ang nagplano nito. Ang tanungin mo ay si Castiel dahil siya ang tumawag sa store para mag-place ng reservation at siya din ang nagbigay ng reservation na iyon kay Milan.”Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. “Si Casty?”Tumangu-tango siya. “Though, I was thinking that she only gave that reservation to Milan in the hope that she would meet Lancelot there and not me.”Sina Ferry at Castiel lang ang kaibigan ni Milan. At ginawa ng dalawang ito ang lahat upang itago sa akin ang babaeng iyan.Nandoon pa ngang ginamit ni Ferry ang pangangailangan ko ng malaking halaga para maitayo ang Raiden upang siguruhin na hindi ako gagawa ng kahit ano para hanap
“Dash!” Hinila ko si Dashiel papunta sa isang car booth na natanaw ko, hindi kalayuan sa pwesto namin kanina at napangiti ako nang makita ang emblem ng Anox. “Doon tayo.”Nakita kong sumunod naman sa amin si Enver kaya hindi na ako nag-abala pa na hilahin siya.Sa totoo lang ay na-miss ko talaga ang pakiramdam na magpunta sa ganitong lugar.Kapag nagkakaroon ng libreng oras si Enver noon ay sa mga car racing event kami nagde-date dahil iyon ang pareho naming pinagkakasunduan.May mga pagkakataon pa noon na kasama namin sina Ferry at Dashiel na talagang sumasali pa sa racing. Habang si Castiel ang kumukuha ng mga litrato namin.Now that I realize that, everything changed when Enver decided to stay and handle their family business that was only stationed here.Hindi lang ang relasyon namin na nasira nang dahil sa ginawa niya. Maging ang pagkakaibigan namin.Natigilan ako bago pa man kami tuluyang makarating sa booth ng Anox.“Milan?” Tumayo sa harap ko si Dashiel kaya napatingin ako sa