Kanina pang hinihintay ni Amos ang nobya sa labas ng gymnasium kung saan magaganap ang basketball game sa pagitan ng mga streets sa Kiki village. Tinawagan niya si Zein para siguraduhin ang pagpunta nito pero wala pa ang dalaga. Hindi niya alam kung bakit big deal sa kaniyang nandoon ang babae sa laro niya pero isa lang ang sigurado niya. Gusto niyang lagi itong nakikita.
Two weeks pa lang ang relasyon nila at wala pa naman silang naging problemang mabigat ni Zein. Totoo ang sinabi niyang gusto niyang kalimutan si Zelda at malaking tulong ang kaniyang nobya para magawa iyon kaya nagkaroon siya ng mithiing mas makilala pa ito. Masaya siya sa piling ng dalaga.
Hindi niya tuloy naiwasang magkumpara. Mas masayang kasama si Zein kaysa sa kapatid nito. Walang limitasyon o kahit na anong pumigil sa kaniya para ipakita kung ano siya kapag kasama ito. Natural lang lahat ng pinakita niya samantalang noong sila pa ni Zelda, magandang katangian niya lang ang pinakita niya rito dahil inisip niyang masyado itong perpekto para sa kaniya at iyon na rin siguro ang dahilan kung bakit siya pinagpalit sa ibang lalaki.
“Amos, let’s go. Tinatawag na tayo ni Coach Ed,” imporma sa kaniya ni Barney na nasa likod niya na pala.
Kinusot niya ang ilong at nagpakawala ng hininga. “Wala pa ang girlfriend ko.”
Biglang ngumisi si Huge at pinaglaruan ang hawak na bola. “Si Batman, right? I want to know her. Gusto kong malaman kung paanong ang isang Amostacio Reolonda ay nababaliw dahil sa kaniya.” Napailing ito. “I can’t believe you. Hindi ka ganyan kay Zelda dati. If I will meet that Batman personally, for sure I will like her.”
Marahas niyang inagaw ang bola mula sa kamay nito at matalim na tiningnan ang binata. “Don’t you dare, Eugenio. She’s already mine so back off.”
Mahina itong tumawa. “The only successor of Reolonda’s Group of Companies is possessive to his woman. Ikaw ba ’yan, Amos?”
Natigilan siya. Tila may bumara sa lalamunan niya. Hindi niya alam kung bakit siya naging ganoon. Pagdating kay Zein, ayaw niyang may kahati. Siguro ay nadala lang siya sa panloloko sa kaniya noon ni Zelda. Hanggang ngayon kasi ay hindi pa rin matanggap ng ego niya.
Alam niyang komplikado ang sitwasyon nila ng bagong nobya at hindi niya alam ang mangyayari kapag nalaman ni Zelda na may relasyon sila ng nakababatang kapatid nito. Sinabi naman sa kaniya ng kasintahang hindi muna nito ipaaalam ang relasyon nila sa ate nito. May bahagi pa rin sa puso niya ang ex-girlfriend subalit handa naman siya kung malaman nito dahil naniniwala siyang makatutulong iyon para tuluyan niya na itong makalimutan.
“Let’s go,” pag-aya sa kaniya ni Barney. Inakbayan siya nito kaya wala siyang nagawa kundi magpatianod.
Sumalubong agad sa kanila ang malakas na hiyawan ng mga tao. Hindi pa man nagsimula ang game pero pinuno na agad ng ingay ang buong gymnasium. Pinagmasdan niya ang paligid. Ang daming may hawak ng banners para sa mga pambatong streets ng mga ito pero ang labis niyang ipinagtaka ay kung bakit ang daming supporters ng Gamski gayong kaunti lang naman ang mga residente sa street niya. Napatingin siya sa mga kababaihang tinawag ang pangalan niya. Nagsalubong ang mga kilay niya nang makita ang hawak na banner ng mga ito na may picture at pangalan niya.
I hope my baby will also do that for me.
Biglang may gumuhit na ngiti sa kaniyang mga labi dahil sa kaniyang naisip. Nawala ang ngiti niya nang mas lumakas ang tili ng mga babae. Tumalon ang mga ito na parang nanalo na sila sa game. Simpleng kinawayan niya na lang ang mga ito bilang pasasalamat at napailing na lang siya nang magwala ang mga ito. Halos mapunit na nga ang banner na hawak.
Mabuti sana kung si Zein ang magkakaganyan kapag kinawayan ko.
Pumunta siya kay Coach Ed. Binigyan lang sila ng instructions sa game. Pagkatapos ng meeting, pumunta muna siya sa isa sa mga bleacher para kunin ang cellphone sa bag niya. Nadismaya siya nang makitang wala pang reply si Zein sa kaniyang huling text.
Nagtipa na lang siyang muli ng mensahe para sa nobya. I am waiting, baby. Nagpakawala siya ng malalim na hininga bago pumunta sa mga kasamahan niya.
Busy sila sa pag-streching samantalang si Huge ay kinausap ang muse nila. Hindi niya kilala ang dalagang iyon. Nabigla na lang silang magkakaibigan nang sabihin ni Huge na ang dalaga na lang ang gawing muse nila. Wala pang pinapakilala sa kanilang babae ang binata kaya naman nabigla sila at ang mas malala pa, kasama nito ang dalaga sa bahay.
Hindi naman nila pinilit na magpaliwanag si Huge dahil magkukusa naman ang lalaki kung gusto nitong magkuwento sa kanila. Hindi na sila umapela pa dahil puro lalaki sila. May kapatid na babae si Barney pero hindi naman puwede sa ganoong klaseng patimpalak. Gusto niya sanang si Zein ang maging muse nila pero taga-Mapski naman ito.
“Kuya Bread!” Agad niyang hinanap kung saan nanggaling ang tinig na iyon. Ang kakambal lang ni Barney na si Detty ang tumawag sa kaniya ng Kuya Bread. Nasumpungan niya agad ito at natawa siya nang mahina nang makita ang hawak nitong banner na may picture nilang magkakaibigan. Hawak nito sa isang kamay ang teddy bear na lagi nitong dala. May special needs si Detty pero ni minsan ay hindi iyon naging kakulangan para rito. Napaka-sweet at maalalahanin nito kahit may sakit sa pag-iisip. Para silang nakahanap ng bunsong kapatid kaya pinangako nilang magkakaibigan na lagi itong poprotektahan.
Ibinaba ni Detty ang banner kaya nakita niya kung sino ang katabi nito. Lumakas ang kabog ng dibdib niya. Parang may lumipad sa sikmura niya na bago lang sa kaniya. Seryoso lang itong nakatingin sa kaniya. Wala pang espesyal na ginawa si Zein para sa kaniya subalit sobra na ang kasiyahang dinulot sa kaniya nang makitang nandoon ito at tahimik na nakaupo habang pinagmamasdan siya. Lakad-takbong lumapit siya sa mga ito.
“Hi, Kuya Bread!” masiglang bati ni Detty. Ngumiti ito nang matamis sa kaniya kaya ginulo niya ang buhok nito.
Dahan-dahan siyang lumingon kay Zein na nakasandal sa upuan. Nakahalukipkip ang dalaga at nakapatong ang isang hita sa kabila nitong hita. Namamangha siyang ngumisi.
Mayabang pa rin.
“Nandito na ako,” simpleng saad nito pero nagbigay sa kaniya ng kakaibang kilabot na gustong-gusto niya ulit maramdaman.
“What took you so long?” malambing niyang tanong. Hindi niya akalain na maglalambing siya sa babae. Ni minsan ay hindi niya pa iyon ginawa. Umupo siya sa paanan niya at kinuha ang kamay nito para ilapat sa pisngi niya. “I am happy now that my darling is here.”
Diniin ni Zein ang kamay nitong hawak niya sa kaniyang pisngi. Natawa na lang siya sa kilos na iyon. Hindi marunong maglambing ang dalaga kaya napilitan siyang maglambing. Baka sakaling mahawaan niya ito. “Nasiraan ako ng sasakyan. Ang kulit mo pa sa text. Kapag sinabi kong dadating ako, dadating ako, Mang Tasyo.”
“Saan ka sumakay? Nag-taxi ka ba?”
Inosenteng umiling ito. “Umangkas ako sa motor ni Lester.”
Umangkas? Saan umangkas? Kaninong motor umangkas?
Nagpanting ang mga tainga niya sa narinig. “What?!” pasinghal niyang tanong. Tumayo siya kaya tiningala siya ni Zein.
“Do I need to repeat myself?” kunot-noong tanong ng dalaga. “Umangkas ako sa motor ni Lester.”
“Why did you repeat it?!”
“Kasi baka hindi mo naintindihang umangkas ako sa motor ni Lester.”
“Damn! Why?” Hindi niya makontrol ang emosyon niya. Naglaro sa isip niya ang sinabi ni Zein. Ang kaniyang girlfriend na mahigpit ang yakap kay Lester habang nakasakay sa motor ay talagang nagpakulo ng dugo niya.
Tumayo ang kaniyang nobya at pinameywangan siya. “Bakit parang galit ka? Ayaw mo akong ma-late, hindi ba? Mabuti nga, dumating si Lester.”
“Pero hindi ko sinabing umangkas ka. You’re hugging him while I am waiting for you, Zein. That’s ridiculous!”
Inilagay nito sa sulok ng pisngi ang dulo ng dila pagkatapos ay mahinang tumawa. “You’re jealous,” siguradong-siguradong sabi nito.
Pakiramdam niya ay biglang nag-init ang kaniyang mukha. Umiwas siya ng tingin. Nanlaki ang mga mata niya nang maramdaman ang mga labi nito sa pisngi niya. Napahawak siya sa baywang ng dalaga. Simple lang ang halik na iginawad nito sa kaniyang pisngi ngunit milyong-milyong boltahe ng kuryente ang dumaloy sa buong sistema niya.
Hindi makapaniwalang lumingon siya kay Zein. Nakayuko na ito. “Why did… you do that?” Para siyang nakalutang sa ere.
“Good luck sa game mo,” mahinang bulong nito. Tumunghay ang dalaga sa kaniya at marahas siyang napalunok nang kagatin nito ang pang-ibabang labi. “There’s a mark… of my lipstick.”
Tatanggalin sana nito iyon pero agad siyang umatras. “No,” madiin niyang tanggi. Tumalikod siya at doon pinakawalan ang kanina niya pang pinigil na ngiti. Nahagip ng mga mata niya si Detty na gumawa ng heart sign. Sa kabila ng ngiti, nagsalubong ang mga kilay niya nang makitang namula si Corn.
“Mang Tasyo, tatanggalin ko,” pamimilit sa kaniya ni Zein. Nawala ang atensiyon niya sa dalawa at humarap muli sa kasintahan. Agad niya itong niyakap. Titingalain sana siya nito pero sinubsob niya ang mukha ng dalaga sa dibdib niya.
“I don’t want to remove your kiss mark. Kahit hindi pa ako maligo ng ilang araw, ayos lang.” Tumawa siya nang malakas nang marinig ang reklamo nito.
Tawa nang tawa si Zein sa loob ng kotse ni Amos dahil kanina pa ito nakabusangot. Dapat ay nasa venue sila kung saan ginanap ang victory party para sa pagkapanalo ng Gamski street sa basketball game subalit nasa entrance pa lang sila, agad nag-ayang umuwi si Amos. Maganda naman ang salubong ng mga kaibigan ni Amos sa kanila pero nabigla na lang siya nang isa-isang sininghalan ng kasintahan ang mga kaibigan. Hindi nito matanggap na nabura ang kiss mark na ginawa niya kanina sa pisngi nito. Gigil na gigil ang kaniyang nobyo at gustong malaman kung sino ang may gawa ng bagay na iyon pero tinawanan lang ito ng mga kaibigan. “Tumigil ka na nga. Ang pangit mo na,” panunukso niya pero ganoon pa rin ang reaksiyon nito. Gusot na gusot ang mukha nito at diretso lang ang tingin sa daan. Mahina siyang tumawa. “Amos, kiss marks lang iyon. Para kang isip-bata.” Nanlaki ang mga mata nito na para bang isang napakalaking kamalian ang kaniyang mga sinabi. “Anong kiss mark lang? That’s the first time
Nagsalubong ang mga kilay ni Amos nang makitang full storage na ang gallery niya. Nakaupo lang siya sa pang-isahang sofa habang si Zein at ang kaniyang mommy ay nasa mahabang sofa sa living room. Ilang beses niyang kinuhanan ang kaniyang sarili pati na rin si Zein na abala sa pakikipag-usap sa kaniyang ina. Gusto niya kasing may maiwang alaala ang gabing iyon. Kahit gusto niyang habang buhay na manatili ang kiss mark ng kasintahan, wala siyang magagawa. Napangiti na lang siya at umiling.So gay... Tumayo si Amos at lumapit sa mga ito. Hindi nakaligtas sa kaniya ang gumuhit na ngiti sa mga labi ni Zein habang pinagmamasdan ang mga larawan niya noong bata. Kinamot niya ang kaniyang kilay nang mas lumawak pa ang ngiti nito.“Mommy, pahiram ng camera mo.” Inagaw niya sa mga ito ang photo album at ipinatong iyon sa center table.“Baby, why?”“Mommy!” Kinusot niya na lang ang ilong niya. Hindi pa rin pala tumigil ang kaniyang ina sa pagtawag sa kaniya ng baby.“What?” mahinahong tanong nit
Pagkalabas ng banyo ni Zein, biglang tumunog ang cellphone niya. Nakatapis lang siya ng tuwalya kaya inayos niya iyon para hindi mahulog. Dinampot niya mula sa ibabaw ng kama niya ang cellphone at tiningnan ang message ni Amos. What should I wear?Natawa si Zein nang mahina. Sasama si Amos sa kaniya mamaya sa resto-bar. Ipakikilala niya na kasi ito sa kaniyang mga kaibigan dahil si Yvette pa lang ang nakaalam ng relasyon nila. Napangiti siya nang maalala ang reaksiyon nito nang sinabi niyang handa na siyang ipakilala ito sa mga kaibigan niya. Nataranta ang lalaki at panay ang tanong kung anong magandang suotin at dalhin sa mga ito. Tila haharap ito sa pinakaimportanteng tao sa bansa dahil sa naging asal kahapon. Tumipa si Zein sa keyboard ng kaniyang cellphone. Mag-gown ka!Inilapag ulit ni Zein sa kama ang cellphone. Kinuha niya ang blower at sinimulang patuyuin ang buhok. Nang matuyo ang buhok niya, pumunta siya sa cabinet niya at naghanap ng damit na masusuot. Isang gray na v-nec
Napangiti si Amos nang makitang palapit sa kaniyang table si Zein. Tumayo siya at sinalubong ito ng halik sa pisngi. Inatras niya ang katabing upuan at inalalayan itong umupo bago siya umupo sa sariling upuan. Nasalubong niya ang masamang tingin ni Lester na kabababa lang ng stage. Nang-uuyam siyang ngumisi rito. Inalis niya ang tingin sa binata at lumingon sa dalagang katabi. “Hindi ka ba naiinip?” nagtatakang tanong ni Zein sa kaniya habang nginunguya ang bubble gum sa bibig. Sinulyapan nito ang baso ng iced tea na kanina niya pang ininom. “You didn’t order food. Baka mamaya ay sisihin mo ako at sabihing ginugutom kita. Mangisay ka na riyan.” Natawa si Amos dahil sa pagiging seryoso ng nobya. Inilagay niya ang braso sa balikat nito at hinila palapit sa kaniya. “Hindi ako maiinip,” gigil na sabi niya pero kabaliktaran naman iyon sa ginawa niya. Marahan niyang hinaplos ang buhok ni Zein. “Talaga?” Tumango siya. “Darling, you’re amazing. Ibang-iba ka sa stage. I like the way you p
Kanina pang nakaharap sa desktop si Zein. Hindi pa siya kumakain pati na rin ang kaniyang team ng lunch dahil kailangan pa nilang ayusin ang mga naka-assign sa kanilang trabaho para sa pelikulang ginagawa ng company para sa buwang iyon. Limang buwan na ang nakararan simula nang maging video editor siya sa kompanyang pinapasukan. Sa tulong ng koneksiyon ni Amos, nagkaroon agad siya ng trabaho. May kaibigan kasi ito sa Gamski street na nasa industriya ng showbiz kaya ini-recommend siya nito sa kompanyang iyon. May koneksiyon din naman ang kaniyang ate pero hindi niya na lang ito inistorbo dahil busy ito sa trabaho. Sinabi niya na lang na may tumulong sa kaniyang isang kaibigan kaya madali siyang nakahanap ng trabaho. Pinuntahan siya ni Zelda isa o dalawang beses sa isang buwan. Walong buwan na sila ni Amos at hindi niya pa rin nasasabi sa kaniyang ate ang tungkol sa kanila ng kasintahan. Laging masaya si Zelda kapag nasa bahay nila sa Mapski street subalit nakita niya ang lungkot sa
Kapapasok lang ni Amos sa loob ng gymnasium dala ang box ng cake nang may tumamang bola sa kaniya. Itinaas niya agad ang cake kaya sa tiyan niya tumama iyon. Masama ang tingin na bumaling siya kay Denny.“What the heck?! Muntik mo nang masira ang cake para kay Zein!” sigaw niya sa kaibigang tumatawa. Gustong ibato ni Amos pabalik sa lalaki ang bola pero mas inisip niya ang safety ng cake. Parang tumaas ang lahat ng dugo niya sa ulo nang tumawa rin ang iba niyang kaibigan. Nandoon ang lahat ng kaibigan sa birthday at monthsary nila ni Zein subalit hindi talaga mawala ang pang-iinis ng mga ito sa kaniya.Pumunta si Amos sa lamesang pina-assemble niya kay Yvette at maingat na ipinatong ang box ng cake. Napangiti siya nang maalala ang plano niya. Gusto niyang maging espesiyal ang araw na iyon para sa kanilang dalawa. Sigurado na siya sa damdamin niya. Mahal niya na si Zein. Sa walong buwan na relasyon nila, parang kay Zein umikot ang mundo niya. Ayaw niyang napapalayo sa babae. Gusto niy
Nakasampay ang mga binti ni Zein sa headboard ng kaniyang kama nang pumasok si Yvette sa kaniyang silid. Kanina pa siyang nakapikit subalit gising na gising pa ang diwa niya. Malapit nang mag-twelve pero gising pa silang magkaibigan. Ilang sandali pa ay naramdaman niya ang paglubog ng higaan niya.“Bengut, turn off the lights,” tamad na tamad niyang utos rito.“Later.” Naramdaman niya ang pagkilos nito. Naimulat niya ang kaniyang mga mata nang may dumamping malamig na bagay sa kaniyang pisngi.“What’s that?” kunot-noong tanong ni Zein sa kaibigan.Umirap si Yvette at itinapat ang isang plastic sa mukha niya. “Duh? Facial cream para sa’yo at para sa akin. Ang pangit mo na kasi. Ayoko ng best friend na pangit.”Ginantihan niya rin ito ng irap bago muling pumikit. Hinayaan niya na lang ang dalaga na lagyan siya ng headband. Guminhawa ang pakiramdam niya nang pahiran nito ng cream ang kaniyang mukha.“You look stress, Agiw?”Mahinang tumawa si Zein. “Stress pa ako sa lagay na ito? Wala ng
“I’ll just go downstairs. I’ll just get the first aid kit and close the gate. Change your clothes… first.” Tinanggap agad ni Amos ang inabot na mga damit ni Zein. Nasa guest room siya ng bahay ng dalaga dahil ayaw niyang umuwi. Napilitan tuloy itong patulugin siya sa silid na iyon. “Thank you…”Marahan itong tumango. Pareho lang silang nakatayo sa loob. Dumako ang kaniyang mga mata sa pang-ibabang labi nitong may sugat. Hahawakan niya sana iyon ngunit maagap na lumayo ang dalaga. Dahan-dahan niyang ibinaba ang kamay at umiwas ng tingin. Parang may sumakal sa puso niya sa kilos na iyon ng dalaga. Narinig ni Amos kanina ang mga gusto niyang marinig sa dalaga ngunit hindi niya alam kung bakit ilag pa rin sa kaniya si Zein. Kung puwede niya lang na ikulong ito sa mga bisig niya nang mas matagal pa ay ginawa niya na sana. Parang sa halip na magkaintindihan, mas lalo silang nagkalabuan. Gumawa ng pader ang babae sa pagitan nilang dalawa at ayaw niya iyon. Alam niyang labis ang sakit na di