Chapter 4.1

Isang ngiti ang unti- unting sumilay sa mga labi ni Zarah habang nakasandal sa kotse at nakatanaw sa labas ng sasakyan kung saan siya nakasakay ng mga oras na iyon. Sa wakas ay tuluyan na siyang nakalaya sa puder ng mapang- aping madrasta at mga step- sister niya.

Hindi niya inakalang daratin din ang araw na tuluyan siyang makakaalis sa mala- impyernong bahay na iyon ng hindi na niya kinakailangan pang lumayas para makaalis lamang. Habang nasa ganuon siyang ayos ay tila isang ilog na muling rumagasa ang mga alaala niya sa buhay niya dati at kung paano siya itrato ng mga madrasta niya dati.

Mapait man ang naging buhay niya noon, ngayon ay nasisiguro niyang minasanan na iyong magbabago. Sabihin man na matanda at baldado ang lalaking pinakasalan niya ay wala na siyang pakialam pa doon dahil ang mahalaga ay malayo na siya sa mga impaktang mga iyon.

Nasisiguro niyang hindi na siya masusundan pa ng mga ito, pero ang malaki niyang problema ay kapag nalaman ng pinakasalan niya na hindi naman pala siya ang babaeng kakasal sana nito dati sa marriage certificate ay pangalan ni Maja ang nakalagay.

Nahila siya sa kaniyang pag- iisip ng kung ano- ano ng bigla na lamang tumigil ang kotse na hindi niya napansin. Abala kasi ang isip niya sa kaiisip at hindi na rin niya naantabayanan pa ang daan patungo sa magiging bagong bahay niya.

Hindi na niya kinailangang buksan ang pinto ng kotse ng mga oras na iyon dahil may nagbukas na para sa kaniya. Ang ginawa na lamang niya ay ang lumabas ng kotse. Hinintay ng lalaking nagbukas sa kaniya ng pinto na makababa siya at sa totoo nga ay inalalayan pa siya nito hanggang sa makababa siya ng sasakyan.

Ilang sandali pa ay napatingala siya sa magarang mansiyon na nasa harapan niya. Hindi siya makapaniwala sa kaniyang nakikita at tila ba gusto niyang malula sa laki ng bahay. Iginala niya ang paningin sa kaniyang paligid at nakita niya na isinasara na ng dalawang tao ang napakataas na tarangkahan na halos ilang metro ang taas. Sa tantiya niya nga ay hindi na kita ang bahay sa loob dahil sa taas nito.

Sa gilid ay may fountain at garden na hitik na hitik ng mga bulaklak.

“Senyorita mainit na po, pasok na po kayo sa loob.” 

Dahil sa tinig nito ay nahila siya mula sa kaniyang pagtingin sa paligid. Nilingon niya ito at pagkatapos ay ngumiti. Isang tango lang ang naging sagot niya rito at pagkatapos ay sumunod na siya rito para pumasok ng tuluyan sa loob ng mansiyon.

Pagkapasok na pagkapasok niya sa loob ay namangha siya sa istraktura sa loob ng mansiyon. Kung sa labas ay maganda na ito, sa loob ay mas lalong mas maganda na naman ang istraktura nito at sa bawak sulok ay kakikitaan ng karangyaan.

Gusto niya tuloy magtaka kung bakit hindi na lang ginusto ni Maja na magpakasal rito lalo pa at mukhang sobrang yaman naman nito kahit pa sabihin na matanda na ito at baldado. Sa papel lang naman na sila magiging mag- asawa pag nagkataon. 

Isa pa ay nasisiguro niyang matutuwa ang mga ito kapag nalaman nila na mayaman ito. Gusto niya tuloy isipin na hindi alam ng mga ito na mayaman ang pakakasalan ni MAja? Posible nga kaya iyon?

Iginiya siya sa kusina ng lalaking sinusundan niya, at doon nakita niya ang isang mahabang mesa na punong- puno ng masarap na pagkain. Ang mga kasambahay ay nakahilera sa gilid at mga naka- uniporme pa ng mga oras na iyon at nang makita nga siya ay kaagad na yumukod upang magbigay galang sa kaniya.

Hindi niya tuloy alam kung anong magiging reaksiyon niya dahil sa ginagawa ng mga ito ng mga oras na iyon dahil hindi naman siya sanay. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o maiilang hanggang sa bigla na lamang siyang nakapagsalita.

“Naku huwag na kayong yumuko, hindi naman ako dapat niyuyukuran.” sabi niya na medyo nahihiya.

Paano ba naman ay hindi naman siya sanay na ganun ang trato sa kaniya. Mas sanay pa siya na sinisigawsigawan siya at inuutos- utusan lang. Ilang sandali pa ay nag- angat na ng ulo ang mga ito ng tuluyan at pagkatapos ay tiningnan siya.

Hindi siya magaling magbasa ng emosyon na nakapaloob sa mata ng mga tao kaya hindi niya mabasa ang mga mata ng mga ito hanggang sa lumitaw sa kung saan si Mr. Marquez.

“O hija, ano pang hinihintay mo? Para saiyo ang lahat ng ito.” sabi nito sa kaniya at pagkatapos ay ipinaghila siya ng upuan.

Isang nahihiyang ngiti naman ang pinakawalan niya at pagkatapos ay nagpasalamat at umupo sa hinila nitong upuan para sa kaniya.

Umupo na rin ito sa tapat niya na upuan. Pansin niya ang isang upuan sa pinakagitna ng lamesa na may platong nakahanda ngunit wala naman silang ibang kasama doon. Hindi kaya para iyon sa “Asawa” niya sana? Pero nasisiguro niya na hindi na ito nakakagalaw ng mag- isa dahil nga baldado na ito.

“Kumain ka na.” sabi ni Mr. Marquez sa kaniya na ikinatango niya lang naman at pagkatapos ay nag- umpisa na siyang maglagay ng pagkain niya sa kaniyang plato.

Habang nagsasandok siya ay napapasulyap siya sa isang platong nakahanda na nasa pinakagitna ng mesa at kating- kati ang kaniyang dila upang tanungin si Mr. Marquez kung kanino sana ang platong iyon at kung may hinihintay ba silang ibang bisita.

Ito lang yata ang kasal na wala man lang bisita sa mismong araw ng kasal at tila ba walang nakakalam sa kasal na namagitan sa kanila ng may ari ng mansiyon dahil wala man lang siyang ibang nakita na ibang tao doon bukod sa mga kasambahay at mga tauhan nito.

Hindi naman sa nag- eexpect siya ng isang enggrandeng kasal ngunit hindi niya lang talaga maiwasan ang hindi magtaka dahil kahit sino naman siguro ay magtataka.

Gusto niya mang magtanong ay pinigil na lamang niya ang kaniyang sarili at inabala na lamang ang kaniyang isip sa pagnamnam sa bawat putahe na nasa kaniyang harapan.

—--------------