(Reese's POV)
NAKAKUNOT ang noo ko habang sinasagutan ang practice problems na ibinigay kanina ng teacher namin sa CE 151. Nakinig naman ako ng maayos kanina att na-gets ko naman ang gagawin pero hindi ako makapag-focus dahil wala dito ang isip ko. Hanggang ngayon, kahit kahapon pa nangyari, hindi pa rin maproseso ng utak ko ang mga nalaman ko.
"Matagal pa ang mahal na araw pero biyernes santo na 'yang mukha mo."
Nag-angat ako ng ulo at tinignan ng matalim si Olive. She's in front of me drinking her favorite drink. "Sapakin kaya kita?" walang kangiti-ngiting tanong ko.
Wala ako sa mood makipagbiruan ngayon. Lalo na at hanggang ngayon, hindi ko pa alam kung binayaran na ang utang ng orphanage, Ngayon ang huling araw ng palugit nila and I know that any minute, pupunta na naman sa orphanage ang abogadong 'yon.
"Dahil pa rin ba sa orphanage?"
"Ano pa nga ba?" I slouched on my chair and sighed.
"Anong resulta ng lakad mo kahapon?"
I massaged my temples. Just thinking of that, I'm already getting frustrated. I called him last night pero ang sinabi lang niya ay marunong daw siyangg tumupad sa usapan basta siguraduhin ko daw na tutupad din ako. As if namang susuway ako kung mahalaga ang nakasalalay?
"I'm just waiting for—" Tumunog ang cellphone ko na kaya natigil ako sa pagsasalita. Someone's calling and it is Sister Dolores. I gritted my teeth when I thought that maybe that lawyer's there again. Masasapak ko 'yon kapag hindi ako nakapagtimpi.
"Hello, Sister!" bati ko. "May problema po ba?"
"May klase ba kayo, iha?" Halata ang kaba at pag-a-alala sa boses niyya kaya kinabahan ako.
"Wala po. Nasa apartment po kami. Bakit po?" Hindi pa ba binabayaran ang utang? Ano pa bang kailangan ng tatay ko para tulungan ako? Pumayag na ako sa kondisyon niya. Alam niyang hindi ako bumabali sa usapan kaya bakit ganito?
"P'wede ba kayong pumunta ngayon dito? May sasabihin daw si Attorney, iha."
Humigpit ang hawak ko sa cellphone. Talagang tama ang hinala kong nasa orphanage ang abogado. "Papunta na po." Pinatay ko na ang tawag at inayos ang mga notes ko. "Sa orphanage tayo, Olive."
Agad naman siyang tumayo para kunin ang mga gamit niya. Wallet at cellphone lang ang dinala ko. Pagdating namin sa orphanage, sa garden kami dumiretso dahil sa sabi ni Sister, kami lang daw kkasi ang gustong kausapin ng abogado. At naabutan nga naming prente itong naka-upo na para bang kanya ang lugar. Nang makalapit kami ay napansin kong tumaas ang isang sulok ng labi niya na ikinakuyom ng mga palad ko. Grabe ang pagtitimpi kong sapakin ito.
"Sabihin mo na kung anong sasabihin mo bago kita masapak, Attorney," I commanded with clenched fists and gritted teeth. He let out an amused chuckle before standing up and facing me with a grin. Gusto ko na talaga siyang sapakin para mabura ang ngisi niya.
"You told me last time that it's hard to pay the debt in a month," he recalled what I said the last time we talked—argued to be exact.
Napa-ismid ako. "Ngayon mo lang ba na-realize, Attorney?" I laughed with no humor before looking at him directly in the eyes. "Just get straight to the point, Attorney Alexander Martin. Stop wasting both our time."
He shook his head with laugher, amused with my attitude. We just watched him until he became serious. "You did a great job, Miss Lincoln." My forehead creased, confused on what he said. "You just saved this orphanage." Kinuha niya ang brown ennvelope na nnasa lammesa at inabot sa'kin.
Still confused, I opened it. I gasped, my jaw dropped and my started beating fast because of what I saw. I can't believe my eyes so I looked at Olive who's covering her mouth using her hands, shocked like me.
"Wala na kayong utang." I looked at him. "Sa inyo na rin ang lupa." And for the first time since we met, he smiled—a genuine one.
"H-Hindi ka naman nagbibiro, 'di ba?" paninigurado ko na ikinatawa niya. "Sumagot ka ng maayos, Martin," sita ko.
"That's legit, Lincoln," sagot niya bago tuluyang nagpaalam. Sinundan na lang namin siya ni Olive ng tingin at ng mawala ito sa paningin namin ay bigla na lang nagsisigaw si Olive.
"Yes! Oh my gosh! Problem solved!" she exclaimed while jumping up and down like a child. And when she stopped jumping, she looked at me with a smile as wide as Nebraska.
I gave her a small smile. Gustuhin ko mang magsaya kagaya niya, hindi ko magawa dahil na-i-isip ko ang kapalit ng pagkaresolba ng problema. All of a sudden, I started feeling nervous.
"Okay ka lang?" nag-a-alalang tanong niya nang mapansin ang reaction ko. "Bakit parang hindi ka masaya na naresolba na ang problema? We should celebrate."
Hindi mo 'yan sasabihin kung malalaman mo ang kapalit, Olive... gusto kong isagot sa kanya 'yan pero pinigilan ko ang sarili ko. Hindi na dapat niyang malaman. Ayaw ko siyang idamay.
"Ikaw na lang ang magsabi kina Sister." Ibinigay ko sa kanya ang envelope. "May pupuntahan lang ako." Bago pa siya makasagot ay iniwanan ko na siya. She's calling my name but I never looked back. Baka hindi ko mapigilan ang sarili kong sabihin sa kanya ang bumabagabag sa'kin.
"NASA loob ba si daddy?" I asked his secretary who looked up at me when I reached her table.
Dito ako dumiretso para kausapin siya. Alam ko namang tatawagan niya ako pero gusto ko ng maging malinaw ang lahat. Kung isasantabi ko ito ngayon, hindi ako makakapag-focus sa mga lessons ko. And I don't want to fail in any subjects lalo na at mahigit isang taon na lang, ga-graduate na ako. I waited for how many years just to be where I am today so I will never do anything that will ruin it.
"Pumasok ka na lang." Ngumiti ito at iminuhestra ang pinto ng opisina ni Daddy.
I took a deep breath before opening the door. And just like the last time I came here, he's busy reading something and looked up when I entered. Tinungo ko ang upuan sa harapan niya ay matapang na sinalubong ang tingin niya. Hindi ito ang oras para ipakitang kinakabahan ako sa susunod na mangyayari.
Act strong even if you're not. Don't give them the satisfaction of seeing you weak... That's what Mommy said one time she saw me crying in my room because Ate and I argued. That line was one of the reason why I was confident back then in standing on my own feet.
"So you already know the news," he stated, not questioned. Talagang walang nakakalampas na balita sa kanya basta tungkol sa business. Bakit pa ba ako nagtaka? Noon pa man ay business na ang mahalaga. He even missed one of their wedding anniversary, telling Mommy that he had an emergency meeting. And my mother, being the understanding wife as always, just nodded her head and told him to be safe.
"What will going to happen next?" walang paligoy-ligoy na tanong ko. He gave me an amused smile but my serious expression remained on my face. I don't have the time to joke around. Kalayaan ko ang kabayaran sa tulong niya kaya hindi ko magawang magsaya kahit ligtas na ang orphanage. The liberty I had for the past years will be gone the moment I signed the contract.
He became serious. "You'll marry him." My eyebrows raised high, telling him to continue. "You'll meet him on Saturday."
My forehead creased. "And then?" Bakit ba ayaw pa niya akong diretsahin?
"Sa kanya mo malalaman ang susunod na mangyayari." Sumandal ito sa upuan. "Just go to his office. He'll be expecting you to be there at 8."
That's the cue that I needed to leave kaya tumayo na ako at tinungo ang pinto. Pagpihit ko sa seradura, nagsalita niya.
"Visit your Mom, Destiny."
I looked back at him. He had this hopeful look on his serious face earlier. "Bukas." I gave him a small smile. "I'll visit her tomorrow, Dad." Tumalikod na ako at tuluyang lumabas. Ayaw kong makita ang reaksyon niya sa muling pagtawag ko sa kanya ng gano'n pagkatapos ng ilang taon.
I know I hurt him when I left them but I never regretted doing that. If I didn't done that, hindi ako matututong tumayo sa sarili kong mga paa. Natuto akong maging kuntento sa mga simpleng bagay lang. Nakatagpo ako ng mga tunay na kaibigan sa kabilla ng pagkakaroon lang ng simpleng pamumuhay. Kung nanatili ako sa poder ng pamilya ko, hindi ko alam kung mmay mahahanap akong mga tunay na kaibigan. Hindi sa pagiging mapanghusga pero kadalasan, maraming gustong kumaibigan sa'yo kapag alam nilang mayaman ka.
True friends are hard to find. So if you found one, you're lucky.
HABANG naghahapunan kami ni Olive ay ilang beses ko na siyang nahuhuling nakatingin sa'kin. Agad itong iiwas ng tingin at itutuon ang atensyon sa plato niya. Akala ko ay magtatanong ito kaninang pagdating ko pero nanatili itong tahimik at ngiti lang ang ibinigay.
Ibinaba ko ang hawak kong kutsara, umayos ng upo at tumingin sa kanya. "Magtanong ka na, Olivia." Agad itong nag-angat ng ulo at ngumiti ng alanganin. "Alam kong kanina mo pa gustong magtanong."
Binitawan niya ang kutsara at uminom ng tubig bago sinalubong ang tingin ko. "Saan ka galing kanina."
"Kay Daddy." Her mouth opened and her eyes became wide. Hindi niya siguro inaasahang sasagutin ko siya ng diretso. "He helped us paying the dept."
"Y-You mean..." she trailed off. I nodded. "What's the catch?"
Nagyuko ako ng ulo. I'm having a second thought if I should tell her or not. Knowing her, she'll literally freak out lalo na at halos alam na niya ang buong kwento ng buhay ko. Wala akong inilihim sa kanya dahil ipinagkatiwala niya sa'kin ang pinakamalaking sikreto niya.
"Let me guess," she started. "Your freedom, right, Rose Destiny?" I bit my lower lip and nodded without raising my head. Hindi ko kayang salubungin ang tingin niya. Sa lahat ng tao, siya ang mas nakakakilala sa'kin. Tumayo ito at ipinatong ang dalawang palad sa mesa. "Look at me and tell me you're kidding, Reese!" she demmanded pero halata pa ring may halong pag-a-alala ang boses niya.
Kagat ang ibabang labi na dahan-dahan akong nag-angat ng tingin at sinalubong ang tingin niya. I shook my head, a confirmation that I'm not kidding. Nanghihinang na-upo ito at bigla na lang tumulo ang mga luha. And then my eyes started tearing up.
"Bakit ka pumayag, Reese?" She wiped her tears using the back of her palms. "Ma-i-intindihan naman nila kung hindi natin kayang isalba ang orphanage."
Tuluyan na akong napaluha dahil sa sinabi niya. Alam ko naman na ma-i-intindihan nila pero hindi kakayanin ng konsensya ko na basta na lang hayaang mawala ang orphanage kung may magagawa naman ako para isalba ito. Parte na ito ng buhay ko kaya mahalaga ito sa'kin.
"Hindi ko kakayanin kapag nawala ito, Olive." I wiped my tears first before looking up at her again. "Mas maraming ma-a-apektuhan kung hindi ko isinalba ang orphanage." Kawawa ang mga bata kung mawawalan sila ng tirahan. Siguradong magiging palaboy sila sa mga lansangan at malaki ang posibilidad na mapahamak sila.
Tumayo ito at lumapit sa'kin. "Reese," she sobbed and hugged me. I hugged her back. "I'm just here for you."
"I'm going to be fine, Olive," I assured her even though I'm not sure if I'm really going to be fine knowing the kind of person I'm going to marry. Ilang araw na lang ang bibilangin, magbabago na ulit ang takbo ng buhay ko.
God bless me...
(Reese's POV) SATURDAY. The day to meet my future husband like my father had told me. I received a text message from his secretary last night, telling me that I should be there before 8 PM because my future husband hates wasting his time. As if namang siya lang ang nasasayang ang oras. Pati rin naman ako ay nasasayang ang oras dahil kung sinabi na nila sa'kin ang susunod na mangyayari, hindi na sana ako nag-a-abalang maging presentable ngayon. Hindi ko nga maintindihan si Daddy kung bakit niya pinasabi na dapat maging presentable ako. I'm not the kind of girl who loves wearing dresses and heels. I'm a jeans-and-shirts-kind of girl. Minsan nga ay pinagkakamalan akong tomboy dahil sa ayos ko pero pakialam nila? The most important thing for me when it comes to what I wear is comfortability. Aanhin k
(Reese's POV) I was silently chewing my food. I remained looking down at my plate because I felt suffocated. I could barely swallow the food because of his presence. The intimidating aura from him is so much. Kagat ang ibabang labi ng hiwain ko ang steak dahil hindi ko maiwasang alalahanin ang nangyari bago kami nagpunta dito. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang magkaharap kami ngayon habang kumakain. Every time I try to open up the reason why I'm here, he's just raising his eyebrows at me. Wala akong ibang magawa kung hindi yumuko na lang at tumahimik. "Have dinner with me, future wife." Kulang tala
(Reese's POV) THE wind blew gently and danced with my hair. Squinting my eyes against the harsh rays of sunlight, I ran faster towards Tiara who's holding an umbrella. We are here at the soccer field to get Gavin's car key. Na sa loob kasi ng kotse niya ang laptop niya na kailangan namin ngayon dahil itutuloy namin ang Lab Work namin. Gavin's part of our college's soccer team since freshman year and they're having a practice now for the upcoming University Games. "Anong sabi ni CEO?" Tiara asked when I got near her. Ngumisi ako. "Mahal ka pa rin daw." Umismid ito kaya natawa ako. "Comeback na kasi," pang-a-asar ko pa. "I love you but someti
(Reese's POV) I'm someone who wouldn't mind spending all day alone. Mas gusto ko pang magkulong na lang sa kwarto kaysa gumala sa labas. Mas gusto kong kasama ang mga libro ko kaysa makihalubilo sa mga taong mabait lang kapag nakaharap ka pero sanga-sanga ang sungay kapag nakatalikod ka na. I heaved a sigh and put down the fork on my plate. I felt the one in front of me looked at me. I looked at him and gave him a glare. But him being the annoying creature, he just smirked at me before leaning his back on his chair. "Ang yaman-yaman mo pero nagtitipid ka sa pagkain," komento ko. "Mabubusog ka ba sa mga ito?" Iminuhestra ko ang mga pagkain sa harapan namin. It's expensive but it's so small. Hindi ako mabubusog sa mga ito. Ilang kilo ng karne na ba ang mabibili? Aabot na siguro sa tatlo. "You should had told me earlier—" "Nagtanong ka ba kung saan ko gustong kumain?"panunumbat ko
(Reese's POV)Ang tunog ng alarm clock ko sa side table ang nagpagising sa akin. Kaagad ko itong inabot at pinatahimik. Istorbo talaga sa tulog kahit kailan. Nag-unat ako ng katawan bago bagsak ang dalawang balikat na bumaba ng kama. Inayos ko ang manggas ng suot kong oversized shirt habang naglalakad patungo sa banyo para gawin ang morning routine ko.Nagpupunas ako ng mukha gamit ang towel ko nang palabas ako ng banyo. Linggo ngayon at kahit gusto kong magsimba, hindi na p'wede dahil tapos na ang misa. Nakalimutan kong agahan ang alarm ko kagabi dahil na rin sa inis.Bigla na lang bumalik ang inis sa kattawan ko. Parang gusto kong manampal, manabunot at manuntok dahil sa inis. Basta parang gusto kong manakit. Nangangati ang mga palad ko. Kapag nakita ko talaga ang lalaking 'yon, mapagbubuhatan ko siya ng kamay. Wala akong pakialam kung mayaman at makapangyarihan siya."What? I'm asking you, wife."
(Reese's POV) "Reese!" I halted on my steps and looked where the voice came from. I had already an idea who called me based from the gentle voice. Kahit medyo may kalakasan ang boses niya kanina ay halata pa rin ang pagiging malambot nito. And I was right because descending from the stair was none other than Akxianne Vielle Dellacroce. I already knew her name because I searched it. She's a graduating student taking up Business Management course. She's close to Coz because they're parents are best friends. Ang nakapagtataka lang, bakit siya narito sa CAS? Ang layo ng CBEA mula dito. Umalis ako sa entrance ng lobby dahil marami ang dumadaan at nakaharang ako. I gave her a smile the moment she's already in front of me. Just like the first time I met her, she also had this sweet smile. "Hey there, Rosie!" masiglang bati niya. Tumaas ang kaliwang kilay ko dahil sa itinawag niya sa'kin. She gave me an a
(Reese's POV)PADABOG na inilalagay ko sa maleta ang mga damit na dadalhin ko sa bahay ng kumag na prenteng naka-upo ngayon sa study chair ko. Nakahalukipkip pa ito at matamang nakatutok ang mga mata sa'kin. Kahit hindi ko siya lingunin ay ramdam ko ang tingin niya. I'm gritting my teeth because of annoyance. Akala mo siya ang may-ari ng apartment."Hindi ka pa ba tapos?" Basag niya sa katahimikan. I rolled my eyes. Kita naman niyang hindi pa ako tapos, magtatanong pa. "I'm asking you, Destiny."Inis na nilingon ko siya at sinamaan ng tingin. "Kita mo namang hindi pa, 'di ba?" asik ko sa kanya. "And don't call me by my second name. Hindi tayo close!" Mula sa pagkakasalampak sa sahig ay tumayo ako at tinungo ang banyo para kunin ang iba ko pang gamit.Pagkatapos niyang sabihin sa'kin na mas makapangyarihan siya, itinulak ko siya palayo sa'kin at padabog na pumasok dito sa apartment. At ang kumag, ang kapal ng mukha na sumunod
(Reese's POV) MAAGA akong nagising kinabukasan kahit na alas-onse na akong nakatulog. Nawili ako sa ginagawang floorplan dahil na rin sa magandang musika na pinapakinggan ko. Pati si Tiara ay napilitan ding magpuyat dahil assignment namin sa HUM 01. Mamaya na ang deadline kaya naman nasermonan ko siya kagabi. No'ng isang araw ko pa sinasabi na tapusin na niya para hindi siya ma-ruttle pero mas pinili pang magpuyat dahil sa ML. "Magandang umaga!" bati ni Alice pagkapasok ko sa kusina. Siya lang ang naabutan kong naghahanda ng agahan. Baka nasa kanya-kanyyang trabaho na ang mga kasama niya. "Umupo ka na. Kape o gatas?" I walked towards one of the seats. "Kape na lang." There's scrambled and over easy egg, waffles, hotdogs, bacon and fried rice. Parang gusto kong magtanong kung wala bang noodles pero pinigilan ko na lang ang sarili ko. Noodles kasi ang madalas naming ulam ni Olive. Healthy living's not in