Nanlalaki ang mga matang napatitig ito sa nakabukas nang mga mata ng lalaki. Her mind is telling her to pull herself away. Masyado silang malapit, nararamdaman niya ang init ng hininga nito. Ngunit parang ayaw gumalaw ng katawan niya, parang ayaw nitong makinig sa sinasabi ng isipan. Hindi siya sigurado kung dahil ba sa sinag ng bilog na buwan kaya parang kumikislap ang mga mata nito o dahil lang sa epekto nito sa kanya kaya sa tingin niya ay kumikislap ito?
She could feel her cheeks burning.
Daglian itong lumayo at napaupo sa buhangin. She noticed how the man’s eyes drifted down to her legs before pursuing her eyes again. Nakita niyang nakataas pala ang binti nito buhat ng pagkakabagsak at suot niya pa rin ang uniporme. Mabilis niyang binaba ang mga binti at hinila ang palda. Mas mainit at alam niyang mas namumula na ang mga pisngi.
Hindi niya alam ang gagawin. Magpapaliwanag ba siya dahil akala niya nalunod ang lalaki o tatakbo nalang siya para takasan ang kahihiyan? Pero kung gising nga ito, bakit hindi man lang ito kumibo o pinigilan siya? Why did he still allow her to kiss him?
Kahit nakayuko ay nakikita pa rin nito ang unti-unting pagbangon ng lalaki. Halos maramdaman niya ang braso nito sa kanyang tuhod dahil sa lapit nila. Natatakot siyang salubungin ang mga mata ng lalaki ngunit alam niyang nakaharap ito sa kaniya, maya-maya ay naramdaman niya na lamang ang biglang paggapang ng nanlalamig na kamay ng lalaki sa leeg niya, pulling her again into another kiss.
Nanlalaki lang ang mga mata niyang napatitig sa mga nakapikit na mata ng lalaki. Alam niyang mali ito, maling-mali. Hindi niya ito kilala, bata pa siya kaya isang napakalaking pagkakamali ang hayaan itong halikan siya. Pero salungat sa sinasabi ng isip niya ang ginagawa ng katawan. Hinayaan niya lamang ito, nanatili lang siya doong nakatunganga habang nilalasap ng estranghero ang kanyang mga labi.
Ano bang nangyayari sakin? Bakit ko nararamdaman ito? Bakit ako kinakabahan? Bakit ko ito nagugustuhan? Questions rushed like angry waves into her mind but she, being hypnotized by the kiss, couldn’t find the right words to answer those.
She couldn’t feel scared. The way the mysterious man moves his lips over hers, the way he gently and shallowly sucks her lips, she didn’t feel any disgust or fear. Hindi niya maramdaman ang panganib sa lalaki. Sa paraan ng paghawak nito sa kanyang leeg at ang paghaplos ng isang kamay nito sa bewang niya, she can’t feel anything but gentleness, puno ng ingat na parang natatakot itong masaktan siya sa kahit anong paraaan.
Nang maghiwalay na ang mga labi, binigyan na naman siya nito ng taimtim na tingin na kagaya ng kanina. Switching his stares from her lips and back to her eyes again.
“Thank you.” He rubbed her now blushing cheek with his thumb. Napatingin ang dalaga sa labi nito, namamasa pa iyon at mas lalo itong nahihiya dahil sa kaisipan na siya ang nagbasa niyon.
“Luke.” Kapwa silang napatingin sa pinanggalingan ng bilog na boses. Parang pinukpok naman sa likod ng ulo si Amaia nang makita ang isang malaking lalaking nakatayo sa gilid nila.
“Gavin? What are you doing here?” Gulat na tanong ni Luke.
Gavin’s eyes drifted from Luke to her, waiting for an answer or explanation. Mas lalong nanlumo ang dalaga sa sarili at sa sobrang kahihiyan. Nakita niya kaya silang naghahalikan? Ayaw niya nang marinig ang sagot nito dahil baka sumabog na talaga siya sa hiya.
“Shouldn’t I be the one asking that?” Gavin answered, giving him a questioning look.
Sa kagustuhang takasan ang kahihiyan, tumakbo na si Amaia paalis. Mabilis at hindi na nangahas pang lingunin sila. Ayaw niyang matandaan nila ang mukha niya. Ayaw niyang sa susunod na magkita sila ay maalala ng mga ito na siya ang batang hinalikan ng estrangherong iyon.
Luke on the other hand just stared at her fading figure. Tahimik na napangiti sa hindi niya malamang rason. Somehow, at the back of his mind, even if he did something unpleasant to the girl, he knows for sure that he liked that kiss-no, he loved it.
“What are you doing here late at night, hooking up with a kid?” Ngayon ay nakataas na ang kilay ni Gavin. Ngunit hindi niya ito binalingan ng tingin, nanatili ang tingin niya sa malayo kahit pa wala na doon ang babae.
“Can you do me a favor, Gav?” Napataas ang isang kilay ni Gavin.
“Why are hooking up with a student from my school? Judging from her ribbon, she is still in Grade 11.” Napangisi ito sa huling sinabi ng kaibigan. Bakit niya nga ba hinalikan ang batang ‘yon?
“Can you make sure she goes home safe?” Bigong napabuga na lamang ng hangin si Gavin, batid nang hindi siya bibigyan ng kasagutan ng kaibigan.
“And then what? You’re going to drown yourself again?”
It was quick and it happened so fast but Luke is really sure about it now, hindi na niya gagawin ulit iyon. He doesn’t exactly knows why did his decision turn to that but right now, all he wanted is just to make sure that that girl will go home safe tonight.
“Hindi ako aalis, hihintayin kita rito.” Bigo na namang napabuntong hininga si Gavin, tanda na ng pagsuko sa pagkakataong ito.
“Fine.” Sinabi niya at bumalik na sa kanyang sasakyan para sundan ang babae.
Samantalang nanatili lamang si Luke doon na nakatanaw sa dagat, binalik-balikan ang imahe ng batang babae, inalala ang halik na pinagsaluhan nila. Maling sinamantala niya ang pagkainosente ng bata pero hindi niya masisi ang sarili dahil talagang nagustuhan niya iyon. It wasn’t good for the girl especially that she is really young but he refused to apologize for that because somehow, he knew, that it’s not just him who liked it. They both liked that kiss.
Just in time that he wanted to end his life, life showed him something good and beautiful. The sea definitely did not drown him but that girl’s kiss surely did. It was only a kiss but it was something more for him. That kiss tried to save him, that kiss was scared of him dying. Though neither of them knows whose lips it was at first, that kiss was like trying to tell him to live. That kiss made him believe in miracle. That maybe that girl could be the one to change his life.
CrushAMAIA DVOIRE SAFFRONGugulong sa kama, sisigaw sa unan, tatakpan ang mukha, ngingiti at gugulong na naman. Ilang beses ko nang paulit-ulit na ginagawa ito pero hanggang ngayon hindi pa rin matanggl-tanggal sa isip ko ang nangyari kanina. Alas tres na ng madaling arawpero ito pa rin ako, hindi magawang maipikit ang mga mata para matulog. Kung ipipikit ko naman ito, hindi sa isang panaginip napupunta ang isip ko kundi sa halik na nangyari kanina sa dagat.I rolled on my bed again for the nth time. Binubulabog na naman ako ng magkalapat naming mga labi, ang kamay niyang nasa leeg at bewang ko, ang mata niyang tila sinisisid ang katauhan ko, ang napakaganda niyang katawan at ang magaspangat mainitna kamaynito sa aking pisngi—kung hindi man mamumula ay napapasigaw nalang ako sa unan kapag naiisip ang lahat ng iyon.Bakit ko siya hinalikan? Bakit hinayaa
I couldn’t bring myself to look at them nor get back at them. Nanatili lamang ako roong tahimik habang nararamdaman na ang paghapdi ng mga mata. Habang nakayuko ay pinanood ko lang ang mga paa nilang unti-unti nang lumalayo sakin. Afraid to know if there is someone watching me or had witnessed what happened, I remained crouching. Hinayaan ko ang lamig ng tubig-ulan na anurin ang mga maiinit na likidong nanggagaling sa mga mata ko. It was a good thing that I’m soaked, walang makakapansin ng pag-iyak ko.Sa tuwing ganito ako, gusto ko ako lang ang nakakaalam. Ayokong kaawan ng ibang tao, I don’t want them to see me in my most vulnerable time. Kasi pakiramdam ko mas dadagdagan lang nila yung sakit, bubudburan ng asin ang sugat na nabuo.Ano ba ang nakukuha ng mga tao sa pananakit ng iba? Bakit ba sa tuwing may nasasaktan sila ay tila nasisiyahan pa sila? Pero hindi ko makuhang magalit sa kabila ng mga nagawa nila, mas nagagali
Para makaiwas, nagmamadali kong kinuha ang bag ko at umambang aalis ng kama. Ngunit masyadong mataas iyon, siguro ay hindi naadjust ng huling gumamit nito. Balak ko sanang tumalon nalang pero naunahan na niya akong hawakan sa bewang at tulungang makababa.Muli na namang nag-init ang mga pisngi ko. Hindi ko na siya natingnan ulit o nagpasalamat ulit dahil tumakbo na agad ako patungo sa banyo ng clinic. Hiyang-hiya naat naiilangsa hindi matukoy narason. Bakit ba napakalakas ng epekto ng tingin niya sakin at nakakapanghina sa tuwing nahahawakan niya ako?Binilisan ko na ang pagligo at pagbibihis. Mabuti nalang at may dala nga akong damit dito. Dapat kasi may practice kami ngayon ng volleyball pero umulan kaya hindi na natuloy. It was a really short jersey shorts, iyong karaniwang ginagamit talaga ng players and just a T-shirt. May rubber shoes din akong dala kaya itinago ko na ang basang black shoes.Nang
“Wait, wait.”“Uuwi na po ako.” Pilit kong tinago ang inis sa boses pero ang nakanguso kong labi na mismo ang nagpakita niyon sa kanya.“Hey. I’m sorry. Huwag ka nang magalit, nakakatawa lang kasi talaga.” Tiningnan ko siya nang masama at nakita ko ang unti-unti nang pagkapawi ng ngisi niya. “Huwag kang matakot sakin, okay?” Dahil bahagyang nakaharap na ang katawan ko sa kanya, mas nagkaroon ito ng pagkakataon para mapalapit sakin. Hinawi niya ang iilang hibla ng buhok sa aking mukha.“I won’t kiss you if you don’t want to. Hahalikan lang kita kapag sinabi mo.” Sandali niyang binigyan ng tingin mga labi ko bago ibalik muli sa mata.Nandyan na naman ang matinding init sa pisngi ko. Umiwas agad ako ng tingin dahil sa ngiting nasa labi niya. Nakakatukso iyon tingnan, lalo pa’t napakalapit na n
BreatheIt was the longest weekend I ever had. Dati parang sa isang kisap lang ng mata, matatapos na ang dalawang araw na bakasyon ko pero ngayon hindi ko alam kung bakit tila ba napakabagal ng paggalaw ng orasan. I don’t hate Mondays anymore, I don’t hate coming to school or waking up early to prepare. Iniisip ko palang na papasok ako sa lunes, nasasabik na ako.“Manang, tutulong na po ako.” Ngumiti si Manang Lary sakin at binigay ang isang towel at ang katatapos niya lang hugasan na plato para mapunasan ko.“Salamat Amaia.”It was Sunday, kakatapos lang naming mag-almusal. Naging nakagawian ko na ang tumulong sa paghuhugas pagkatapos kumain. Hindi nila ako sinasaway o pinagbabawalan sa pagtulong sa mga gawaing bahay dahil nasanay na rin sila. Tsaka wala rin naman akong ibang ginagawa rito sa bahay kaya para hindi mainip ay madalas akong tumutulon
“Luke…hmm. Ang gandang pangalan, siguro gwapo iyon ‘no?” Kinagat ko ang labi para pigilan ang nagbabadyang bungisngis ko.Oo manang, sobra, sobrang gwapo!“Bakit mo naman gustong bigyan siya nito?”“Ang sabi niya po kasi sakin, lagi siyang nasa school. Eh, close po yung cafeteria tuwing weekends tsaka baka palaging sa labas lang po siya kumakain kaya mas maganda po kung kumain rin siya ng mga lutong-bahay. Yung kagaya po nito.”Nang matapos niya na iyong gawin ay niyakap niya ako pagilid. Pinisil nito ang braso ko at mahinang napatawa.“Napakabait mo talagang bata.” Napatitig ako sa kanya.Hindi niya ako niyayakap o sinuman sa kanila. Ginagawa lang nila iyon kapag umiiyak ako, para patahanin ako. Pero sa mga pagkakataong kagaya nito, kailanman hindi pa ako nakatanggap ng isang yakap mula sa kanya. B
“Bakit tayo nandito, Kuya Luke?” Nilapag niya ang bag ko sa parteng mababa lamang ang damo, umupo ito sa tabi non at iminuwestra ang katabi niya.“We will eat here. Hindi rito mainit at mas nakakaganang kumain kapag sariwa ang hangin.”Tumabi na rin ako sa kanya. Kinuha ko ang bag ko para ilabas ang mga laman nito. Naglatag muna ako ng malapad na panyo at doon ipinatong ang lunch box, ang mga prutas at ang tubig. While doing that, I saw him watching me. He didn’t say a word, nakatitig lang ito sakin habang inaayos ko iyon.“Kumakain ka ba ng chicken curry?”“Oo naman.” Binuksan ko ang takip ng lunch box at agad na inabangan ang reaksyon niya, “Ikaw ba ang nagluto nito?”“Tinuruan ako ni Manang Lary. Sana magustuhan mo.”Inumpisahan niya na itong kainin. Naghintay akong mapunta na iy
Nag-init na naman ang mga pisngi ko. Did he said that he likes me? Silly! Hindi naman iyon kagaya ng iniisip ko. He likes me as a friend, that’s all. Why am I even thinking beyond that? He won’t like me, he would never. Iyong mga kalebel niya lang ang magugustuhan niya, iyong mga sopistikada, matatangkad, magaganda at sexy. Iyong mga kagaya ni Ate Aizel na papantay sa estado niya.“Of course, I really should tell you what’s on my mind. I can’t lie to you.” Napangisi ito at bahagyang ginulo ang aking buhok.“That’s right. You can’t lie to me and I won’t lie to you. Too.” Bumalik ito sa dating ayos at pinagpatuloy ang pagkagat sa mansanas, “That how friends are supposed tobe, right?” Tumango ako bilang pagsang-ayon.“Then can I tell you what I think of right now?” Mabilis akong tumango. Umangat ang isang gilid ng labi nito.