Hinawakan siya ni Denver sa magkabilang kamay niya. "Maraming salamat, tatanawin ko itong malaking utang na loob ito sa 'yo," malambing ang tono ng pananalita niya bago niya niyakap ang ginang rason upang mamula ang mga pisngi ng ginang.
Matagal na siyang may gusto sa matanda noong nag-aaral pa lang siya subalit hindi niya magawang sabihin sapagkat natatakot ito na hindi sila pareho ng nararamdaman. Kuntento na siya na tulungan ang matanda sa malayo na 'di humihingi ng kapalit. At maliit lang na bagay ang ginawa niyang pag tulong dahil itinuturing na rin niyang totoong anak si Davina 'di lang bilang kaibigan, at pinakamalapit sa puso niya.
Anak siya ng taong tinitibok ng kanyang puso. Kaya masaya siya na pagsilbihan ang mga ito kahit pa hindi masuklian ang pagmamahal niya sa matanda.
Kung sa pagtulong niya'y ikakabuti nilang mag-ama ayos lang sa kanya isakripisyo niya ang nararamdaman nito para sa kaligtasan nila.
Pinutol na ni Denver ang pag yakap at matipid na ngumiti. "Aalis na kami, hindi kami pwedeng ma-huli sa flight namin. Salamat ulit. Magkita na lang tayo kung may pagkakataon," anito at naglakad na patungong driver seat para lisanin ang lugar na ito.
May halong lungkot ng ngumiti si Cassandra habang pinapanood lang na makaalis ang taong pinagbigyan niya ng puso ngunit napunta lang ito sa wala. Sa pag-alis ng taong mahal niya ay siya rin pagkawala ng kalahating puso nito na 'di man lang nagawang ibalik sa kanya.
Nagpunas siya ng mga luha saka naglabas ng malalim na buntong hininga at may tinawagan sa iPhone X nito.
"Hello, Director. Ralph, I just want to inform you that my talent Ms. Davina Montenegro, will be retiring from being an actress. Her father requested me to let go of her. He wanted his daughter to live like a normal person, he wanted her to rest from being an actress," she informed as soon as the director answered the call.
[What?! Bakit biglaan naman? Ngayon pa na mas sumisikat siya? Paano yung mga pinermahan niyang mga kontrata pati sa mga endorsement at T.V show na pinangakuan niyang mag tra-trabaho siya?! Anong mangyayari sa mga 'yon?!... Sa tingin mo ba kaya niyang bayaran lahat ng mga 'yon dahil sa pag-sira niya sa mga kontrata?! Did she even know what she was doing!?!"] historikal niyang tanong na halos mahimatay ito sa nabalitaan niya.
"Personal reason, I can't tell you right now but I am willing to pay the damage and even the interest. I gotta go. Let's talk in person," she said and hung up the call. She took a deep breath before she walked to her car and left.
•••"Are we really flying away to Thailand, dad?" she questioned her dad while looking at him. She couldn’t help, but worry . If they really do, what will happen to her career and... "What about Anna?! Where is she? Why she's not here with us?!" she asked furiously. She can’t help but to worry about sa sister niya.
"Look Davina, it's not the right time to ask me too many questions. What we really need to do is to leave this country, that's all you need to know," he stated while busy driving the car without even bothering to look at her sitting beside him. Now, she’s starting to get angry about his dad's behavior. For goodness sake' the more na hindi siya sagutin ng dad niya ng maayos the more na gusto niyang malaman kung saan at ano ang nangyari sa twinnie nito.
"You are not answering my question, dad!" she shouted.
Denver let out a loud sigh and hardly closed his eyes to calm himself down. He always lied to her daughter about their situation but this time is different, everything is out of his control. So this time he's willing to tell her everything to understand their situation, “I..." But how??? He's scared, if he tells the truth can her daughter handle it? He hopes so... "I... Lie..." he really can't. There's something stopping him not to tell her and he doesn't know where to begin.
"You what, dad?! C'mon stop stammering!" she weeps.
"I lied about our situation okay!" Finally, he spilled the beans. Davina wrinkled her nose, "What?! What do you mean by that, dad? Lied saan?! Can you explain it to me ng maayos? Because I really don't understand you, dad, at mas lalo lang ako naguguluhan sa mga pangyayari o sa binabalik mong gawin," she can't help but cry. She started to feel something inside her heart. It started aching. Endless streams of tears gushed from her eyes and her heart began to crumpled like someone na pinipiga ito.
"Naalala mo nung dinala kita sa hotel na sinabi kong pumunta tayo ron para sa trabaho pero hindi... Nangutang ako ng napakalaking pera para mabayaran lahat ng taong pinagkakautangan ko. Pagkatapos no'n binigyan niya ako ng dalawang linggo na palugit para mabayaran ko ang inutang ko sa kanya. Pero..." he stop sa pagsasalita.
"Pero, what, dad? Hindi ka nag bayad kaya you want to us to escape?! Am I right, dad?" siya na ang nagpatuloy ng sasabihin ng dad niya because she already knew the answer matagal na it just that sila lang ang ayaw magsabi sa kanila and both her twin sister and her dad are looking down to her kasi they know she has a weak heart at hindi siya sanay sa hirap. Gano'n ang tingin sa kanya ng family niya which make her hate herself. Kasi it’s all damn true.
Her dad nodded. "Tama ka. Hindi ako makabayad kaya wala akong pagpipilian kung 'di ang tumakas," sambit nito.
"How much do you owe them?" she asked almost immediately.
"6 billion," he replied.
"What?!!! 6 billion??? That's huge, dad. How can you owe them like that! It's not just a million but a billion, dad!" she said unbelievably while her eyes widened."I know, sweetie. But what can I do? Malaki ang utang ko sa bangko at 'di lang 'yon dahil marami pa akong pinagkakautangan," kanyang paliwanag.She already knew this will happen but hindi niya ito pinansin because she thought her dad can handle this and hinihintay na rin sila ang magsabi sa kanila. That’s why she always asked her dad’s money para mismo sa bibig niya marining ito since she’s just waiting them to tell her about their financial problem yet mas gusto nila siyang itago sa dilim. That made more look like selfish buying and asking money for them. Her chest tightened and nakaramdam na sobrang kirot at sakit dito.
She took a deep breathe multiple times in silent para makuha ng energy si Davina para 'di marinig ng dad and calmed herself down. Bumalik sa normal ang paghinga nito. This is how her doctor taught her kapag may problema sa paghinga. Para 'di siya mahimatay.Nang kalma ang sarili, pumikit siya at kumuha ng lakas bago hinarap muli ang dad nito. "Let’s go back dad. Balikan natin si Anna, hindi ko hahayaan na gawin mo siyang pangbayad sa utang mo. Tao si Anna, hindi siya bagay na pwede mong ibigay kung kailan mo gusto, dad. Anak mo siya at kapatid ko siya!" mariin nitong anyaya.Datapuwat hindi siya pinakinggan ng ama at mas binilisan pa nito ang pagmamaneho patungo sa airport para lisanin ang Pilipinas.Galit niyang nilingon ang dad niya, "dad!!" S
Hamon. Nagising ako sa dalawang taong nag-uusap. Gising na ang diwa ko ngunit 'di ko pa rin nagagawang imulat ang mga mata upang makinig sa usapan nila. "Ano gusto mong gawin natin sa babaeng ito?" tanong ng kulugo. "She's nothing, so why should I keep her?" walang gana niyang tugon ng lalaking kulang sa aruga. Psh. Kasalanan ko ba kung tatanga-tanga 'yang kulugo ng kanang kamay mo na 'di makita kung ano ang pinagkaiba namin ni Davina? But, I can't stop but to be amused to him (Black) he can distinguish who is who. "Paano naman yung totoong Davina?" sunod
Napatigil siya nang tawagin ko ang huling pangalan nito. Alam ko maaaring magalit ito dahil wala ako ni isa sa kanila narinig na tinawag siya ng gano'n pero 'di ako papayag na patayin ako nang 'di man lang lumalaban. He deadly glared at me. "Did you just...call me by my last name?" he asked unimaginably. "Binalik ko lang kung paano mo tawagin ang mga tauhan mo." Hindi ako magpapatalo sa kanya. Hindi niya alam kung matatawa o maiinis ito sa akin dahil sa pagtagis ng mga bagang niya. "You think I wouldn't dare to kill you because you look like the woman that I wanted?" kalmado ang boses niya ngunit mapanganib. "Hindi mo ako pwedeng patayin,” mariin kong saad. Nakasalubong ang mga
Alaala."Dito ka titira," wika ng Kulugo nang buksan ang isa sa mga tauhan niya nakasuot ng men in black ang pinto ng bago kung tirahan.Pansin ko lang lahat ng nagtatrabaho kay Tanda, mas bagay sa kanya. Dahil talagang matanda na siya pero... Tss.Paano rin kasi mas lalo siyang tumatanda kapag nagsusungit.Thou not that old like my papa. It's just fun calling him that way. Wait—why am I thinking about that old man? Hah!Na una siyang pumasok sa loob ng bahay ng aking titirahan. Pero parang hindi naman ito bahay para itong bahay ng isang preso dahil gawa sa yero ang ginamit nila para itayo ang aking kulungan. Daig ko pa ang kri
Tatalikod na sana siya nang may maalala siya, "Nga pala," untag niya nang lingunin niya ako habang hinihimas-himas pa nito ang baba na waring nag-iisip. "May nakalimutan akong gawin, " angil niya at walang sabi-sabi niya akong sinampal ng buong lakas na ikina-higa ko sa sahig, sa sobrang tindi ng pagkakasampal nito sa kanang pisngi ko.Ramdam na ramdam ko ang pamumula at hapdi na para bang hindi pa rin naalis ang palad niya sa aking pisngi.Nag-dekwatro siya para pantayan ako at marahas na hinila ang kuwelyo ko palapit sa mukha niya. May dugo sa gilid ng labi ko kung saang parte niya ako sinampal. Mababakas sa mukha niya ang pagiging walang puso at walang sinasanto maski babae na walang kalaban-laban ay kaya niyang patusin.Mariin niyang hinawakan ang baba
Tinaas ko ang aking dalawang paa sa higaan at niyakap ang mga binti, pinatong ang baba sa aking tuhod. "Pa... Bakit?.. Bakit nagkaganito tayo?" Hindi ko maiwasang mapa tanong sa sarili.Nangilid ang mga luha sa aking mga mata at tuluyan na ngang nahulog ang mga ito sa aking pisngi. "Umalis na pala kayo ng bansa, hindi niyo man lang ako sinama. Iniwan niyo ako rito para pagbayaran ang ginawa mong pagtakas kay Davina. Hindi ba ako mahalaga sayo?" naiiyak kong sambit sa aking sarili.Sinubsob ko ang aking mukha sa braso at doon humagulgol.Ang tagal na panahon kong tinago yung totoong damdamin ko at ngayon lumalabas na ang siyang totoong ako.Everyone thought, I'm cold, heartless but littl
Kahawig. Nagising ako sa malakas na kalabog na nanggaling sa aking pinto. "Hoy! Babae! Gising na, tanghali na! May trabaho ka pa! Pagnalaman nahuli ka sa trabaho mo ikakaltas ito sa suweldo mo wala ka rin kakainin mamayang tanghilaan!" Bigla akong napaupo at napamulat. Mabilis kong tiningnan ang itim na relo ko sa kanang papulsuhan ko para makita ang oras. Halos lumaki ang butas ng ilong ko nang makita kong alas sais y medya pa lang ng umaga! Anak ng tinapa! Halos umusok ang tainga ko sa sobrang inis ko! Gusto ko murahin ang lalaking kumakalabog sa pinto. Gusto ko siyang igisa sa kumukulong mantika at ipakain sa