CHAPTER 1

“Sure kaba Alex hindi mo na ako hihintayin?” Medyo worried na tanong ng bestfriend niyang si Annie. Sabay sana silang uuwe ng gabing iyon, pero mauuna na siya.

“Yeah, don’t worry Annie kaya ko ng umuwing mag-isa.” Assurance niya sa kaibigan, sabay tapik sa balikat ng kaibigan, nakatayo siya sa gilid nito. Busy pa ito sa ginagawang report, tutok ito sa monitor.

Nagchat kasi ang Mama niya at sinabihan siya na umuwe na, medyo late na rin kasi. Past nine na ng gabing iyon at hindi pa daw kumakain ang Mama niya dahil hihintayin daw siya nito. Naglalambing ito sa kanya ng pagkakataon na iyon.

Si Annie naman ay may kailangan pa daw tapusin kaya mauuna na talaga siya.

“Oh sige Alex, take care ha, chat me if nakauwe ka na.” Bilin pa ng kaibigan niya habang papalayo siya dito.

Accounting Head ang kaibigan niya at siya naman ay HR Supervisor sa malaking kumpanya na iyon na nakabase sa oil product manufacturer. Almost five years na siyang nagtatrabaho doon.

Nang biglang nagring ang hawak niyang phone. Kasalukuyan siyang nasa loob ng elevator kaya ng sinagot niya ay naputol ang linya, mahina ang signal sa parteng iyon.

Unknown ang number, kaya medyo nagtaka siya.

“Sinu kaya ito?” Takang tanong niya sa sarili, mag-isa lang naman siya sa elevator.

Muli siyang natigilan ng magring muli ang phone niya. Palabas na siya ng building, nakikita na nga niya ang guard na bantay doon.

Sinagot niya ang tawag.

“Hello.” Malumanay niyang sabi sa tumatawag, pero wala siyang natanggap na sagot, kaya nag-hello ulit siya. “Sino to?” Isang buntong hininga ang narinig niya, base doon ay isang lalaki ang nasa kabilang linya. Inulit niya ang pagtatanong, medyo irita na siya dahil ayaw pa magpakilala ng tumatawag, baka kasi importante pala kaya kahit pwede niyang ibaba ang tawag ay hindi niya magawa.

“Alex.” Mahinang bigkas sa pangalan niya na may pagbungtung hininga ulit, pero malinaw niyang narinig iyon. Bigla siyang kinabahan dahil kilala niya ang tinig na iyon pati na kung paano bigkasin ng lalaking iyon ang kanyang pangalan.

Iyong parang paos na very manly voice, madiin at seductive way kung tawagin siya nito lalo na kapag naglalambing sa kanya. Gusto niyang isipin na baka nagkakamali lang siya ng narinig o baka naghahalucinate lang siya na sa pakiwari niya ay naririnig niya ang boses na iyon na matagal na niyang kinalimutan.

Ayaw na niyang maalala ang lalaking iyon, dahil kinalimutan na niya si Drix, ang ex-boyfriend niya.

Ilang taon na rin iyon ng mangyari. Batid niya sa sarili na totally move-on na siya, na wala na sa sistema niya si Drix.

Tinignan niya ang screen ng kanyang phone, naka-unknown number pa rin ang tumatawag. Iniisip niya lang na kung hindi siya nagkakamali ng hinala ay paanong malalaman ni Drix ang phone number niya, imposible.

Walang wala na silang kontak, wala na siyang alam sa lalaki o kung buhay pa ba iyon.

Eight years ago na ng huli niyang makita ito ng mukhaan, habang siya ay luhaan na nakatingin dito. Puno ng panunumbat ang mga mata niya, pero wala siyang sinabi kahit isang salita sa lalaki. Hinayaan lang niya na magpaliwanag ito, pero walang linaw para sa kanya ang mga dahilan ni Drix.

Ang mga luha niya at matatalim na tingin ang naging sagot niya sa paghingi nito ng tawad.

“Alex.” Napapitlag siya sa muling pagkakarinig ng tinig na iyon. Nakatayo pa rin pala siya sa may malapit sa exit door.

“S-sinu to?” Nanginginig ang tinig niya. Kahit sinasabi ng isip niya kung sino ang kausap niya sa phone ay ayaw niyang maniwala na tama siya ng hinala. Ayaw niyang balikan ang nakaraan na nakalimutan na niya. Wala siyang kabalak balak na alalahanin pa ang mga pangyayaring iyon.

“Malalaman mo rin.” Malambing na sabi ng lalaki, saka biglang naputol ang linya. Parang may naghabulan na mga daga sa dibdib niya sa sobrang kaba at takot na nadadama niya. Hindi niya alam kung ano ang ibig sabihin niyon, na sinabi ng estranghero. At ayaw niyang isipin na si Drix nga iyon, baka minumulto lang siya ng nakaraan o ng sitwasyon.

“Ma’am okay lang po kayo?” Bigla siyang nagising dahil sa tanong na iyon. Napaangat ang paningin niya mula sa hawak na phone.

Ang Guard pala ang nasa malapit sa kanya. Kita niya ang pagtataka sa mukha ng lalaking kaharap.

“O-opo kuya.” Agad na sabi niya dito. Siguro ay nakita siya nito na matagal ng nakatayo doon na parang hindi makakilos, kaya nilapitan siya. Ngumiti naman ang kaharap niya, kaya pinilit na niyang ihakbang ang mga paa niya palabas ng establisyementong iyon.

Ang huling sinabi ng tumawag na malalaman niya rin ay hindi mawala sa isipan niya. Na parang gusto niyang kabahan sa binitiwang salita na iyon.

Dahil doon, ay matagal na pala siyang nakatayo sa pwestong iyon na hintayan ng bus, wala doon ang pansin niya. Hindi niya tuloy napansin na may huminto ng Bus at nagbabaan ang ilang sakay niyon, saka naman sumakay ang mga kasama niyang naghihintay din.

Bigla siyang napapitlag ng marinig ang magkasunod na busina ng Aircon Bus na nakaparada tapos ay biglang sumara na ang pinto niyon.

Hindi siya nakasakay, akala ng bus driver ay hindi siya sasakay, hindi kasi siya kumikilos.

Nang makalayo na ang sasakyan ay luminga siya sa paligid. Tiyak niya na matatagalan pa ang susunod na Bus.

Nang magring muli ang hawak niyang phone.

“Ma,” aniya. Saka siya nakinig sa kausap.

“Okay Ma pauwe na, naghihintay na lang ako ng sasakyan.” Sagot niya dito, Tinatanong siya ng kanyang ina kung nasaan na ba siya? Kung pauwi na ba siya?

 Nang matapos ang kanilang pag-uusap ay huminga siya ng malalim at ipinilig ng bahagya ang kanyang ulo. Gusto niyang kalimutan ang mystery caller na iyon at baka malakas lang ang trip niyon o baka lulong sa droga, tapos ay sumakto na ang cellphone number niya ang nai-dial ng lalaki.

Pero may maliit na tinig sa isipin niya na nagsasabi na si Drix iyon, ang kanyang ex-boyfriend.

Ang lalaki na iyon na hindi tumupad sa ipinangako sa kanya na siya lamang ang mamahalin at pakakasalan, sinaktan lamang siya niyon at ang sugat na ibinigay nito sa kanya ay tumagos hanggang sa kaibuturan ng kanyang puso.

Minahal niya ng lubos si Drix noon. Talagang ibinigay niya ang lahat lahat sa lalaki, sinabi na nga niya sa sarili na ito lamang ang kanyang mamahalin habang nabubuhay siya. Pero isang pangyayari ang sisira sa kanilang pagmamahalan. Gusto pa sana niyang ilaban pero ang lalaki na mismo ang sumuko at sa huli ay hindi siya nito pinili na gaya ng inaasahan sana niya.

Naging dahilan para maghiwalay sila ng landas. Halos ikamatay niya ang desisyon na iyon ng lalaki, dumurog sa kanyang puso at pagkatao. Nawasak talaga ang mundo niya at nawala ang lahat ng mga plano at pangarap niya.

Napakaraming mga gabi na wala siyang ginawa kundi ang umiyak ng umiyak. Gusto niyang makita at makausap pa si Drix noon para makapagpaliwanagan sila, pilit pa kasi siyang umaasa na may pag-asa pa sila, na isang pagsubok lamang ang lahat at makakaya nilang malagpasan ang mga iyon.

Na kahit siya na ang magmamakaawa sa matandang babae na iyon para hindi nito kunin si Drix sa kanya, ay gagawin niya.

Pero noon iyon, iba na ngaun. Kinasusuklaman na niya ang lalaking iyon. Hindi na niya pinangarap pang makita ang lalaki. Buti nga at nakasisigurado siyang napakalayo ni Drix sa kanya, dahil nasa kabilang panig ng mundo ang lalaki. Kaya hopefully ay hindi na magkukrus ang mga landas nila.

Ipinadyak niya ng magkasunod ang dalawang paa niya para magising siya sa reyalidad. Iyon ang pinakaayaw niya, yung muling bumalik sa isipan niya ang nakaraan na ibinaon na niya sa limot.

Dama niya na medyo natatagalan na siya sa pagkakatayo doon, pero wala pa rin siyang natatanaw na paparating na bus, sinisisi niya tuloy ang lalaking caller, nawala kasi siya sa kanyang sarili kanina.

Nang may matanaw siyang paparating na taxi. Napaisip tuloy niya kung magtataxi na lang ba siya. Malaki kasi ang difference ng magiging pamasahe niya, at kung sa bus naman ay makakatipid talaga siya. Nang lagpasan siya ng taxi at sa banda roon huminto dahil may kumaway pala doon ay nagdesisyon na siya.

Sinulyapan niya ang kanyang wrist watch, medyo nagulat pa siya ng malaman niyang pasado alas diyes na ng gabi, naisip niya tuloy na naiinip na sa kanya ang Mama niya.

Itinaas niya ang kanyang kamay, kakawayan niya ang medyo malayo pang taxi para lumapit din iyon sa pwesto niya. Pero hindi nangyari iyon dahil nilagpasan siya nito. Buti na lamang ay may humintong taxi sa tapat niya. Medyo nagulat siya dahil hindi niya napansin kung saan galing ang taxi tapos ay kakaiba ang kulay niyon sa karaniwan, pero may sign board na taxi. Saglit siyang nag-alinlangan na sumakay. Pero ng makita niyang papalapit na ang gaya niya na gusto rin sumakay pala ng taxi ay mabilis niyang hinawakan ang bukasan ng sasakyan. Ayaw niyang maagawan siya kaya agad na rin siyang pumasok sa loob ng taxi.

Gusto na talaga niyang makauwi ng bahay.

Saktong pag-upo niya ay nagring muli ang kanyang phone kaya nabaling doon ang kanyang isip. Sinagot niya ang tawag.

“Mama nakasakay na ako, don’t worry malapit na akong makauwe.” Agad na sabi niya sa ina, dama niya na nag-aalala na ito, ang tagal niya kasing makauwi.

Nagsabi iyon na nagugutom na daw pero hindi pa magawang kumain dahil hinihintay pa siya, medyo napangiti tuloy siya habang kausap ang ina. Naglalambing kasi sa kanya ang matanda, pwede namang kumain pero ayaw pang kumain dahil wala pa daw siya. Kung pauwi na daw siya ay hihintayin na nga siya nito para sabay sila.

Nakatingin siya sa labas ng bintana habang kausap sa phone ang ina, medyo napapaisip pa siya kung ilalabas niya ang ina sa darating na sabado. Pakainin niya kaya sa labas?

Dalawa lamang silang magkapatid, ang panganay niya ay may sarili ng pamilya. Malapit lamang sa bahay nila ang bahay niyon, walking distance lang. Kaya siya na lamang ang kasama ng kanyang ina sa bahay nila. Ang Papa niya ay matagal nang namayapa dahil sa sakit, five years ago.

Nang matapos ang usapan nilang mag-ina ay saglit niyang binisita ang social media account niya, doon siya nakatingin sa screen ng kanyang phone. Nang bigla siyang matauhan.

Umaandar kasi ang kinasasakyan niyang taxi, pero sa tanda niya ay wala naman siyang sinabi sa driver kung saan siya magpapahatid dahil kausap nga niya ang kanyang ina.

Mabilis siyang tumingin sa unahan ng sasakyan, nakita niyang nakasuot ng sumbrero ang driver kaya hindi niya masyadong makita ang mukha nito, tapos ay bahagya pang nakayuko. Kung pag-aaralan niya ay malaking tao ang nagmamaneho dahil sa malapad nitong likod. Gumala ang paningin niya sa unahang bahagi ng sasakyan, nagtaka siya dahil hindi pala mukhang taxi iyon, parang isang kotse. Biglang kabog ng malakas ang puso niya. Nakadama siya ng matinding takot ng sandaling iyon. Naisip agad niyang mapapahamak na yata siya ng gabing iyon, sumagi sa isip niya ang kanyang ina.

“S-sino ka? S-san mo ako dadalhin?” Kabadong tanong niya sa lalaki na busy sa pagdadrive, kay-bilis din ng andar nila.