BRYELL
"Goddamn Bryell, you're so stupid! Why did you suddenly kiss her, huh? What do you expect, sempre magagalit sya. You are bestfriends! Ba't ang tanga-tanga mo?"
I can't help to bump my own head to the steering wheel because of my stupidity earlier.
Hindi ko alam kung anong katangahan ang ginawa ko kanina at hinalikan ko si Eilana. Naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ako nakapagpigil.Her eyes seems like hypnotising me while my lips wanted to have hers! "Oh God Bryell, ano ba'ng pinag-iisip mo?" wika ko sa sarili.Aaminin kong matagal ko nang na-realized na mahal ko siya. No'ng una akala ko I'm not attracted to her and I just love her as my bestfriend pero ngayon iba na. Napatunayan ko na!Kaya pala wala akong interest sa ibang mga babae, because I already found her at ang tadhana na ang nagtakda.
Gusto ko na sanang umamin sa kanya that's why I always inviting her to have a date, pero lagi akong naduduwag. Dapat nga siguro dapat maging masaya pa ako sa nangyari kanina, kasi dahil do'n para ko na ring nasabi ang nararamdaman ko sa kanya.
Pero mali eh, dapat hindi ko siya hinalikan kaagad. Pa'no kung galit s'ya?! Anong mukhang ihaharap ko sa bestfriend ko? Ano na lang ang sasabihin nila tito at tita? Oh God! You're stupid Bryell, you're stupid!
Habang nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip ay hindi ko na namalayan na nasa labas na pala ako ng gate ng bahay namin. Habang binubuksan ng guard namin ang gate ay napansin kong nakaparada sa garahe ang kotse nila mommy at daddy. Sa isip ko'y baka umuwi na sila galing states. Pagkatapos kasi ng libing ni Nathalie nagdesisyon muna silang umalis ng bansa para na rin makayanan ang pagkawala ng kapatid ko. Kung dito kasi sila mamamalagi, baka mas mahirapan silang makapag-move forward dahil sa mga ala-ala ng kapatid ko.It's already five months at para sa akin dapat magsimula na kami sa pagmo-move forward at tanggapin ang pagkawala ng kapatid ko.As I enter the door rinig ko na kaagad ang malakas na pagtawa ni mommy mula dining area. Binilisan ko ang paglalakad at agad nangtungo kina mommy at daddy, miss na miss ko na kasi sila.
Nakita kong kumakain sila mommy at daddy kasama ang besfriend ni Nathalie na si Samantha."Bryell, son! Narito ka na pala." masiglang bati sa akin ni mama.Tumayo ito sa pagkakaupo para puntahan ako, agad ko naman siyang sinalubong at niyakap."Yes mom. You surprise me! Bakit hindi kayo nagsabi nang nasundo ko kayo sa airport ni daddy?!"Tinungo ko rin si daddy at binigyan ng isang mahigpit na yakap.
"'Yan kasing mommy mo gusto kang e surprise. Para talagang si Nathalie ang hilig sa surpresa." biglang wika ni daddy.
Biglang natahimik ang buong sulok ng bahay. Tinignan ko si mommy at halatang nalungkot ito bigla."Oo nga, naaalala ko nga. Every birthday nating lahat meron siyang pa letter at pa bulaklak. Hayst... My daughter, I know she's very happy right now." tugon ni mommy. Gumaan ang loob ko matapos sabihin ni mommy iyon. Hindi na kasi siya tulad nang unang mga buwan na iyak lang ng iyak.Agad naman itong bumalik sa kinauupuan niya at bumalik na rin sa pagkukwentuhan nila ni Samantha."Samantha, how are you by the way?" pagungumusta ko rito."I'm good kuya! I'm just busy right now. Busy for replanning my college. Nathalie and I used to planned it kasi and now kailangan kong harapin 'to mag-isa. Malungkot pero dapat kayanin natin 'diba?" sagot nito sa akin."Yes dear. You know what, your tito and I had decided to support your college. 'Di ba sa isang state college ka ngayon nag-aaral for free education. Well, no offense. Bilib nga kami ng tito mo sa'yo because your very smart and pretty girl. Malayo ang mararating mo, so we decided to support you finacially to continue your college in PSU. Kami na bahala sa lahat, just think of it as a scholarship, para lang tanggapin mo eja!" exciter na alok ni mommy sa kanya.Habang sinasabi ni mommy ang maganda niyang balita kay Samantha ay halatang nabigla at masiyahan ito. Well para sa akin talagang deserve ni Samantha 'yun. Pero matagal na talagang plano nila mommy na pag-aralin si Nathalie sa isang University kasama si Samantha dahil matagal ng magkaibigan ang dalawa at nais nila na hindi na maghiwalay ang mga ito dahil mabait naman si Samantha at good influence siya kay Nathalie. Kaya pala siguro inimbitahan ni mommy si Samantha ngayon dahil gusto na gusto nilang maging sponsor niya sa college.Pagkatapos naming kumain at magkwentuhan ay agad na akong pumunta ng kwarto para makapagpahinga.Habang nasa higaan ay hindi ko maiwasang isipin ang nangyari sa amin ni Eilana. Honestly, kinakabahan ako ngayon baka kasi galit siya at magbago ang tingin niya sa akin. Natatakot ako sa posibleng mangyari sa pagkakaibigan namin. 'Di ko kayang mawala siya sa akin.Hindi ako makatulog dahil sa pag-iisip. Nagdesisyon akong tumawag sa kanya dahil hindi ko na alam ang mararamdaman ko, gusto kong nalaman na kaagad kung galit ba siya sa akin o hindi.Nagri-ring ang cellphone niya pero mukhang wala siyang balak sagutin ito. Alam kong gising pa ito dahil 'di pa naman malalim ang gabi.After ten missed calls I decided to stop calling dahil baka galit nga ito sa 'kin. Hindi ko naman siya masisisi at kailangan kong tanggapin kung ano mang kalalabasan nito, napag desisyunan ko ring mag-confess na sa nararamdaman ko kahit ano pang mga consequences.
Sa 'di katagalan ay biglang nag tumunog ang cellphone ko. I immediately pick it up and saw a message from Eilana. As I read it hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o kabahan dahil sa kaunting message niya."Let's talk tomorrow, 5pm. Magkita tayo sa balon. Kung saan nagsimula, doon din natin tapusin." Honestly, labis akong kinakabahan baka kasi tapusin na ni Eilana ang pagakakaibigan namin. Hindi ko na alam ang gagawin ko basta ang alam ko lang ipaglalaban ko ang nararamdaman ko kahit na anong mangyari.• ~ • ~ •
EILANA
Naghihintay ako ngayon sa balon kung saan kami unang nagkita ni Bryell. Dito ko kasi siya pinapunta sa text ko kagabi.
Naalala ko pa, first year high school kami noon. Umiiyak ako no'n dahil nasa hospital na naman ang kapatid ko. Pumunta ako sa balon malapit sa school namin dahil sabi ng ilang studyante magkakatotoo raw kung ano mang hilingin mo rito. Kaya ayon sinubukan ko.Pagkahatid na pagkahatid ni tatay sa akin no'n sa gate ng school ay kaagad naman itong umalis para puntahan sina nanay at Spencer sa ospital. Hindi ako pumasok no'n at tumakbo ako sa katapat na park ng school at nagtungo agad sa balon. Lakad-takbo ang ginawa ko dahil baka makita ako ng guard pero papatawid na sana ako nang biglang dumaan ang isang itim na kotse at muntik na akong mahagip, buti nalang at mabilis akong nakatakbo at mabilis ding nakahinto ang kotse.Tumatakbo akong umiiyak patungo sa balon na sinasabi nilang may magic. Pagkarating na pagkarating ko rito ay agad kong kinuha ang barya kong baon para 'yun ang ihulog sa balon.
Pinunasan ko ang aking mga luha at ipinikit ang aking mga mata. Bago ko inihulog ang barya ay hiniling ko na sana gumaling na ang kapatid ko at maging okay na ang lahat.
Habang ginagawa ko iyon ay hindi ko namalayang may isang batang lalaki pala ang tumabi sa akin at bigla itong nagsalita.
"Magiging okay rin ang lahat! They always said that everything you will wish here in this wishing well will become true."
Agad akong napadilat dahil sa gulat ko sa kanya.
"Si-s-sino ka?" bulol na tanong ko.
"Hi! I'm Bryell Mendoza. Kotse ko 'yung muntik nang makasagasa sayo kanina." patawang sabi nito.
"Ha-ha?! Sorry pala. Hindi ko kasi naisip na baka may dadaan. Pesensya na talaga." napayuko ako dahil sa hiya. Baka kasi iniisip niyang napaka tanga ko't muntik na akong nasagasaan.
"Don't worry it's okay, wala namang may kasalanan. The most important is you're safe now." ngiting wika nito sa akin.
"Ako nga pala si Eilana Dela Cruz. Lana na lang."
"I know!"
Nagtaka ako sa sinagot niyang 'yun.
"Ha?"
"I know, because we were classmates! Oo nga pala, magdadalawang linggo na since first day of class pero wala ka pa ring kinakausap sa classroom." wika nito na nakapaglinaw sa akin.
Hindi ko naman kasi iniisip ang pakikipagkaibigan sa panahong 'yun kasi sa isip ko no'n ay paano makakatulong kina nanay at tatay.Sa kalagitnaan ng bagbalik ko sa mga alaala namin ay hindi ko namalayang dumating sa si Bryell at tumabi n ito sa akin."Magiging okay rin lahat! Sabi kasi nila na ano mang hilingin mo sa balong 'to magkakatotoo raw." wika ni Bryell na nakapagpabalik sa akin sa kasalukuyan.Hindi na ako tumugon pa at tinignan siya. Nagsalubong ang aming mga mata dahil kanina pa pala ito nakatingin sa akin.Tinitigan ko ang mga mata nito na para bang nangungusap. Hindi ko alam pero bakas dito ang pag-aalala.Dahan-dahan kong nararamdaman at naririnig ang malakas na pagkabog ng aking dibdib. Parang kakawala ito dahil sa kasiyahan.Unti-unti nitong hinawakan ang aking mga kamay, tinanggal nito ang pagtitig sa akin at yumuko."Tol! Alam kong mali ang ginawa kong paghalik sa'yo kahapon. Siguro ngayon nagtataka ka kung bakit ko ginawa 'yun. Alam kong galit ka at natatakot akong mag-iba ang tingin mo sa akin. Tol! Tatanggapin ko lahat ng sasabihin mo sa akin, pero sa pagkakataong 'to gusto ko sanang malaman mo na mahal kita! Mahal kita matagal na. No'ng una natatakot akong umamin dahil baka masira ang pagkakaibigan natin at hindi ko makakayanan 'yun. Ikaw ang nagturo sa akin kung paano maging matatag sa buhay, kung paano pahalagahan ang pamilya. Ikaw ang naging dahilan kung bakit ako naging mabuting anak, kapatid, at tao. Kaya ngayon siguradong-sigurado na ako, kahit ano pang maging kapalit aaminin ko nang mahal kita! Mahal na mahal."Habang binibitawan niya ang mga katagang iyon ay labis naman ang pag-agos ng kanyang luha. Hindi ko na rin mapigilan ang aking sarili na lumuha dahil damang-dama ko ang bawat salita na kanyang binitawan.
Habang patuloy ang pag-agos ng aming mga luha ay hinawakan ko ang kanyang mukha at ito'y ipinaharap sa akin.
"Bryell! Tol! Dito tayo nagsimula sa pagkakaibigan at ngayon dito rin natin 'to tatapusin."
Nang marinig niya ang mga katagang 'yun ay napayuko na lamang ito at nagsimula nang humikbi."Ibig mo-mong sa-sabinin..."
"Tatapusin natin ang pagkakaibigan natin dito, dahil magsisimula tayo ng panibagong pahina sa ating pagmamahalan." kaagad kong wika at hindi siya pinatapos dahil alam kong iba na ang iniisip nito.
"Ang ibig sabihin ba n'yan ay mahal mo rin ako?"
Tanging tango ay matamis na ngiti na lamang ang aking naitugon sabay punas sa kanyang mga luha.
Nagtatalon ito sa tuwa at hindi na nito napigilan ang pagkatuwa at bigla akong binuhat.
"Yes! Girlfriend ko na siya." malakas na sigaw nito.
Sobrang saya ko sa mga oras na ito. Para akong nasa alapaap. Totoo nga siguro ang magic ng balong ito.
Wala na akong maihihiling pa dahil natupad na ang matagal kong hinihiling na pag-galing ng kapatid ko, naging okay na rin ang lahat sa buhay namin, at ngayon meron pang bonus.
Nang dahil sa balong ito nagkita kami ng lalaking naging sandigan ko sa paglaban sa buhay at siya na ang mamahalin ko sa pang habang buhay.
"Peep! Peep! Peep..." Rinig na rinig namin sa loob ng bahay ang malakas na busina ng kotse na nangagaling sa labas ng gate. "Spencer anak! Mukhang narito nang sundo mo." pagtawag sa akin ni nanay. "Opo! Nay. Palabas na po." Pagkatapos kong e double check ang mga dadalhin ko ay kaagad na 'kong lumabas ng kwarto para sana puntahan sila Raffy at Larah sa labas ngunit pumasok na pala ang mga ito sa bahay kaya nasalubong ko sila sa sala kasama nila si tatay at ate, habang si nanay naman ay nasa kusina at naghahanda ng almusal. "Oh! Tayo na?" sabi ko habang dala-dala ang isang backpack na naglalaman ng mga damit ko at bitbit ko rin ang dilaw na salbabidang may desinyong bibe na binili sa akin ni nanay noon pa atang seven years old ako. Biglang natahimik ang buong bahay ng makita nila ako. Hindi ko alam pero tinignan lamang nila akong may gulat sa mga mu
Hindi ko alam kung anong gagawin ko ngayon. Nakatayo akong habang tinitignan lamang ang lalaking sumuka sa akin kanina. "Hoy! Spencer! Tanga ka ba? Hindi mo naman kilala 'tong taong 'to eh, bakit ka pa-hero?" sermon ko sa sarili. Sinampal ko ang sarili kong mukha nang mahimasmasan. "Aray! Putcha, napalakas tuloy." Bakit ko ba kasi tinutulungan 'tong taong 'to? Tanga na ba 'ko? Pa'no kong makasuhan pa 'ko ng tresspassing? Hay naku! Bahala na nga, aalis din naman ako kaagad pagkatapos nito. Pinagpatuloy ko ang paghatak sa kanya patungong sala nila. Medyo mabigat ito kaya sobrang hiningal ako matapos kong malagay siya sa sofa. Tumayo lamang akong nakapamewang habang hingal na hingal. Ilang sandali pa'y bigla akong nakaramdam ng ginaw. Naalala kong nakahubad pala ako ng pang-itaas.
SPENCER "Hey guys! Whaaaat's UP!" biglang sulpot ni Richard na naging dahilan ng pagkagulat naming tatlo. Nandito kaming tatlong magkakaibigan sa cafeteria at antok na antok. Hindi kami masyadong nakatulog kagabi dahil itong si Larah ay ayaw pang tumigil sa pagkanta sa KTV ng hotel nila. Tapos maaga pa kaming nagising para makaabot kami sa klase namin, hindi kasi kami umuwi kahapon dahil late na kami natapos sa paggagala at ayaw pa umuwi ng dalawa. Nagpaalam naman ako kina nanay at tatay na hindi pa ako makakauwi at pumayag naman sila. Umupo si Richard sa tabi ko na may nakakalokong ngisi. Sinamaan naman ito ng tingin ni Larah at inirapan. "Napaka maldita talaga nitong babaeng 'to!" simangot naman ni Richard. "Sa'n ba kayo galing at para kayong lantang gulay?" ani Richard at tumingin sa ak
SPENCER "Ano bang akala niya sa sarili niya? May-ari ng University! Dapat pa nga mag slow down siya eh, kasi eskwelahan 'yun! Nakakainis siya, ako pa 'yung masama?" Nandito ako ngayon sa kwarto ko at iniisip ang mga nangyari kanina. Hindi ko lang maintindihan eh! Bakit niya ako ginanon? Ako nga na hindi pa siya kilala ay tinulungan siya. Tapos 'yun igaganti niya sa'kin. Naiintindihan ko naman na namatayan siya at naawa ako sa kanya. Pero below the belt naman ang pagka-bitter niya. Nakakasakit ng damdamin ng ibang tao. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon, medyo nasaktan talaga ako sa ginawa niya sa akin kanina. Nag assume kasi akong magiging maganda ang magiging una naming interaction. Pero ang nangyari, hindi! Sa totoo lang dahil sa kanya nagkaroon ako ng confusion sa sarili ko. Pero inisip kong mabuti, okay lang! Magigin
AARON "Are you out of your mind Aaron?! Bakit ba napakatigas ng ulo mo?!" bulyaw ni Daddy sa akin. Ramdam ko ang galit niya pero nakapagdesisyon na ako at hinding-hindi ko na babaguhin 'yun! "I think of it many times dad! Nakapag decide na'ko and I will never change it anymore." walang emosyon kong tugon sa kanya habang nakatingin sa kawalan. Hindi ko kayang tignan siya sa mukha. Masakit sa akin ang ginagawa niyang pagtutol sa mga gusto kong gawin sa buhay ko. "Wow! See! Nagiging bastos ka na rin!" "Pwede ba dad! Just for once pagbigyan n'yo ko sa gusto kong gawin sa buhay ko! I'm not a robot for you to control!" "Let you?! Let you what! Ruin your life by singing in cheap resto?" Hindi ko maiwasang makaramdam ng inis sa daddy ko. Alam kong hindi ako dapat magalit sa kanya pero labis
SPENCER "Ti tit, ti tit, ti titt..." Nagising ako dahil sa tunog ng alarm clock. Sinubukan kong hindi pansinin ito at bumalik sa pagtulog dahil sobra pa rin ang antok ko sa katawan. "Hmmm... Shut that fucking alarm!" ungol ni Larah. Hindi ko na rin nakayanan ang ingay dahil ako ang malapit dito kaya kinapa ko ito at pinatay. Kaming tatlo nina Raffy at Larah ang natulog dito sa kwarto habang si Richard naman ay sa kabila. Si Larah dapat ang matutulog do'n pero nauna na itong humandusay sa kama kaya nagpalit na lang sila ni Richard. Nasa makabilang gilid kaming dalawa ni Larah habang napapagitnaan namin si Raffy. Nakaka-inis nga 'tong si Raffy kasi sobrang likot matulog. Kung alam ko lang sana do'n na rin ako natulog sa kabilang kwarto. Hindi naman ako nagpuyat, kasi bawal sa akin. Pero p
"GOOD DAY EVERYONE! Welcome in Music Camp 2021" masayang pagbati sa amin ng president ng music club na si ate Joyce. Nagpalakpakan at Naghihiyawan kaming lahat dahil sa taas ng energy sa buong lugar. Araw ng sabado ngayon at nandito kami sa university. Nagsimula na ang opening program pero wala pa rin sina Larah at Raffy. Dahil sa pagkainip sa paghihintay sa kanila, naisip kong tawagan ang dalawa. "Spence! On the way na kami." sabi kaagad ni Raffy matapos niyang sagutin ang tawag ko. "Ahh... Sige, kayo talaga 8 am usapan." wika ko. "Hello, Spencey. Si Larah 'to! Meron pa kasi akong dinaanan sorry. Pero papunta na kami." "Hmm... Okay lang, wala namang problema. Dalian n'yo ha! Segi na baba ko na, hintayin ko na lang kayo." ani ko. Alas otsyo emedya nagsimula ang opening pogram
"Hi! I'm Aaron Villanueva. Nice to meet you all. And just like what Joyce said, ako na ang magiging team leader n'yo." wika ni Aaron. "So, maiwan ko na kayo?! Ikaw na ang bahala dito Aaron ha. Be nice!" wika naman ni ate Joyce bago tuluyang umalis. Ngumiti lamang si Aaron at tumango bilang tugon. Pagkaalis ni ate Joyce ay bumalik na sa pagiging casual ang lahat. May maingay na rin at ang iba'y bumalik na sa kani-kanilang ginagawa. "At bakit kayo maingay? Keep silence, and give me your attention please!" sabi ni Aaron na punong-puno ng awtoridad. Natahimik ang lahat pagkatapos niyang sabihin 'yun. "As a leader, gusto kong desiplinado kayo. Para ito sa ikabubuti ng buong team, I also want you to be competitive because this is a competition, but in rational way! Be competitive but expect to lose. In every competition the