“Isang subo pa.”“I don't w-want.” Umiling ako nang ilapit siya sa aking bibig ang kutsarang may lamang sopas. Niluto iyon ni Aling Nina at si Ghon ang nagsusubo sa akin. Hindi ko talaga alam kung bakit nandito siya dahil sa pagkakaalam ko ay may klase siya. Lumiban ba siya dahil sa akin? “Isa na lang, Rain.” Muli akong umiling at iniwas ang aking mukha. Pakiramdam ko ay busog na busog na ako kahit nakatatlong subo pa lang ako. Sa sobrang pagkabusog ko, pakiramdam ko masusuka na ako kapag kinain ko pa ang sinusubo niya. “Hindi pwedeng pabayaan mo ang sarili mo. Baka mapaano pa si babay. Please, isang subo na lang tapos hindi na.” Sumimangot ako na naging dahilan para mahina siyang mapatawa. Bakit ba kasi Hindi ko siya kanyang tanggihan. Nakakainis. Wala akong nagawa kundi ang ngumanga at tinaggap ang sinubo niya. Pagkatapos no'n ay hindi na talaga niya ako napilit pa dahil muntik na akong masuka. May naka-ready ng palanggana sa ilalim ng kama para kapag nagsuka ako sa doon na laman
Bitbit ang mangkok na may laman na paborito sinigang ni Ghon ay nagtungo ako sa bahay nila. Sabado ngayon kaya alam kong nasa bahay lang siya. Sa sabi ni Aling Nina ay hindi iyon gumagala sa kung saan-saan dahil ayaw daw nitong nag-aaway sila ni Lore tungkol sa bagay na iyon.Hindi ko maiwasang mapailing dahil sa ginagawa ko ngayon. Magpapakatanga na naman kasi ako sa kanya. Nasa punto na ulit ako ng buhay ko na kailangan ko ulit na ipilit at ipagsiksikan ang sarili ko sa kanya kahit pilit niyang tinutulak ako palayo sa kanya.At sa huli ay iiyak na naman ako dahil nasasaktan sa pinagagawa niya. Gano'n naman lagi. Sa huli ay ako ang madidihado.Pinili kong kalimutan ang ginawa ni Ghon kahapon. Dahil iyon lang ang tanging magagawa ko sa ngayon para magpatuloy sa katangahan ko. Hindi na ako aasang mag-iiba 'to. Wala naman na sigurong bago Hangga't ganito ang kalagayan ay ganito na lang ako lagi. Sana lang ay huwag niya akong bigyan ng dahilan para tumigil at sumuko. Dahil alam kong kapa
Malungkot akong ngumiti habang nakatingin kay Ghon na nakahiga sa kama. Bawat oras na hindi siya nagigising ay nakakaramdam ako ng takot. Kahit sinabi na sa akin ng doctor na okay na siya, na kailangan lang ni Ghon ng pahinga ay hindi maaalis sa akin ang mag-alala. Nakita ako ang paghihirap niya nang oras na iyon. Kahit na gusto ko siyang makaalala agad ay natatakot akong makita siya sa ganoong sitwasiyon.Inangat ko ang kamay ko para masuyong haplusin ang mga pisngi niya. Mahimbing siyang natutulog pero nagagawa kong hangaan ang itsura niya. Hindi ko maipagkakailang lalo siyang gumagwapo kapag natutulog. Then my fingers trailed softly from the tip of his nose down to his soft upper lips. His nose is so pointed, pakiramdam ko ay kaya akong tusukin no'n.“H-Honey, please wake up. I don't want you here,” mahina kong wika at bahagyang lumapit pa sa kanya. Masuyo kong dinampi ang labi ko sa labi niya. Naramdaman ko agad ang lambot no'n na naging dahilan para mapangiti ako. Nang akmang la
“Rain, are you okay?” nag-aalalang lumapit sa akin si Ghon saka ako hinawakan sa braso. Nakita ko ang pag-alala sa kanyang mga mukha habang papalapit sa akin.“Tame, umalis ka diyan!” Pilit siyang hinihila ni Lore palayo ngunit wala doon ang atensiyon ko. Hindi ko sila magawang tingnan man lang dahil mas lalo akong nag-aalala sa anak ko.I tried to stand up at nagawa ko iyon sa tulong ni Ghon. Marahan ang pag-alalay niya na para bang mas takot siyang matumba akong muli. Ngumiwi ako nang maramdaman ang pagsakit ng tiyan ko. Hindi iyon ang klase ng sakit na lagi kong nararamdaman. Iba siya kaya mas lalo akong natakot. Hinimas ko ang tiyan ng bahagya ngunit lalo lang sumakit ito dahilan para humigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Ghon.“What happened? May masakit ba?” he worriedly asked nang makita ang bahagyang pagngiwi ko. Ang kabilang kamay niya ay humaplos sa pisngi ko.Bago pa ako makasagot sa kanya ay tumama na ang likuran ko sa pader dahil sa pagtulak muli ni Lore sa akin. Nanla
After that talk with Ghon I never let him come near me again. Ayokong nasa malapit siya dahil habang nararamdaman ko ang presensiya niya ay mas nasasaktan ako. Sa tulong ni Wize ay magawa kong makalayo sa kanya...nagawa kong itaboy siya. Naglagay ng bodyguard si Wize sa labas ng kwarto ko habang narito ako sa hospital, at iyon din ang isa sa dahilan kung bakit hindi makalapit si Ghon. Sa tatlong araw kong narito sa hospital ay wala akong ginawa kundi ang umiyak at paulit-ulit na sinisisis si Ghon sa lahat ng nangyari sa anak ko.Sa puntong iyon ay hindi ko hinayaang madaig akong muli ng pagmamahal ko sa kanya. Iyon na Ang huli. Lahat ng mga bagay na ginawa niya sa akin muli simula ay tinatak ko sa utak ko, iyon ang ginawa kong rason pa para lalo akong magalit at pagsuklaman siya.“I want to go back in Manila. I don't want here anymore, Wize. I-Iuwi mo na ako p-please.” Lalo akong napaiyak ng maramdaman ko ang yakap nang mahigpit ni Wize. Ramdam ko ang matindi niyang pag-alala at awa s
Two weeks have passed when I let myself lock on my room. Nasa loob lang ako sa dalawang linggong iyon, nagmumukmok at umiiyak. Kahit anong pilit ng magulang ko na lumabas ay hindi ko magawang makinig. Hindi ko pa kaya. Dahil kahit anong subok kong lumabas ay nanumnumbalik pa rin sa akin ang alaalang iyon. Natatakot akong may marinig tungkol sa nangyari o kahit man lang sa kanya. Natatakot akong lalong mawasak. I want to forget everything even just for short time.Ghon parents visit me five days ago and they already know about my miscarriage. Wize tell them what happened and I feel their disappointment to their son. Nakita ko ang sabay na pagbagsak ng mga balikat nila, ang pagbalatay ng galit nila sa anak nila. They fell sorry to me and it's make me hurt more than I thought. This is the pain that I want to disappear right away. Hindi ko kasi kaya. Gayong pamilya na nito ang kaharap ko ay lalo lang akong nasasaktan, nawawasak. Hindi ko alam kung paano hawakan ang ganitong emosiyon ko.
“Pupunta ka ulit doon? You celebrating her birthday?” Napalingon ako nang may isang mahinhing boses akong narinig muna sa aking likuran. Hindi ko mapigilang mapailing nang makita ang regalo kong bunny headband sa ulo niya. She likes bunny because of her Korean boy group bias, Jeon Jungkook. Napapangiwi na lang ako habang inaalala ang kwarto nilang mag-asawa na puno ng mga litrato ng bias niya. Even in their bathroom. Nakakapagtaka lang at hindi nagagalit ang asawa nito dahil sa mga pinaggagawa niya. If I were her husband susunugin ko talaga iyon lalo na at hindi ako sanay na may kung ano-anong mukha sa loob ng kwarto ko. But she's lucky that I am not. Her husband is super supportive on her. Looking at her now, I surely shook my head. Nakasuot din siya ng kulay rosas na pantulog na may disenyong mga bunny. Nakilala ko si Jellian noong pangatlong araw ko dito sa Italy. She become my friend almost 2 years now. Isa din siyang Filipina na nakapag-asawa ng isang franses. She's already a
Nagising lamang ako dahil sa mga boses na naririnig ko. Hindi ko alam ngunit pamilyar sa akin ang mga boses na iyon. I feel like I already heard it somewhere hindi ko lang talaga masyadong matandaan pa. Ramdam ko ang pagkunot ng noo ko. Nang dahan-dahang buksan ang mga mata ay tumambad sa akin ang kadiliman. I feel something on my yes. I have a blindfold so I can't see them. Gusto kong magmura. Unti-unti kong naramramdaman ang kaba. Kuta na ako sa pakiramdam na ito. Ramdam ko ang bahagyang panginginig ng kamay ko na nakatali sa aking harapan. Nang sinubukan kong igalaw ang kamay ko ay alam ko agad na hindi mahigpit ang pagkakatali nila. I tried to calm down and think how I can escape. Hindi ko pwedeng pairalin ngayon ang pagiging matatakutin ko. After many years staying at Italy, I know that I changed. Hindi na ako tulad noon na kunting bagay lang ay umiiyak na. Maliban kapag may kinalaman sa magulang ko hindi na ako masyadong umiiyak. I strong enough to face my problem. Hindi na di