Share

GHOST HUNTER 4

GHOST HUNTER 4

SEA OF DEATH

EMERSYN

He look at me intently as he caress my face with his fingers. And gosh! How good it felt as he did that. I can’t help but blush. Hindi ako makatingin sa kanyang mga mata ng diretso. Para kasi akong matutunaw kong titigan ko siya sa mata. Mas nagloko na ang pagtibok ng puso ko nang dalawang inch na lang ang agwat ng aming mga labi. If any of us make a wrong move our lips will touch.

But in dismay, he moves his face away from my lips. I flinch when he suddenly whispered in my ear. “I need help. I need your eyes, Ms. Dela Torre.”

A-Ano daw? Mata ko?

“Huh?”

Anong meron sa mata ko at kailangan niya? At ano ang paitutulong ko gamit ang mata ko?

“You heard me, I need your eyes.”

Lumayo na siya sa’kin, lumakad at sinandal ang kanyang likod ng railings at seryosong tinignan ako. All this time he has this stoic face while mine was a mixture of confusion and embarrassment. I think I’m as red as a tomato. What the fudge?! Nakakahiya! Akala ko kanina hahalikan na niya ako!

“My eyes? Are you gonna pluck my eyes out and use it for some experiment or surgery or something? If that’s the case I can’t help you.”

Kumunot ang noo niya like I just said something ridiculous. “What? No, idiot.”

Ouch! It hurts when it comes from the guy that you like. If it’s not for some surgery or experiment para saan na kailangan niya ang mata ko? There are a lot of possibilities why he needed my eyes.

“I need your eyes for something else.”

“Just like you said ‘Time is gold’. Can you just get straight to the point?”

“Ayon sa mga nakalap kong mga impormasyon ay nakakakita ka raw ng mga multo. That’s why I need your eyes. We have this beach resort that is on the verge of bankruptcy because of a ghost that is haunting the beach. Wala nang bumubisita sa resort dahil sa mga nangyayaring paglulunod ng multo sa mga bisita na tumatampisaw pag gabi. No’ng una ay naagapan pa ngunit sa ikatatlong beses ay mayroon nang namamatay. At kahit na dinagdagan namin ang mga lifeguards sa beach para maisiguro ang seguridad sa dalampasigan ay gano’n parin. Ngunit may nalulunod parin at ngayon tatlo ng tao ang namamatay. My dad planned to sell off the beach resort to another businessman but no one was willing enough to buy it after knowing the news about the resort being haunted.”mahabang paliwanag ni Stefan.

Nagkibit balikat ako. Nawala na iyong pakiramdam ko kanina na pagkakilig at nahihiya kung tungkol sa mga multo ang magiging diskusyon. Nagiging seryoso ako lalo na at may tao na nang namamatay dahil sa kagagawan ng mga multo.

“So you want me to look for that ghost in your resort. Is that it?”

But I have this unsettling feeling inside me. I don’t like where this conversation is going. Kung tanging paghahanap lang ang gagawin ko sa multo ay magagawa ko ngunit kung hihilingin niyang tulungan ko siyang pugsain ang multo. Baka magka ideya siya na nagtratrabaho ako bilang Ghost Hunter. Mabubuking ang tinatago kong identity. Kahit sabihin natin na ‘di gagawin iyon ni Stefan. Hindi ako pwedeng maniwala agad.

Tanging alam ng mga tao ay nakakakita at nakakapag usap ako sa mga multo pero pag kumalat na pinupugsa ko sila. Magiging gulo lang ito.

“At anong gagawin ko pagnakita ko na ang multo?”

“Easy. Kill it.”

Uh oh.

“Huh?”

“Stop playing dumb like you don’t know what I meant Ms. Emersyn Callista Dela Torre...”

He fished his phone from his pocket, press a few things on his phone and then showed me his phone. Nanlaki ang mata ko nang makita ko ang pamilyar na logo nang isang skull at sa ilalim nito ay ang dalawang baril na nagkrus sa isa’t isa. It’s the GFH logo!

“Or should I say Ghost Hunter Emerald.”

Nanlamig ang buong katawan ko na para bang binuhusan ako ng isang balde ng nagyeyelong tubig. Crap! He already knew!

“I don’t want to lose that beach resort so I’ve done some research on how to deal with it and upon my researching, I found this interesting website where you can hire a person to exterminate a ghost. As I browse the website I found your profile there. Ang akala ko ay namalikmata at nagkamali lang ako na isipin na ikaw ang nasa profile na iyon. You look different without your glasses. . .”

Glasses? Shoot! Ngayon ko lang napansin na kanina pa pala ako noong unang klase sa panghapon na walang suot na salamin. Kaya pala ang iba ng tingin sa akin ng mga kaklase ko. I was to engross with my thoughts that I forgot to put on my glasses.

“But as I look at you right now, it gave me the confirmation that you are the girl from this profile. That’s why I need your help, Ms. Dela Torre. I need your services. Don’t worry about the payment because my father will pay you handsomely if you can get rid of that ghost and this secret of yours will remain untold. If  you can get rid of that ghost.”

Ito pala ang pakay niya sa’kin. Kaya wala siyang takot o pag aalinlangan nalapitan ako, kausapin ako at kainin niya ang mansanas na hawak ko. Dahil alam niya na hindi makukuha ang abilidad ko sa simpleng paghawak lang. Kung alam ko lang na ganito pala ang pag uusapan at hihiling niya sa’kin sana nakinig nalang ako sa multong iyon.

“So, is it a deal?” wika niya at nilihad ang kanyang kamay.

What choice do I have?

Here goes nothing.

~*~*~

Saturday...

“WOW!”

Mula sa veranda ng kwarto ko ay matatanaw ko ang magandang tanawin sa labas. Makita mula rito ang malinaw na asul na dagat, ang maputing buhangin, ang mga kulay puti at sky blue na payong, swimming pools, cottage, at iba pa. It was so breathtaking. When I have the time to leisure from school and ghost hunting I will definitely come back here.

“It’s breathtaking, isn’t it?”sabi ni Mr. President na nasa gilid ko tinitingnan rin ang magandang tanawin.

“Mmm, ang ganda.”

“This is one of the reasons why I don’t want to give up on this resort. It’s too magnificent to be sold to another businessman,”saad niya.

I am wearing a rashguard, leggings, and flip-flops while Stefan is wearing only beach shorts. Which means kitang kita ko ang magnificent rin niyang pangangatawan. And gosh! I can’t stop to look at his perfect tone 8 pack abs. He is a perfect description of a guy who is tall, dark, and handsome.

What the heck am I doing?! I shouldn’t be staring at his oh-so-beautiful body. Instead, I should be focusing on looking for that ghost from this height. Well, I doubt na makita ko ang multo mula rito sa ikalabing siyam na palapag but I could always try. Rather than watching his beautiful abs that are oozing with glorious beauty...

“My eyes are up here.”

Agad kong binaling ang atensyon ko sa kung saan saan. I roam my eyes around from inside the room to the vast blue sea. Shocks! Nakakahiya ka Emery!

“What are you talking about? I wasn’t staring at your abs.”pagtatangi ko. And gosh! I can feel my cheeks warming up. Panigurado kasing pula na ako ng kamatis.

“Hahahahaha!”

Napalingon ako sa kanya nang tumawa siya. What a rare sight to see him laugh like there’s no tomorrow. A rare sight to see from an oh-so-serious guy like Stefan.

“You look so red. Hahahahahaha!”

Tinakpan ko ang namumula kong mukha. Paulit paulit akong nagmura sa isip ko. “Thi-This is normal, hindi kasi ako sanay na lumalabas sa condo kaya madaling namumula ang mukha ko.”

He stopped laughing and look straight into my eyes. “You amuse me...”pero may sinabi pa siya na hindi ko narinig.

“Huh?”

“Nevermind. Let’s go downstairs and have our lunch after that I will take you on a tour around the place.”sabi niya at naglakad papalapit sa sliding door.

“Eh? Hindi ba natin hahanapin ang multo?”

Nilingon niya ako. “Did you see it while we were going up this room?” Saglit akong napaisip bago umiling.

“Isantabi na muna natin iyan. You need to eat for you to fight off that thing in whatever incantations you guys do and besides you might find it on our tour.”

“Okay.”

Kumain kami sa restaurant nila sa baba, lahat ng nakahain sa mesa namin ay puro seafood. It made me gulped.

“Ahh, Mr. President.”

“Hmm?”mula sa pagtitingin ng mga pwede pang idagdag na dessert ay tiningnan niya ako.

“I’m allergic to seafood.”

May allergy ako sa mga seafoods. I can still eat fish but only a certain variety of fish but crabs, lobster, shrimps, and squids is a no for me. At halos lahat ng nakahain ay ang mga bawal sa’kin.

“Oh? Is that so?”muli siyang tumingin sa menu na hawak niya at saka tinawag ulit ang waiter at sinabi ang order niyang hindi mga seafoods. Nang ihain ang pagkain ay nagulat ako sa dami ng mga putahe na nasa harapan ko. Meron parin ang seafoods ngunit nadagdagan ito ngayon kasama na ang bagong order ng mga pagkain na pwede kong kainin.

“Mr. President, mauubos ba natin ito lahat?”

“Don’t worry about that and just eat,” he said in a commanding tone.

“Okay.”

I had a really great time eating with him for the second time. After eating we went outside of the resort building and roam around the beachside. Tahimik lang kaming naglakad sa puting buhangin. Mabuti lang at kahit tanghaling tapat ay hindi gaanong mainit at masakit sa balat ang sinag ng araw at nakakarelax din ang malamig na ihip ng hangin.

“May nakikita ka ba?”panimula niya sa usapan at tinabihan niya ako sa paglalakad habang nasa paligid ang kanyang paningin. Tinitingnan ang mga tao na naglalaro,nagtatampisaw sa dagat nagpapahinga sa buhangin. They are enjoying themselves not bothering the danger that is lurking in the waters.

Tiningnan ko ang buong paligid. Ngunit wala akong nakita na pwede kong basehan na may multo at isa pa wala akong naramdamang lamig sa katawan na isa sa mga sinyales na may multo sa paligid.

“Wala akong nakita. Tanghali pa kasi eh. Mas aktibo ang mga multo sa gabi.”saad ko. Nang lumingon ako sa kanya. And there he goes again, looking at me intently. When he looks at me like that I can’t help to feel self conscious.

“Is there something on my face?”

Umiling siya. Nagring ang cellphone niya kaya kinuha niya ito at nagpaumanhin na lumayo ng kaunti para kausapin ang tumawag. Pinagmasdan ko lang ang asul na dagat. Pagkatapos ng ilang minuto ay bumalik na siya. His face was a mixture of anger and gloomy.

“I’m sorry Ms. Dela To—.”

“Call me Emery. Masyadong pormal ang Ms. Dela Torre.”

“Okay. I’m sorry Emery but I can’t accompany you any further today because I have something important to discuss with my father.”

“Hindi mo naman kailangan mag sorry. You don’t need to accompany me since I’m not here for leisure. I am here to work.”

“But since you can’t see the ghost yet as of this time. You might as well enjoy your time here. You can do whatever you want. You don’t need to worry about paying anything since we will give it to you free of charge.”

“Eh? Nakakahiya naman.”

“Don’t be, even if you are a ghost hunter you are still my guest. So do as you wish. May you excuse me.” he said slightly bowing his head before he turn around and walk away. He's such a gentleman.

I just watch as he walks further away from me. I never thought I can get this chance to be with him. Can I consider him as a friend?

Speaking of friends, well, not as I consider him as a friend. More like an annoying freeloader in my house. After that encounter in the music room from last Tuesday, he hasn’t shown up at the condo.

I was happy because the annoying and perverted ghost is gone. Wala na akong poproblemahin na multo sa bahay. Hindi na mag init ang ulo ko. Mas ligtas na ako ngayon dahil wala na siya. The last encounter with him gave me the realization not to trust a ghost. Especially they are beings that can easily be eaten by their desires of power, evil power.

He just stayed with me for not more than 1 day but it seems weird that I felt sad and well. . . alone. Was I always alone? So why do I feel lonely in the condo? Weird.

Sa paglalakad ko may lumapit sa’kin na isang staff na babae. Ngumiti siya sa’kin kasabay ang bahagyang pagyuko ng ulo.

“Good afternoon po, Ms. Dela Torre. Ako po ang hinabilin ni Sir Stefan para i accompany kayo.”

“Ahh no need to accompany me, I’m okay.”

“Pero po—.”

Napaisip ako.

“On second thought, please accompany me and I want to ask some questions.”

“Yes, ma'am.”

Umupo kami sa isang table at kumuha siya ng smoothies para sa’kin. Kahit tumangi ako ay nag insist siya. Pagbalik siya ay umupo siya sa katapat na upuan. Uminom muna ako sa masarap nilang strawberry smoothie.

“About the ghost that is haunting this resort, can you tell me any information that you know about it.”

Nanlaki ang mata niya at namutla ang kanyang balat. Maybe the topic of the ghost of this resort scares her.

“But it's okay if you can’t tell me,” I said.

Umiling siya.

“Ayos lang po. Bago pa ho ako rito pero matunog po sa’kin ang tungkol sa multong gumagambala sa resort na ito, isa ito kasi ang parating paksa samin ng mga staff rito. Ayon sa kanila dito raw sa resort na ito namatay ang isang babae, dyan sa dagat,” Tinuro niya ang direksyon ng dagat. “Dyan raw sa dagat nakita ang nakalutang na walang buhay na katawan ng isang babae na nagpakamatay raw dahil sa hindi na niya na kayanan makita na nagtataksil ang kaniyang asawa. Na dito rin daw mismo sa resort na ito niya nakita ang kataksilan na ginawa ng lalaki sa kaniya. Ang sabi nila nang gabi bago ho siya namatay ay naglasing ang babae, iniwan niya ang kanyang cellphone kung saan nakasulat sa isang mensahe ro’n ang suicide note niya. Kaya no’ng dineklara ng pulisya na namatay ang babae dahil sa lunod kasama na ro’n ang pagdeklara na suicide ang kaso.”

Bahagya siyang tumigil at nilalaro niya ang kanyang mga daliri. “Makalipas raw ang ilang araw do’n na nagsimulang nanakot ang multo. Maraming ng nalulunod sa dagat pag gabi. Noong una ay naagapan pa pero kalaunan ay may namamatay na. Para maagapan ang hinigpit ang seguridad rito sa dalampasigan, dinagdagan ang mga life guards na magbabantay pag gabi at pinagbawal ang pagtampisaw o paglapit ng mga bisita rito sa dagat pag gumagabi na. Pero gano’n parin may namamatay parin sa lunod at naging tatlong tao na ang namatay. Hanggang sa wala na talagang tao ang pinapayagan lumapit sa dalampasigan at sa dagat tuwing gabi. Kahit mga life guards nga ay hindi na pinapabantay dahil isa na sa mga kasamahan nila ang nabiktima ng multo.”

“I see,” tumatango kong wika.

“Bakit niyo ho naitanong ang tungkol sa multo rito, maam?”

“Ahh... I’m actually an author. Mahilig kasi ako sa mga kwento tungkol sa multo at may ginagawa kasi akong nobela patungkol sa mga multo,”pagsisinungaling ko.

“Ahh ganun po ba.”

Marami pa akong ginawa, nagtampisaw sa kanilang swimming pool, spa massage, at kumain. Pagkatapos no’n ay nagpaalam na ako kay Donna na magpapahinga na ako sa kwarto ko.Pagkatapos kong maligo, magbihis at maituyo ang buhok ko ay humiga ako agad sa malambot na kama at makalipas ang ilang minuto ay nakatulog na ako.

Tumunog ang alarm sa cellphone ko kaya agad akong bumangon at umalis sa kama. Nagbihis ako sa isang tank top at shorts ang suot ko. Kinabit ko na ang belt ko kung saan nakalagay lahat ng kailangan ko, sinukbit ang bag ko at hinawakan ang baseball bat ko.

I went inside the elevator. I can even see the people beside steal glances at me. I might have look weird in their eyes. Nang makalabas ako sa elevator at nagtungo ako sa dalampasigan. Ang oras sa relo na suot ko ay 8:46 na ng gabi. Madilim na at gaya ng sabi ni Donna ay pinagbawalan ang mga bisita na lumapit sa dalampasigan kaya walang tao ro’n na makikita. Tahimik at tanging alon lang ang maririnig mong ingay sa gabing ito. I scanned the whole area but suddenly something, no, someone caught my eyes. I hurriedly went to him who was sitting with his head on the table.

I place my bag and my baseball bat on the table. His eyes were glassy and judging by how many empty bottles were on the table, and the shattered glasses on the floor. I can tell that he was already drunk from drinking too much.

Is he even at the legal age to drink?

“Mr. President,”tawag ko sa kanya na mahinang inalog ang kanyang balikat. Bumuka ang kanyang mata at tiningnan ako.

“Emery.”

This is not good. He shouldn’t be here it's too dangerous.

“Mr. President kinakailangan mong umalis dito ngayon mismo masyadong delikado.”

“Huh? No. I’m staying here.”

“Pero Mr. President, kailangan ko kayong dalhin sa mas ligtas na lugar. It’s not safe here.”

“Alam mo may nagustuhan akong babae.”

Even if I want to know who that girl he likes, now is not the good time to know that.

“I like her. . .She is kinda weird but I like her.”

“Ahh okay Mr. President pero kailangan mo na talagang umalis rito. Dali na tayo ka na.”

I grab hold of his wrist to pull him up but instead I was the one being pulled. He grabbed hold of my wrist and pulled me to him. Making me sit on his lap. I felt my cheeks getting warm. Holy pancakes! Pinulupot niya ang kanyang mga braso sa’kin at nilapit ang kanyang mukha sa akin. My hands wepressedess on his chest trying to push him away. I- I can’t take it anymore! Even when he is drunk he’s still goddamn handsome. And that serious yet with glassy eyes made it even worse, it only made him attractive. Crap! I think I’ll have a heart attack!

“S-Stefan.”

“Do you know who this girl I like?”

“Stefan, you need to—.”

“You... I-It’s you Emery. I like you, Emery.”

Natigilan ako sa sinabi niya. Tulalang tinitigan ko ang mukha niya na kahit gusto nang pumikit ang mga talukap ng kaniyang mata ay tinitigan niya rin ako. Wha-What did he just said? He likes me? He likes me! What the fudge?! Is this a dream? If it is, Lord, please don’t wake me up.

Nilapit niya ang mukha niya sa’kin at gamit ang isang kamay ang hinawakan niya ang batok ko para magkalapit na ang mukha namin. Pinikit niya ang kanyang mata at gano’n rin ang ginawa ko. My pulse is racing very fast as I can smell the alcohol from his breathe. A little more, I can almost feel it. His lips, just a little more. . .

“Emery, can you hear this?”

Agad akong napamulat ng nararamdaman ko na hindi na malapit ang mukha niya.

“H-Hear what?” I was still dumbfounded at what had almost happened.

“This music, it's calling me.”

Agad akong napatayo nang tumayo rin siya at tiningnan ang direksyon ng dagat. I was back to my senses when I realize something. I didn’t hear anything like music. I can only hear the waves splashing. But if he hears something that I can’t, this can only mean.

He is been lured to a trap.

“Stefan.”

I tried to grab his arm and drag him away but he forcefully remove his arm from my grasp.

“Bitiwan mo ako!”

I lost my balance and fall to the cold cement. I winced in pain when my hand hit a shattered bottle. Nagkaroon ako ng hiwa sa kamay ko. I felt a warm liquid trickling down my palm and saw that it was my blood.

Ininda ko ang sakit sa kamay ko nang makita ko si Stefan na gumegewang na naglakad patungo sa dagat.

“The music. . . it’s so good.”

“Stefan! Snap out of it! It’s a trap!”

Tumayo ako, kinuha ang bat ko at hinabol siya na naglalakad na sa buhangin. Tinaas ko ang dalawang kamay ko at hinarangan ang kanyang daraanan. “Stefan, stop! Makinig ka sa akin! It’s the ghost! It’s the ghost who is calling you!”

Walang kahirap hirap na naitulak niya ako sa gilid. Mas sumakit ang kamay ko ng nalagyan ito ng buhangin. Even if I want to remove the sand from my hands, this is not the time for that. Stefan’s life is in danger. I endured the pain, grabbed hold of the, at and stood up. Dang, it! This is bad! I’m running out of choices. If I can’t snap him out of the trance verbally then I need to do it physically.

Medyo nakakalayo na siya at mas malapit na siya sa dagat. Nababasa na ang kanyang paa sa alon na tumatama sa paanan niya. Tumakbo ako at mapwersang pinalo ang baseball bat sa kanyang tiyan. Napahiga siya buhangin, yinakap ang kaniyang tiyan at gumulong gulong sa sakit. Mukhang napasobra yata ang palo ko sa kanya.

“Ahhh! Shit! Ang sakit!”

“Sorry. Sorry. Sorry.”paulit ulit kong paghihingi ng tawad sa kanya.

Napatakip ako sa tenga ng marinig ko ang nakabibingi at masakit na sigaw mula sa dagat. Paglingon ko umahon mula sa tubig ang isang babae kung nabubuhay pa ito ay nasa 30’s ang edad. Mahaba at itim ang kanyang buhok, puti ang balat, itim ang kulay ng kanyang mata, at puting bestida ang suot. There were starfishes and seaweeds stuck on her hair and body.

Mabilis kong kinuha ang isang maliit na botilya ng holy water at hinagis sa multong wala pang aksyon na ginawa sakin mula nang lumutang siya sa itaas ng tubig. Nabaliw ang multo na iniinda ang sakit holy water.

Kailangan kong madala si Stefan sa mas ligtas na lugar. Kahit namimilipit parin si Stefan sa sakit ng kanyang tiyan ay nilagay ko ang braso niya sa balikat ko at tinulungan siyang makalakad palayo. Pero hindi pa kami nakalayo ay agad kaming dalawa natumba. Naramdaman ko nalang na parang hinihila ang paa ko patungo sa dagat. Pilit kong pumiglas ngunit hindi parin umepekto. I felt two hands grab my wrist and trying to pull me to him.

“Emery!”

“Stefan! Umalis ka na rito! Ikaw ang target niya!”

“I’m not leaving without you Emery! And I’m not an idiot! Ikaw ang target niya!”

As the power from the ghost pulled me to the sea. Stefan tried his hardest to pull my hands to him. I can feel the unexplainable feeling from my hands and feet. Parang ilang minuto nalang at matatagal na ang mga paa at mga kamay ko. Idagdag pa ro’n ang hiwa ko sa kamay na mas sumakit pa. But the force from the ghost was too powerful for Stefan. My hands slip from his grasp and I was dragged to the sea. I felt the painful sting on my eyes and my hand as I was submerged in the salty water.

Bago pa ako makalangoy paitaas ay mas hinila pa ako ng multo pailalim. I tried swimming above, but my feet' force kept pulling me down. It’s like my feet were chained to an anchor. Only the moonlight was giving me light and sight in the dark water. The girl swam to me and when she got close I punch her face. It was hard because I was in the water and my punch didn’t have much of an effect on her.

This ghost’s domain makes it even harder for me to fight her. I tried to hold my breath as much as I can when she suddenly strangle my neck. I can barely hold it in anymore. I slip out a talisman and stick it to her forehead. A talisman that can immobilize a ghost yet for only a limited time. The ghost stiffened like a statue and gave me the freedom to hurriedly swim above.

I inhaled as much air as I can. Ilang ulit akong umubo.

“Emery!”

From standing in the sand he runs towards me. No. The fight is not over yet.

“Stefan, stop! Wag kang lumapit! Lumayo k—Ahh!”

May kamay na hinila ako pababa at gaya ng inakala ko ay ang multo iyon na nawala na ang talisman sa kanyang noo. Kagaya ng ginawa niya kanina ay sinakal niya ako pero mas mahigpit pa ito kaysa sa kanina. I tried to remove her hand from mine but there was no use. My vision turned blurry and I’m seeing dark spots. I felt the burning feeling in my lungs. Naramdaman ko ang paghina at pagbagsak ng katawan ko. The next thing I know I was closing my eyes.

“I love you Emy.”

Mommy.

How I regretted that time when I saw that, not knowing it will end your life.

I miss you, Mommy. I miss your angelic and sweet voice. The pastries that you make for me. Your smiles brighten up my day. The warmth from your hugs and how you caress my head to calm me down when I cry. You were the one who understand me the most.

“Big sis! You’re amazing!”

Little brother.

You still think I’m amazing. After what happened, you suffered a horrible death to save me. To save your big sister.

You too, my dear lil’ brother. I miss you. That playful smile of yours. The time when we always play together in the garden. How you would also lift my spirit when people look at me with disgust and fright. The times when we laugh as we stare at each other’s faces looking all messy with all the crumbs from eating our mother’s pastries. The only person who treated me like I was a normal human being just like him.

Why do I need to miss them?

When I’m already dying and I’m going to the place where they are, awaiting my arrival.

But do they want me to be with them now?

“You... I-It’s you Emery. I like you, Emery.”

And there is Stefan. I haven’t had the chance to tell him what I also felt for him. Would it be bad if I leave him like this? What will happen to him if I die now? Will the ghost still pursue him? Will he end up the same fate as I and the other guys who died at the hands of this ghost?

I pray to God. If I ever die now. Please, save Stefan from this ghost. Please if I may not be the person that you sent to protect him. Please. Send an angel that will save him even if it’s only him. Kahit ‘di niyo na ako padalhan ng anghel, ayos lang. Please, save him.

“Remember Emersyn, you are mine and mine alone. No one is allowed to hurt you in any way unless it’s not in my hands.”

Tss!

How did this ghost end up in my last moments?! Even in my mind, this annoying perverted ghost haunts me. What’s the point of remembering this ghost? All he did was piss me off. Urgh! How irritating.

So this must be the end.

The end string of my life.

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status