Disclaimer: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the product of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
CALI I left home. I may leave home, but my heart is with him. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko kung bakit nagawa kong iwan si Axel. Sobrang sakit, akala ko kakayanin ko. Pero nang malaman na may tinatago saakin si Axel, 'yun ang pinakamasakit. Akala ko kasi wala ng taguan ng sekreto. Nag-antay akong sabihin niya saakin, pero tangina. Nataga niya saakin iyon sa loob ng tatlong taon. "Cali, we're here." Napatingin ako sa labas at nakita kong nasa condo na kami ni Cici. I chose to stay here. Malakas ang kutob kong may alam din si Yerin. Ayoko muna silang makasama. Gusto kong mapag-isa. Kinuha ni Gian si Luna saakin para makalakad ako ng maayos. "Alam niyo ba ito, Gian, Jacob?" Tanong ko sa kanilang dalawa, napayuko si Gian, feeling guilty, while Jacob stared at me without even blinking. "Alam mo, Gian, pero hindi mo sinabihan si Axel?" Actually, pagod na akong magsalita, pero gusto ko parin malaman. "I already know, noong panahong naabutan ka ni Axel na kasabay si Jack,
CALI"Cali..." napakagat ako ng labi ng marinig ko ang boses ni Yerin. Nanginginig ito at alam kong umiiyak ito kahit na hindi ko siya tignan.Ang hirap niyang harapin, lalo na sa sitwasyong ito.Muli akong napaiyak ng yakapin niya ako. "Yerin..." tawag ko sa kanya at napayakap narin ako sa kanya."Shh... Don't cry, Cali...""You... You sa-sacrificed a lot, Rin. Pa-paano ko masusuklian lahat ng iyon?" Tanong ko sa kanya habang nakabaon parin ang ulo ko sa balikat niya. Naramdamdaman kong umiling ito at hinahagod ang likod ko."Hindi ko kailangan iyon, Cali." Napaangat ako ng ulo."Tangina, Yerin. Lagi nalang kami itong iniisip mo, pero paano naman kaligayahan mo?" Tanong ko sa kanya. Hindi ko maaninag ng maayos ang kanyang mukha dahil sa tuloy-tuloy na pagbagsak ng mga luha ko. Nakita ko nalang na umiiling ito."Kayo... kayo ang kaligayahan ko, Cali. Kayo naging pamilya ko. Kayo nagpasaya saakin. Kayo nagbigay ng kulay sa mundo ko. Kaya wala akong ibang hinihiling kundi kaligayahan ng
YERINYakap ako ni Ash habang pinapakalma ako sa pag-iyak. Sobrang sakit na talikuran ako ni Cali. No, hindi niya naman ako tinalikuran talaga, he just needs a break, a space, a rest from everything.Naiintindihan ko naman siya. Lalo na sinisisi niya ang kanyang sarili sa lahat ng mga nangyayari."Ihahatid na kita," Asher offered. Umiling ako at tumingin kay Tita Anna na hindi parin nagigising hanggang ngayon."I'll stay here for a while, Ash. Kung may lakad ka, then you need to go now." Kumawala ako sa pagkakayakap ko sa kanya at kinuha ang panyo na nasa bag ko.Hindi ko man tinitignan si Ash, alam kong nag-aalala ito saakin."Go, Ash. I'm really fine. Gusto ko lang ding makapag-isa." Tumango ito at lumakad na palayo saakin. Mabibigat ang bawat hakbang ni Ash. Alam kong wala pa itong tulog dahil sa kakabantay kay Tita Anna.Tumunog ang cellphone ko at nakita kong tumatawag si Jacob."Yes?" Tanong ko ng masagot ko ang tawag nito.[Do you know where's Cali?] nag-aalala ang boses nito. H
"Cali," hindi ko nilingon si Kuya Ash."I'm sorry." Wika nito, pinunasan ko ang luha ko at nagsalita."There's nothing to be sorry, Kuya. It's no one's fault." My voices cracked. I'm still holding all the emotions up, and this kind of conversation is not what I need."Do you want to see him?" Napalingon ako sa sinabi niya.The next thing I knew, nasa sasakyan na ako ni kuya. We're heading to the mansion to see Axel. He didn't utter a word about Axel, and I got worried since he's in my dreams trying to wake me up. What if there's something wrong with him?And my guesses were right when we reached the mansion.Axel's lying down on his bed with a ventilator on his side. Nanghihina ako. Nasalo naman ako kaagad ni kuya nang nanlambot ang mga tuhod ko. Inalalayan ako ni kuya papalapit kay Axel.He's sleeping. "He's dehydrated, he stopped eating and cried all day. He's been like that for a couple of days after you left, until the maid
YERIN - two years later - "Yerin! Bilisan mo! Male-late tayo!" Sigaw ni Cici. Tinapos ko ang paglalagay ng face powder at nang okay na ang mukha ko ay tinalian ko ang buhok ko at kinuha ang cellphone at bag ko. "Coming!" Sigaw ko. Paglabas ko ng kwarto ay nakita ko si Gian, Isa at Patrick. "Kailangan talaga magpaganda?" Tanong ni Gian, "In-lab ka na naman sakin?" Sabi ko kay Gian at niyakap niya naman ako. Sobrang lapit nito saakin at konti nalang ay mahahalikan na niya ako. Ningitian ko ito at sinipa ang bayag niya. Napasigaw naman si Gian sa sakit at natawa lang sila sa ginawa ko. Hindi talaga kami talo. Ilang beses na nagtapat si Gian saakin, pero hindi ko talaga magawang suklian ang pagmamahal nito, dahil si Ash parin ang nasa puso ko. Oo, ka
CALI "Knock, knock." Napatingin ako sa pintuan ng kumatok si Jacob. Ngumiti ako sa kanya at pumasok naman ito, at tumabi kay Luna. He strokes Luna's hair while she's sleeping. "Are you sure you're not coming home with me?" Tanong ni Jacob saakin. Ngumiti ako sa kanya habang umiiling. "I'm happy here, Jacob." Sabi ko sa kanya. I really am happy here. Even though lagi nilang sinasabi na hindi, they're not me. I know my feelings more than they do, and I'm really doing fine. Si Luna at Iris na ang buhay ko ngayon dito sa New York, hindi na sa Pinas. "Okay, you want something from home? Like delicacies you wanted to eat?" Napaisip ako pero wala naman. "Com'on kahit isa wala?" Ngumiti ako sa kanya. "I'm really fine, Jacob." Sabi ko sa kanya. Uuwi kasi ng Pinas si Jacob para ma promote ang newest movie nito. Yes, he's one of the leads now. That's why he's not living here anymore, since there's a lot of paparazzi everywhere. I'm really happy for Jacob to have reached his dreams. He de
YERIN Katabi ko si Cali at hinihintay itong magising. Ang mga bata naman ay dinala muna ni Cici sa condo para makapagpahinga. "The little one is Axel's daughter?" Hindi ko matitigan si tito ng magtanong ito. "Yes tito." Sagot ni Gian kaya napatingin ako kaagad sa kanya. Umiigting ang panga kong tinitigan ng masama si Gian. "They saw her, Yerin. There's no need to keep it secret. Cali brought them with purpose." Wika ni Gian. Nakita ko namang naguluhan si Tito. Napaupo ito sa sofa na katapat ng hospital bed. "I..." hindi makapagsalita si tito ng malaman niyang apo niya si Iris. "Bakit hindi niyo sinabi saamin?" Humarap ito saamin. "Bakit? May magbabago ba tito? Kung sinabi iyon ni Cali sainyo?" tanong ko sa kanya. "Because it's Cali's wishes. And as her friend, we respect her decisions, her wishes." Sagot sakanya ni Gian. "Cali barely survive from that accident when she went to your house that day. She's in coma for one fucking week. But none of you have visited her. Not even
CALI Nasa ground floor ako ng hospital na may funeral hall para sa mga namatayan at gustong dito nalang din i-held ang funeral ng napayapang pamilya. Napaupo ako sa gilid ng makita ko ang kabaong ni mommy. She's really gone. "Cali," narinig ko si Yerin pero hindi ko ito nilingon. What am I supposed to do? Tumayo ako para lapitan si mommy pero nanghihina ako. Glad that I have Yerin, she supported me. Lumapit ako sa kabaong ni mommy. "I just wishing that you're just sleeping mom." Bulong ko. The chemo really changed her, she lost her hair, mas naging pumayat si mommy. "Can I have alone moment with mom?" Tanong ko kay Yerin. Tumango naman ito at umupo sa upuan na nasa likod ko mga five steps away from us. "Hi mom, iba pa naman nai-imagine ko ma makita ka." Napangiti ako ng maalala ko 'yung iniimagine ko. "Kasi akala ko magugulat ka pag nakita mo si Iris." Napakagat ako ng labi. "She's smart ma, she's bubbly and kind like me." "There's one-time na nag grocery kami," napating