With eyes welled up in tears, Jhaz bravely faced Lyv’s asking eyes, “Ang Kuya Tri mo..”
“Ano nga? Pwede ba diretsuhin mo na lang ako! Ano ngang nangyari kay Kuya?” Magsalita ka!!”
Nauubusan na si Lyv ng pasensya. The more na pinatatagal ni Jhaz ang pagsasalita, mas lalong dumodoble ang pag-aalalang nararamdaman niya.
Nanatiling walang imik si Jhaz. Tuluyan na siyang napahagulgol habang tutop-tutop ang bibig. Bakas sa mukha ng kaibigan ang hirap ng loob. Malalim rin ang maitim na bilog sa ilalim ng kanyang mga mata. Halatang hindi ito nakakatulog ng maayos nitong mga nakalipas na araw.
“Tabi!”
Marahas niyang itinulak ang pinto at humahangos papasok ng baha
Lyv was no stranger to grief. After all, she lost both of her parents at such a young age. But this one’s different. The void was fuller. The loss was more numbing. And the pain seemed to have never ended.To some people, she just lost a brother. But for her, she had lost that one thing that’s keeping her world together.She was engulfed in a familiar setting. The room was filled with people wearing black and white paying their respects and regards to her brother. Some were companions in his field while others were past clients whom he had helped during his prime. They were all uttering the same thing as they talked to her and Jhaz about their fondest memory of her Kuya Tri: sayang. Nasasayangan sila sa maikli nitong buhay. Kung hindi ito ginupo ng maaga ng kanyang sakit, siguradong marami pa itong kasong maipapanalo. Marami pa sana siyang mat
“Blessed are they that mourn: for they shall be comforted.”Lyv closed her eyes as she meditated on the verse she just read. Less than a week after her Kuya Tri’s passing, she buried herself reading the Beatitudes. She tried her best soaking in the presence of her maker. For her, the best time to seek His love and comfort was during the time of great trials and sufferings.Napangiti ang babae habang hinihimas ang tiyan. Isang malaking pagpapalang maituturing ang kapayapaan na lumulukob ngayon sa kanya. Himalang maituturing na sa kabila ng pagkagitla sa biglaang pag-alis ng kanyang Kuya Tri, hindi naapektuhan ang batang ipinagbubuntis niya. Hindi pa naman tuluyang nawawala ang sakit ng pagkawala ng kanyang kapatid. Subalit sa tuwing maaalala niya na nasa maayos na itong kalagayan, sa lugar kung saan wala ng anumang sakit o paghihirap, hin
“It’s easy to stand with the crowd. It takes courage to stand alone.”Isang malaking realization kay Vana ang huling pag-uusap nila ni Sandro. Kung noong una ay confident siya na malalagpasan nila ng walang kahirap-hirap ang isang taon kontrata nito sa pekeng asawa, ngayon ay hindi na niya alam. Maybe she became complacent knowing that Sandro’s heart was hers to begin with. Pero sa mga nangyayari nitong nakalipas na mga araw, hindi na siya natutuwa. Imbes kasi na siya ang maging priority nito gaya ng ipinangako ng huli, parang siya pa ang umaamot ng oras dito.She felt like the other woman in this typical love story. Daig pa niya ang isang kabit na naghihintay ng oras kung kailan siya bibigyan ng panahon ng lalaking pinakaiibig.Kung tutuusin, wala namang problema sa kanya kung mag-alal
“You can cut all the flowers but you cannot keep spring from coming." - Pablo Neruda. It was one of the days when the sun decided to withhold its light to the earth. The day was dull and gloomy. A sea of clouds was covering the afternoon sky. Jhaz couldn’t ask for a better day than this. She could feel the slight cold brought by the afternoon wind. For her, it was the perfect weather to go to the cemetery to visit Tri’s grave. She wasn’t a fan of a bright and sunny day so today’s climate was perfect. Maaga siyang gumising upang tumungo sa paborito niyang flower shop. Pagkatapos daanan ang pinasadyang bulaklak, nagtungo naman siya sa bilihan ng kandila. Pinili niya ang isang kandilang may kakaibang inukit na porma sa ilalim nito na amimo’y isang pulumpon ng bulaklak. Ilang sandali pa at binabagtas na niya ang kahabaan ng kalsada patungong Santa Monica Memorial
Chapter 31 (Part 1))“Here are the things that you want me to get from your house,” wika ni Jhaz habang inilalapag ang ilang papeles at mga gamit sa ibabaw ng lamesa. May bahid ng sarkasmo ang kanyang tinig. “Anything else that you might need?”Nilingon ni Benjamin ang kasintahan sabay ngumuso sa hangin na animo’y magbibigay ng halik. “That’s all, hon. I love you!”“Psh! Nambola ka pa! Dy’an ka na nga!” Natatawang wika ng babae. Tuluyan na itong pumasok sa loob ng bahay pagkatapos. Nang maiwang nag-iisa sa terrace ng bahay na pansamantala nilang inuupahan, idinako ni Benjamin ang kanyang paningin sa isang lumang kahon ng sapatos. Ang ngiting mababanaag sa kanyang mga labi ay pansamantalang na
“Ako si Demetrio Castillo,” sagot nito. “At magmula ngayon, ako na ang magiging daddy mo.”“Daddy? Gusto n’yo pong maging daddy ko? Wala ba kayong anak?”Maang na napatingin si ginoong Castillo sa bata. Panandalian siyang natahimik. Bakas sa kanyang mukha ang di mawaring reaksyon. Makalipas ang ilang segundo, muli itong nagwika, “Meron akong anak pero wala na siya. Kasalukuyang buntis ang aking asawa at nasa maselang kondisyon. Kung hindi mo ako tutulungan, pwede rin silang mawala sa akin. Gaya mo, maiiwan din akong mag-isa.”“Hindi ko po kayo maintindihan, sir,” buong pagtatapat na wika ng bata. Habang tumatagal lalong nagiging komplikado ang lahat sa kanyang murang kaisip
Kasalukuyang nasa malawak na field si Aylo kasama ang iba pang mga preso. Ito kasi ang oras kung saan pinapayagan silang lumabas ng kanilang selda upang makalasap ng liwanag ng araw. Isa ito sa mga oras na pinakahihintay niya. Dito kasi, malaya niyang pinaglalakbay ang kanyang isip kasabay ng pag-ihip ng malamig na hangin sa kanyang paligid.“You!” agaw-atensyon ng isang jail guard sa kanya. “Somebody visit. Want to see you.”“Me? Are you sure it’s me?” maang niyang tanong. Hindi siya makapaniwala na sa tinagal-tagal niya sa kulungan na iyon, may magtatangka pang dumalaw sa kanya.“Cào nǐ mā (fuck your mother), You come or not?”
“Here’s your coffee, Sir. Anything else you might need?”“No, that’s all. Thank you!” mahinang usal ni Sandro. Kaagad namang nagpaalam ang lalaking nag-serve ng kanyang in-order na kape. Nang maiwang nag-iisa sa sulok ng Cafe Valentino, kinuha ni Sandro ang kanyang paboritong all-weather notebook at nagsimulang sumulat ng review. Humugot din siya ng ilang pirasong lilibuhin sa kanyang wallet upang paghatian ng mga crew ng naturang coffee shop. He loved giving credits when due. This was his way of appreciating the quality service provided to him the moment he set foot in that establishment.Cafe Valentino was a coffee shop that brought a blend of comfort food and vegan-inspired dishes in a cozy, picture-perfect facade. No wonder dito napiling mag-meet ng kanyang ka-meeting ngayon. Atty. Vern M