After conditioning herself, Ezaiyah managed to enter the house without anyone seeing her.
Mukhang wala rin doon ang madrasta niya dahil kadalasan ay sa porch ng garden house na nasa harap lang din ng main house ang tambayan nito. At kahit kataka-taka na nasa receiving area na siya pero hindi pa rin niya namamataan si Haydie, ay lihim na lang siyang nagdiwang sa loob-loob niya.
Mukhang wala nga ang bruha. Well, at least, matatahimik ang buhay ko kahit ngayon lang---
"Kung iniisip mo na magagawa mong pumasok ng kwarto mo nang hindi ako hinaharap, nagkakamali ka. What took you so early?"
Napapikit ng mariin ang dalaga nang marinig ang tinig na iyon ng kanyang madrasta. She's more than sure that it's Haydie's. Siya lang naman kasi ang may nakakairitang boses dito at wala nang iba.
Dahan-dahan siyang pumihit patalikod, sa direksiyon kung saan nagmula ang boses nito. Hindi nga siya nagkamali dahil pagkaharap na pagkaharap niya ay bumungad agad sa kanya ang madrasta niya na salubong na naman ang mga kilay. And right then and there, Ezaiyah uttered to herself: let the battle begin.
"So, answer me. Bakit ang aga mo? Kani-kanina lang, tumawag sa akin si Zayne, informing me na nandoon ka sa office niya. What are you doing there, anyway? Kailan ka pa nagkainteres sa mga negosyong naiwan ng daddy mo? Or you just went there para guluhin ang pananahimik ni Zayne at—"
"At pwede bang isa-isa lang dahil isa lang din ako? You're even worse than media. Tss."
Matapos niyang bitawan ang mga katagang iyon ay tumambad na agad sa kanya ang unti-unting panlalaki ng mga mata ni Haydie, gayundin ang agarang pamumula ng buong mukha nito. She's getting mad, I see. Well deserved.
Akmang tatalikod na ang dalaga nang bigla na naman siyang pigilan ni Haydie sa pamamagitan ng paghawak sa braso niya. Ang unang naging reaksiyon niya ay ang mapapitlag, sabay bawi sa sariling braso. It is just, hindi siya sanay na hinahawakan siya nito. Isa pa, masyado ring napadiin ang hawak nito sa kanya at hindi naman siya manhid para hindi makaramdam ng sakit.
"How many times do I have to tell you na ang pagtalikod sa akin habang kinakausap ko pa ang pinakaayaw ko?!" nandidilat ang mga matang sabi nito.
Ngumiti siya ng mapait.
"Umiiwas lang ako sa gulo, Haydie. Alam ko na kasi kung saan ito mauuwi kung sakali kaya umiiwas na ako. Now, if you'll excuse me—"
"Bastos ka talaga! How come, I raised a brat like you—!"
"Raised?" tila nanunuyang putol ni Ezaiyah sa sasabihin ng madrasta. Sinundan niya iyon ng nakakaloko at mapang-asar na tawa. "Since when did you raise me?
Ipapaalala ko lang sa iyo, ha? You raised no one but yourself. O baka si Zayne na pamangkin mo. But me? You never raised me. Baka si Manang Sylvia, oo. Mas malaki pa ang role niya sa pagpapalaki sa akin kaysa sa iyo. So, stop blabbering as if you did something significant for me."
Pagkatapos noon ay nagpasiya na siyang iwan ang madrasta. Tulala ito at halatang nagpupuyos pa rin sa galit. She even heard her scream before she went inside her room. Buti nga sa iyo.
Tuluyan nang pumasok si Ezaiyah sa kwarto niya at diretsong tinungo ang kama nang masiguro niya nang naka-lock na ang pinto.
Binitawan niya na lang sa kung saan ang purse na dala niya tsaka pabagsak nang nahiga.
Halos hindi pa nangangalahati ang araw pero pakiramdam niya ay may tatlong araw na siyang pagod at walang tulog. She feels drained. Lagi namang ganoon. Laging pakiramdam niya ay pagod siya. But the worst part is, hindi niya na alam kung ano pang klase ng pahinga ang kailangan niya para mawala ang pagkapagod niyang iyon. Kung sana lang ay simpleng pagod lang sa trabaho ang nararamdaman niya na kaunting tulog at kaunting bakasyon lang ay mawawala na agad. Kaso hindi.
Marahas na napabuga sa hangin ang dalaga. This tiredness is probably the most tiring tiredness in the world. 'Yung tipong gusto mo na lang mag-shutdown dahil sa sobrang pagod. I am tired not only with one thing. I am tired with my entire life. Like, bakit ba kasi s-in-et pa ako na mag-exist kung puro ganito lang naman 'yung mararanasan ko? I can hardly remember the last thing na naging masaya ako. O kung naging masaya nga ba talaga ako?
Panandaliang nalihis ang tuon ng pansin ni Ezaiyah nang aksidente siyang mapatingin sa isang cell phone na nakapatong sa bedside table niya.
Seconds after, she smiled.
Tama. Bakit nga ba hindi niya agad naisip iyon?
Pilit siyang bumangon para abutin ang cell phone, tsaka muling nahiga. She immediately went to someone's contact. Daddy.
Nag-back read muna siya at halos hindi niya na mapigilan ang tawa niya nang mapansin na marami-rami na pala siyang voicemails na hindi nito nare-reply-an. Well, everyone might think that she's insane. Sending voicemails to someone who is dead already? Siya nga lang yata ang gumagawa noon.
Well, what else could she do? Kung iyon lang ang paraan para kahit papaano ay maramdaman niya na hindi siya nag-iisa, na may mapagsusumbungan pa rin siya, why not? Besides, ganoon din naman ang lagi niyang ginagawa kahit noong nabubuhay pa ang daddy niya at nasa ibang bansa ito. She often sends him voicemails to tell how her day went by. Iyon siguro ang dahilan kung bakit nang mawala ang daddy niya ay iyon din ang nakita niyang coping mechanism— hindi para makalimot sa daddy niya, kundi para iparamdam sa sarili niya na kahit papaano ay naroon pa rin ang ito para sa kanya.
Mayamaya pa ay huminga na siya ng malalim. At naghintay ng ilang segundo bago tuluyang pindutin ang button na siyang unang hakbang para ma-record na ang voicemail na ipapadala niya.
Pero kapag minamalas nga naman, bago pa man siya makapagsimula sa pagsasalita ay nagblack out na ang screen. Lowbatt.
Pinigil niya ang sarili na mapamura. Sa halip ay bumangon siya at agad na kinuha ang isa pa niyang cell phone. Iyon ang cell phone na gamit niya para sa job engagements. Iyon na lang muna ang gagamitin niya para makapag-send ng voicemail sa daddy niya.
Good thing, memorized niya pa rin ang number na nasa cell phone nito.
Mabilis na niyang t-in-ype ang number saka sinimulan agad ang pagre-record.
"H-Hi, Daddy..."
Huminga muna siya ng malalim bago niya ipinagpatuloy ang pagsasalita.
"You're probably tired of hearing all my complains, all of my burdens. And yet, here I am again. Magsusumbong na naman ako sa iyo."
Gaya ng inaasahan, sa kabila ng matinding pagpipigil ay hindi pa rin niya naiwasan ang maiyak.
"Lagi na lang, bawat araw tinatanong ko kung ano ba'ng mali sa akin. Kung may nagagawa ba akong kasalanan na hindi ko lang namamalayan kaya puro ganito na lang 'yung nangyayari. I'm tired being dragged in this game called 'life', Dad. I know that I made a promise to you na hinding-hindi ako susuko at magpapakatatag lang ako lagi. But, Dad... this is too much already. Hindi ko na alam kung paano iha-handle lahat ng ito. Pagod na pagod na pagod na ako..."
Ipinagpatuloy niya lang ang pagsusumbong sa saka niya sine-send agad ang bawat voicemail sa 'daddy' niya.
And as she cries harder, doon niya mas naramdaman ang unti-unting paggaan ng kalooban niya. It was as if something heavy was lift off her chest.
After several minutes of crying and sending voicemails, she finally managed to clear everything on her chest, as well as her mind.
Ngayon, masasabi niya nang makakapagpahinga na siya ng maayos— oh, gosh!
Napapitlag siya sabay hawak sa dibdib nang bigla na lang tumunog nang malakas ang cell phone niya. May tumatawag.
Kahit nagtataka ay sinagot niya na lang ang tawag. It wasn't her attitude to just answer to every unknown calls. Pero ngayon, pakiramdam niya ay may sariling isip ang kamay na pinindot nito ang green button.
Hindi muna siya nagsalita. She waited for the caller to speak first.
"Are you there?"
Agad na napanganga si Ezaiyah nang marinig ang baritonong tinig na iyon ng isang lalaki sa kabilang linya.
"Fuck, I already told myself that calling you is just a waste of time." sabi ulit nito mayamaya na tila nakapagpabalik sa ulirat niya. "I guess, I'll hang this up—"
"H-Hey, huwag! I'm... sorry." nabibiglang saad niya. "Who... Who are you?"
"Who am I? Hindi ba, ako ang dapat na nagtatanong niyang sa iyo? You're the one who sent me those voicemails."
Voicemails? The only one I sent voicemails today was dad... Oh, no!
"H-Hang on. G-Give me a sec.,"
Nagmamadali niyang pinuntahan ang mga voicemails na sa pagkakaalam niya ay na-send sa number ng daddy niya. She read the number several times. At ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata niya nang mapansin niya na sa halip na '9' ay '0' pala ang nailagay niya na huling digit ng numero. Na-wrong send siya!
Gigil na gigil si Ezaiyah sa sarili at kulang na lang ay hilingin niya na sana ay bumukas ang lupa at lamunin na lang siya nito ng buo. What she did was beyond humiliating! Kulang ang salitang 'hiya' para ilarawan ang katangahan na nagawa niya kani-kanina lang.
"L-Look, I-I'm so sorry. I-I guess, na-wrong send ako at—"
"Regardless of that. Kailangan mo ng kausap?"
She felt surprised to that next question of him. Ngayon lang ulit may nagtanong sa kanya ng ganoon.
But no! Hindi ka na bata para basta-basta na ang magtiwala sa hindi mo naman kilala. Boses niya lang ang naririnig mo, ni hindi mo nga alam ang pangalan niya, eh! Stop talking to him, right now!
Napapikit na lang siya ng mariin habang naglalaban ang puso at isip niya sa kung ano ang dapat niyang gawin.
"Come on, Miss. I don't have all day." tila naiinip nang saad nito mayamaya pa.
Pagkalipas lang din ng ilang sandali ay natagpuan na lang ni Ezaiyah ang sarili na naglalabas na ng saloobin sa binata. Binata nga ba?
Hindi na rin niya napigilan ang muling pagbuhos ng luha niya habang ito naman ay panay ang sabi na nakikinig lang ito.
"Honestly speaking, I am not one of those cringe people who can give advice and solutions to anything. But one thing is for sure, ang malas mo nga." komento nito matapos ang mahaba niyang pagkwekwento.
Hindi alam ni Ezaiyah kung matatawa ba siya o maiinis dito.
"At talagang pinagtiisan mong pakinggan ang iyak at mga reklamo ko sa buhay para lang sa sabihan ako niyan sa huli? I thought you want me to feel better? Bakit mukhang balak mo pa na lalong pasamain ang loob ko?" nakasimangot na saad niya.
Hindi agad nagsalita ang lalaki, sa halip ay isang malalim na pagbubuntung-hininga lang ang narinig ni Ezaiyah.
"You know what? This may be odd coming from me. Pero... bakit hindi mo subukan na mag-focus sa maliwanag na parte ng buhay mo? I'm sure, everyone has it. Imposibleng wala. Doon ka na lang mag-focus kaysa mag-isip ka ng kung anu-anong negatibo tungkol sa sarili at sa buhay mo."
Natigilan siya.
She didn't expect to here something like that, especially from a man. Ang tingin niya kasi sa mga lalaki ay mabababaw. Hindi basta-basta naaapektuhan ng hampas ng buhay at walang sasabihing matino tungkol sa life struggles.
"Bakla ka siguro, 'no?" wala sa sariling usal niya.
"What the...?!"
"Eh... kasi parang lagpas na sa characteristics ng tipikal na lalaki 'yung ugali mo, eh. I mean—"
"You don't have to explain, I already what you mean."
Hindi na sumagot pa si Ezaiyah. They both stood by the line as they let silence envelop them.
"What are you planning to do after this?" muli ay nabigla na naman siya sa tanong nito.
"P-Plan about what?" nagtatakang usisa niya.
"About your life?"
Sa hindi inaasahan ay napahagikhik siya bigla. She even doesn't know what was that for.
"I... don't know. Maybe, I'll go grab some rope to tie my neck and—"
"And I won't hesitate to call you the dumbest person alive if you ever consider taking your own life." mabilis na sabat nito.
Hindi alam ni Ezaiyah pero parang may kung anong galit siyang nahimigan sa boses nito. He seemed mad at something. Sa kanya ba ito galit?
"You know what, I didn't reach this point of my life without me being life's favorite punching bag. Pumasok na rin sa isip ko dati na kunin ang sarili kong buhay. But trust me, Miss. Hindi makatutulong at magsisisi ka lang sa huli." muling saad nito.
Gusto niyang sabihin na nagbibiro lamang siya nang sabihin niyang kukuha siya ng tali para ibuhol sa leeg niya. Bakit? Because she knows herself better to the point that taking her own life is not a matter of joke to her. Maraming beses na talagang pinag-isipan niya ng seryoso ang tungkol sa pagkuha sa sariling buhay niya. Her life is so messed up, so fucking messed up.
"Is... it okay for you if we'll make a deal?"
Deal?
Sa totoo lang ay hindi pa rin makapaniwala ang dalaga na nakikipag-usap siya sa isang taong bigla na lang tumawag sa kanya. At lalaki pa! Because as she said earlier, she was never the type of person na basta na lang makikipag-usap at magkwekwento ng mga personal na bagay tungkol sa kanya. Isama pa ang nature ng trabaho niya kung saan mahigpit na mahigpit ang pagbabawal sa kanya na kumausap ng ibang tao lalo na't laging nariyan ang posibilidad na basher o kung ano pa man ang pwedeng kumausap sa kanya. Na kung pagkakatiwalaan niya ay malamang sa malamang na siya rin ang malalagay sa alanganin.
Pero sabi nga ng iba, in every rule, there's an exception. Kaya heto siya ngayon, sige pa rin sa pakikipagdaldalan sa isang lalaking ni hindi niya man lang alam ang pangalan.
"Oh, damn. I shouldn't have asked you. Forget what I've said—"
"No!" pasigaw na tutol niya sa lalaki. "J-Just spill what kind of deal do you want. H-Huwag lang meet up dahil—"
"Easy there, Miss. I am not the type of person you may be thinking I am, probably."
Wala sa sariling napangiti si Ezaiyah.
Oh, heck. Minutes later, she's crying so hard as if her eyes will suddenly pop from it sockets. And now, she's laughing over some random guy on the line? Jeez.
"I... just need you to promise me that you won't do such think to harm yourself." mababa ang boses at halos pabulong nang saad ng lalaki sa kabilang linya.
And by those words of him, she was lost. Marahil nga ay hindi tama, nakakatawa, o hindi kapani-paniwala. But this man on the other line just made her feel that she's somehow important. May isang tao na sa wakas ang masasabi niya na nakikitaan siya ng halaga, kahit papaano.
"Hmm, what if I don't agree with that? Paano kung ituloy ko ang plano ko na—"
"Then be prepared to see your grave having a huge banner that says 'Hi, I'm the dumbest person ever alive'."
Muli ay napahalakhak na naman siya.
"Ano nga kasing deal iyon? I don't have all day." turan niya na ginaya pa ang sinabi sa kanya ng lalaki kanina.
"All that I want us to do is that... let us go somewhere else where we can enjoy ourselves. Rest, vacation, name it all you want. Soul searching, probably? Basta. Umalis tayo, magpakalayu-layo. Hayaan nating ang buhay ang kusang umayos ng gulong ibinato niya sa atin."
Hindi agad nakaimik si Ezaiyah. But she knew in herself that the man behind the other line is having a definite point. Tama ito.
Her stress from working too much just adds to her burden. Ganoon din si Haydie at ang magaling na pamangkin nitong si Zayne. She always feels like she's stressed every time she's having a glimpse of their house.
Bakit nga ba hindi niya naisip agad na magpakalayu-layo? She has all the money to run away, for goodness' sake!
Bahagya siyang nakadama ng kasiyahan nang maglakbay ang isip niya sa isinuhestiyon ng lalaki. Pero ang kasiyahang iyon ay agad ding nawala nang may biglang sumagi sa isip niya.
"B-But what if... w-what if hindi iyon gumana? W-What if that will only make all these matters even worst? P-Paano kung—?"
"Then let's arrange a place where we can meet. Sabay nating tapusin ang buhay natin na parehong hindi naging patas sa atin."
One week after she had that talk with a stranger, Ezaiyah is now fixing her luggage for tomorrow's trip. Dahil oo, buo na ang pasya niya na sundin ang suhestiyon ng estranghero.Upon surfing on the internet, she found this intriguing place— an island to be exact, which according to its description is an infamous and ultra-exclusive when it comes to entertaining guests. Isa lang sa kada booking ang pinapayagang makapagbakasyon sa isla na iyon. Weird, isn't it? Pero kabaliktaran ang naramdaman ni Ezaiyah nang malaman niya ang tungkol sa bagay na iyon. She felt the sudden rush of excitement. Pakiramdam niya ay isa muli siyang teenager na susubok lumabas sa comfort zone sa pinakaunang pagkakataon.The place's name is 'Isla Amore de Esperanza'. It is found somewhere in Visayas. At dahil nga 'exclusive' at 'isolated' ang nasabing area ay hindi pinapayagan ang pag-landing ng kahit ano'ng uri ng sasakyang panghimpapawid. Meaning, ang tanging paraan lang para makapunta sa islang iyon ay ang pa
Kinabukasan. Gaya ng inaasahan ay maagang nagising si Ezaiyah.Alas tres ang is-in-et niyang alarm, pero alas dos y medya pa lang ng madaling araw ay gising na siya. Well, she always have that 'advanced body clock'. Laging mas nauuna pa siyang magising kaysa sa pagtunog ng naka-set niya nang alarm. Lalo na kapag may importante siyang pupuntahan o alam niyang may masayang mangyayari sa kanya kinabukasan niyon.Pagkatapos ng ilang minuto ng pagmumuni-muni ay bumangon na siya. Kailangan niya nang magsimulang kumilos nang sa ganoon ay makaalis na siya habang tulog pa ang lahat.Bago maligo ay naisipan niyang bumaba sa kitchen para gumawa ng kape. Medyo malamig kasi ang panahon, idagdag na naka-airconditioned pa ang buong kwarto niya.Habang naglalakad pababa ay sinisiguro niyang hindi siya nakagagawa ng kahit anong ingay. She better not wake anybody. Dahil kung hindi ay malaki ang magiging tsansa na masira lahat ng pinaplano niya—"What are you doing here this late?""Ay, kabayo!"Pagkata
Pasado alas tres y medya na nang sa wakas ay magawa ni Ezaiyah na lumabas ng bahay. It is a good thing that she is so good at sneaking. Nagawa niyang makalabas nang hindi nakakalikha ng kahit ano'ng ingay na posibleng ikagising ng mga kasama niya sa bahay. Lalung-lalo na si Haydie na may sixth sense yata o kung anong radar na mabilis itong makarinig at makahalata ng mga bagay-bagay.Hindi na siya nagdala ng kahit ano pang sasakyan. She just walked away from their huge mansion and went straight to the road proper. Doon siya mag-aabang ng masasakyan. Hindi naman na siya nangangamba na baka may makakilala sa kanya dahil una sa lahat ay normal at kaswal na damit lang ang suot niya— plain hoodie na pinaresan niya ng leggings at rubber shoes. Isa pa, she has her mask on. Idagdag pa na gumawa siya ng kaunting disguise sa sarili niya para kahit papaano ay makadagdag sa kanya ng assurance na hindi talaga siya makikilala ng kahit sino.Alas singko pa naman ang nakatakdang pag-alis ng bangka na
Pasado alas singko na ng umaga nang mamataan niya ang pagdating ng isang may-katandaan nang lalaki. Sa tingin niya at kung hindi siya nagkakamali ay isa itong bangkero. Iyon nga lang, imbis na sa mga bangka ay sa kanila ito unang lumapit. Oo, sa kanila.Kanina kasi, wala pa halos sampung minuto pagkaupo niya sa waiting area ay may isa pang dumating na gaya niya ay mukhang may pupuntahan din. She easily sensed it because... nevermind. Lalaki iyon at matangkad, dahilan para pakiramdam niya ay biglang sumikip sa maliit na ngang waiting area na kinaroroonan niya. Idagdag pa na may dala rin itong malaking travelling bag."Kayo ho ba iyong bibiyahe pa- Isla Amore de Esperanza?" nakangiting usisa agad nang may-katandaang lalaki paglapit pa lang sa kanila.Kayo? Hindi niya na lang pinansin ang parte ng sinabing iyon ng lalaki at tumango na lang. She even smiled back at him, even a bit."Uhm, opo. I am heading to Isla Amore de Esperanza. Kayo po ba ang magdadala sa akin doon?" pagkumpirma at
Wala pang isang oras mula nang sumakay si Chase sa bangka pero ramdam na ramdam niya na ang pagkasagad ng pasensiya niya.At oo, ang babaeng kasama niya sa biyahe ang dahilan niyon.Wala naman talaga siyang balak na pansinin ito o tingnan man lang. Pero nang magsimula ito kanina sa pamamagitan ng pagtusok sa hita niya, hindi niya na alam kung paano pa aalisin sa utak niya ang imahe ng babaeng iyon. And every glimpse of her made his patience gradually disappear.Sinabayan pa ito ng bangkero na napagkamalan silang mag-asawa. Damn. What the heck with these two?!Sa kabila ng pangungulit ng nakakairitang babae ay pinanindigan niya pa rin ang hindi pagpansin dito. Well, not until she went beyond his tolerance."Isa pang hindi mo pagpansin sa akin, itatapon ko na talaga itong mga gamit mo. Plus, I'm gonna push you off to the waters!"Inis na binalingan niya ang babae. Hindi dahil sa natatakot na siya sa pagbabanta nito, kundi gusto niya lang na tumigil na ito sa pangungulit sa kanya. At kun
After Chase snapped at the girl, he can't help himself not to feel guilty even a bit.He didn't mean to be harsh on her. Iyon nga lang ay naiinis siya rito na imbis na mag-isip ito ng paraan kung paano makakatulong sa survival nila ay gumagawa pa ito ng rason para lalo pang pabigatin ang sitwasyon. And for him, that insane girl is big already and old for a crybaby.Lumipas pa ang ilang minuto at pinilit na lang niya na ituon ang pansin niya sa paglilimas ng tubig palabas sa bangka. Kahit pa alam niya na imposible namang maalis niya pa ang mga tubig at bumalik ulit sa normal ang paglalayag nila. It's just that... iyon na lang ang naiisip niyang paraan kahit papaano para mapabagal ang paglubog nila at ng bangka.Maging ang babae ay napansin niyang tumutulong na rin sa paglilimas. Bagaman umiiyak pa rin ito at nanginginig, kahit papaano ay nakikitaan niya na rin ito ng pagiging kalmado at tahimik. And that state of her touches his heart somehow.Shit. Am I really the one talking about 'h
Sa muling paggising ni Ezaiyah ay ramdam pa rin niya ang kakaibang sakit ng ulo na gaya ng kanina ay hindi niya pa rin alam kung paano niya natamo.Pero ipinagpapasalamat niya na kahit papaano ay hindi na iyon kasingtindi ng kanina noong unang gising niya pa lang. And yes, she can remember it. Pero ang lahat ng mga nangyari bago siya napunta sa kung saan mang lugar na iyon ay hindi niya pa rin alam.Ilang minuto matapos niyang magising ay pinanatili niya lang muna ang sarili niya sa pagkakahiga. Kinalma niya muna ang isipan niya, inalis doon ang mga bagay na hindi niya pa dapat isipin, kasabay ng pagsubok niya na i-relax kahit papaano ang ulo at katawan niya nang sa ganoon ay mabawasan ang pamimigat at pananakit ng mga iyon.Nang sa tingin niya ay makakaya niya nang makabangon ay dahan-dahan na siyang umupo sa kinahihigaan niyang malambot na kama. Sumandal muna siya sa headboard para siguraduhing hindi mabibigla ang katawan niya, lalung-lalo na ang ulo niya. Oh, heck. I already got dr
It's been hours since Glad and Waky left. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin makapaniwala si Ezaiyah sa lahat ng sinabi ng mga ito na kwento sa likod ng pagkakapadpad niya sa isla na iyon."You are supposed to have a staycation here. Pero inabot yata kayo ng sama ng panahon sa gitna ng dagat at naging dahilan iyon para lumubog ang bangka na sinasakyan niyo. Thank goodness, yoe were all safe." madamdaming saad ni Glad habang diretsang nakatingin sa kanya.She can sense the sincerity oozing within her. Kaya alam niya at sigurado siya na hindi ito nagsisinungaling sa kanya. Maybe all that she's saying is true. Pero bakit? Bakit wala siyang maalala?Hindi na nagkaroon pa ng tsansang maproseso ng utak niya ang mga impormasyon na sinabi ni Glad. Iyon ay dahil nagsimula na ring magsabi si Waky ng side nito sa kwento."You know kasi, kapag may mga parating kaming guest ay may mga personnel na talaga na assigned para magbantay sa area ng dagat na sakop pa ng islang ito. And you were lucky da