KABANATA 140

Nakatulala ako sa papers at nag-unat. Napansin na madilim na sa paligid, ilaw na ng mga building ang ilaw na nakikita ko ngayon, pati sa opisina ay wala na tao.

I checked the wall clock and it's eleven in the evening, napailing ako at tumayo sa swivel chair ko, muling binasa ang report ng pulis. Matagal na itong binigay sa akin, at ilang beses ko nang binabasa, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala.

Nila has a mental disorder, and now. She is at the asylum. Nabasura ang kaso n'ya dahil sa karamdaman nya, hindi ko maiwasan na mainis. This is so unfair, dapat kahit na anong kalagayan n'ya, mabubulok s'ya sa kulungan, kulang ang lahat ng nararanasan nya sa ginawa nya sa anak ko.

"Fuck you!" Binato ko ang baso na kapit ko ng maubos ko ang laman, sapo ang ulo ko at naiiyak. Isang taon na ang nakakalipas, Navi is not talking to me now. Ang co-parenting namin sa anak ko ay maayos naman, pero hindi kami nagkakausap. I am trying to approach him, but he ended up on avoiding me,