Chapter 2

NIYAKAP ko si Niño pagkabalik na pagkabalik ko sa suite at parang batang nagsumbong sa kaniya. He was just looking at me innocently with his soft, hooded eyes that were full of curiosity and wonders.

"I just saw your father again, baby. He's still mad... Hindi ko alam kung kailan niya ako mapapatawag o kung mapapatawad pa ba niya ako," sumbong ko na para bang maiintindihan niya ako.

Mukhang sa inaraw-araw ng paglalagi ko rito sa hotel ay magtatagpo ang landas namin ni Jake at ipaparamdam niya sa akin ang galit niya.

"I'm sorry, anak," reklamo ko pa sa walang kamuwang-muwang na anak ko. "Sa susunod na kita ipakikilala sa kaniya, ha? Kapag... kapag ayos na ang lahat."

I smiled at him and he just kept looking at me. Maya-maya ay dinutdot niya ang pang-ibabang labi ko gamit ang maliit niyang hintuturo at nilapirot.

Kinabukasan, I received a call from Papa. He asked me if we landed safely and he also got to talk to Niño. He also asked me about Mama and I just told him that we just talked yesterday over the phone.

"Nakausap mo na ba ang ama ni Niño?" tanong niya matapos ng ilang sandali.

I sighed. I sipped on my cup of coffee first before I answered his question.

"Not yet." Pinunasan ko ang gilid ng bibig ni Fio na may maliit na butil ng kanin. "I already saw him, but we haven't talked about our son yet."

Nagpakawala siya ng malalim na hininga na tila nadismaya. "Aba'y kailan mo balak sabihin? Baka mamaya, sa iba pa niya malaman. Mas mabuti kung sa iyo manggagaling."

Napakamot ako sa aking ulo at pinigil ang sarili na huwag pumalatak. "Naghahanap pa ako ng tamang tiyempo, Papa. 'Tsaka... hindi naman ako sigurado kung pananagutan niya 'to. At malay ko, baka may girlfriend na iyon ngayon."

What I said just pushed Papa to talk more and scold mo to the extent. Napahilot na lamang ako sa aking sentido habang pinakikinggan ang mga litanya niya.

When I learned that I was already 6 weeks pregnant before, he was the first person I called. Mama was busy thinking about how to escape from all her debts and I was so sure that she would just lash out on me. Mas pinili kong sabihin muna kay Papa dahil sa kanilang dalawa ni Mama, si Papa ang kalmado at nag-iisip lang nang mabuti.

When I told him that I was pregnant, he didn't get mad at me, but I saw a little bit of disappointment in his eyes. I couldn't blame him, though. I should not even complain about it because I understand. I was 22 that time and I had bigger dreams for myself and my career. He knew that. Ang marinig mula sa akin na nabuntis ako nang wala sa plano ay nagdala sa kaniya ng bahagyang panghihinayang.

Good thing that he didn't really get mad. After all, Nino's his grandson and the only choice he had was to accept him. Sinamahan niya akong ipagtapat kay Mama na buntis ako at bago pa ako nito matalakan ay pinaliwanagan na ni Papa. Mabuti na lang at kumalma rin si Mama at nakinig naman kay Papa kahit na ayaw na ayaw niyang nakikita ito.

My parents were separated since I was still in high school. They used to be a happy couple before, but then Papa had... whatever. Natanggap ko naman na noon pa, pero medyo masakit pa rin para sa amin ni Mama.

'Di katulad ko na matagal nang napatawad si Papa, si Mama ay hanggang ngayon, sukdulan pa rin ang galit dito. I couldn't blame her, though. All her life, she only loved my father and she gave him her world. To betrayed and be lied like that was too much for her. Ilang taon niya itong minahal. Akala niya, sila na hanggang dulo, pero... may iba palang mahal si Papa.

"Hindi puwedeng hindi niya panagutan ang apo ko!" patuloy pa ni Papa sa kabilang linya. "Kapag itinaboy niya kayo ni Niño, talagang susugod ako r'yan at makakatikim sa akin ang lalaking 'yan!"

Tamad na lamang akong napairap. Nagtagal pa ang mga babala at panenermon niya sa akin hanggang sa tuluyan na siyang magpaalam nang tawagin ng kung sino. Nagpatuloy naman ako sa almusal at sa pagpapakain kay Niño. Balak kong mamasyal ngayon sa mga magagandang pasyalan dito sa Costa del Fuego.

Gusto ko sanang isama si Niño kaso mahirap na't baka may mga paparazzi sa palagid. Malamang ay laman na naman ako ng diyaryo't TV news sa oras na makita nilang may karga-karga akong baby. Ang hilig pa namang gumawa ng mga walang basehang kuwento ng media.

Kawawa naman tuloy ang baby ko. Hindi man lang makalabas ng hotel room namin. Kapag talaga nakahanap na ako ng tamang tiyempo ay sasabihin ko na kay Jake ang tungkol sa kaniya. Gusto ko kasi talagang ito muna ang makaalam. Kapag inilabas ko si Niño, tiyak na mabilis kakalat ang balita na may anak na ako at baka sa balita pa malaman ni Jake. Gusto kong ako mismo ang magsabi sa kaniya.

Pagkatapos mag-almusal at pagkatapos mapaliguan si Niño, lumabas na ako ng suite at bumaba. Nadaanan ko ang front desk at kuryoso kong pinanonood ang isang babaeng maputi at singkit na nagrereklamo sa front desk lady. Medyo malakas ang boses niya kaya rinig na rinig ng iilang dumadaan.

I somehow saw myself in her. I remembered the first time I went in this same hotel two years ago for a photoshoot. I could still remember how I was complaining to the front desk because according to her, my name wasn't on the list of people who would stay in the hotel.

Tumalikod na ako para umalis ngunit napahinto ako nang may bumangga sa balikat ko. Handa na ako sigawan siya nang makita kung sino ang bumangga sa akin. It was Jake.

"Jake..." usal ko.

Malamig niya ako tinitigan. Umiling siya tsaka ako nilagpasan. Napatingin sa amin ang ilang mga tao na dumadaan.

Napalunok ako ng sunod-sunod bago hinabol siya ng tingin, nagdadalawang isip kung hahabulin siya o hindi. Sa huli ay namalayan ko na lang ang sarili ko na sumunod sa kanya.

"Jake!"

Mabilis siyang lumingon sa akin. Nandoon pa rin ang inis sa kanyang mukha na tingnan niya ako.

"What do you want, Kylie?"

"Can we talk?"

Mahina at sarkastiko siyang natawa. "Are you serious? You want us to talk? About what?"

Nakagat ko ang ibabang parte ng labi ko sa kaba. "A-About us..."

Natigilan siya sa sinabi ko ng ilang sandali. Lumamlam ang mga mata niya, halata ang lungkot. Pero ilang sandali lang ay napalitan iyon ng pagkamuhi.

"What about us?"

"Jake—"

He cut me in between. "Matagal na tayong tapos, Kylie. Baka nakakalimutan mo, ipapaalala ko sayo ulit. Remember, you two timed me?"

Nanginig ako ang labi ko. It has been two years. Dalawang taon na simula nong na-frame up ako na nilokoko siya pero hanggang ngayon ay masakit pa rin. Ni hindi man lang siya maniwala sa paliwanag ko na hindi ko iyon magagawa sa kanya. At hanggang ngayon, hawak-hawak niya pa rin at hindi binibitawan na niloko ko siya.

"Please... Jake, I need to talk to you." Kumapit ako sa kamay niya para makiusap. Wala na akong pakialam kung pagtinginan pa kami. I'm doing this not for me, but for my son.

Ayaw ko siya na lumaki na hindi niya man lang makilala ang ama niya. Hindi na importante kung balikan ako ni Jake, ang mahalaga na lang sa akin ngayon ay kilalanin ni Jake ang anak niya.

Marahas niyang hinila ang kamay ko para alisin sa pagkakahawak ko. Masakit iyon pero hindi ko ininda.

"Don't make a scene here. Umalis ka na.

Sunod-sunod ang naging pag-iling ko. Hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako. "N-No. Hindi ako aalis hanggang hindi tayo nakakapag-usap."

"Ano ba, Kylie! Ayos na ako. Ayos na Ang buhay ko! Bakit ba bumalik ka na naman? Para ano, sirain ulit?"

"I-It's not like that... Jake, please, let's talk—"

"Umalis ka na."

"No!"

"Umalis ka na—"

"May anak tayo!"

Tila ba nabingi si Jake sa sinabi ko. Parang sinabugan ng isang bomba. He opened her mouth to speak pero mabilis ding isinarado, parang hindi alam ang sasabihin.