ANO NGA BA talaga ang kailangan ng isang tao para masabing kuntento na siya sa buhay niya?Sabi nila, habang tumatanda ka, unti-unti mo ring mare-realize na 'yong mga bagay na meron ka, ngayon ay hindi na sapat. Na habang nadaragdagan ng isang araw ang edad mo, nagbabago rin ang gusto mo. Na… one day you will wake up that everything you’ve already achieved won’t complete your day anymore, despite the struggles you’d face just to have it.That no matter how high you’ve fled, no matter how far you’ve walked, it won’t satisfy you anymore. Wala na kasing sayang naidudulot ito sa 'yo. Wala nang thrill. It was now just a hollow. Like a piece of bread with no fillings. Like one of those ordinary days that passed senselessly in your life like a whirlwind.And now, you’re searching for something new. Something that can brighten up your gloomy sky once more. Can fulfill your cravings like a bomb of different tastes on your tongue. Can bring the fire that will ignite your excitement back again.
AMINADO ako. Kahit ako ay umaasa na makuha ang award na iyon tulad nila. I did my very best. Really. Malaki rin kasi ang prize. Fifty thousand pesos. Halos sahod na rin namin iyon sa isang buwan, kaya sino ang hindi maaakit para gawin ang lahat sa award na iyon?Bagsak ang balikat, bumalik ako sa table ko at ipinagpatuloy ang ginagawa. Kailangan kong matapos ang pagchi-check ng mga papeles bago magtanghalian dahil kung hindi, sira ang plano ko para sa araw na ito. Mr. Sandoval let me today. And I don't want to waste it. Especially, today is a special day. Hindi ko kayang palagpasin ang araw na ito. Kaya bago pa man magtanghalian ay natapos ko na ang ginagawa. I called Mr. Sandoval on the receiver and told him that I was done with my work. Dala ang patong-patong na papeles, pumasok ako sa loob ng opisina ni Mr. Sandoval.Napalunok ako nang muli kong maramdaman ang panliliit nang nasa loob na ako ng opisina. I've been here for five years and I'm still not used to being in Mr. Sandoval
"SIGURADONG sasama ka?"Umirap si Aira matapos isara ang compact face powder na huling in-apply niya sa mukha ko. "Of course! Hindi mo alam kung gaano ako ka-excited nang mabasa ko ang text ni Auntie."Napairap din ako saka tumingin sa salamin ng dresser. Ch-in-eck ko ang pagkakaayos ni Aira sa mukha ko. It was just a simple makeup. Most colours she used were neutral. Pero umangat pa rin ang ganda na meron ako. Especially, hindi niya ginalaw ang buhok ko. Mas bagay talaga kasi sa akin ang straight dahil nai-emphasize nito kung gaano kaliit ang tabas ng mukha ko. Magaling talaga si Aira pagdating sa mga ganito. I would say that she's like an expert, even if she hasn't had proper training in it. Marunong naman akong mag-ayos ng sarili, pero 'yong pagkakaayos niya, alam niya kung anong features ang iha-highlight. "You know what, nagtatalon pa ako matapos kong mabasa 'yon!" Kinikilig niya pang dinagdag. "Saka sino ba ang hindi mai-excite, 'di ba? I mean, after those long and boring years
"WHAT THE hell are you doing?" Marahas niyang binitiwan ang kamay ko nang makapasok kami sa isa sa mga VIP rooms ng club. I blinked my eyes and shrugged. "To tell you honestly... hindi ko rin alam."Now that I am slowly absorbing what happened earlier, shame has started to grow inside me. Dahan-dahan akong napaupo sa mahabang couch at inisip ang kabaliwang nagawa. He scoffed. "You're insane."Napatango ako. Maybe, yes. Nababaliw na yata ako para gawin 'to! Puwede naman akong lumabas at umuwi na lang. But I dragged someone innocent here. For what? Anong gusto kong palabasin?My phone alarmed. Pinilig ko ang ulo ko para tigilan ang iniisip at kaagad inilabas ang cell phone mula sa sling bag ko. Wala sa sarili kong binasa ang text message.Tiya Flor:Kumusta ang date?Napangisi ako na ibinalik ang cell phone sa loob ng sling bag. I couldn't believe that this would happen. I mean, yes, I expected that this date would be a failure. Pero hindi ko naisip na mapupunta ako sa ganitong sitwas
BULLETS of sweat ran from my temple down to my face and neck and stopped in the deep canal between my breasts. I closed my eyes tightly and held my tears from falling. Ang sakit na nanunuot sa aking balat mula sa hampas ng latigo ay nagbigay ng kakaibang sensasyon sa sistema ko. Like the pain from the hard stroke he was given, it gave me pleasure, and I couldn't help myself but moan and bite my lower lip as it bled.Wala namang tugtog, pero para bang may sensual na musika akong naririnig at sinasabayan iyon ng marahang pag-indayog ng katawan ko.Nakakatawa dahil kahit nakaluhod at nakagapos ang dalawang kamay sa mahabang kadenang nakakabit sa ceiling, na para bang sadyang ginawa para talaga roon, ay nagawa kong sumayaw pa rin at igiling ang bewang.The funny thing was that I didn't know how to dance, but it looked like I was good at it."H-Harder, please," I moaned, and I couldn't recognize myself at the tone of my voice.Rinig ko ang malakas na paglagatik ng latigo sa balat ko. Napat
PAGMULAT ay kaagad natutok ang mga mata ko sa puting kisame. And as I smelled the medicine in the air, I knew where I was. Nasa ospital ako. Inalala ko kung anong nangyari bakit ako napunta rito. And my head hurt as I remembered what happened.Muling napapikit ako. I couldn't believe that I would be in a pit for such a short period of time. Maayos naman ako bago ako mag-out nang Friday. But everything turned bad after that blind date incident!"Okay na ba ang pakiramdam mo, Ysa?" tanong ng babae, puno ng pag-aalala.I opened my eyes to see Tiya Flor; she was sitting with her worried face beside the hospital bed where I was lying."Wala ka na bang nararamdaman na masakit?" She touched my body to probe if I was okay. I am okay, though. Pero hindi ako nagsalita at patuloy lang nakatitig sa kanya."Sabi ng doktor, na over fatigue ka raw dahil sa stress," sabi niya, maluha-luha ang mga mata. "Kasalanan ko 'to. Kung hindi sana kita pinilit na makipag-date kay Davin, hindi ka sana mai-st
"HINDI NAMAN ho talaga ito kailangan, S-Sir..."Halos magbaga ang mga pisngi ko sa sobrang kahihiyan na nararamdaman habang nakasunod ako sa malapad na likod ng anak ni Mr. Sandoval papasok ng opisina. Well, I could feel the burning sensation penetrating my chest even as the cold air from the AC brushed against my skin, telling me that the burn on my chest badly needed an immediate treatment, but I couldn't let him do that. He's my boss, for goodness sake!Hindi siya umimik. Matapos niya akong paupuin sa itim na couch sa receiving area ay kaagad siyang lumabas. Saglit lamang iyon. Nang bumalik siya ay bitbit niya na ang isang maliit na puting plastic box— isang first-aid kit.I shut my eyes in frustration. "There's no need to do this, Sir."But he just silently seated himself next to mine. Inilapag niya ang first aid kit sa ibabaw ng glass center table at binuksan iyon na para bang hindi niya ako narinig.His eagerness to treat my burn by himself was plastered on his stoic face. Is
NAIWAN AKO sa kinatatayuan ko, nakatulala sa nakasaradong malaking pinto ng opisina ni Mr. Sandoval. I clutched my chest. What the hell! I have no idea why my heart was beating erratically. Dahil ba ito sa lalaking iyon?No.That can't be.Kinakabahan lang ako tulad nang kapag naririto si Mr. Sandoval.Yeah.I was just nervous because he's the son of my boss."Ysa," someone called me.Napalundag ako at nabalik sa sariling wisyo. Napakurap ako at marahan kong pinilig ang ulo bago ko binalingan ang tumawag. It was Mrs. Ambros. Nasa tapat pa rin siya ng pinto ng elevator, naluluha ang mga mata at parang natuod na sa kinatatayuan. I could see the guilt in her eyes. Kahit pa may suot siyang makapal at bilog na salamin sa mga mata. A small smile curled on my lips. "Bakit ho, Mrs. Ambros?"Mabagal siyang lumakad palapit sa table ko, mabibigat ang hakbang ng mga paa at pinaglalaro ang mga daliri niya sa kamay sa bawat isa.When she halted in front of me, I stretched my smile into a sweet