“MA!” natatarantang sigaw ni Vivianne bago mabilis na tumakbo papasok ng bahay.Sinundan naman siya ni Beckett. Nawala na ang ngiti nito kanina dahil naligtas nila Nathan si Dylan. Ngayon ay binalot na ng pag-aalala ang kan’yang pagkatao dahil sa narinig na sigaw.Nang makaakyat sila sa second floor, nakita nila roon si Ella na nakaupo sa sahig sa tapat ng kuwarto, at galit itong nakatingin kay Alfred. Si Alfred naman ay nakaamba lang ang kanang kamay na parang sasampal kay Ella habang nagtatangis ang bagang.“Ma!” Lumapit si Vivianne sa ina bago tiningnan ang mukha nito. “Ayos ka lang ba? Sinaktan ka ba niya? May masakit ba sa ‘yo?”Umiling si Ella ngunit tumutulo na ang luha nito. Lumapit na rin si Beckett sa kanila at tiningnan ang mukha ni Ella.“She’s not hurt. There’s no bruises in her face and arms, and it’s not swelling, too,” saad ni Beckett, at nanatili ang tingin nito kay Ella. “She might have panicked because she thought she’s in danger. It’s the trauma that speaks for her
SUGATAN SI Dylan at takot na takot. Nakasiksik lang ito sa dulo at halatang iwas sa mga tao. Maging sa mga nagligtas sa kan’ya ay malayo ang loob nito. Mukhang na-trauma ito dahil sa sakit na naranasan.Vivianne suddenly remembered herself upon seeing Dylan’s situation. Hindi niya maiwasang makaramdam ng sakit sa kan’yang puso dahil doon. She crouched on the floor, looking at Dylan.“Dylan…” pagtawag niya sa bata, ngunit sa gulat ni Vivianne ay biglang lumayo si Dylan at mas siniksik pa ang sarili sa dulo ng upuan. “S-Si ate Vivianne mo ito. Hindi mo na ba ako… natatandaan?” dagdag niyang tanong.Hindi naman siya tiningnan ni Dylan bago ito lumayo, kaya nanlaki ang kan’yang mga mata nang marinig ang sinabi ni Vivianne. Dahan-dahang humarap ang bata kay Vivianne upang tingnan kung nagsasabi ito ng totoo.“A-Ate Vivianne…” pagtawag ni Dylan sa isang mahinang tono. Takot pa rin ngunit hindi kagaya kanina ay nagkaroon ng pag-asa sa mga mata nito.Pag-asang ligtas na siya… at wala nang mas
“BAKIT ang dami mong biniling pagkain?” tanong ni Vivianne habang tinitingnan ang dala-dala ni Beckett na dalawang supot na pagkain. “Ganoon ba kalayo ang biyahe papunta roon sa Agrianthropos?” “Yes, but that’s not the main reason why I bought those foods. Hindi ka masyadong kumain doon sa eroplano kanina kaya alam kong nagugutom ka.” Inilagay ni Beckett ang isang supot ng pagkain sa hita ni Vivianne, habang ang isa naman ay nasa ibaba. “I also bought sweets. I heard it helps someone to feel better. I don’t know if it’s effective with you, but…” Hindi na itinuloy ang sasabihin at inayos na lang ang sarili. Namumula ang magkabilang tainga nito habang inaayos ang seatbelt ni Vivianne at pati na rin ang kan’ya. Hindi siya sanay na nanunuyo ng babae. Kahit sinabi niyang handa siyang gawin ang lahat para sa dalaga, hindi mawawala sa kan’ya na first time niya sa mga bagay na ito, and it somehow made him feel the discomfort. Hindi rin kasi siya sigurado kung maa-appreciate ba ni Viv
MAKALIPAS ang ilang minuto ay nakarating na sila sa Agrianthropos City. May iilang kinausap doon si Beckett bago sila tuluyang pumasok sa loob.Nakasunod lang siya kay Beckett na parang bata dahil sa laki ng lugar, para bang maliligaw siya.Pabaling-baling ang tingin ni Vivianne habang naglalakad. There are people cleaning the streets, selling their products, and other things just like what ordinary people do. Hindi ‘yon ang inaasahan niya. Akala niya, dahil masasamang tao rito ay masasamang gawain din ang makikita niya katulad na lang doon sa organisasyon nila. There’s no time for slouching, smiling, or even resting. Doon ay puro trabaho lang at kung makikipag-usap sila sa iba, dapat ay tungkol sa trabaho lang din.Vivianne also thought that the place only looked ethereal from the inside since they were hiding their real identities, but it’s not the case. Maganda talaga ang lugar.Ordinaryo, ngunit mapayapa… Isang bagay na hindi niya inasahan.“A penny for your thoughts?”Napakurap
[I HEARD you had a handsome client today at work. Brix, isn’t it?]Pagkatapos kumunot ang noo ni Vivianne, napalitan ito ng ngiti. Hindi muna tuloy siya umalis sa driver’s seat para roon magtipa ng ire-reply.[Why do you ask? Are you jealous?]Wala pang isang minuto ay may reply na ulit si Beckett. Para bang nag-aabang lang ito sa cellphone niya ngayon at walang ibang ginagawa.[You’re my wife. Why would I be jealous?][Eh bakit ka nagtatanong kung hindi?]Pagkatapos i-send ‘yon ni Vivianne, naging matagal ang reply ni Beckett. Hindi natanggal ang ngiti sa labi ng dalaga.Kilala niya kasi si Beckett. Alam niyang nagre–reflect na ito ngayon dahil sa tanong niya. Inilagay niya ang paper bag sa compartment, at ilalagay na rin sana muna niya ang phone sa bulsa.Pero tumunog muli ang phone niya.[I miss you.]Biglang pinamulahan si Vivianne ng mukha pagkatapos basahin ang message na ‘yon. Siya naman ang hindi maka-react. She was used to Beckett being straightforward, pero ganoon pa man, na
‘PAALISIN ang asungot, done!’ nakangiting saad ni Vivianne sa sarili habang ipinagpapatuloy ang mga dokumentong inaayos niya kanina. Pakiramdam niya, nakahinga siya nang maluwag dahil nawala na si Joan sa warehouse. Tila ba nawalan ng mga matang nagmamasid sa kan’ya, at puwede niya nang gawin ang lahat ng gusto mula ngayon. Siyempre ay hindi ‘yon totoo. Alam naman niyang halos lahat ng nasa loob ng warehouse ay loyal kay Alfred. Ganoon pa man, iba pa rin kasi talaga ang inis niya kay Joan. Tipong kumukulo kaagad ang dugo niya kada makikita ‘to. “Sana magtanda na siyang buwisit siya,” muli niyang bulong habang nagso-sort ng dokumento. Dahil si Joan ang nag-aasikaso ng karamihan sa mga illegal na gawain ng mafia rito sa main branch, kailangang saluhin ni Vivianne ang ibang trabahong maiiwan ng babae. Katulong naman niya roon si Jill, habang kinuha naman ni Alfred ang maseselang trabaho na hindi niya pa kayang ipagkatiwala kay Vivianne. Imbes na mainis, mas nasiyahan pa si Vivianne
TAMA naman si Vivianne sa kan’yang hinala. Nakakuha ang kalabang grupo ng tip na kasama ang anak ni Alfred Allamino sa susugod sa kanila ngayong gabi. Hindi nila puwedeng palampasin ang oportunidad na ‘yon.Puwede kasi nilang kunin si Vivianne at gamitin laban kay Alfred upang ipawalang-bisa nito ang utang nila, o kaya naman ay makahingi pa ng maraming pera.“Itatakas kita, dahil kapag nanatili kami rito, mawawalan ng saysay ang pakikipaglaban namin,” saad ni Riz.Ngunit nag-aalinlangan pa rin si Vivianne. Looking at how they are at a disadvantage, she was reluctant to leave.“We can defeat them. Team mo kami, hindi ba? Kaya magtiwala ka sa amin.” Ngumiti si Riz, at napatango na lang si Vivianne bilang tugon. “Let’s go.”Bryle and Riz nodded to each other. Hinila na siya ni Riz sa likuran, at ang magtatangkang humabol sa kanila ay kakalabanin ni Bryle at ng ilan pang natirang tauhan niya.Napadpad sila sa may gubat. Tatakbo pa sana ulit si Riz nang pigilan siya ni Vivianne. “Go back t
“AH, pucha!” Napamura si Vivianne nang madaplisan muli ng bala ang kan’yang braso. Kamuntikan niya pang mabitawan ang baril pero mabuti na lang at malakas pa rin ang pagkakahawak niya rito.Napatingin si Beckett sa kan’ya, at napamura ang binata nang makitang dumudugo na ang braso ng asawa. Doon ay tuluyan nang nawala ang pagiging kalmado niya. He took the guns on the ground and shot everyone… until the last one stumbled to the ground.Ang huling binaril ni Beckett ay ang lalaking bumaril kay Vivianne. Apat na bala ang nakatanim sa katawan nito; sa magkabilang braso at tuhod para hindi ito makagalaw.“You shot her, didn’t you?” tanong ni Beckett, at hindi sumagot ang lalaki. “Well, be ready to experience hell.”Lumapit si Beckett sa lalaki. Sinipa niya ang baril papalayo bago nagpaulan ng suntok. Napapasigaw ang lalaki dahil ang mga pinupuntirya ni Beckett ay ang mga may tama ng baril.Pero tila isang baliw si Beckett na gustong maghiganti. Habang naririnig ang mga pagmamakaawa ng la