“HELP!” May kalakasan ang boses ni Manuel ng huminto ang kotse minamaneho niya sa tapat ng entrance door ng hospital. Mabilis ang bawat kilos niya.
Kaagad naman siya dinaluhan ng security guard na may wheelchair itong tinutulak. Mabilis ang kilos ng bawat isa upang ipasok sa loob ng Emergency room, si Yza na wala pa rin malay-tao. Papasok na rin sana sa loob ng ER si Manuel ng harangan siya ng nurse.“Sir, sorry pero hindi po kayo allowed doon sa loob.” Anang Nurse na nagmamadaling sinara ang dahon ng pinto.Napabuntong-hininga na lamang siya ng malalim. Walang nagawa si Manuel kung di ang maghintay na lamang dito sa labas ng pinto ng ER. Nakasandal siya sa dingding na nakahalukipkip habang nakatingala roon sa kisame, tila ba naroon ang kasagutan ng mga katanungan na tumatakbo sa kanyang isip nang mga sandaling iyon.Naiinip na siya sa kahihintay sa Doctor ng umaasikaso sa kay Yza. Sobrang nag-alala na rin siya sa kalagayan ng dalaga.Panay ang buga niya ng hangin. Pabalik-balik na rin siya sa ginawa niyang paglalakad parito't paroon, upang sa gan'on kahit paano ay maibsan ang inip na umatake sa kanya. Halos isang oras na rin ang lumipas ngunit hindi pa rin lumabas ang Doctor,mula sa loob ng emergency room.Biglang napatayo ng tuwid si Manuel ng makita niya ang Doctor na lumabas mula sa loob ng emergency room.Kahit paano nakakahinga siya ng maluwag ng sa wakas, pagkatapos ng mahabang paghihintay niya ay lumabas na rin mula sa loob ng Emergency room ang Doctor na umaasikaso sa kay Yza.Hindi nag-aksaya ng sandali si Manuel. Hinakbang niya ang kanyang mga paa upang salubungin ang Doctor. Hindi niya kaya ipaliwanag ang kabang naramdaman niya nang mga sandaling iyon.“Doc, how is she?” Tanong niya agad ng magkaharap na sila ng Doctor. Nababanaag niya sa hitsura nito ang matinding pagod.“She's fine now. But she must be under observation for such pregnancy safety. Mabuti na lang nadala siya kaagad dito at naagapan ang pagdurugo ng pasyente.” Mahabang litanya ng Doctor.“What do you mean, Doc?” Pakiramdam niya nangangapa siya ng sasabihin.“She's pregnant and she's almost lost her baby.”“She's pregnant?” Mahinang sambit ni Manuel, nakatingin doon sa nakabukas na dahon ng pinto ng Emergency room.“She is, six weeks old.” Pagkomperma ng Doctor. “Nagkaroon din siya ng fracture sa kanang binti niya.”“How’s the baby?” Nag-alala ng tanong ni Manuel na naikoyom ng lihim ang kanyang kamao.“For the meantime, under observation silang mag-ina. Doble ingat na lang po tayo. Don't worry, Mr Sandoval, from time to time we will observe her.” Anang Doctor na tinapik si Manuel sa balikat.“Tuluyan na ba siya hindi makakalakad?”“Temporary lang ang bone fractures niya. Makakalakad din siya. She's need therapy for the fast recovery.”Tumatango-tango si Manuel. Wala sa sariling napasabunot siya sa sariling buhok. “Damn it,” mahinang usal niya.“Anong masamang hangin ang nagdala sa’yo dito Mr Manuel Hector Sandoval?” Todo ngiti sabi ni Dax. Nakasuot din ito ng kulay puti na gown. Doctor Dax Sandoval, his first cousin.Kung hindi niya lang ito pinsan. Talagang nasapak niya na si Dax at dito niya mabunton ang galit niya. Sa halip masamang tingin ang pinukol niya sa pinsan.“Sorry,” anito na itinaas pa ang dalawang kamay sa ere na tila sumusuko. “Sino ang dinala mo rito sa hospital? Balita ko chicks daw,” abot tenga ang ngiti ni Dax.Humarap siya sa pinsan. “Ikaw na muna ang bahala sa kanya. May pupuntahan lang ako.” Walang lingon likod na malalaking hakbang ng kanyang mga paa paalis at tiyak ang kanyang patutunguhan.“Anong nangyari? Saan pupunta ‘yon?” nahagip pa ng pandinig niya na turan ni Dax.NAGISING si Yza na mabigat ang kanyang pakiramdam. Partikular na sa kanyang binti tila ay may malaking bato nakapatong doon. Masakit din ang kanyang kalamnan. Literal nakatingin siya sa kaliwang braso niya na may nakasabit na dextrose roon. Inikot ng paningin niya ang apat ng sulok nitong kuwarto na kulay puti ang pintura at kulay asul ang kurtina.Bigla ay sumakit ang kanyang ulo, nang maalala ang huling nangyari sa kanya. Tumatakbo siya habang patawid sa kabilang bahagi ng kalsada upang takasan si Nono na may masamang balak sa kanya. Subalit hindi niya kaagad napansin ang kotse na paparating. Ang huling nararamdaman niya ay tumama ang katawan niya sa matigas na bagay. And everything went black.Kung bakit nandito siya sa hospital ngayon at nakahiga sa single bed nitong hospital room. Palaisipan sa kanya kung sino ang nagdala sa kanya rito sa hospital.Bahagya niyang hinimas ang noo niya na may benda. Nararamdaman niya na kumikirot ang sugat niya sa kantang noo. Nararamdaman niya rin ang pamamalat ng kanyang lalamunan at tila ay tuyong-tuyo ang kanyang lalamunan. Nauuhaw siya.“Water, please. Nauuhaw ako,” aniya sa medyo namamaos ang boses niya. Hindi siya tiyak kung may ibang tao pa nandito sa loob nitong silid.NAHIMASMASAN si Manuel mula sa mababaw niyang tulog ng may narinig niya ang boses na nanghihingi ng tubig. Napabalikwas siya bumangon mula sa mahabang sofa na hinihigaan niya. Magulo pa ang kanyang buhok, gusot din ang suot niyang long sleeve polo. Simula pa kahapon ay suot niya at hindi pa rin siya nakabihis ng damit. Hindi rin siya umuwi ng bahay upang maligo at makapag palit ng damit.Nag-aalala pa rin siya sa kalagayan ni Yza kahit na sinabi na ng Doctor na stable na ang dalaga. Kaya hinintay niya na lang na hanggang sa magising ang dalaga.Bahagya niya sinuklay gamit ang dulo ng daliri niya ang magulo niyang buhok.“Ikaw?! Anong ginagawa mo dito?” Bulalas tanong ni Yza. Halatang nagulat ito ng makita siya.Bigla ay pakiramdam niya nabunutan siya ng tinik sa dibdib ng magising na si Yza. Nagdaang gabi pa niya dinala rito sa hospital ang dalaga. At ngayon umaga na ng magising ito.“Thanks God. You're awake,” nakakahinga siya ng maluwag. Kahit paano ay nabawasan ang bigat na tila pasan niya sa kanyang balikat.“Anong ginagawa mo dito?” Sa mahinang boses na tanong ni Yza, nakatingin pa rin ito sa kanya.“Are you okey? Kumusta ang pakiramdam mo? Sandali at tatawagin ko ang Doctor.” Hinakbang niya ang kanyang mga paa palabas dito.“Sandali.”Pumihit siya paharap sa kama na hinihigaan ni Yza. “Balik ako agad, tawagin ko lang ang Doctor mo.”“I'm okay,” Ani Yza na sinabayan ng malalim na hininga. “Nauuhaw ako, I need water.”“Sige, ikukuha kita ng tubig.” Hinakbang ni Manuel ang kanyang mga paa patungo roon sa tapat ng maliit na refrigerator. Binuksan niyon atsaka kumuha ng bottled water.NA KASUNOD ang mga mata ni Yza sa likod ni Manuel na naglalakad. Kukuha raw siya ng tubig nito. Maraming katanungan tumatakbo sa kanyang isip. Anong ginagawa ni Manuel dito at bakit ito nandito sa loob ng ward na kasama siya. Based sa hitsura ng lalaki ay dito rin ito natulog.“Here,” ani Manuel ng bumalik na may bitbit na itong bottled water. Binuksan muna niyon bago inabot sa dalaga.“Thanks” maikling pasasalamat niya sa binata.Kinuha naman ni Yza ang mineral water mula sa kamay ni Manuel. Ngunit nahihirapan siya na maka-upo dahil sa mabigat ang kanyang pakiramdam. Mahirap para sa kanya ang uminom ng tubig na hindi nakataas ang ulo niya.“Alalayan kita para makaupo ka ng maayos,” presenta ni Manuel na mas lalong lumapit sa tabi niya. Marahil ay nakikita rin nito na nahihirapan siya sa posisyon niya.Tumingin siya sa mukha ng lalaki na seryoso itong nakatingin din sa kanya. Hindi niya kayang salubungin ang mga titig nito. Pakiramdam niya ay biglang umurong kanyang dila. Tanging tango lang ang naging sagot niya sa lalaki.Maingat siya inaalalayan ni Manuel na pinaupo at pinasandal sa headboard ng kama. Nilagyan din nito ng unan ang likod niya upang hindi siya mahihirapan.Nginitian niya si Manuel. “Salamat.”“Just drink your water.”Sunod-sunod na lagok ng tubig ang ginawa ni Yza, pakiramdam niya kasi tuyong-toyo ang kanyang lalamunan. Halos maubos niya ang tubig na laman ng plastic na bote. Guminhawa na rin ang kanyang pakiramdam, pagkatapos siya uminom ng tubig, nawala rin ang pamamalat ng lalamunan niya.Nanatiling nakatayo lamang si Manuel sa gilid ng kama niya at nakamasid ito sa kanya sa bawat galaw niya. Tumikhim siya upang tanggalin ang tila bara sa kanyang lalamunan bago siya nagsalita.“Simula kanina pa, hindi mo pa rin sinasagot ang tanong ko?”Hinatak ni Manuel ang upuan sa di kalayuan, papalapit sa gilid ng higaan ni Yza. Atsaka naupo ito. Buntong-hininga ng malalim si Manuel bago ito nagsalita.“Tinakot mo ako ng sobra,” panimula sabi ni Manuel.Nanatiling tahimik lamang si Yza at hinihintay ang susunod na sasabihin ng lalaki.“Ako ang driver ng kotse na nakabangga sa’yo.” Anito na animo’y nangungumpisal sa kasalanan nagawa. Napa sabunot pa ito sa sariling buhok. “You scared me.”“I'm sorry,” mahinang boses wika ni Yza na yumoko ang ulo. Nagi guilty siya dahil kung hindi siya tumawid ng kalsada ay hindi siya nabangga nito. Ramdam niya rin na nagsisi ito at sinisisi ang sarili nito.“Wala kang kasalanan. It's my fault.”“Pero kung hindi ako tumawid hin…” Hindi niya na na ituloy ang ibang sasabihin ng maramdaman niya na kinuha ni Manuel ang kanyang kamay at hinawakan nito.“Kahit magsisihan pa tayo, wala na rin mangyayari pa. Nangyari na ang hindi sana dapat mangyari.”Hindi niya napigilan na umalpas ang kanyang mga luha ng maalala ang nangyari sa kanya, sa ginawa niyang pagtakas sa masamang balak ni Nono sa kanya. Pero kung hindi siya nakaligtas sa pagkabangga ng sasakyan. Tiyak pinaglalamayan na rin siya ngayon.“A-anong nangyari sa binti ko?” Pasigok-sigok na tanong ni Yza.“Nagkaroon ng bone fracture. Pero nakakalakad rin after several weeks.”Nanlumo siya sa nalaman niya. Paano ba siya? Anong mangyayari sa kanya gayon hindi niya na magawang lumakad gamit ang dalawang mga paa niya. Saan na siya uuwi? Nahihiya na rin siya bumalik doon sa bahay ng mag-ina Aling Lucing at April. Mas lalong pabigat na siya sa mag-ina.“Gusto ko ng umuwi,” aniya na hindi tiyak kung saan siya uuwi. Kung sa bahay ng mga kinikilalang mga magulang niya ay tiyak mas lalong magalit ang Daddy Franco niya sa kanya sa ginawa niyang paglayas ng bahay. At babalik siya na may kapansanan.“Hindi ka pa pwede umuwi.”“Why? I want to go home now!”“Sa ayaw o gusto mo. Mananatili ka dito sa hospital, Yza.” Mahina ngunit mariin sambit ni Manuel.“Why?”Tanong niya na sinalubong ang mga tingin ni Manuel. “You can't force me to stay here.” Mariin niya rin turan.“You’re under observation. Damn it!” Tumayo si Manuel mula sa silya inuupuan nito. Palakad-lakad sa loob ng kwarto. In just a minute ay bumalik ito sa gilid ng kama. Huminga ito ng malalim tila ba mabigat ang pinapasan nito sa balikat. “You almost lost the baby.” Mahinang saad ni Manuel na halos hindi na umabot sa pandinig ng dalaga.Hindi na siya magtataka pa. Noong nagdaang araw ay bumili siya ng pregnancy test. Dahil sa may kakaiba na siyang naramdaman at may kutob na rin siya na maaaring buntis na siya. Nararamdaman niya rin ang sintomas ng pagdadalang-tao na bagong karanasan niya. Now, confirmed na may munting buhay sa kanyang sinapupunan. She's almost lost her baby.“Sana pinabayaan mo na lang akong mamatay, o di kaya hinayaan mo na lang na mawala ang…” Hindi niya natuloy ang ibang sasabihin ng sinuntok ni Manuel ang gilid ng kama.Pulang-pula ang itsura nito. “No! Iyon ang hindi ko papayagan na mangyari!” Matalim na tingin ang pinukol ni Manuel sa dalaga.Hindi siya nagpasindak sa galit ni Manuel. Desperada na rin siya at wala na rin kabuluhan ang kanyang buhay. Come to think, buntis siya. Siya mismo hindi niya alam kung sino ang tatay ng pagdadalang-tao niya.Buong tapang siya tumingin sa mukha ni Manuel. “Sino ka para pakialaman ang desisyon ko? At sariling buhay ko ito.”“Kaya ka naglayas sa inyo?”Paano nito nalaman ang tungkol sa paglayo niya sa kanila? Marahil minsan nabanggit ni April sa kay Manuel ang ginawa niya kaya nalaman nito.“Come to think of it, alam mo ba ang buhay meron ako? Anong mangyayari sa magiging baby ko?” Naiiyak niyang sabi kahit anong tapang-tapangan ang ipakita niya sa harap ni Manuel ay mas nangibabaw pa rin ang pagiging mahina niya. Dala narin ng frustrations nararamdaman niya. “Magiging miserable lang ang buhay ng baby ko. Wala na akong pamilya uuwian.”Kinuha ni Manuel ang kamay ni Yza na nanginginig. Marahil sa takot ng dalaga. Napa buntong-hininga ito ng malalim at mapag-unawang tumingin sa mga mata ni Yza.“I know, you're having a hard time now. Pero karapatan ni baby na makita ang mundo, huwag mong ipagkait iyon sa inosenteng anghel. Kung ano man ang nangyayari sa ngayon, wala siyang kasalanan.” Ngumiti si Manuel. “Pangako, hinding-hindi kita pababayaan. Sabay natin alagaan at subaybayan ang paglaki ni Baby.”Naupo si Manuel sa tabi niya. Nang kabigin nito ang ulo niya patungo sa matigas nitong dibdib, Yza practically poured like a kitten. Pakiramdam niya mas ligtas siya sa mga bisig ni Manuel.SA LOOB nang ilang araw nakalipas ay naging tahanan na rin ni Manuel ang hospital. Kasama si Yza sa private room nito.Sa katulad niyang six footer ay pinagkasya niya na lamang ang sarili sa di gaanong mahabang sofa. Kahit na palaging sumasakit ang buong katawan niya, dahil sa hindi siya maka higa ng maayos. No choice siya at bawal magreklamo.Naupo siya sa sofa. Bahagyang sinuklay ang kanyang buhok gamit ang dulo ng kanyang mga daliri. Naihimas niya rin ang ibabang bahagi ng kanyang baba, ramdam niya rin ang stables niya roon.Lumipad ang tingin niya roon sa kama na inookopa ni Yza na mahimbing pa rin ang tulog nito. Sumingaw ang munting ngiti sa sulok ng kanyang mga labi ng marinig niya ang mahinang paghihilik ni Yza. Naiiling siya ng mapansin niya na nahulog ang kumot nito.Lumapit siya sa gilid ng kama. Inayos niya ang kumot sa katawan ni Yza. kumilos ito, nalihis ang damit pantulog na suot nito. Tumambad sa kanyang paningin ang makinis at maputing hita ng dalaga. Walan
MAY ilang butil ng luha ang umalpas mula sa sulok ng mga mata ni Yza. Awang-awa siya sa kanyang sarili. Pakiramdam niya ay wala na siyang silbi. Higit sa lahat naging pabigat na siya at nakakaabala sa ibang tao na may mabuting puso at nagmamalasakit sa kanya,sina Manuel,Tiya Lucing at April.Tiyak nag-alala na sina Aling Lucing at April sa kanya. Hindi alam ng mga ito ang nangyari sa kanya. Simula ng admitted siya dito sa ospital ay hindi niya na rin nakausap sina Tiya Lucing at April.Naiihi siya. Kanina pa niya gustong pumunta ng cr. Ngunit mahirap para sa kanya ang kumilos na mag-isa. Kanina pa nakaalis si Manuel at ilang oras na rin ang nakalipas buhat umalis ito. Hanggang ngayon hindi pa rin nakabalik ang lalake. Wala rin nurse na pumunta rito sa kwarto niya. Sobrang nahihirapan na siya sa kalagayan niya. Pakiramdam niya ay para na siyang imbalido.Bigla na lang siya napangiwi ng maramdaman niya ang pinaghalong kirot at sakit sa kanang binti niya. Pakiramdam niya ay pinagpawisan
NAGISING si Yza na magaan at maaliwalas ang kanyang pakiramdam. Nawala rin ang naramdaman niyang magkahalong sakit at kirot sa kanang binti niya. Ngunit nahihirapan pa rin sa kanyang kalagayan. Nanatiling nakapikit pa rin ang kanyang mga mata. Narinig niya rin ang mga taong nag-uusap sa mahinang boses ng mga ito.Minulat niya ang kanyang mga mata. Nakikita niya si Doctor Dax Sandoval,may hawak itong chart habang nakikipag-usap sa babaeng nurse.Dahan-dahang bumangon si Yza, maingat din ang bawat kilos niya upang sumandal sa headboard ng kama.“Miss Calvajar,tulungan na kita,” wika ng nurse na agad siya dinaluhan para tulungan na makasandal ang kanyang likod sa headboard ng kama. Nilagyan din nito ang likod niya ng unan.Nagpaskil siya ng mabining ngiti sa kanyang mga labi. “Thank you,” aniya sa nurse pagkatapos siya tulungan nito.“Gusto mo bang ipatong ang kanang binti mo sa unan para di na mangalay?” Nakangiti rin tanong ng nurse.“Yes,please.” Dahan-dahan pinatong ng nurse ang is
MULA SA OPISINA ni Attorney Sanchez. Dumiritso na si Manuel doon sa basement nitong building kung saan ang parking lot. Nasa tapat na siya ng kotse niya ay agad siya pumasok sa loob niyon. pinagana niya ang makina ng sasakyan. Pinaharorot na umalis sa IG Tower.Habang nasa byahe ay hindi pa rin niya maiwasan ang di mapapaisip sa pinag-usapan nila ni Attorney Sanchez. Walang foul play nangyari sa pagkamatay ni Franco Calvajar. Ayon sa report ng medico legal ay suicide ang nangyari. Ngunit hindi lingid sa kaalaman niya na may mga utang si Franco dahil sa nalulong ito sa sugal.Masakit na rin ang kanyang ulo sa kakaisip. “Ito na ba ang sinasabi mo, Franco?” mahinang usal niya sa kanyang sarili.Malaki ang utang na loob ni Manuel sa kay Franco Calvajar. Minsan nang niligtas ni Franco ang buhay niya. He meet car accident at nang mga oras na iyon ay si Franco Calvajar ang sumagip sa kanyang buhay, si Franco rin ang naging blood donor niya ng operahan siya at kailanganin niya
KANINA pa si Manuel paikot-ikot sa loob ng hospital upang hanapin si Yza. Subalit ni anino ng dalaga ay hindi niya nakikita. Tinatambol na rin ng kaba ang dibdib niya ng mga sandaling iyon. Hindi na rin niya maiwasan na di mag-isip ng masama. Kung may masamang nangyari kay Yza, hindi niya mapapatawad ang kanyang sarili.‘Huwag naman sana,’ piping dasal niya.“Manuel, kanina pa kita napapansin. Sino hinahanap mo?” Tanong ni Nurse Jane, ng makasalubong niya dito sa corridor.“Hinahanap ko si Yza, wala kasi siya sa private ward niya ng dumating ako.” Palinga-linga siya sa paligid ng nagbabakasakali na makita niya ang dalagang hinahanap niya.“Nakita ko sila na magkasama ni Doc Sandoval.”Kunot ang noo niya napatingin dito kay Jane. “Si Dax?” naninigurado ng tanong niya. “Nasaan mo sila nakita, Jane?”“Oo, nandoon sila sa garden,”pinasadahan nito ng tingin ang relo pambisig na suot nito. “Maiwan na kita, Manuel. May pasyente pa kasi ako.”“Salamat,” aniya bago ito makaalis. “Pu
"Dito ka nakatira?" Tanong ni Yza, ng huminto ang sasakyan sa compound ng Raider condominium. Palinga-linga siya sa paligid. Alam niya rin na pawang mga mayayaman ang nakatira dito sa Raider condominiums. Ang ibig sabihin lang ay mayaman si Manuel at hindi isang pangkaraniwang tao lang. Tinanggal ni Manuel ang seatbelt nito. Atsaka pumihit na humarap sa kay Yza. "Yes,I have a unit here," anito na bahagyang umuklo upang maabot nito ang seatbelt ni Yza."M-manuel," nauutal sabi ni Yza. Pakiramdam niya ay biglang nagkaroon ng mga paro-parong naghahabulan sa loob ng dibdib niya. Shit! kailangan bang mauutal? Lihim siya napa mura sa kanyang sarili. Ilang araw na rin sila magkasama ni Manuel ngunit tila hindi pa rin siya nasanay sa presensiya ng lalaki.Paano ba naman malapit na malapit ang mukha nito sa kanyang mukha. Halos isang dangkal lang ang agwat ng pagitan ng kanilang mga mukha. Naamoy niya rin ang mabango at mainit na hininga ni Manuel na tumatama sa balat niya. Natutukso tuloy s
BAHAGYANG umawang sa kabiglaan ang mga labi ni Yza. Napasinghap siya, "why did you do that?"Sa halip na sa sumagot ay kinabig nito ang ulo niya patungo sa matigas nitong dibdib. Yza practically purred like a kitten. Gusto niyang sampalin ang sarili.Mayamaya ay naramdman niyang dumampi ang mainit na mga labi ni Manuel sa kanyang noo at bumaba ang halik a kanyang pisngi hanggang sa umabot iyon sa kanyang mga labi. Nag-alinlangan si za,ngunit sandali angay tumutugon na iya sa halik ng lalaki sa paraan na alam niya.She slid her tounge into his mouth and fenced with his tongue,dahilan para bigla itong mapaungol at tila nasapian na itinulak siya sa backrest ng sofa. Nakasuporta sa likod niya ang isang kamay nito ngunit ang kabila ay abala na sa paglilimayon sa kanyang katawan. Hinimas siya nito sa dibdib,sa braso, sa balakang...At the point, Yza felt his hand reaching between her legs. Doon na siya nag-panic at hinawakan ang kamay ni Manuel bago kumawala sa nakakalangong halik na yo
SLOWLY she bend her knees. Halos mapugto ang hininga niya para mahubad ang panty niya. Bakit pa kasi siya pumayag na ipatong ang isang binti niya sa stool. Para hindi mabasa ng tubig ang nakasemento niyang binti. Nahihirapan tuloy siya. Gusto niya magmura ng malutong ng bigla na lang sumalakay ang matinding kirot sa kanang binti niya. Napa buga siya ng hangin sa sobrang frustration dahil sa kalagayan niya.Bahagya niya inunat ang katawan niya upang maabot niya ang shower sa gan'on ay makaligo na rin siya.Matapos na siya maligo ay inabot niya ang bathrobe na nakalagay sa may gilid lang ng bathtub,doon niya lang pinalagay sa kay Manuel para madali niya lang maabot at hindi na siya mahirapan pa. Matapos niya nang isuot ang bathrobe ay sinubukan niyang tumayo mula sa stool na inuupuan niya. Ngunit sa hindi inaasahan ay nadulas siya. Mabuti na lang nagawa niyang itukod ang isang kamay niya. Hindi tumama ang tiyan niya sa sahig na gawa sa tiles. Napangiwi siya sa sakit naramdaman niya