ตอนที่ 2
วานิดาชะเง้อคอรอรถสามีตั้งแต่หัวค่ำ มองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงบีบแตรที่หน้าประตูดังขึ้น ร่างบางยิ้มร่ส
“ป้าสายใจค่ะ ตั้งโต๊ะเลยค่ะ คุณไกรมาแล้ว” โบตั๋นหันไปบอกป้าแม่บ้าน ให้รีบตั้งโต๊ะอาหาร คนที่เธอมาทั้งวันมาถึงแล้ว เมื่อช่วงเช้าเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้แน่ใจ ตอนนี้เธอท้องได้ 3 เดือนแล้ว หากบอกข่าวนี้กับคุณไกรเขาต้องดีใจมากๆ แน่ที่จะได้มีลูก
เมื่อเห็นไกรฤกษ์เดินเข้าบ้านมา ร่างบสงรีบถลาไปกอดแขนแกร่งพามานั่งที่โต๊ะอาหาร
“คุณไกรมาเหนื่อย นั่งพักก่อนนะคะ ป้าสายกำลังตั้งโต๊ะ วันนี้มีแต่ขอโปรดของคุณไกรทั้งนั้นเลย” โบตั๋นชวนสายมีคุยตลอดเวลาที่ทานอาหาร ตักกับข้าวให้จนล้นจาน
“อืม”
“ไข่เจียวน้ำ อร่อยมากนะคะ” โบตั๋นพยายามชวนคุย แต่คู่สนทนาตอบกลับมาแค่ ‘อืม’ ทุกครั้ง แต่เธอก็ไม่ละพยายามชวนเขาคุยไปเรื่อย ถึงจะดูเหมือนเธอพูดอยู่คนดียวก็เถอะ
แม่บ้านที่ยืนดูข้างโต๊ะ เห็นคุณหนูโบตั๋นของพวกเธอยิ้มน้อยยิ้มให้ตลอดเวลา ก็อดยิ้มตามไม่ได้ ตั้งแต่เล็กจนโตคุณหนูโบตั๋นเป็นเด็กเริงร่า
อารมณ์ดี ยิ้มง่าย มองโลกแง่บวกเสมอ แต่หลังจากคุณท่านเสีย คุณไกรฤกษ์สามีของคุณหนูก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากผู้ชายที่เอาอกเอาใจคุณหนูของพวกเธอ กลายเป็นคนเย็นชา บ้านช่องไม่ค่อยจะกลับ คุณหนูกลายเป็นคนเจ้าน้ำตา อยู่กับความทุกข์ระทมอถึงยะยิ้มก็ยิ้มไม่เต็มใบหน้า แววตาเศร้าโศก แต่ทุกครั้งที่คุณไกรฤกษ์กลับบ้าน คุณหนูจะยิ้มและอารมณ์ดีเสมอ
“อิ่มแล้วใช่มั้ย” ไกรฤกษ์เหมือนเห็นโบตั๋นรวบช้อน จึงพูดขึ้นมา รีบคุยรีบกลับ เขาไม่อยากเสียเวลาอยู่ทีนี่นาน
“ค่ะ คุณไกรรับของหวานไหมค่ะ”
“ไม่ล่ะ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“โบตั๋นก็มีเรื่องจะบอกคุณไกรค่ะ”
มือหนายื่นเอกสารบางอย่างให้โบตั๋น ร่างบางรับมาด้วยรอยยิ้ม “อะไรหรอค่ะ”
“ผมอยากให้โบตั๋นเซ็นใบหย่าให้ผม”
มือบางมองเอกสารที่อยู่ในมือ “โบตั๋นไม่หย่าค่ะ”
“ผมขอร้อง หย่าให้ผมเถอะ”
“ไม่ค่ะ” โบตั๋นโยนเอกสารในมือทิ้งราวกับมันเป็นของร้อนลวกมือ
“เฮ้อ เมย์ท้องได้ 2เดือนแล้ว ผมต้องการหย่าไปแต่งงานกับเมย์ขอร้องล่ะโบตั๋น” เขาต้องรับผิดชอบเมย์และลูกในท้องลูกของเขาจำเป็นต้องต้องมีพ่ออย่างถูกต้อง
“แล้วโบตั๋นละค่ะ คุณจะทิ้งโบตั๋นไปงั้นหรอค่ะ” โบตั่นเดินไปหยิบใบรับรองการตั้งครรภ์ส่งให้ไกรฤกษ์
“โบตั๋นก็ท้องเหมือนกัน ท้องได้สามเดือนแล้ว ในนี้ก็มีลูกคุณ”
ไกรฤกษ์ก้มลงอ่านเอกสาร “ไหนเธอบอกว่ากินยาคุมตลอด แล้วท้องได้ยังไง” เขาให้โบตั๋นทานยาคุมมาโดนตลอดเพื่อที่จะได้ไม่มีพันฐานะใดๆ ในอนาคตหากหย่าร้างกัน
“ยามันไม่ได้ 100% แล้วทุกครั้งที่คุณกลับมาค้างคุณก็นอนกับโบตั๋นทุกครั้ง” ร่างบางกัดริมฝีปากแน่จนเลือดห้อนอกจากเขาจะไม่ดีใจที่เธอน้องท้องแล้ว เขายังสงสัยเธออีก ใช่เธอตั้งใจ เธอหยุดทานยาคุมมานานแล้ว เพื่อหวังว่าหาเธอท้อง เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของไกรฤกษ์ก็ดังขึ้น
“ครับเมย์”
‘พี่ไกรค่ะ เมย์แพ้ท้องอ้วกจนจะเป็นลมในก้องน้ำค่ะ พี่ไกรจะกลับตอนไหนค่ะ’
“กำลังจะกลับครับ”
‘รีบๆ กลับมานะคะ เมย์กับลูกคิดถึง’
“ครับ”
ไกรฤกษ์ถอดหายใจพรวดใหญ่ ทำไมโบุต้องมาท้องตอนนี้ แบบนี้โบตั๋นไม่ยอมหย่ากับเขาแน่นอน
“ผมขอตัวกลับก่อนน่ะ เรื่องหย่าไว้คุยกันวันหลัง” รับหมุนตัวเดินออกจากบ้านก่อนที่เรื่องราวมันจะแย่ไปกว่านี้
“เดี๋ยวค่ะคุณไกร ไหนบอกจะค้างไงค่ะ” โบตั๋นรีบวิ่งไปขวางหน้าเอาไว้
“ผมแค่บอกว่าจะมาทานข้าว ไม่ได้บอกว่าจะค้าง” มือหนาดันร่างบางให้หลีกทาง
โบตั๋นรีบคว้าแขนรั้งไว้ “อยู่กับโบตั๋นได้ไหมค่ะ ได้โปรดอย่าทิ้งโบตั๋นกับลูก”
“เฮ้อ โบตั๋น เมย์แพ้ท้องหนักมาก อยู่คนเดียวอันตราย คุณยังมีป้าสายใจ ผมต้องไปแล้ว” ไกรฤกษ์สะบัดแขนสุดแรงจนโบตั๋นทรุดลงไปนั่งกับพื้น แม่บ้านรีบวิ่งเขามาประคอง คนตัวสูงยืนมองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าเขาระอากับคนที่นั่งอยู่บนพื้นจริงๆ เขาไม่ได้รักก็ยังจะรั้งไว้
ตอนที่ 3โบตั๋นนั่งทรุดร่ำไห้อยู่กับพื้น ทำไมคุณไกรถึงไม่สนใจเธอเลย ทั้งๆ ที่เธอก็กำลังท้องลูกของเขาอยู่“ป้าสายใจ ทำไมถึงเป็นแบบนี้”ป้าสายใจแม่บ้านคนเก่าคนแก่ได้แต่สะท้อนใจ กอดปลอบประโลม “ คุณหนูของป้า ไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวคุณหนูเล็กจะร้องตาม”“โบตั๋นทำอะไรผิดค่ะป้าสายใจ ทำไมคุณไกรถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ โบตั๋นกับคุณไกรรักกันมาตั้งหลายปีพอผู้หญิงคนนั้นเข้ามาคุณไกรก็เปลี่ยนไป” เธอก็ท้องเหมือนกันแต่ทำไมได้รับการปฎิบัติไม่เหมือนกัน ในท้องนี้ก็ลูกเขา“โบตั๋นยอม ยอมทุกอย่าง ขอแค่คุณไกรกลับมาเป็นคุณไกรคนเดิม คิดว่าไม่นานคุณไกรก็คงเบื่อผู้หญิงคนนั้น หากโบตั๋นมีลูกคุณไกรก็จะกลับมา” ร่างบางพร่ำพรรณาความในใจที่อัดอั้นทั้งหมดให้แม่บ้านคู่ผู้ใจฟัง ดวงหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา“คุณไกรบอกที่ผ่านมาไม่เคยรักโบตั๋นเลยค่ะป้า แล้วมาแต่งงานด้วยทำไม”“โถ่ คุณหนูของป้า” ป้าสายใจทำได้เพียงโอบไหล่บางเอาไว้เท่านั้น นางอยากจะวิ่งไปยว้างหน้ารถคุณไกรฤกษ์เหลือเกินง่าทำกับคุณหนูนางแบบนี้ทำไมคุณยายมินตราเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก โบตั๋นเสีย คุณพ่อคุณแม่ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ เธอใช้ชีวิตแบบเด็กวัยรุ่นเท่าๆ ไปจนคุณยายต้องการให้เ
ตอนที่ 4คฤหาสน์ใหญ่โต ทรัพย์สมบัติมากมายที่คุณยายทิ้งเอาไว้ให้ แต่มันกลับว่างเปล่าเหลือเกิน โบตั๋นมองรูปแต่งงานขนาดใหญ่ที่ติดอยู่กลางห้องโถงรับแขก อยู่ก็รุ้สึกผะอืดผะอมจรต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำเสียง โอ๊ก อ้ากก ดังก้องห้องน้ำ โบตั๋นมีอาการแพ้ท้อง ทั้งอาเจียน ทั้งเหม็นเบื่ออาหาร ซ้ำยังทุกใจเรื่องสามี เธอไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไร ไรวี่แววของสามีนั้งแต่วันที่เธอบอกเขาว่าท้อง มีเพียงไกรภพน้องชายของเขาเท่านั้นที่มาเยี่ยมเยียนเธอ“โบตั๋นเธอแพ้ท้องหนักมากขนาดนี้ ได้ไปหาหมอบ้างหรือเปล่า” ไกรภพมาหาเพื่อนสนิทแต่เช้าเพราะโบตั๋นนัดคนบางคนเอาไว้ โบตั๋นเพื่อนสนิทพ่วงตำแหน่งพี่สะใภ้ เขาไม่เข้าใจพี่ชายเลยจริงๆ ทำไมถึงทิ้งเมียที่แพ้ท้องไม่ดูดำดูดีขนาดนี้ หลงอะไรเมธาวีหนักหนา“เราไปมาแล้ว อ้วกหนักแค่ช่วงเช้าเท่านั้นล่ะ”“แล้วจะเอายังไงต่อ ได้ข่าวฝั่งนู้นก็ท้อง” ไกรภพถอนหายใจหนักๆ“เราไม่รู้จะทำยังดีแล้วภพ” โบตั้นเง้อหน้ากระพริบตารัวๆ เพื่อไล่หยดน้ำตา 2-3 วันมานี้ เธอร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อคุณไกร“หย่าเถอะโบตั้น”“เราไม่อยากหย่าภพ เรารักคุณไกร”“ไอ้พี่ชายเลวๆ ของเรามันมีอะไรดี เธอถึงได้ปักใจอะไรก
ตอนที่ 5โบตั๋น รู้สึกถึงแรงกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปวดรวดร้าวไปถึงกระดูก จนในที่สุดความทรมานนั้นมันก็จบลง ร่างบางนอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น สายตาเธอจับจ้องไปด้านบน ไกรฤกษ์ที่กำลังโอบกอดปลอบร่างของเมย์อยู่“โบตั๋น” ไกรภพวิ่งเข้ามาจับมือบางเอาไว้แน่ ไม่กล้าขยับร่างของโบตั๋นเพราะไม่รู้ว่ากระทบกระเทือนส่วนใดบ้าง มือหนารีบหยิบโทรศัพท์โทรเรียกรถพยาบาลด้วยความสั่นเทา เขาออกไปแปปเดียว ทำไมกลายเป็นแบบนี้“เมย์เป็นอะไรมั้ย” ไกรฤกษ์สอดส่องสายตาสำรวจร่างบางว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า“ไอ้เหี้ย! เมียมึงนอนจมกองเลือดอยู่มึงไม่คิดจะห่วงเลยหรือไง” ไอ้เหี้ยไกร มึงยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า อีนครนอนจนกองเลือด มึงไปห่วงคนที่ไม่เป็นอะไรเลยไกรฤกษ์ได้สติรีบหันมาดูอีกคนที่นอนอยู่บนพื้น“ไอ้ภพมันเรียกรถพยาบาลแล้ว โบตั๋นต้องไม่เป็นไรน่ะ” เมื่อมองร่างของโบตั๋นชัดๆ เขาก็ถึงกับอึ้ง ตามร่างกายมีแต่แผล แขนขวาผิดรูป เมื่อเบนสายตาลงต่ำ เลือดไหลออกเปื้อนเต็มกางเกงจนเป็นสีแดงสด“ภพ ลูก” โบตั๋นทำได้เพียงนอนหายใจรวยริน เธอขนขยับร่างกายไม่ได้เลย ปวดไปทั้งร่างยิ่งตรงช่วงหน้าท้อง เธอรู้สึกได้ว่ามีเลือดไหลเต็มหว่างขาไปหมด เธอเจอขน
ตอนที่ 6ร่างบางเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมายปลายทาง มองเห็นเพียงแสงสว่างนำทาง เธอตายแล้ว หมดสิ้นลมหายใจพร้อมลูกน้อยที่ไม่มีแม้โอกาสที่จะได้ลืมตาดูโลก“ทำไมกัน ทำไมต้องรักคนแบบนั้น” โบตั๋นได้แต่พร่ำเพ้อไปตลอดทาง แสงสว่างทอดยาวไกลสุดลูกหูลูกตา“หล่อนจะเอายังไงกันแน่” เสียงปริศนาดังขึ้นโบตั้นหันซ้าย หันขวา มีเพียงหมอกควันจางๆ รอบๆ ตัวเธอเท่านั้น“ใครค่ะ” ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย“ชาติต่อไปหล่อนก็ยังต้องรักผู้ชายคนนั้นอีก” เสียงปริศนาดังขึ้นอีกคร่า“ใครออกมาน่ะ” โบตั๋นตาไหวระริก ถึงเธอจะตายแล้วแต่เธอก็กลัวกลุ่มควันค่อยๆ รวมตัวกันเบื้องหน้าเธอ หญิงสาวสวย เอวบางอรช้อน ใบหน้านั้นงามจับใจปานนางฟ้านางสวรรค์ไม่ปาน“คุณเป็นนางฟ้าหรอค่ะ มาพาฉันไปสวรรค์ใช่ไหม” โบตั๋นคิดเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ คนตรงหน้าเธอไม่น่าจะใช่มนุษย์“ฉันเบื่อหล่อนจริงๆ หล่อนจะเอายังไง ยามรักก็มาอ้อนขอให้ได้รักทุกชาติไป พอไม่สมดังใจก็มาขอให้ไม่รัก” เจ้าแม่ตรีมูรตี ส่ายหน้าให้วิญญาณสาวน้อยตรงหน้า“คุณเป็นใคร หมายความว่ายังไง”เจ้าแม่ตรีมูรตี โบกมือเบาๆ แสงสีขาววิ่งเข้าสู่ร่างไร้เลือดเนื้อของโบตั๋น ความทรงจำของขาติที่แล้วของเธอไหลเวี
ตอนที่ 7“บางคนเลือกคนที่รักตัวเอง มากกว่าคนที่ตัวเองรักบางคนก็เลือกที่จะรักคนที่ตังเอวรัก มากกว่าคนที่รักตัวเอง แต่หากเลือกรักคนที่ไม่รักเรามันก็ยะมีแต่ความเจ็บปวด ความรักไม่มีใครผิดใครถูกไม่ว่าจะเลือกทางใด”“หล่อนมาบนบานศาลกล่าวกับฉัน ฉันให้หล่อนได้ แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะมีความสุข พรที่ฉันให้หล่อนไปไม่อาจเรียกคืนได้ แต่หล่อนมีโอกาสจะกลับไปแก้ไข ฉันให้โอกาสหล่อนได้แค่ครั้งนี้เพียงครั้งเดียว แลกกับหัวใจของหล่อน” เจ้าแม่ตรีมูรติ กล่าวทิ้งท้ายพลันร่างก็หายไปตามกลุ่มควันโบตั๋นยกมือไหว้กลุ่มควันที่ค่อนๆ จางหายไป หากได้กลับแก้ไขความผิดพลาดนั้น แลกแค่นี้เธอยอม จฟู่ๆ ความเจ็บปวดรวดร้าวตอนที่ตกบันไดก็กลับมาอีกครั้ง ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้น “เจ้าแม่ค่ะ แล้วโบตั๋นจะกลับไปได้ยังไงค่ะ” แสงสว่างนำทางที่เคยสว่างไสวก็ค่อยๆ มืด ทางข้างหน้าที่เคยสว่างจนแสบตาตอนนี้แสงสว่างค่อยๆ ริบหรี่ลงเรื่อยๆ โบตั๋นอยากจะลุกแล้ววิ่งไปตามทางนั้น แต่ร่างของเธอปวดจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้ จนในที่สุดทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ กายก็มืดสนิท “เจ้าแม่ค่ะ ช่วยลูกด้วย”“โบตั้น เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม”‘เสียงคุณไกรฤกษ์’ โบ
ตอนที่ 8โบตั๋นเดินคู่ไกรภพเข้าไปหาสามีและผู้ช่วยเลขาคู่ใจ“สวัสดีค่ะคุณเมย์ ขอบคุณที่มางานของคุณยายของฉัน”“สวัสดีค่ะคุณวานิดา เสียใจด้วยค่ะ” เมธานียกมือไหว้ภรรยาเจ้านาย“เห็นคุณเมย์ยืนข้างคุณไกรใครไม่รู้คงคิดว่าเป็นภรรยาเจ้าของงาน ““โบตั๋น ทำไมเธอพูดกับคุณเมย์แบบนี้” ไกรฤกษ์หันไปดุภรรยา เมื่อเห็นผู้ช่วยเลขาหน้าเจื่อน“ฉันล้อเล่นนะคะ คุณเมย์อย่าถือสาเลยนะคะ พอดีฉันเพิ่งฟื้น” โบตั๋นกล่าวยิ้มเพียงมุมปากเท่านั้น“คุณเมย์แค่มาช่วยฉันรับแขก” ไกรฤกษ์รีบพูดไม่อยากให้เมย์หน้าเสียไปกว่านี้ โบตั๋นเธอเป็นอะไรทำไมถึงมองเมย์ด้วยสายแบบนั้น ปกติภรรยาเข้าคุยกับเมย์ด้ยยน้ำเสียงสุภาพเสมอ คำพูดแทนตัวเองก็แปลกหูชอบกล“ค่ะฉันเห็นแล้ว” โบตั๋นรับคำ ใช่เธอเห็นแล้วว่าช่วยกันต้อนรับแขกอย่างเลยดีซะจริง ทั้งๆ ที่เป็นงานศพคุณยายของเธอ เขากลับมายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับผู้ช่วยเลขา ช่างไม่ดูสถานที่ ไม่รู้จักกาลเทศะเสียเลย“อ้อ ไหนๆ ฉันก็ฟื้นแล้ว เดี๋ยวฉันรับแขกเอง หากคุณเมย์อยากช่วยงานเหมือนคนเสริฟน้ำจะไม่พอ คุณเมย์ช่วยหน่อยนะคะ หวังว่าคงจะไม่รังเกียจ”“เออ ถ้าคนไม่พอเมย์ยินดีช่วยค่ะ” เธอเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน เพ
ตอนที่ 9ไกรฤกษ์ยืนมองโบตั๋นอยู่ห่างๆ ครอบครัวเขาขอร้องให้เขาหมั้นกับเธอตั้งแต่เขาเพิ่งเรียนจบ ทุกคนก็ต่างสนับสนุนเนื่องด้วย คุณยายบริจาคไตหนึ่งข้างให้คุณปู่เขา ทำให้คุณยายมินตราสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเท่าที่ควรเขาเคยคิดว่าคงรักเธอได้ไม่ยากเธอน่ารัก อ่อนโยน แต่มันเป็นแค่เพียงความผูกพันเท่านั้น คิดแต่ว่าแต่งกันไปเดี๋ยวก็คงรักกันเองอย่างที่พ่อกับแม่เขาพูดกรอกหูทุกวัน หลังจากโบตั๋นเรียนจบคุณยายมินตราก็มาขอให้เขารีบจัดงานแต่งเพราะสภาพไตของคุณยายและร่างกายเริ่มไม่สู้ดี คุณยายมินตราฝากฝั่งให้เขาช่วยดูแลเธอเรื่องนี้เขารู้กันแต่สองคนกับคุณยายเท่านั้น เขาคือครอบครัวคนเดียวของเธอที่เหลืออยู่ตอนนี้“คุณไกรภพกับคุณวานิดาดูสนิทกันมากเลยนะคะ” เสียงหวานของผู้ช่วยคนสวยเอ่ยขึ้น“ครับ เขาสองคนเป็นเพื่อนรักกัน รู้จักกันตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ก็ตั้งแต่ผมหมั้นกับโบตั๋นนั้นล่ะ” ไกรฤกษ์มองน้องชายกับภรรยาของเขา ทั้งคู่สนิทกันมากๆ มีอะไรก็เล่าสู้กันฟัง บางที่เจ้าภพอาจจะไม่มีความลับกับโบตั๋นด้วยซ้ำ ก็ไม่แปลกอะไร เพราะเขากับภพพลัดไปรับส่งโบตั๋นมาตลอด คนรุ่นเดียวกันก็ต้องสนิทกันง่ายเป็นธรรมดา เขาห่างกับภพและโบตั๋น เ
ตอนที่ 10“ป้าสายใจกับคนอื่นๆ แยกย้ายกันไปพักเถอะค่ะ วันนี้เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ช่วยงานศพของคุณยายจนวันสุดท้าย” หลังจากแยกย้ายจากแม่บ้านและคนใช้คนอื่นๆ โบตั๋นก็ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาหลุยส์กลางห้องรับแขก ห้องนี้สินะ ที่เธอมีปากเสียงกับเมย์ บันไดนั้นสินะที่เธอตกลงมาพร้อมลูกน้อย หากเธอต้องตายอีกครั้งทรัพย์สมบัติทั้งหมดของคุณยายจะต้องได้อยู่กับคนที่คู่ควร ซึ่งต้องไม่ใช่คุณไกร เธอต้องรีบจัดการทั้งหมดก่อนที่เธอจะต้องตาย ร่างบางหันหน้ามามองรูปแต่งงานขนาดใหญ่ที่โชว์อยู่กลางห้อง ตรงกลางบ่าวสาว มีหญิงชราโอบกอดทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม“คุณยายขา คนที่คุณยายเลือกเขาไม่ได้ดีอย่างที่คุณยายคิดหรอกค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ โบตั๋นจะไม่ยอมให้คุณไกรได้อะไรของคุณยายไปแม้แต่ชิ้นเดียว สิ่งไหนที่เคยได้ไปโบตั๋นจะทวงคืนมาให้หมด อีกไม่กี่วันแล้วสินะ ที่เขาจะมาบอกโบตั๋นว่าเขาไม่ได้รักโบตั๋นเลย ที่ผ่านมาทำเพราะตอบแทนบุญคุณของคุณยายคุณไกรอยากรักกับเมย์ค่ะคุณยาย โบตั๋นก็จะให้รัก รักกันให้พอ มีความสุขให้มากๆ” ดวงหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นี้คงเป็นยิ้มแรกของวันนี้เลยล่ะมั้งไกรฤกษ์ตื่นแต่เช้า เมื่อคืนเขาไปส
พิเศษภพชาติผูกพัน 3คุณยายมินตรา มาเคารพศพเพื่อนสนิท ครั้งหนึ่งเธอเคยบริจาคไต หนึ่งข้างให้สมัยยังสาวๆ“ทศ” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างรูปถ่ายชาตะมรณะ หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับสามีของเธอที่เสียไปเมื่อหลายสิบปีก่อนเด็กหนุ่มยกมือไหว้ผู้สูงวัยที่มางานศพของคุณปู่เขา เห็นคุณพ่อบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของคุณปู่“ไหว้พระเถอะลูก ชื่ออะไร อายุเท่าไรนะเรา” คุณยายมินตราเอยถามเด็กหนุ่มตรงหน้า“ชื่อไกรฤกษ์ ปีนี้อายุ 15 ปีครับ”คุณยายมิตราคอยช่วยเหลือเรื่องการเงินต่างของบริษัทคุณไกรณรงค์ ลูกชายของเพื่อนสนิทอยู่เสมอ มักจะให้ไกรณรงค์พาไกรฤกษ์มาหาด้วยที่ครั้งที่เธอนัดเจอไกรณรงค์ เธอเอ็นดูไกรฤกษ์เหมือนลูกเหมือนหลานอีกคนหนึ่ง ด้วยนิสัยใจคอและหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับสามี จนออกปากกับคุณไกรณรงค์ให้ไกรฤกษ์หมั้นหมายกับหลานสาวคนเดียวอย่างวนิดา“พ่อไกรณรงค์ยกนายไกรฤกษ์ให้หมั้นหมายกับโบตั๋นหลานสาวขอฉันได้ไหม ฉันแก่แล้วจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ มีห่วงอยู่อย่างเดียว คืออยากให้โบตั๋นได้คู่ครองที่ดี คอยดูแลกันไปตลอดชีวิต” โบตั๋นคล้ายกับดาน้องสาวข้างบ้านที่เธอเอ็นดู ส่วนไกรฤกษ์ก็คล้ายทศสามีของเธอ ดาและทศรักและเกิ้อกูลดูแลกันม
พิเศษภพชาติผูกพัน 2ตอนนี้ดาเรียนชั้นมัธยมปลายกำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย เธอปักใจเชื่อมาโดยตลอดว่าทศคือคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้จากการจมน้ำเมื่อสมัยยังเด็ก พี่ชายข้างบ้านที่โตมาด้วยกัน“ปลา นี้ดาน้องข้างบ้านผม น้องดานี้แฟนพี่ชื่อปลา” ทศพาแฟนสาวมาแนะนำให้ครอบครัวรู้จัก และไม่ลืมที่จะแนะนำดาให้รู้จักกับปลาด้วย ดาเปรียบเสมือนน้องสาวของเขา“สวัสดีค่ะ พี่ปลา” ดายกมือไหว้แฟนสาวของทศ ดารู้มาตลอดว่าทศมีคนรักอยู่แล้ว และรีกเธอแบบน้องสาวเท่านั้นมินตรายกมือรับไหว้สาวน้อยที่แหนหนุ่มมัดจะพูดถึงบ่อยๆ “นี้หรอน้องดา น้องสาวทศ น่ารักจัง พี่ลูกคนเดียว ดามาเป็นน้องสาวพี่อีกคนนะ พี่ฝันอยสกจะมีน้องสาวมาตลอดเลยแต่แม่ไม่ยอมมีให้” มินตราเดินเข้าไปควงแขนน้องสาวคนใหม่ของเธอ“ดาขอตัวก่อนนะคะ พอดีนัดภพติวหนังสือ” ดายกมือไหว้ทั้งคู่ก่อนจะขอตัวเดินไปยังบ้านอีกหลังที่อยู่ไม่ไกล ภพคือเพื่อนสนิทต้องแต่ชั้นประถมของดา ภพย้ายมาเรียนกลางเทอมทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน บังเอิญภพอยู่บ้านข้างๆ ดา ทำให้ทั้งสองรู้จักและเริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ จนวิ่งเล่นด้วยกันตั้งแต่นั้นมา“หน้าบูดมาเชียว โดนใครขัดใจมาว่ะไอ้ตูด” ภพเอยแซวเพื่อนที่หน้
พิเศษ ภพชาติผูกพัน 1“พี่ทศขา” ร่างอ้วนวิ่งกระหืดกระหอบมาหาพี่ชายข้างบ้าน เนื่องจากเป็นบ้านหลังใหญ่ เห็นวิวทะเลชัดเจนทำให้ที่ดินแถวนี้ค่อนข้างแพง คนที่อยู่รอบๆ ล้วนเป็นครอบครัวที่มีฐานะ หรือซื้อทิ้งเอาไว้เป็นบ้านพักตากอากาศเท่านั้น ทำให้แถวนี้มีบ้านอยู่ไม่กี่หลัง ทศจึงเป็นเพื่อนเล่นคนเดียวของเด็กหญิงดาอายุ 8 ขวบ ส่วนทศอายุ 15 ปี ถึงแม้จะอายุห่างกันถึง 7 ปี แต่ก็ถือว่าไกล้เคียงกันมากที่สุดในระแวกนี้แล้ว“วิ่งช้าๆ ค่ะน้องดา เดี๋ยวหน้าคะมำ” ทศตะโกนบอกน้องน้อยบ้างบ้าน เขาเห็นดามามาตั้งแต่ตัวแดงๆ อุ้มกันมาตั้งแต่ยังเป็นทารกน้องดารีบแบมืออวดของในมือทันที่ที่วิ่งมาถึงที่ม้านั่งที่ทศนั่งอยู่“พี่ทศดู่สิค่ะ น้องดาเก็บได้ที่ริมหาด สีสวยมั้ย ลายนี้น้องดายังไม่มีเลยค่ะ” มือป้อมๆ แบอวดเปลือกหอยสีสวยที่เกขได้จากชายหาด“น้องดาไปที่หาดกับใครค่ะ” ตาทศมองเปลือกหอย แต่เสียงเขียวใส่คนตัวเล็ก“ไปคนเดียวค่ะ” ดาตอบเสียงอ้อมแอ้ม“คุณป้าสั่งไว้ว่ายังไง ห้ามไปเล่นที่ชายหาดคนเดียวโดยไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ทำไมดาไม่เลื่อฟังแบบนี้” คุณป้ามากำชับเขาห้ามน้องดาไปเล่นที่หาดคนเดียว มันอันตรายคลื่นลมทะเลเอาแน่เอานอนไม่ไ
ตอนที่ 31หลังจากไกรฤกษ์ออกจากโรงพยาบาล เขาก็มาจัดการเรื่องหย่ากับโบตั๋นทันที เขาไม่แบ่งสินสมรสใดๆ จากโบตั๋นแม้แต่อย่างเดียว ทุกอย่างที่เคยได้เคยมีเขายกให้เธอทั้งหมด ส่วนเมย์หลักจากที่ฝากให้มาทำงานที่โรงงานของไกรภพ เขาก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวใดๆ กับเมย์อีกเลย ได้ข่าวจากภพเพียงว่าเมย์ตรวจDNAลูกเธอกับแฟนเก่าทันที ทางนู้นก็รับผิดชอบส่งเสียงเลี้ยงลูกแค่ลูกเท่านั้นหลังจากจัดการเรื่องราวทั้งหมดเรียบร้อย ไกรฤกษ์ก็บวชทันที แม้จะเป็นที่แปลกใจทุกคนไม่น้อยที่อยู่ไกรฤกษ์ก็มาบอกว่าจะบวชตลอดชีวิต แต่ทุกคนก็อนุโมทนาบุญด้วยโบตั๋นยกสำรับกับข้าวมาถวายเพลพระใหม่ เธออนุโมทนาบุญกับการบวชของไกรฤกษ์ด้วยใจจริงไกรฤกษ์ ได้ฉายาใหม่ว่า พชฺชโร ซึ่งมีความหมายว่า ผู้ที่ตัดสินใจกระทำแต่ความดีพระพชฺชโร นั่งอยู่บนศาลาการเปรียญรอฉันเพล มองภพและโบตั๋นที่นั่งเคียงข้างกัน ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติสองคนนี้ก็ไม่เคยอยู่ห่างสายตากันเลย จากนี้ไปเรื่องราวทั้งหมดคงจะดำเนินไปในทิศทางที่ถูกที่ควรชักทีส่วนเขาตั้งใจจะบวชเรียน อุทิศส่วนกุศลให้ลูกของเขาและครอบครัวตลอดชีวิตอย่างที่รับปากกับเจ้าแม่เอาไว้โบตั๋นและไกรภพมักจะไปไหนมาไหนด้ว
ตอนที่ 30เมย์ดีใจมากที่ไกรฤกษ์ฟื้นและติดต่อหาเธอ ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอลำบากมาก เธอขอความช่วยเหลือจากโป้งก็โดนปฏิเสธตอกหน้ากลับมา ‘จะให้เราเชื่อได้ยังไงว่าลูกเรา ในเมื่อเมย์ก็คบคนอื่น ‘“พี่ไกร เมย์ดีใจที่พี่ไกรหายดีแล้ว เมย์ขอโทษเมย์ไม่ได้ตั้งใจผลักพี่ไกร” เมย์ยกมือไหว้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงคนป่วย“เมย์ พี่ขอโทษในเรื่องที่ผ่านมา พี่รู้ว่าเด็กในท้องเมย์ไม่ใช่ลูกพี่ พี่ออกจากโรงพยาบาลพี่จะบวชไม่สึกตลอดชีวิต” ไกรฤกษ์มองหน้าท้องที่โย้ของเมย์“แล้วเมย์กับลูกจะทำยังไงต่อไป” เมย์ยืนร่ำไห้“พี่ฝากงานที่โรงงานของที่บ้านให้ ใครไม่รักเมย์ แต่เมย์ยังมีลูกนะ “ ไกรฤกษ์พูดเตือนสติ“ขอบคุณนะคะ” เมย์ยอมรับทั้งน้ำตา ไม่มีทางให้เธอเลือกมากนัก ลูกก็กำลังจะคลอด“กรรมใดที่ข้าพเจ้าได้เคยล่วงเกินท่านไว้ ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ขอท่าน ได้โปรดอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้า เพื่อละซึ่งเวรภัยต่อกันและกัน และเพื่อประโยชน์ต่อการเข้าสู่สมณธรรมของข้าพเจ้าด้วยเทอญ” ไกรฤกษ์กล่าวขออโหสิกรรมกับคนตรงหน้า“เมย์ อโหสิกรรมให้คุณไกรค่ะ”หลังจาก
ตอนที่ 29ระหว่างที่หมอตรวจอาการต่างๆ ของไกรฤกษ์ที่เพิ่งฟื้น สายตาขอคนที่นอนบนเตียงมองมาที่โบตั๋นและภพตลอดเวลาพี่ชายเขาเรียกโบตั๋นว่าดา พี่เขาจำคนผิดหรือเปล่า ภพได้แค่ยืนคิดเงียบ แต่โบตั๋นถึงขึ้นสะดุ้งกับชื่อนั้น ดาคือใคร“อาการโดยรวมของคนไข้ปกติ อาจจะยังเบลอๆ อยู่บ้างเพราะหลับไปนอน ปรับตัวอีกซักพักก็กลับมาปกติเหลือแค่ถอดเผือกที่แขนครับ” หมอหนุ่มเดินมาแจ้งอาการของคนไข้กับญาติ หลับไปนานอยู่ก็ฟื้นแบบไม่มีสาเหตุ ทำเอาหมอไปไม่เป็นเหมือนกัน“ดา” เมื่อหมอและพยาบาลออกจากห้องไป ไกรฤกษ์หันไปเรียกหญิงสาวเพียงคนเดียวในห้อง“คุณเรียกฉันใช่ไหม” โบตั๋นยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟารับแขก ไกรฤกษ์เรียกเธอว่าดา แสดงว่าเขาไปรู้ไปเห็นมาสินะคนบนเตียงพยักหน้า “พี่เจอผู้หญิงคนหนึ่ง เธอพาไปพี่ไปเจอดา และทำให้พี่รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับโบตั๋นและลูก พี่ขอโทษ” ไกรฤกษ์น้ำตาไหล เขาฟื้นกลับมา เขาได้กลับมาแล้ว กลับมาไถ่บาป“มึงพูดเรื่องบ้าอะไรว่ะ นอนเยอะจนสับสนหรอ นี้โบตั๋นไม่ใช่ดา และลูกอะไรของมึง” ไกรภพเดินมาจับแขนพี่ชาย พูดบ้าอะไรของมันว่ะ“กูนอกใจโบตั้น”“เรื่องนั้นเขารู้กันทั้งประเทศแล้วเว้ย”“ภพ ฟังคุณไกรพ
ตอนที่ 28โบตั๋นยืนมองร่างไกรฤกษ์ที่นอนนิ่งไม่ไหวติ่งอยู่บนเตียงคนไข้ แขนที่หักและกระดูกซี่โครงเกือบจะหายสนิทแล้ว ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีท่าที่ทีจะฟื้นขึ้นมาเลย หมอลงความเห็นว่าไกรฤกษ์กลายเป็นเจ้าชายนิทรา คุณลุงไกรณรงค์ขอร้องให้โบตั๋นมาเยี่ยมไกรฤกษ์ที่โรงพยาบาล ยังไงทั้งคู่ก็ยังอยู่ในสถานะสามีและภรรยากันไกรฤกษ์ดึงเช็งการหย่ามาเรื่อยจนมันยืดเยื้อ หลังจากศาลตัดสิน ก็ยังไม่ได้ไปหย่ากันให้เป็นเรื่องเป็นราวเพราะคนบนเตียงประสบอุบัติเหตุทันทีที่ก้าวพ้นประตูศาล ไกรฤกษ์ประสบเหตุแบบที่เธอเคยโดน คนต้นเหตุก็คนเดียวกัน“ขอบใจแกที่ยอมมา” ภพวางมือบนบ่าบางของโบตั๋น เขาขอร้องให้เธอมาเยี่ยมพี่ชายเขาตลอด แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะมา เขาก็ไม่ได้ดึงดัน เพราะเข้าใจเธอดีว่าไม่อยากจะพบหน้าพี่ชายเขา ไม่ว่าจะสถานะไหน“อืม” ร่างบางพยักหน้า เธอทราบข่าวของไกรฤกษ์ตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุ แต่เธอก็ไม่เคยมาเยี่ยม ไม่ว่าภพจะชวนเธอมากี่ครั้ง จนเขายอมแพ้ไปเอง ที่เธอไม่มาไม่ใช่ด้วยสาเหตุใดๆ อย่างที่คนอื่นเข้าใจ เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาเยี่ยมเขา ตอนเธอเจียนตาย เขาเคยเหลียวแลเธอหรือเปล่าล่ะ“ถ้าพี่ไกรรู้ว่า
ตอนที่ 27“พี่ทศ รอดาด้วยค่ะ”เสียงใคร ไกรฤกษ์จึงหันไปตามเสียง “โบตั๋น คุณยอมมาเจอผมแล้วหรอ” ไกรฤกษ์โผเข้าไปกอดร่างบางที่กำลังเดินมาหาเขา“อะไรกันค่ะพี่ทศ” ดารีบพลักคนตัวโตออก พี่ทศมาทำรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ได้ยังไงกัน เขาแต่งงานแล้วนะ“ทศ ใครหรอครับโบตั๋น” ไกรฤกษ์ยังคงสับสนกับสรรพนามที่ถูกเรียก“พี่ทศหัวไปกระแทรกอะไรมากันค่ะ นี้ดาเอง ไม่ใช่โบตั๋น แนะใครคือโบตั๋น ดาจะฟ้องพี่ปลา”ไกรฤกษ์พิจารณาคนตรงหน้า เธอเด็กว่าโบตั๋นในตอนนี้ แต่หน้าตาคือโบตั๋นไม่ผิดแน่นอน“ใครคือปลา”“พี่ปลาเมียพี่ทศไง หัวพี่ไปกระแทกอะไรมาจริงๆ ด้วย ปะดาพาไปหาหมอ” ดาจากตอนแรกคิดว่าทศคงจะแกล้งเธอเล่นแต่ถ้าลืมพี่ปลาได้ก็ไม่ปกติแล้วไกรฤกษ์ขืนตัวเอาไว้ รีบประมวลผลก่อนที่จะถูกลากไปโรงพยาบาลบาล “ดา ใช่มั้ย พอดีพี่เดินชนประตูมา เลยหลงๆ นิดหน่อย ถ้าปลาเป็นเมียพี่แล้วดากับพี่เป็นอะไรกัน”ดายิ้มบางในแววตาเปี่ยมไปด้วยความรัก “ดาคือน้องสาวที่รักพี่ทศที่สุดไงค่ะ”“ดา” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เปิดกระจกรถเรียกคนตัวเล็กตรงหน้าไกรฤกษ์“ภพมารับแล้ว ดาต้องไปแล้วเดี๋ยวตกเครื่อง ไปน่ะ” ร่างบางเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารแล้วขึ้นรถไป หลังจากไปบนขอเจ
ตอนที่ 26ในที่สุดเมย์ก็ได้พบไกรฤกษ์ซักที เธอไปรอพอเขาที่ทำบริษัทของกานต์ก็ไม่เจอ โทรไปเขาก็ไม่รับสายเธอ จนวันที่ต้องขึ้นศาลเพื่อไกล่เกลี่ย เธอจึงได้พบเขาพร้อมทนายความ เมธาวีไม่อาจปฏิเสธใดๆ ได้เลย ได้แต่ก้มร้องไห้รับผิด ศาลจึงเมย์เมตตาปรับเธอเพียงครึ่งหนึ่งที่ฝ่ายโจทก์เรียกมา เพราะเห็นแกที่เธอไม่มีรายได้อีกทั้งยังท้องอยู่ ส่วนไกรฤกษ์โดนปรับไปเต็มจำนวน“ผมจะจ่ายให้เมย์เอง แต่มีข้อแม้ เมย์ต้องเลิกยุ่งกับผม” ทันทีที่ก้าวออกมาจากศาล ไกรฤกษ์รีบบอกข้อตกลงทันที เขาเบื่อที่ต้องหนีเมย์เต็มทนแล้ว“พี่ไกรทำแบบนี้กับเมย์ได้ยังไงคะ และลูกและคะ พี่จะทิ้งเมย์กับลูกได้ลงคอจริงๆ หรอ” เมย์โอดครวญเสียงดัง คนบริเวณนั้นต่างหันมามอง“เฮ้อ เมย์เอาแบบนี้แล้วกัน เมย์ตรวจ DNA เด็กในท้องซะ ถ้าเป็นลูกผม ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง”“ไม่ค่ะ พี่ไกรต้องรับผิดชอบเมย์กับลูก พี่ทำให้เมย์เป็นแบบนี้พี่ต้องรับผิดช๊อบ” เมย์เริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยไกรฤกษ์หันซ้ายแลขวา คนเริ่มมองเขาสองคนเยอะขึ้น เธอไม่อายแต่เขาอาย คนหน้าบางจึงรีบหมุนตัวออกจากจุดเกิดเหตุ“พี่ไกร จะหนีเมย์ไปไหนคะ เมย์ไม่ให้พี่ไป” เมย์รีบวิ่งมาคว้าแขนของไกรฤกษ์เอา