แชร์

บทที่ 13

ผู้เขียน: จุ้ยหลิงซู
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2023-12-13 10:43:50
"ฮูหยินรอง ท่านอย่าพูดเช่นนี้เลย ท่านผู้เฒ่าใกล้จะไม่ไหวอยู่แล้วนะ!"

เสียงร้องไห้ของหญิงสาวคนหนึ่งน่าเวทนาอย่างมาก

"นังสารเลวอย่างเจ้ากำลังร้องไห้ให้ท่านลุงหรือ? เขาอยู่สภาพนี้มาตั้งสองปีแล้ว เจ้ายังจะมาร้องห่มร้องไห้ คนไม่รู้จะคิดว่าเขาตายไปแล้วนะ!"

เสียงหญิงสาวใจดำโหดร้ายนั่นก็ลอดออกมาอีกครั้ง "จะว่าไป ข้าพูดผิดหรือ? จาวหนิงเป็นเด็กคนเดียวของบ้านแล้ว ท่านลุงเลี้ยงชุบเลี้ยงนางมาจนโต ตอนนี้นางกลับไปทำเรื่องอับอายน่าขายหน้าภายนอก ข้าต้องบอกเรื่องนี้กับท่านลุงสิ"

"จาวหนิงเด็กคนนี้อกตัญญูเสียจริง นางไปผิดใจกับคุณหนูใหญ่หลี่ ท่านลุงหลังจากนี้เลิกคิดเรื่องไปซื้อยาที่ร้านขายยาได้เลย ถ้าวันหนึ่งตื่นเต้นจนหายใจไม่ทันขึ้นมา ก็คงจะเชิญหมอมาไม่ได้อย่างแน่นอน! หมอเทวดาหลี่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงเสียขนาดนั้น หมอทั้งหมดจึงล้วนฟังเขา เขาแค่พูดมาประโยคเดียว ก็คงจะไม่มีหมอสักคนเข้ามารักษาท่านลุงอีก"

"จาวหนิงยังไปผิดใจกับรัฐทายาทเซียวด้วย รัฐทายาทเซียวเองก็พูดมาแล้ว ว่าจาวหนิงหลังจากนี้จะขายไม่ออกอีกแน่นอน ไม่แน่ว่าจาวหนิงที่ถูกถอนหมั้นตอนนี้คงคิดไม่ตก ไม่กล้ากลับมา จนตนเองไปคิดสั้นแล้วก็ได้"

"พรวด!"

ชายชราผมขาวบนเตียงคนหนึ่งกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง

ลุงจงที่ดูแลอยู่ข้างๆ ก็ร้องเรียกขึ้นมา "ท่านผู้เฒ่า"

"ฮูหยินรอง! ทำไมท่านจึงเอาแต่จะกระตุ้นท่านผู้เฒ่ากัน? คุณหนูของพวกเราก็ถูกแบกเกี้ยวไปยังจวนอ๋องเซียวแล้ว รัฐทายาทเซ๊ยวเองก่อนหน้าก็รับปากว่าจะดูแลนางอย่างดี นางตอนนี้เป็นฝั่งฝากับรัฐทายาทเซียวไปแล้ว เป็นภรรยาของรัฐทายาทไปแล้ว แล้วท่านทำไมต้องมาพูดพล่ามโกหกกับท่านผู้เฒ่าด้วย จิตใจท่านทำด้วยอะไรกัน!"

เสี่ยวเถาร้องขึ้นมา ตรงเข้าไปผลักฮูหยินรองอย่างทนไม่ไหว คิดจะไล่นางออกไป

มือยังไม่ทันได้แตะฮูหยินรอง สาวใช้ข้างกายฮูหยินรองก็คว้ามือของนางแน่นอย่างเหิมเกริม ออกแรงบิด

"นังสารเลว นี่กล้าใช้ความต่ำต้อยมาเหิมเกริมตีฮูหยินของพวกเราหรือ? ให้ข้าได้สั่งสอนเจ้าเสียหน่อย!"

มือของเสี่ยวเถาถูกบิดจนเกือบหัก นางเกือบจะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดออกมา พอคิดว่าท่านผู้เฒ่ากระอักเลือดออกมาแล้ว ถ้าตนเองกรีดร้องอีกจะยิ่งทำให้เขารับไม่ไหว จึงรีบกัดริมฝีปากไว้ทันที

เจ็บจนน้ำตานางไหลออกมา

ฮูหยินรองหยิบผ้าเช็ดมืดทำท่าทำทางปิดปาก หัวเราะขึ้นมาเสียงหนึ่ง

"เสี่ยวเถา เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ข้ากุขึ้นมา ด้านนอกเขาลือกันให้ทั่ว พวกเจ้าวันนี้ไม่ได้ออกไปด้านนอกจึงไม่ได้ยินข่าว ข้าก็แค่พอได้ยินจึงรีบกลับมาบอกกับท่านลุง"

ผู้เฒ่าฟู่บนเตียงกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง สติดำดิ่ง แทบจะเป็นลมอยู่แล้ว

เขาอยากจะตื่นขึ้นมาถามกับฮูหยินรองดีดี ว่าจาวหนิงตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง จาวหนิงอยู่ที่ไหน แต่เขากลับรู้สึกว่าเบื้องหน้าตนเองมีแต่ความมืดทมึน

ผู้เฒ่าฟู่รู้สึกว่าชีวิตของตนเองเดินมาถึงปลายทางแล้ว เขากระทั่งเหมือนเห็นความมืดของยมโลกแล้วด้วยซ้ำ

"จาว หนิง"

"ท่านลุง ท่านพูดอะไรสักหน่อยเถอะ ให้พวกเสี่ยวเถารีบออกไปค้นหา ที่ริมน้ำหรือในบ่ำน้ำ หรือไม่ก็บนต้นไม้คอเอียงนั่น เชื่อเถอะ ถูกรัฐทายาทเซียวถอนหมั้นกลางถนน เกี้ยวเจ้าสาวเองก็แบกไปจนเกือบจะถึงหน้าประตูอยู่แล้วยังถูกไล่ให้กลับมา น่าขายหน้าเสียขนาดไหน"

"ไอ๊หยาหยา ถ้าเป็นข้าคงไม่เหลือหน้าไว้ให้ขายอีกแล้ว"

"ฮูหยินรองถ้ารู้สึกไม่เหลือหน้าไว้ให้ขาย ก็สู้ไปตายเสียตอนนี้เลยไม่ดีกว่าหรือ" เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังลอดเข้ามา เสียงป้าบดังโครม ประตูที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่งถูกถีบจนกระแทกเข้ากับกำแพง

คนทั้งหมดในห้องหันมองไปทางประตูทันควัน

ฟู่จาวหนิงในชุดมงคลใบหน้าหยาดเยิ้มเดินเข้ามาในยามค่ำคืน ดวงตาเย็นเยียบ

ฮูหยินรองตระกูลฟูอ้าปากค้าง ตั้งตัวกลับมาไม่ทัน

ฟู่จาวหนิงทำไมจึงกลับมาตอนนี้?

"คุณหนู!"

เสี่ยวเถาพอเห็นนางก็ร้องเรียกน้ำตารื้น

ฮือๆ คุณหนูกลับมาตอนนี้จริงด้วย หรือว่าคุณหนูจะถูกรัฐทายาทเซียวถอนหมั้นแล้วจริงๆ?

ฟูจาวหนิงรีบสาวเท้าเดินเข้ามา จับข้อมือสาวใช้คนนั้นแล้วออกแรงบิด

"อ๊า!"

สาวใช้เจ็บจนกรีดร้อง ขณะเดียวกันก็ปล่อยมือเสี่ยวเถาออก ฟู่จาวหนิงก็ยกเท้าอีกครั้งถีบนางไปอย่างแรง

สาวใช้ล้มกลิ้งบนพื้น กรีดร้องขึ้นมาอีกรอบ

ฮูหยินรองตกตะลึงโกรธเคือง "จางหนิง! นี่เจ้าคิดจะต่อต้านใช่ไหม?"

"เสี่ยวเถา! " ฟู่จาวหนิงเอ่ยเสียงขรึมกับเสี่ยวเถา "หยิบไม้กวาดแล้วไล่คนพวกนี้ออกไป เกิดอะไรขึ้นข้ารับผิดชอบเอง"

แม้นางจะอยากฆ่าฮูหยินรองให้ตายเสียตอนนี้ แต่ผู้เฒ่าฟู่สถานการณ์ยังวิกฤต นางไม่มีเวลาให้เสีย ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงไม่ต่อปากต่อคำกับฮูหยินรอง

"เจ้าค่ะ!"

เสี่ยวเถาถึงแม้จะตกตะลึงกับการเปลี่ยนไปของนาง แต่เดิมทีที่โกรธเคืองอยู่แล้ว จึงฟังคำสั่งนาง พุ่งออกไปหยิบไม้กวาด แล้วโบกตะเพิดไปทางฮูหยินรองกับสาวใช้ของนางทันที

"ไสหัว พวกเจ้าไสหัวไป"

ฮูหยินรองตกตะลึงโกรธแค้นอย่างมาก รีบร้อนเบี่ยงหลบ

"เสี่ยวเถานังสาวใช้สารเลว เจ้ากล้าลงมือกับข้าหรือ! รอก่อนเถอะ สัญญาขายตัวของเจ้ายังมาไม่ถึงมือข้า ข้าอยากจะขายเจ้าทิ้งไปในซ่องที่แย่ที่สุดเสียเหลือเกิน!"

"ออกไป!"

เสี่ยวเถารองไห้พลางพุ่งไปทางพวกนาง

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจทางนี้ นางพุ่งตัวไปอยู่ข้างเตียงแล้ว คุกเขาลงบนพื้น "ท่านปู่"

พริบตาที่เห็นผู้เฒ่าฟู่ ดวงตานางก็ร้อนวูบ จมูกสะอื้นฮึดฮัด น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ความรู้สึกที่ผู้เฒ่าฟู่มีให้นาง คล้ายกับปู่ของนางมาก

"คุณหนู" ลุงจงเองก็ร้องไห้ขึ้นมา

"ลุงจง ข้าพูดแล้วท่านทำตามนะ" ฟู่จาวหนิงออกแรงเช็ดน้ำตา น้ำเสียงขรึมลงมา มีพลังที่ทำให้คนต้องใจเย็นลง

"คุณหนู?"

"ไปจัดเตรียมน้ำร้อน สุราเหลือง แล้วไปที่ร้านยาท่าเรือหาหมอซ่งยืมเข็มเงินเขามาชุดหนึ่ง"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นอย่างชัดเจน นิ่งไปครู่หนึ่ง จึงกดฟันยื่นมือไปหยิบเอาปิ่นทองบนหัวเล่มหนึ่งออกมา "ไม่ ไปซื้อกับเขาเลย! จากนั้นก็ซ์้อโสมที่อายุอย่างน้อยสามสิบปีมาด้วย ให้เขาหั่นแว่นทันที ทำเรื่องพวกนี้แล้วรีบกลับมา"

ตอนที่ลุงจงรับปิ่นทองเล่มนั้นด้วยอาการมือสั่นเทา ฟู่จาวหนิงก็ยืนขึ้น ประคองตัวผู้เฒ่าฟู่ ยื่นมือปลดชุดของเขาออก ฝ่ามือควานหาตำแหน่ง กดลงไปทันที

ปิ่นทองนี้เป็นของจวนอ๋องเจวี้ยน ตอนที่แต่งตัวให้นาง นางก็เลือกเล่มนี้มา หงจั๋วเป็นคนเสียบไว้บนผมนาง

นางเดิมทีไม่ต้องการสิ่งของของจวนอ๋องเจวี้ยน สิ่งนี้จะต้องนำคืนมา แต่ตอนนี้เรื่องเร่งด่วน ไม่มีทางเลือก จำเป็นต้องใช้ไปก่อน

ไว้อีกพักหนึ่งนางค่อยหาเงินซื้อปิ่นทองเล่มนี้คืนให้อ๋องเจวี้ยน

ลุงจงมองปิ่นทองในมือ งานชิ้นนี้สวยงามประณีต ดูซับซ้อนหนักแน่น เป็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของที่คนธรรมดาใช้งาน

วันนี้ตอนคุณหนูออกจากบ้านไม่มีปิ่นปักผมเช่นนี้นี่นา

"รีบไป!"

ฟู่จาวหนิงตะคอกเสียงขรึม

ลุงจงรีบพรวดพราดวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ

เขาวิ่งมาถึงประตูหลัง พบกับม้าที่ยังไม่ใส่อานตัวหนึ่ง แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามาสนใจแล้ว รีบร้อนเปิดประตูออกไป ด้านนอกก็เพิ่งมีรถม้าคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดพอดี

อ๋องเจวี้ยนที่สวมหน้ากากลงมาจากรถม้า

บทที่เกี่ยวข้อง

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 14

    อ๋องเจวี้ยนมองมาทางลุงจงลุงจงเองก็ตกตะลึงยืนอยู่กับที่อย่าว่าแต่ประตูหลังเลย ต่อให้เป็นประตูหน้าจวนตระกูลฟู่ก็ไม่มีแขกเข้ามานานหลายปีแล้วแต่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ตรงหน้านี้ สวมชุดเลอค่าสูงส่ง สวมหน้ากากครึ่งหน้าดูลึกลับ แต่ใบหน้าอีกด้านกลับใบหน้างดงาม หูตาจมูกได้รูป ดูแล้วทำให้คนรู้สึกว่าตัวตนฐานะไม่ธรรมดา"พวกเจ้า"สายตาของอ๋องเจวี้ยนตกไปอยู่บนปิ่นทองในมือเขาชิงอีกเองก็มองเห็น สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย"เจ้าจะนำปิ่นทองเล่มนี้ไปที่ใด?" เสียงอ๋องเจวี้ยนเย็นเยียบลุงจงซ่อนปิ่มทองเล่มนั้นไปด้านหลังด้วยสัญชาตญาณ "นี่ นี่เป็นของคุณหนูข้า"ใช่แล้ว เรื่องที่คุณหนูกำชับมาจะชักช้าไม่ได้ลุงจงรีบปิดประตูทันที กัดฟัน คารวะไปทางอ๋องเจวี้ยน "นายท่านโปรดให้อภัย ข้าน้องมีเรื่องต้องรีบไปทำ เวลานี้ไม่อาจปล่อยให้พวกท่านเข้าไปได้!"ไม่ว่าจะใครก็ตาม ห้ามทำให้เรื่องนี้ชักช้า!พูดจบประโยคนี้ ลุงจงก็หยิบปิ่นทองเล่มนั้นยกเท้าวิ่งอ้าว"ตามไปดูหน่อย" เสียงของอ๋องเจวี้ยนขรึมขึ้นมาจะให้เขาเอาของของจวนอ๋องเจวี้ยนวิ่งหนีไปหรือ?"ขอรับ"ทหารคนหนึ่งตามไปทันทีอ๋องเจวี้ยนมองประตูหลังทรุดโทรมบานนี้ หัว

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13
  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 15

    "คุณหนู อยู่ที่นี่หมดแล้ว!"ลุงจงรีบหยิบของส่งออกไปฟู่จาวหนิงหยิบสุรา แช่เข็มเงินไว้ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ไปเผาบนเทียน ให้ลุงจงช่วยปลดเสื้อผ้าของผู้เฒ่าฟู่ลงแล้วนางก็หยิบชิ้นโสมแผ่นหนึ่ง วางไว้ใต้ลิ้นของผู้เฒ่าฟู่"เสี่ยวเถาหยิบชิ้นอื่นๆ ไปต้มน้ำแกงโสมเสีย""เจ้าค่ะ"เสี่ยวเถารีบออกไป พวกเขาเองก็รู้สึกว่าฟู่จาวหนิงเปลี่ยนไปมาก แต่ก็ไม่มีเวลามานั่งคิด ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ฟู่จาวหนิงพูดตอนนี้ก็ทำให้พวกเขาต้องลงมือทำก่อนอย่างขัดไม่ได้ฟู่จาวหนิงหยิบเข็มเงิน เพ่งสมาธิแทงลงไปยังตำแหน่งจุดบนร่างกายของผู้เฒ่าฟู่"อ๊า..."ลุงจงพอเห็นการกระทำของนางก็เกือบจะร้องอุทานออกมา แต่รีบปิดปากลงสนิทคุณหนูไม่ได้เรียนหมอมานี่นา นางทำไมจึงกล้าลงเข็มกับท่านผู้เฒ่ากัน?แต่จิตวิญญาณที่มุ่งมั่นของฟู่จาวหนิง ก็ทำให้เขาไม่กล้ารบกวนด้วยสัญชาตญาณฟู่จาวหนิงเคลื่อนไหวเร็วมาก แทงไปแล้วหนึ่งเข็มมือก็ยังไม่หยุด แทงต่อไปอีกเข็ม ความเร็วในการลงเข็มของนางไวมาก ไม่มีลังเลแม้แต่น้อย และไม่ต้องหาตำแหน่งจุดที่แม่นยำก่อนด้วย หยิบเข็มก็แทงลงไปทันทีผู้เฒ่าฟู่สลบไปแล้ว ระหว่างขั้นตอนของฟู่จาวหนิงเขาก็ยังไม่ตื่น และไ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13
  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 16

    ฟู่จาวหนิงไม่ได้ตอบกลับชิงอีนี่คือเรื่องของบ้านนาง ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับชิงอีให้ชัดเจนขนาดนั้นนางตอนนี้ยังไม่ชัดเจนว่าอ๋องเจวี้ยนเป็นคนแบบไหน"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วชั่วคราว" ฟู่จาวหนิงพูดกับลุงจง "รบกวนลุงจงใช้น้ำร้อนเช็ดตัวให้ท่านปู่ด้วย""คุณหนูไม่ต้องเกรงใจกับข้าน้อยขนาดนี้" ลุงจงพอได้ยินว่าท่านผู้เฒ่าไม่เป็นไรแล้ว ก็เช็ดตาอย่างปีติ"ป้าจงกับพี่หู่ล่ะ?"ฟู่จาวหนิงเวลานี้เพิ่งมีเรี่ยวแรงถามคำถามนี้ออกมาเดิมทีป้าจงกับลูกชายของพวกเขาหู่จือควรจะอยู่ที่นี่ด้วย แต่นางกลับมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ที่นี่อาละวาดจนเป็นขนาดนี้ก็ยังไม่เห็นแม่ลูกทั้งสองคนพอได้ยินนางถามขึ้นมา ลุงจงก็น้ำตาหลั่งทะลักออกมา เสี่ยวเถาเองก็หน้าซีดขาว"คนล่ะ?"ฟู่จาวหนิงพอเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน ไม่เช่นนั้นป้าจงกับหู่จือจะต้องอยู่ดูแลที่นี่แน่ มีหรือจะปล่อยให้ฮูหยินรองอาละวาดคลั่งแบบนี้?ลุงจงเป็นคนซื่อสัตย์พูดน้อย แต่ป้าจงกลับเป็นคนฉุนเฉียว หู่จือเองก็แข็งแกร่งหยาบกระด้าง มีแม่ลูกอย่างพวกเขาอยู่ เหล่าคนใช้ของบ้านอื่นก็ล้วนไม่กล้ากำเริบเสิบสานกัน"คุณหนู ฮือๆๆ" เสี่ยวเถาอดร้องไห

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13
  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 17

    "อาจจะเพราะอ๋องเจวี้ยนคนนี้จะมีอายุมากกว่าเขาก็ได้"ฮูหยินรองคาดเดา "รัฐทายาทเซียวก็ไม่ใช่แค่เคารพต่อผู้อาวุโสหรือไร? ที่นั่นคือกลางถนนนะ ยังจะไปปะทะกับผู้อาวุโสได้อย่างไร? ถ้าอีกฝ่ายเอาเรื่องไปแจ้งต่อองค์จักรพรรดิขึ้นมาล่ะ?"ฟู่หมิงจูตะลึงงันไป "เป็นอย่างนั้นหรือ?""ทำไมจะไม่ใช่? องค์ชายของจักรพรรดิตั้งกี่คนที่ถูกถอนตำแหน่งอ๋อง เจ้าไม่เคยได้ยินหรือไร?"ฟู่หมิงจูคิด ก็รู้สึกว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆนางดีใจขึ้นมาทันที "ท่านแม่ แต่ว่าพวกเขาพูดว่าพอฟู่จาวหนิงอาละวาดกับรัฐทายาทเซียวก็หันไปแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนเลยนะ!"ฮูหยินรองมุมปากกระตุกจนดึงเอาแผลบนใบหน้าเข้า ความเจ็บปวดทำให้นางคิดถึงฟู่จาวหนิงเมื่อครู่ขึ้นอีกครั้ง เคียดแค้นจนเข็ดฟันเลยทีเดียว"ฟู่จาวหนิงนิสัยเสียนั่นเจ้ายังไม่รู้อีกหรือ? ก่อนหน้านี้ท่านปู่นางป่วยจนใกล้ตาย บอกว่าไม่วางใจนาง นางก็ยังหน้าด้านไร้ยางอายวันวันเอาแต่ไปเฝ้ารัฐทายาทเซียวอยู่นั่น จะแต่งกับเขาเสียให้ได้ เห็นๆ อยู่ว่าจวนอ๋องเซียวไม่ยอมรับการหมั้นหมาย เจ้าคิดว่านางที่น่าอดสูเสียขนาดนี้ พอถูกรัฐทายาทเซียวถอนหมั้น ก็รู้สึกว่าเสียหน้า เลยต้องจับผู้ชายส่งๆ คนหนึ่งมาแ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13
  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 18

    ฟู่จาวหนิงพุ่งตัวไปยังประตูห้องฟืนที่มีไม้กระบองขัดไว้อยู่ ซัดตีไม้กระบองออก ยกเท้าถีบโครมเข้าไป "โครม!"ในห้องเก็บฟืนที่ดำมืดมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งพอดมเข้ากับกลิ่นนี้ สีหน้าฟู่จาวหนิงเองก็เปลี่ยนไ"ชิงอี!"ชิงอีพอเห็นนางเข้าไปซัดคนอย่างปราดเปรียวห้าวหาญก็ตกตะลึง ตอนนี้ได้ยินนางตะโกนเรียกจึงได้สติกลับมา รีบร้อนเดินตรงไปทางนี้ฟู่จาวหนิงคว้าโคมไฟที่แขวนอยู่ด้านนอกเดินเข้าไปที่มุมห้องฟืนมีคนนอนอยู๋คนหนึ่ง สวมเสื้อผ้าสีฟ้าเก่ามาก สองขากางเกงมีแต่เลือด เสื้อผ้าบนตัวยังขาดวิ่นหลายแห่ง นอนอยู่ที่นั่นราวกับเหมือนไม่มีลมหายใจ ไม่ขยับเขยื้อน"คุณหนู นี่คือท่านพี่หู่!"เสี่ยวเถาพอเห็นหู่จือเป็นเช่นนี้ น้ำตาก็ไหลร่วงลงมาหู่จือถูกพวกเขาตีจนตายแล้วหรือเปล่านะ?ฟู่จาวหนิงรีบเดินเข้ามา ยื่นมือเข้าไปแตะที่ต้นคอหู่จือ ถอนใจโล่งออกมา "เขายังมีชีวิตอยู่ ชิงอี รบกวนเจ้าแบกเขากลับไปที่พวกเราทางนั้นที""ขอรับ"ชิงอีไม่พูดอะไรมาก เดินเข้าไปทันที แบกหู่จือขึ้นหลัง รีบเดินออกไปด้านนอก บนขาของหู่จื่อเต็มไปด้วยเลือด เขาเองก็ไม่รังเกียจ แต่กลับยังถอนใจออกมาเสียงหนึ่ง ขาของเขาถูกตีจนหักไปแล้ว วัยหน

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13
  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 19

    ฟู่จาวหนิงรีบเดินไปที่ข้างเตียงเขาทันที คุกเข่าลงมา กุมมือเขาไว้"ท่านปู่ ข้าอยู่ที่นี่"ผู้เฒ่าฟู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงในดวงตาที่ยังดูโรยรา ค่อยๆ กลับมารวมกันลุงจงที่กำลังปาดน้ำตาอย่างน่าเวทนาตอนที่เห็นลูกชายพอเห็นท่านผู้เฒ่าได้สติกลับมาจริงๆ ก็ตื่นเต้นขึ้นมา"ท่านผู้เฒ่าฟื้นแล้วจริงๆ!"พวกเขาเดิมทีคิดว่าครั้งนี้ท่านผู้เฒ่าคงทนต่อไม่ไหวแล้ว ไม่คิดว่าคุณหนูจะช่วยเขากลับมาได้จริง!คุณหนูเก่งจริงๆ!"จาวหนิง เจ้า เจ้าเป็นอย่างที่อาสะใภ้พูดจริง จริงหรือ?" ผู้เฒ่าฟู่กุมมือของฟู่จาวหนิงไว้แน่นเขารู้สึกว่าในปากตนเองมีชิ้นโสมอยู่ รสโสมหวานชื่อทำให้เขาได้สติขึ้นมาหน่อย แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว แค่อยากรุ้ว่าหลานสาวที่รักถูกจวนอ๋องเซียวถอนหมั้นแล้วจริงไหม"เซียว รัฐทายาทเซียวถอนหมั้นกับเจ้ากลางถนนจริงหรือ?"หลังจากผู้เฒ่าฟู่รีบร้อนถามประโยคนี้ก็ไอขึ้นมา เขาไอจนในคอหอยเหมือนมีกังหันกำลังหมุนอยู่ ฟังแล้วเหมือนที่ปอดเต็มไปด้วยรูอย่างไรอย่างนั้น ทำให้ใจคนไม่วางใจขึ้นมาด้วยเช่นกันฟู่จาวหนิงรีบเข้าไปบีบง่ามนิ้วมือเขาทันที"ท่านปู่ ท่านไม่ต้องร้อนรน! ข้าไม่ใช่บอกกับท่านแล้วหรือ? ข้า

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13
  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 20

    ฟู่จาวหนิงจึงเพิ่งรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนมาด้วยตนเองนางมองเห็นชิงอี ยังคิดว่าชิงอีมาแค่คนเดียวเสียอีก"ไม่ใช่บอกว่า ตอนนี้ยังยืนยันไม่ได้ว่าเป็นพระชายาหรอกหรือ?"ฟู่จาวหนิ่งตอนนี้พอเจออ๋องเจวี้ยน ในใจก็กังวลขึ้นมา นางสะกดความคิดที่จะยื่นมือไปลูบผมลงไป บางทีอ๋องเจวี้ยนก่อนหน้านี้คงไม่ทันสังเกตถึงปิ่นปักผมกับกำไลของนางกระมังแล้วถ้าเกิดพบว่าในวันแต่งงานใหญ่นางเอาเครื่องประดับของจวนอ๋องเจวี้ยนไปจำนำล่ะก็ คงไม่รู้เลยว่าจะมองนางเช่นไรพรุ่งนี้ต้องขึ้นเขาจันทร์ลับฟ้า นางต้องขุดยาให้ดี กลับมาแล้วจะเอาไปขายแล้วไถ่ของทั้งสองชิ้นนั้นคืนมา"นายท่าน ม้าตัวนี้" ชิงอีเดินเข้ามาอย่างกระอักกระอ่วน "ข้านอยพามันกลับไปไม่ได้"เดิมทีคิดว่าฟู่จาวหนิงคงจะต้องขึ้นรถม้ากลับไปกับท่านอ๋องแน่ แล้วม้าตัวนั้นเขาต้องพากลับไป ผลลัพธ์คือพอเขาเตรียมจะเข้าใกล้ม้าตัวนั้น ม้าตัวนั้นก็พ่นลม ก้าวเดินอย่างฮึดฮัด ดูแล้วเหมือนจะพัดถีบเขาได้ตลอดเวลาชิงอีในใจทั้งตกตะลึงและจำใจม้าตัวนี้ทำไมจึงยอมให้คุณหนูฟู่ขี่กัน ไม่มีอานม้า แต่นางก็ยังควบทะยานจากจวนอ๋องเจวี้ยนกลับมาบ้านตระกูลฟู่ได้ราวกับสายลมอ๋องเจวี้ยนมองฟู่จาวหนิง สา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13
  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 21

    เซียวชิงซานคิดแทนรุ่นหลังคนนี้อย่างจริงใจ"นั่นมันคำเหลวไหลทั้งเพ" อ๋องเซียวพอเห็นเขากราดด่าลูกชายตนเองเช่นนี้ ก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาพอควร "ท่านลุงตอนนั้นยังไม่ยอมเห็นด้วยกับหญิงชราตระกูลฟู่ที่จะให้เหยียนเซียวกับหลานสาวของนางหมั้นหมายกันอยู่เลย แล้วตอนนี้ตระกูลฟู่ตกต่ำลง สภาพบ้านเช่นนั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรกับพวกเขาอยู่แล้ว"พอเขาได้ยินเรื่องวันนี้ ก็รู้สึกโกรธแค้นต่อฟู่จาวหนิงอย่างมากจวนชินอ๋องเซียวต้องมาถูกคนหัวเราะเยาะก็เพราะนางตระกูลฟู่ตอนนี้เป็นเหมือนตะวันจะลับเขาแล้ว ฟู่จาวหนิงไม่รู้อะไรเสียเลยจริงๆ"ใช่แล้วท่านปู่ หรือท่านไม่หวังให้ข้าได้มีพระชายารัฐทายาทดีหรือไรกัน?" เซียวเหยียนจิ่งก็เต้นเร่าขึ้นมา เนื้อตัวก็ยังเจ็บอยู่ เขาดูไม่เลือกคำพูดขึ้นมาเสียแล้ว "ท่านปู่เองตอนวัยหนุ่มก็ไม่ใช่เพราะช่วงเวลาหนึ่งกับฮูหยินตระกูลฟู่...""เซียวเหยียนจิ่ง!"ฟู่ชิงซานเดือดดาล ตะคอกขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อเขาในฐานะที่เด็กกว่า แต่กลับกล้าหยิบเรื่องนี้มาเย้ยหยันเขาสงสัยเขาหรือ?"ท่านลุง เหยียนจิ่งวันนี้เองก็ได้รับบาดเจ็บ ข้าให้คนไปเชิญหมอเทวดาหลี่มาดูเขาแล้ว แต่หลังจากท่านเข้ามาก้ไม่เห็นพู

    ปรับปรุงล่าสุด : 2023-12-13

บทล่าสุด

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1644

    ถ้าประตูวังปิดแล้ว คืนนี้น่าจะยังไม่ได้พบองค์จักรพรรดิเช่นนั้นพรุ่งนี้ช่วงประชุมเช้าก็น่าจะได้พบ ห่างจากตอนนี้ไม่ถึงสามชั่วยามเซียวหลันยวนไม่พูดอะไรอีกหลังจากเขาได้ข่าวไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องส่งคนไปคุ้มครองนอกวังแน่ เก๋อมู่กวงคืนนี้เข้าวังไม่ได้ ไม่ได้พบองค์จักรพรรดิ ดังนั้นจะต้องรอจนถึงประชุมเช้าแน่นอนช่วงหลายชั่วยามนี้เพียงพอแล้วพวกเขาได้ยินเสียงของฟู่จิ้นเชินแล้วฟู่จิ้นเชินกำลังพูดภาษาเฮ่อเหลียนอยู่"พี่เขย ท่านพ่อกำลังพูดว่า..." ฟู่จาวเฟยคิดจะแปลให้เซียวหลันยวนก่อนอย่างฉลาดเฉลียวรู้ความ แต่คิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนจะโบกไม้โบกมือ"ข้าฟังออกน่ะ""อ๋า?"ฟู่จาวเฟยตกตะลึง"ลืมบอกไป ว่าข้าเป็นภาษาเฮ่อเหลียน" เซียวหลันยวนน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับกำลังพูดเรื่องเล็กจ้อยที่ธรรมดามากๆ เรื่องหนึ่งหัวหน้าคุกเองก็เหลือบมองเขาอย่างตกตะลึง"ถ้าข้าน้อยจำไม่ผิดล่ะก็ ท่านอ๋องยังพูดภาษาหนานฉือได้ด้วย?""ใช่"หัวหน้าคุกกับฟู่จาวเฟยสบตากันผาดหนึ่ง ทั้งสองคนล้วนเห็นความตกตลึงในดวงตาของอีกฝ่ายอ๋องเจวี้ยนทำไมถึงพูดได้หลายภาษานัก?เขาไม่ใช่ว่าพักฟื้นอยู่ในยอดเขาโยวชิงตลอดหรือไรกัน? คนทั้ง

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1643

    เซียวหลันยวนรู้สึกนับถือฟู่จิ้นเชินจริงๆเขาเองก็ไม่ได้มีตัวตนฐานะพิเศษอะไร แต่กลับใช้ความสามารถตนเองเข้าไปในคุกใหญ่ได้ เข้าคุกใหญ่ไปยังพอทำเนา แต่นี่ยังได้พบกับโป๋จีด้วยนี่ร้ายกาจมากจริงๆ"พวกเจ้าให้เขาเข้าไปแบบนี้เลยหรือ?" เซียวหลันยวนรู้สึกแปลกใจจริงๆ"เรื่องนี้ เพราะโป๋จีพูดภาษาเราได้แค่นิดหน่อย คุณชายฟู่เขาพูดภาษาเฮ่อเหลียนได้"หัวหน้าคุกกังวลนิดหน่อย เขาเองก็ไม่รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนยกโทษให้กับสามีภรรยาตระกูลฟู่แล้วหรือยังคนไม่น้อยในเมืองหลวงก็ยังมองความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ออกถ้าหากอ๋องเจวี้ยนโกรธ แล้วหันมาระบายบนตัวเขาจะทำอย่างไรกัน"ท่านอ๋อง ท่านเองก็จะเข้าไปพบโป๋จีคนนั้นหรือ?" เขาถามขึ้นอย่างระมัดระวังอ๋องเจวี้ยนออกมาได้อีกครั้ง แสดงว่าไม่ได้ติดโรคระบาดนั้นมาพวกผู้คุมในคุกใหญ่หลายวันนี้ยังไม่ได้ดื่มยาน้ำของพระชายาอ๋องเจวี้ยน ทุกคนกินอาหารกันวันละสามมื้อ แต่ก็ยังไม่มีใครติดโรคชนิดนั้นเลยดังนั้นพวกเขาเชื่อมั่นในยาขอพระชายาอ๋องเจวี้ยน แน่นอนว่าเชื่อมั่นว่าอ๋องเจวี้ยนไม่ได้เป็นโรคระบาดด้วย"ข้าเข้าไปไม่ได้หรือ?""ไม่ใช่เช่นนั้น ไม่ใช่แน่นอน ท่านอ๋องเข้าไปได้" หัว

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1642

    เซียวหลันยวนมองเสิ่นเชี่ยวผาดหนึ่ง"ก็แค่ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาเท่านั้น"มีแผนอะไรเสียที่ไหน?เรื่องเช่นนี้ ต่อให้พวกเขาลงมือตรวจสอบชัดเจน ก็ไม่ใช่อะไรที่จำทำเสร็จในชั่วครู่องค์จักรพรรดิจะต้องหยิบยืมเรื่องนี้แน่นอนใต้เท้าหยิ่นจิงเจ้าทางนี้คงทานได้อีกไม่นานแล้ว อีกเดี๋ยวก็จะมีคนมาพาฟู่จาวเฟยไปคุกใหญ่ฟู่จาวหนิงกลับเข้าใจความหมายของเซียวหลันยวนขึ้นมา"พวกเราตอนนี้ส่งไปเอง ยังพอจะเลือกห้องขังได้อยู่""ข้าฟังพวกเจ้านั่นล่ะ" เสิ่นเชี่ยวเอ่ยขึ้นทันทีนางต้องเรียนรู้ที่จะเชื่อลูกสาว ไม่ต้องถามให้ชัดเจนนัก ลูกสาวจะต้องไม่ทำร้ายน้องชายแน่ๆ แค่ฟังนางไว้ก็พอเรื่องในเมืองหลวง พวกเขาจะต้องเข้าใจชัดเจนกว่านางแน่นอน"เรื่องนั้นไม่ควรชักช้าไปกันตอนนี้เลย" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นหมุนตัวออกไปก่อนฟู่จาวหนิงกวักมือให้เสี่ยวเฟย "ไปกัน"ฟู่จาวเฟยเองก็เดิมตามนางไปอย่างเชื่อมั่นทันทีเสิ่นเชี่ยวเดินมาถึงด้านหลัง คารวะให้กับใต้เท้าหยิ่นจิงเจ้า "ขอบคุณใต้เท้าที่ดูแล""เกรงใจเกินไปแล้ว..."ใต้เท้าหยิ่นจิงเจ้าตอบกลับด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นก็รู้สึกว่าตนเองในตอนนี้ก็เหมือนจะเกรงใจมากเกินไปเขายังกลายเป

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1641

    ท่านพี่ในที่สุดก็กลับมาแล้ว ใจของเขาสงบลงมาได้ไม่น้อยเลย"จาวหนิง นี่มาจากในภูเขาหรือ? เหนื่อยแย่เลยสิ?" เสิ่นเชี่ยวยกถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นทันที "เจ้าดื่มชาร้อนนี่ก่อนเถอะ เพิ่งต้มใหม่เลย ยังไม่ได้ดื่ม"นางเห็นฟู่จาวหนิงมีรอยคล้ำใต้ตาจางๆ ในภูเขาคงต้องเหนื่อยมากแน่ๆ และคงไม่ได้พักผ่อนดีนักแต่พอยกถ้วยชาขึ้นมา เสิ่นเชี่ยวก็ยังรู้สึกกระวนกระวายอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงจะรับน้ำใจของนางไหมฟู่จาวหนิงรับมา ดื่มไปอึกหนึ่ง ผ่อนคลายลงมาได้"เรื่องจดหมายนี่อย่างไรกัน? ก่อนหน้านี้มีอะไรผิดปกติบ้างไหม หรือมีคนมาหาเจ้าบ้างหรือเปล่า?"เสิ่นเชี่ยวถอนใจโล่ง ในใจก็ลิงโลดขึ้นมาแม้ว่าฟู่จาวหนิงตอนนี้อยู่กับพวกเขาจะไม่ค่อยคล้ายกับพ่อแม่ลูกเท่าไรนัก แต่นางเชื่อว่าในด้านความรู้สึกก็ยังพอเห็นได้บ้าง เดิมทีก็ยังมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันอยู่ฟู่จาวเฟยส่ายหัว รีบร้อนรับประกันอย่างขันแข็งขึ้นมา "ท่านพี่ ไม่มีอะไรผิดปกติเลย ไม่มีคนมาหาข้าด้วย แล้วก็ไม่ได้รับจดหมายอะไรอีก ข้าเองก็ไม่ได้เขียนจดหมายไปด้านนอก""ช่วยนี้มีใครมาที่บ้านไหม?""ไม่มี มีแต่ท่านพ่อที่ออกไปบ่อยๆ ข้าอยู่ในแต่บ้านฝึกยุทธ์" ฟู่จาวเฟ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1640

    "อ๋องเจวี้ยนมาถึงแล้ว"ข้าราชการชั้นผู้น้อยคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา รู้ว่าใต้เท้าร้อนรนมาก จึงรีบ เข้ามารายงาน"เร็ว"เขาทางนี้แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว คุกใหญ่ทางนั้นถ้าถามออกมาได้ว่าจดหมายอยู่ที่ไหน ก็คงจะให้เขาเอาฟู่จาวเฟยส่งเข้าคุกใหญ่แน่แต่อ๋องเจวี้ยนก่อนหน้านี้กำชับว่า ก่อนหน้าที่เขาจะกลับมา ฟู่จาวเฟยต้องอยู่ที่นี่ก่อน ห้ามส่งไปคุกใหญ่เขาเองก็ทานไม่ไหวแล้ว เดิมทีฟู่จาวเฟยไม่ได้จะส่งมาที่เขาทางนี้ แต่เป็นจดหมายด่วนของอ๋องเจวี้ยนที่ให้เข้าเข้ามารับช่วงไว้ก่อนแต่เขาเองก็ร้อนรนด้วย เขาเองก็กลัวนี่ ถึงตอนนั้นถ้าค้นเจอจดหมายอะไรเข้า แล้วเกี่ยวข้องกับฟู่จาวเฟยจริง เขาก็จัดการลำบากแล้วถึงอย่างไรฟู่จาวเฟยก็อยู่กับเขาทางนี้ ไม่ได้ลงตรวน ไม่ได้ตี ไม่ได้ขังอีกต่างหาก ยังคงนั่งรออยู่ที่โถงข้างๆแล้วยังมีฮูหยินฟู่ด้วย นั่งอยู่กับลูกชายด้วยกันเขาทำเช่นนี้ ถ้าหากถูกองค์จักรพรรดิรู้เข้า องค์จักรพรรดิคงไม่ละเว้นเขาแน่พอเขาออกไป เสิ่นเชี่ยวกับฟู่จาวเฟยก็ลุกขึ้นยืนทันที ขณะเดียวกันก็มองมาทางเขา"ใต้เท้า?""คุณชายฟู่ไปที่ไหนแล้วกันแน่?"ใต้เท้าหยินจิงเจ้ามองพวกเขา และคิดถึงเรื่องที่เมื่อคร

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1639

    "องค์จักรพรรดิทนแ่รงกดดันของกลุ่มขุนนางไม่ไหว วันนี้ในที่สุดก็กลับมาประชุมเช้าแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ยังส่งคนไปที่จวนอ๋องเจวี้ยน ต้องการจะเห็นข้าให้ได้ ข้าก็เลยโผล่หน้าออกมาเสียหน่อย" เซียวหลันยวนเอ่ยอย่างใจเย็น"สวมหน้ากากไว้หรือ?"เซียวหลันยวนยิ้มๆ ตัวเองเหมือนจะสนุกขึ้นมาหน่อยแล้วเขาส่ายหัว "ไม่ใช่ จำใบหน้าที่เจ้าทำขึ้นก่อนหน้านั้นได้ไหม?""ท่านหมายถึง ที่หนังหน้าแผลเป็นที่เอามาใช้ค้นคว้าการกำจัดแผลเป็นนั่นน่ะนะ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ"ใช่ ข้าแปะเจ้านั่นออกไปพบคน""พรวด"ฟู่จาวหนิงยอมเขาจริงๆ เพราะหน้ากากหนังหน้านั้น คือสิ่งที่นางทำขึ้นมาตอนค้นคว้าการรักษา เป็นหลุมเป็นบ่อขรุขระ มีแผลเป็นปลอมบางส่วนที่นางใช้วัสดุทำปลอมขึ้นมา แปะไปบนหน้าหน้าจะดูไม่ค่อยสนิทนัก แล้วยังดูบวมออกมาอีกชั้นหนึ่งด้วยแล้วก็หนังหน้านั้นพอแปะบนหน้า ก็เหมือนว่าทั้งใบหน้านั่นน่าเวทนาจนทนดูไม่ได้เลยทีเดียว ดูจะคล้ายๆ กับตอนที่เซียวหลันยวนยังรักษาไม่หายก่อนหน้านี้ ถึงอย่างไรก็น่าตกใจและน่ากลัวอยู่"คนในวังคงมองไม่ออกว่าเป็นของปลอมหรอกนะ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจหน่อยๆ หน้ากากนั่นทำมาไม่สมจริงนัก มองหลายๆ ครั้งหน่

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1638

    เซียวหลันยวนปลดหน้ากากลง"มีคนส่งจดหมายด่วนเข้ามา บอกว่าจับตัวโป๋จีแม่ทัพบู๊ที่ราชาเฮ่อเหลียนไว้วางใจที่สุดได้ บนตัวโป๋จีมีจดหมายลับที่จะส่งให้เสี่ยวเฟยอยู่ คนในที่ว่าการส่งคนไปยังจวนตระกูลฟู่ พาตัวเสี่ยวเฟยไปแล้ว"เซียวหลันยวนเดิมทียังคิดจะรีบบอกนางเรื่องนี้ เพียงแต่ไม่อยากให้นางที่เหนื่อยล้าต้องตกใจเกินไปให้นางสบายขึ้นมาหน่อย แล้วค่อยเล่าเรื่องนี้ออกมาดีกว่าฟู่จาวหนิงลุกขึ้นนั่งตัวตรง"แล้วเสี่ยวเฟยตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"ต้องเป็นเรื่องที่เร่งด่วนมากแน่ ก่อนหน้านี้เซียวหลันยวนถึงได้กลับไปจัดการเอง"อยูในจวนทางการ พ่อของเจ้าเองก็ตามไปแล้ว พาจงเจี้ยนไปด้วย ยังไม่ต้องร้อนใจ ข้าให้คนคอยเฝ้าจวนทางการไว้แล้ว ก่อนที่พวกเราจะกลับถึงจะไม่มีใครพาพวกเขาไปไหน"เขาลงมือจัดการเอง ไม่อย่างนั้นเสี่ยวเฟยคงเกิดเรื่องเข้า ฟู่จาวหนิงคงร้อนใจไม่ไหวแน่นอนพอได้ยินคำนี้ ใจของฟู่จาวหนิงจึงค่อยๆ นิ่งลงมา "โป๋จีเป็นคนสำคัญข้างกายราชาเฮ่อเหลียนหรือ? เป็นแม่ทัพบู๊? แล้ววรยุทธ์ดีไหม?"นางไม่เคยได้ยินเสี่ยวเฟยเอ่ยถึงเรื่องนี้แต่ว่าก็จริง เสี่ยวเฟยเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีกับคนของราชาเฮ่อเหลียนอยู่หลายคน

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1637

    อ๋องฉยงแอบกัดฟัน"ข้าอยู่ที่นี่รอฟ้าสางแล้วค่อยเข้าภูเขาก้ได้..." อ๋องฉยงยังคิดจะดิ้นรนเซียวหลันยวนจะยอมให้เขาดิ้นรนได้อย่างไร?"เช่นนั้นได้อย่างไร? ใครก็ได้ เก็บกระโจมเสีย"พอเขาสั่งคำสั่ง ก็มีองครักษ์ออกไปทันที เคลื่อนไหวจัดการเก็บกระโจมเหล่านั้นอย่างคล่องแคล่วว่องไว"เอาคบไฟให้อ๋องฉยงไปส่องทางด้วย""ขอรับ"กองไฟที่กำลังลุกไหม้อยู่ ถูกคนนำกิ่งไปจุดเพื่อทำเป็นคบไฟหลายๆ อัน ส่วนไฟที่เหลือก็ดับทิ้ง สาดโคลนลงไป เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น"กระโจมนี้ข้าให้คนกางมันขึ้น กองไฟเองข้าก็เป็นคนสั่งให้จุดขึ้นมา ตอนนี้ข้าจัดการเก็บกวาดไป คงไม่มีปัญหาใช่ไหม?"เซียวหลันยวนมองอ๋องฉยง น้ำเสียงสงบนิ่งมากจะไปมีปัญหาอะไรได้?เดิมทีหลังจากที่อ๋องฉยงมาเห็นกระโจมชั่วคราวก็อยากจะครองเป็นของตัวเอง แล้วมารอฟู่จาวหนิงที่นี่ใครจะคิดว่าเซียวหลันยวนจะวกกลับมากัน?ตอนนี้ถ้าเขาบอกว่าจะค้างคืนที่นี่พรุ่งนี้ค่อยขึ้นเขาก็คงไม่ได้แล้ว ถ้าไม่มีกระโจมแต่ยังคิดจะอยู่ค้างคืนที่นี่ ต่อให้ก่อไฟก็ยังหนาวตายได้เขาเองก็ไม่ได้มีกำลังภายในลึกล้ำคอยป้องกันตัวด้วย"อ๋องฉยงเมื่อครู่ไม่ใช่บอกว่าจะขึ้นเขาหรือ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1636

    อ๋องฉยงพอเห็นเซียวหลันยวนเข้ามา ใจก็ขรึมลงมาแล้ว ขณะเดียวกันก็ยังแอบเคืองกับองค์จักรพรรดิไม่ใช่บอกว่าจะขวางเซียวหลันยวนไว้หรือไรกัน? ไม่ใช่ว่ามีเรื่องที่จะขังเซียวหลันยวนไว้ได้สามวันหรือ?ทำไมยังไม่ทันถึงชั่วยาม เขาก็รีบกลับมาแล้วกัน?ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย!เซียวหลันยวนหันตัวกลับมาอ๋องฉยงรู้สึกใจสั่นวาบกับหน้ากากของเขาเจ้าเด็กที่เหมือนจะตายแหล่มิตายแหล่ตอนนั้น ดันโตขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก แล้วยังดีมีท่วงท่าทรงพลังเสียด้วย"หลันยวน เมื่อครู่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?" อ๋องฉยงเสียงขรึม ตัดสินใจลงมือก่อน "นี่เจ้ายิงธนูใส่ข้ารึ!""เจ้าไม่รู้หรือว่าหมายความว่าอะไร?"เซียวหลันยวนเสียงเย็นเยียบ "แน่นอนว่าสั่งสอนเจ้าน่ะสิ""เจ้า! เจ้าบังอาจ! ถ้าข้าเป็นอะไรไป บาดเจ็บหรือว่าตายไป เจ้าก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่แล้ว!""จะลองดูไหมล่ะ?" น้ำเสียงเซียวหลันยวนขรึมเย็นชา"ลองอะไร?""ลองว่าถ้าข้าสังหารเจ้าแล้ว จะยังมีชีวิตต่อไปได้ไหม"พอพูดจบ จิตสังหารบนตัวเขาก็พุ่งเข้ามาอย่างแรงกล้า แม้จะไม่มีลม ไม่มีการขยับ แต่อ๋องฉยงกับองครักษ์ข้างกายเขาก็ยังถอยออกไปก้าวหนึ่งพร้อมกันพวกเขาล้วนสัมผัสได้ถึงแรง

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status