หลินเซียงเหมือนได้ยินเรื่องตลก มองเขาด้วยความไม่เชื่อ "ลู่สือเยี่ยน รู้รึเปล่าว่าตัวเองพูดอะไรออกมา!"ถ้าเขาจะลงโทษ เธอก็ยังไม่รู้สึกว่าเขามีสิทธิ์นั้นตรงไหน!ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอด้วยดวงตามืดมน บรรยากาศรอบตัวรุนแรงและแฝงด้วยความกดดันบรรยากาศเงียบสงัดลงชั่วครู่ ลมเย็นพัดผ่าน ราวกับความหนาวเย็นที่ซึมลึกเข้าไปในกระดูกหลินเซียงมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความมืดมนของเขา แล้วพูดตามตรง "คุณออกมาหาฉันแบบนี้ เซี่ยหว่านรู้ไหม?"น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยการเยาะหยันห้ามคนอื่นทำ แต่ตัวเองทำได้งั้นเหรอ?มีคนสองมาตรฐานแบบนี้ในโลกด้วยรึ?ลู่สือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เรื่องของผมกับเธอ คุณรู้มาตลอด คุณก็รู้ดีว่าทำไมผมถึงต้องหย่ากับคุณ แต่คุณกับฉินโหย่วหานเป็นอะไรกัน?"หลินเซียงโกรธขึ้นมาทันที "ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!"ดวงตาใสแจ๋วของเธอปรากฏประกายแห่งความโกรธ "ลู่สือเยี่ยน ใกล้จะรุ่งสางแล้ว ไหน ๆ มาแล้วก็อย่าเพิ่งไป เดี๋ยวเราไปรอสำนักงานเขตเปิดทำการกันเลย วันนี้ไม่ว่ายังไงฉันต้องหย่าให้ได้!"ตอนที่เธอเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ความคิดของเธอก็ยังเต็มไปด้วยเขา เธอรู้สึกว่าตัวเองหมดหนทางจ
ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว!หลินเซียงโกรธจนกระทืบเท้าเร่า ๆ!ทำไมบนโลกนี้ต้องมีคนชั่วช้าสารเลวแบบเขาด้วย?ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้สึกเสียใจ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจขึ้นมาจริง ๆ เสียใจว่าทำไมตอนนั้นต้องเก็บเขากลับมาดูแลด้วย!หลินเซียงโกรธจนเกือบไม่มีสติ!ตอนนี้เป็นไงล่ะ เขาไม่ยอมหย่าแน่แล้ว จะทำยังไงดี?เธอขึ้นไปชั้นบนด้วยความโกรธ โกรธจนนอนไม่หลับ!ฟ้าค่อย ๆ สว่างขึ้นมองดูแสงอรุณที่โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า หลินเซียงรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจชาติที่แล้วเธอคงจะทำกรรมกับลู่สือเยี่ยนไว้ชาตินี้เลยกรรมสนองถูกเขาปฏิบัติแบบนี้เขารู้สึกผิดต่อเซี่ยหว่าน ไม่กล้าให้เซี่ยหว่านเสี่ยงอันตราย เลยไม่ยอมหย่ากับเธอ ทำให้เธอตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นแต่เขาไม่รู้สึกผิดต่อเธอเลยหรือไง?ถึงอย่างไรเธอก็เก็บกลับมาดูแลอยู่ช่วงหนึ่งเชียวนะ!ถ้าไม่มีเธอ เขาที่สูญเสียความทรงจำจนเหมือนกับกระดาษเปล่าคงจะตายไปนานแล้วหลินเซียงหัวเราะเยาะตัวเองคงเป็นกรรมของเธอจริง ๆ...เธอไปทำงานพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตาทั้งสองข้าง ยื่นใบลาออกโดยตรงจากนั้นก็ไม่สนใจสีหน้าของผู้จัดการ กลับไปเก็บของเธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่
"ลืมไปก่อนเถอะ เอาเรื่องย้ายบ้านก่อน" หลินเซียงคิดไม่ออก ก็เลยไม่คิดซ่งซ่งพยักหน้า "อย่างน้อยบ้านหลังใหญ่ที่เธอใฝ่ฝันมาตลอดก็เป็นจริงซะที ถือว่าเป็นเรื่องดีนะ"หลินเซียงยิ้มเธอสะพายกระเป๋าใบหนึ่ง ข้างในมีแต่ของใช้ส่วนตัว จากนั้นก็ไปที่หมู่บ้านเฟิงหลินหย่วนกับซ่งซ่งโดยตรงพอไปถึงประตู ก็ถูกยามกั้นไว้ ต้องลงทะเบียนก่อนถึงจะเข้าได้หลินเซียงรู้สึกสบายใจ อย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ไม่มีทางเข้าถึงตัวเธอที่นี่ได้แล้วห้องที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอคือชั้น 31 พอออกจากลิฟต์ ประตูห้องที่เห็นทั้งหรูหราและพิถีพิถันเป็นอย่างมากหลินเซียงใช้กุญแจไขประตู พอเห็นฉากข้างใน ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจพวกเธอเพิ่งเข้าไปถึงประตู ขณะที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็โทรหาซ่งจั่วทันที"ผู้ช่วยซ่งครับ คุณหลินเซียงมาแล้ว"ซ่งจั่ว "ครับ ผมรู้แล้ว"หลังจากวางสายแล้ว เขาก็เล่าเรื่องนี้ให้ลู่สือเยี่ยนฟัง"อืม"สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเฉยชา ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆซ่งจั่วถามอย่างลังเล "ท่านประธานครับ อายัดเช็คแล้ว แล้วต้องยึดบ้านคืนด้วยหรือเปล่าครับ?"ลู่สือเยี่ยนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มเย็นชามองเขาอย่าง
หลินเซียง “...”หมดอารมณ์ในทันทีเงินสามสิบล้านที่ได้มาง่าย ๆ หลุดลอยไปแล้ว จะลาออกก็ไม่มีแรงจูงใจอีกต่อไปน่าโมโหจริง ๆ!ซ่งซ่งเห็นสีหน้าของเธอแล้วก็ถามว่า “ไอ้สารเลวนั่นว่าไง?”หลินเซียง “เธอบอกว่าเขาเป็นไอ้สารเลว แล้วเขาจะพูดอะไรดี ๆ ได้ล่ะ?”ซ่งซ่ง “...”หลินเซียงถอนหายใจแล้วพูดว่า “วันนี้คงอยู่ฉลองไม่ได้แล้ว ฉันต้องกลับไปทำงาน”ซ่งซ่งกะพริบตาปริบ ๆ “เธอยังไม่ได้ลาออกอีกเหรอ?”หลินเซียงยิ้มฝืน “เงินสามสิบล้านหายวับไปแล้ว ฉันจะกล้าลาออกได้ยังไง?”ซ่งซ่ง “โธ่ น่าสงสารจัง”“... ”เมื่อกลับมาที่ดีเคกรุ๊ป พอไปถึงเคาน์เตอร์ก็มีคนเรียกเธอพอดี“คุณหลินเซียง มีของมาส่งค่ะ”หลินเซียงแปลกใจ ของมาส่ง? ใครส่งอะไรมาให้เธอ?เธอเดินไปรับมาด้วยความสงสัย พอพลิกดูก็เห็นว่าเป็นกล่องที่ห่ออย่างดี เขย่าดูแล้วข้างในเบามาก ไม่มีเสียงอะไรที่น่าสงสัยเธอแกะกล่องไปพลางเดินไปที่ลิฟต์ไปพลาง ลิฟต์มาถึงพอดี เธอไม่เงยหน้ามอง เดินเข้าไปเลยสายตาคู่หนึ่งมองมาที่เธอ เธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาและเฉียบคมของลู่สือเยี่ยนเดินผ่านเธอไปอย่างเย็นชา“เดี๋ยว!”สีหน้าของหลินเซียงหม่น
หลินเซียงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้พวกคุณอยู่ไหน?”เซี่ยหว่านตกใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่คิดว่าจะถูกถามแบบนี้ แต่ก็ยังคงพูดว่า “วิลล่าหมายเลขเก้า ห้อง 8088”หลินเซียงวางสายทันทีเหอะ...ยุ่งอะไร?ยุ่งอยู่กับการจีบสาวล่ะสิไม่ว่า?หลินเซียงหรี่ตาลง ยังไม่หย่ากันเลย ลู่สือเยี่ยนจะเกินไปหน่อยไหม?ในเมื่อเขาไม่ยอมหย่า ก็อย่าโทษเธอที่ไม่เกรงใจ!กระทั่งพลบค่ำ ทั้งเมืองก็ค่อย ๆ ถูกไฟนีออนปกคลุมหลินเซียงมาถึงวิลล่าหมายเลขเก้าแต่ถูกสกัดกั้นไว้ พนักงานบริการยิ้มอย่างสุภาพ “ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิงได้นัดหมายไว้ล่วงหน้าหรือเปล่าคะ?”หลินเซียง “ฉันมาหาลู่สือเยี่ยน”พนักงานบริการยิ้มอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิง ถ้าไม่มีนัดไว้ล่วงหน้าจะไม่สามารถเข้าไปได้ค่ะ”หลินเซียง “ฉันมาหาคนก็ไม่ได้เหรอ?”พนักงานบริการ “เว้นแต่จะมีคนพาคุณเข้าไป ไม่อย่างนั้นก็เข้าไปไม่ได้ถ้าไม่มีนัดหมายล่วงหน้าค่ะ”หลินเซียงเปิดกระเป๋า หยิบใบทะเบียนสมรสออกมาโดยตรง เปิดออกแล้วยื่นให้พนักงานบริการดู “แบบนี้ยังต้องนัดล่วงหน้าหรือเปล่า?”พนักงานบริการตกใจ รีบดูรูปในสมุดทะเบียนสมรส แล้วก็ดูตราประทับอีกครั้ง กลัวว่าจะเป็นของปลอมในใ
ในห้องส่วนตัวที่แสงไฟสลัว หลินเซียงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กระจกเล็กน้อย ให้ระยะโฟกัสใกล้ขึ้นอีกหน่อย เห็นลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่บนโซฟา เอนตัวไปทางด้านหลังเล็กน้อย ในขณะที่เซี่ยหว่านนั่งอยู่ข้างเขา ถือทิชชู่คอยซับเหงื่อบนหน้าผากให้ท่าทางดูสนิทสนมกันมากหลินเซียงหรี่ตามอง เห็นเซี่ยหว่านลุกขึ้นหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา แต่ขาของเธอดูไม่ค่อยมั่นคง ร่างกายของเธอเซไปสองสามครั้ง แล้วก็ล้มลงบนตักของลู่สือเยี่ยนโดยตรง"ถ่ายวิดีโอเก็บไว้ไหม?"จู่ ๆ เสียงพูดติดตลกก็ดังขึ้นข้างหูหลินเซียงหันกลับไปทันที เห็นฉินโหย่วหานที่ไม่รู้ทำตามเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ กำลังโน้มตัวลงเล็กน้อย หรี่ตามองเข้าไปข้างในเขาสูงกว่าเธอ แต่พอเอนตัวลงมาแบบนี้ ความสูงของทั้งสองคนก็กลับไม่ต่างกันมากนัก ตอนที่เธอหันกลับไป เกือบจะชนเข้ากับใบหน้าของเขาอยู่แล้ว!หลินเซียงตกใจรีบผลักเขาออก "ไม่ ไม่ต้องก็ได้"ฉินโหย่วหานค่อย ๆ ยืดตัวตรงขึ้น มองดูท่าทางตกใจกลัวของเธอแล้วก็ยิ้มร่า "ไม่ถ่ายวิดีโอ แล้วจะเก็บหลักฐานไว้ยังไงล่ะ?"ตอนนี้หลินเซียงสงบสติอารมณ์ลงแล้ว เธอแสยะยิ้ม เดินตรงไปเปิดประตูห้องส่วนตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวมีแค่ลู
ฉินโหย่วหานมองเธอ พูดด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ "คุณหลิน ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง ยังจะยิ้มอยู่ได้"หลินเซียง "แล้วถ้าฉันร้องไห้มันจะมีประโยชน์เหรอ?"ฉินโหย่วหาน "..."รอยยิ้มที่เหมือนไม่ใส่ใจอะไรของเขาเลือนหายไปเล็กน้อยผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจลู่สือเยี่ยนมองคนทั้งสองที่พูดตอบโต้กันไปมา สายตาของเขาก็ยิ่งเย็นชาและโหดเหี้ยมมากขึ้นไปอีก ออร่ารอบตัวเต็มไปด้วยความเย็นชาและเหี้ยมเกรียมเขาหันไปมองเซี่ยหว่าน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "จะไปโรงพยาบาลไหม?"เซี่ยหว่านส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันชินกับความเจ็บปวดแบบนี้แล้ว แต่ว่าคลิปในมือถือคุณหลิน...""ไม่เป็นไร"ลู่สือเยี่ยนพูดจบก็กดโทรศัพท์ "เข้ามา ไปส่งคุณหนูเซี่ยกลับบ้าน"ไม่นาน ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก ซือเยี่ยนเดินเข้ามาประคองเซี่ยหว่านเซี่ยหว่านมองหลินเซียง แสดงสีหน้าอ้อนวอน "คุณหลิน ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรเข้าไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของพวกคุณ แต่ฉันขอร้องว่าอย่าทำอะไรที่ไม่ดีต่อสือเยี่ยนได้ไหม กว่าสือเยี่ยนจะมาถึงวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"ซือเยี่ยนมองหลินเซียงด้วยสายตาเย็
"ตอนนี้ผมอยากเย็บปากคุณซะ"ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชาหลินเซียง "แต่คงไม่ได้หรอก ที่นี่ไม่มี..."แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ จูบอันเร่าร้อนของชายหนุ่มก็ประทับลงมาจูบนั้นรุนแรงและเร่งรีบราวกับต้องการระบายความรู้สึกบางอย่างความใกล้ชิดที่ยากจะแยกออกทำให้หลินเซียงหายใจลำบากเธอเอื้อมมือไปผลักไหล่เขา แต่ข้อมือของเธอกลับถูกมือข้างหนึ่งของเขาคว้าไว้แล้วกดไปด้านหลังโดยตรง ทำให้ร่างกายของเธอแนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้นหลินเซียงคว้าโอกาสนี้กัดริมฝีปากของเขาโดยตรง แต่เขาก็ไม่ได้หยุดแม้แต่น้อย กลับจูบอย่างหนักหน่วงยิ่งขึ้นจบแล้ว...เธอจะขาดอากาศหายใจตาย!ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าหรือเปล่า?เธอเสียใจจริง ๆ ที่เข้ามาเร็วเกินไป น่าจะรอให้พวกเขาเสร็จกิจเสียก่อนแล้วค่อยเข้ามา เธอก็คงไม่ต้องถูกกระทำแบบนี้นิ้วมือเรียวของเขาสอดเข้าไปในชายเสื้อของเธอ ก่อให้เกิดความรู้สึกวาบหวามไปทั่วทุกจุดอ่อนไหวบนร่างกายเนื้อตัวเธอสั่นเทาและอ่อนแรงลงราวกับรู้ว่าเธอไม่มีแรงดิ้นรนแล้ว เขาถึงยอมปล่อย แต่ปลายจมูกเขาก็ยังแตะอยู่ที่ปลายจมูกของเธอ"หลินเซียง คุณไปสนิทสนมกับฉินโหย่วหานได้ยังไง? รู้ไหมว่าเขาเป็นคนแบบไหน?"หลิน
ช่างน่าขันอะไรอย่างนี้?สิ่งที่ตัวเองวางแผนไว้ วิธีการลงโทษคนอื่น สุดท้ายก็เหมือนกับการชกเข้ากับปุยนุ่นอ่อนปวกเปียก ไร้เรี่ยวแรงถูกแล้วแม้แต่ความโกรธของเธอก็ยังไร้เรี่ยวแรง เพราะคนที่เธอเผชิญหน้าคือลู่สือเยี่ยนเธอไม่สามารถต่อต้านเขาได้เลย!ตราบใดที่เขาต้องการ เขาสามารถปิดกั้นเส้นทางทั้งหมดของเธอได้จ้าวข่ายก่อนหน้าก็เป็นแบบนี้ เซี่ยหว่านในตอนนี้ก็ลงเอยแบบนี้เธอเข้าไปพัวพันกับคนแบบไหนมานานขนาดนี้กันนะ?สายตาของหลินเซียงเหม่อลอยไปเล็กน้อย มองไปยังความมืดด้านหน้าอย่างงุนงง ราวกับเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุดกำลังค่อย ๆ ปกคลุมเธอเข้าไปฉินโหย่วหานจับมือเธอ “หลินเซียง ไม่เป็นไรนะ?”“ฉัน…ไม่เป็นไรค่ะ” หลินเซียงขยับริมฝีปากพูดเธอสบายดี เธอไม่เป็นอะไร แค่ล้มเหลวเท่านั้น ไม่เป็นไรน้ำตาที่เงียบงันไหลลงมาจากแก้ม รู้สึกเพียงแค่ความเย็นเยียบที่แก้ม พอยื่นมือไปสัมผัส มองลงไปก็เห็นคราบน้ำใสบนนิ้วร้องไห้ทำไม?มีอะไรให้ร้องกัน?ควรรู้ตัวตั้งนานแล้วต่างหาก!ความคิดของเขา เธอคาดเดาไม่ได้เลย!แต่เธอยังกล้าที่จะต่อสู้กับเขา?หึ ฮ่าฮ่าฮ่า!หลินเซียงหัวเราะเยาะตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไม น้ำต
ซือเยี่ยนค่อนข้างลนลาน “คุณเซี่ย อย่าร้องไห้เลย ไม่มีใครอยากให้คุณตาย อย่าร้องไห้…”เซี่ยหว่านมองเขาด้วยดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา “แต่นายมาช่วยฉัน ถ้านายมาไม่ทันล่ะ? ฉันคงตายไปแล้ว!”ซือเยี่ยน “อ่า…คือว่า”เซี่ยหว่านกำแขนเขาแน่น “นายช่วยฉันได้ไหม? ฉันไม่อยากตายจริง ๆ…”ซือเยี่ยนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณเซี่ย อยากให้ผมทำอะไรครับ?”แววแห่งความภาคภูมิใจฉายวาบในดวงตาของเซี่ยหว่าน จากนั้นก็พูดว่า “ช่วยปกป้องฉันได้ไหม?”ซือเยี่ยนขมวดคิ้ว “ไม่ได้ครับ ผมทำตามคำสั่งของท่านประธานลู่เท่านั้น”เซี่ยหว่านก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง “แต่ถ้านายไม่ปกป้องฉัน ฉันก็จะตาย เธอต้องฆ่าฉันแน่ ๆ เพราะฉันแย่งสือเยี่ยนไป…”ซือเยี่ยนขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คือ…ผมขอคิดดูก่อนได้ไหมครับ? แล้วก็คุณเซี่ย ที่นี่ไม่ปลอดภัย ผมส่งคุณกลับไปก่อนดีกว่า”เซี่ยหว่านพยักหน้า “ได้”รถแล่นออกไปในความมืด บนถนนเล็ก ๆนิ้วของฉินโหย่วหานวางอยู่บนพวงมาลัย มองไปที่หลินเซียงอย่างนึกสนใจ “คุณเห็นหมดแล้วใช่ไหม?”สีหน้าของหลินเซียงดูเหม่อลอยเล็กน้อย “เห็นแล้ว…”ฉินโหย่วหานพูดว่า
ดวงตาของซือเยี่ยนเป็นประกายขึ้นทันที รีบวิ่งไปที่ตู้คอนเทนเนอร์นั้น พลางตะโกนถาม “คุณเซี่ย ใช่คุณหรือเปล่า คุณเซี่ย?”“ปัง ๆ!”เสียงดังออกมาจากตู้คอนเทนเนอร์นั้นอีกครั้ง ถือเป็นการตอบรับซือเยี่ยนดีใจมาก จากนั้นก็เริ่มตรวจสอบกุญแจของตู้คอนเทนเนอร์ เนื่องจากตู้คอนเทนเนอร์แถวนี้ถูกทิ้งร้าง กุญแจจึงไม่ใช่แบบพิเศษอะไร เขาหาหินมาทุบสิบกว่าครั้ง จนกุญแจพังเขาเปิดตู้คอนเทนเนอร์ ก็เห็นเซี่ยหว่านถูกมัดมือมัดเท้านอนอยู่ข้างใน ตอนนี้น้ำทะเลไหลเข้ามาถึงหูของเซี่ยหว่านแล้วเมื่อเซี่ยหว่านเห็นซือเยี่ยนก็ร้องไห้ออกมาซือเยี่ยนเข้าไปพยุงเซี่ยหว่านขึ้น จากนั้นก็แกะเชือกที่มัดตัวเธอออก แล้วดึงเทปที่ปิดปากเธอออก“อ๊ะ…”เซี่ยหว่านอุทานออกมาสั้น ๆ จากนั้นก็พูดทั้งน้ำตาว่า “หลินเซียง! ต้องเป็นนังหลินเซียงแน่ ๆ ที่จงใจเล่นงานฉัน ต้องเป็นเธอที่ส่งคนมามัดฉันไว้ที่นี่!”ซือเยี่ยนชะงักไป “แต่ผมติดตามคุณหลินตลอด เธอไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นเลยนะครับ”เซี่ยหว่านจับแขนเขา “ซือเยี่ยน ฉันช่วยสือเยี่ยนไว้ แต่หลินเซียงกลับจะฆ่าฉัน นายต้องช่วยฉันแก้แค้นนะ!”ซือเยี่ยนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ท
น้ำทะเลเริ่มหนุนแล้วตู้คอนเทนเนอร์ที่อยู่ไกลออกไปดูเหมือนสัตว์ประหลาดที่ตั้งตระหง่านอยู่ในความมืด กลืนกินคนข้างในทีละเล็กทีละน้อยหลินเซียงจ้องมองไปทางนั้นอย่างใจเย็น แต่ความมืดที่อยู่ไกลทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นกระบวนการน้ำขึ้นได้อย่างชัดเจนภาพเหตุการณ์ที่เธอถูกขังอยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ผุดขึ้นมาในหัว มือและเท้าถูกมัดไว้ ร่างกายเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและขอความช่วยเหลือเฝ้าดูความตายเข้ามาใกล้ แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลยเซี่ยหว่าน ตอนนี้เธอคงรู้สึกแบบนี้ใช่ไหม?หลินเซียงหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่มองต่อในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือก็ยื่นมาตรงหน้าเธอ“หืม?”หลินเซียงมองไปที่ฉินโหย่วหานด้วยความสงสัยรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของฉินโหย่วหาน “ผมติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้บนตู้คอนเทนเนอร์นั้นด้วย คุณจะได้เห็นท่าทีที่สิ้นหวังทั้งหมดของเซี่ยหว่าน”เขามองเข้าไปในดวงตาของหลินเซียง “อยากดูไหม?”หลินเซียงประหลาดใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ฉินโหย่วหานพูดว่า “ไม่ต้องแปลกใจ ผมแค่รู้สึกว่า ถ้าไม่ได้เห็นกับตาว่าคนที่เคยทำร้ายตัวเองได้รับโทษ แล้วโทษนั้นจะมีความหมายอะไร?”สายตาของเขาเหม่อลอยไปชั่วขณะ
ซ่งซ่งหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะเอามือขยี้ผมในขณะนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสายจากประธานบริษัทซ่งซ่งสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะรับโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ?”“ซ่งซ่ง ทางคุณฟู่แจ้งมาว่าแบบมีปัญหา แถมยังบอกว่าคุณไม่ยอมรับโทรศัพท์เขา เธออยากจะทำให้สตูดิโอของเราพังทั้งบริษัทเลยหรือไง? รีบโทรกลับหาคุณฟู่เดี๋ยวนี้เลย…”“ฉันจะลาออก”ซ่งซ่งพูดอย่างเรียบเฉยอีกฝ่ายชะงักไป “ว่าไงนะ? จะลาออก? ล้อเล่นหรือเปล่า? เธอคงรู้นะว่าการลาออกของเธอจะส่งผลอะไรบ้าง?”ซ่งซ่ง “อืม ฉันรู้ค่ะ แต่ผลที่ตามมาทั้งหมด ฉันจะรับผิดชอบเอง”อีกฝ่ายยิ่งงงเข้าไปใหญ่ “เธอเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? แค่ทำโปรเจกต์นี้เสร็จ รายได้ของเธอจะมหาศาลเลยนะ”ซ่งซ่งแสยะยิ้ม “แต่ถ้าทำไม่เสร็จล่ะคะ? ฟู่จิ่นซิ่วคอยหาเรื่องฉันอยู่ตลอด ฉันเหนื่อยแล้ว ไม่อยากเล่นกับเขาต่อแล้วค่ะ”“เธอ…” อีกฝ่ายคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็พูดอะไรไม่ออกซ่งซ่งพูดอย่างใจเย็น “แค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ”พูดจบก็วางสายทันทีอยู่ไปก็ไม่มีความหมายไปดีกว่าออกจากเมืองอวิ๋นไปซะแต่เธอต้องคิดให้ดีว่าจะพูดเรื่องนี้กับหลินเซียงอย่างไรคนอย่างฟู่จิ่นซิ่ว เธอไม่กล้ามีเรื่อ
สีหน้าของสวีซินหรานดูไม่ดีขึ้นมาทันที “เธอหมายความว่ายังไง?”หลินเซียงหัวเราะเบา ๆ “ฟังไม่ออกเหรอ? ฉันกำลังเยาะเย้ยเธอไง เห็นเรื่องพวกนั้นแล้ว ที่เธอทำได้ก็แค่นั่งอยู่ในออฟฟิศแล้ววิจารณ์คนอื่น อย่างมากเข้าหน่อยก็เป็นนักเลงคีย์บอร์ดในอินเทอร์เน็ต เธอมีความสามารถอื่นอีกไหม?”สวีซินหรานลุกขึ้นยืนทันที สีหน้าของเธอดูแย่มาก “หลินเซียง เธอคิดว่าฉันกลัวเธอเหรอ? ตอนนี้เธอไม่มีที่พึ่งแล้ว!”“อ้อ แล้วไง?” สีหน้าของหลินเซียงยังคงเรียบเฉย “อยากจะฆ่าฉันเหรอ?”สวีซินหรานกัดฟัน รู้สึกโกรธมาก ผู้หญิงคนนี้เมื่อก่อนไม่เคยพูดอะไร แต่พักหลังมานี้ไม่รู้เป็นอะไร พอเธอเยาะเย้ย หลินเซียงก็ตอบโต้กลับทันที!แถมเธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเซียงเลย!หลินเซียงเบนสายตา “เอาเวลาไปพัฒนาผลงานของตัวเองดีกว่า อิจฉาคนอื่นไม่ได้ทำให้เธอดีขึ้นหรอกนะ แต่มันจะทำให้เธออัปลักษณ์มากขึ้น”“เธอ!”สวีซินหรานอยากจะพุ่งเข้าไป แต่ถูกคนสองคนห้ามไว้ทันทีบรรยากาศในออฟฟิศตึงเครียดขึ้นทันทีแต่หลินเซียงกลับไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ ก่อนจะเริ่มทำงานของเธอต่อไปสวีซินหรานถูกกดให้นั่งลงบนเก้าอี้ มองหลินเซียงด้วยสายตาอาฆาต รอก่อนเถอะ สั
"อืม ค่ะ"หลินเซียงพยักหน้า เดินไปที่ลิฟต์โดยตรงเพื่อรอซืออวี่กลับมาเธอก้มลงมองโทรศัพท์ และในขณะนั้นเอง ประตูลิฟต์ก็เปิดออก พร้อมกับเสียงประหลาดใจที่ดังขึ้น"คุณผู้หญิง?"หลินเซียงเงยหน้าขึ้น เห็นซ่งจั่วเดินออกมาจากลิฟต์ บนใบหน้ามีร่องรอยของความดีใจ "คุณมาเยี่ยมท่านประธานลู่เหรอครับ?"สีหน้าของหลินเซียงเรียบเฉย ก่อนจะส่ายหน้า "เปล่าค่ะ"ซ่งจั่วชะงัก เอื้อมมือลูบจมูกตัวเอง เห็นได้ชัดว่าหลินเซียงมีท่าทีเย็นชา เขายิ้มอย่างอึดอัด แล้วพูดกับตัวเองว่า "ท่านประธานลู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พักอยู่ชั้นนี้เหมือนกัน คุณผู้หญิงจะไม่เข้าไปเยี่ยมหน่อยเหรอครับ?"หลินเซียงมองเขาอย่างใจเย็นแล้วพูดว่า "ซ่งจั่ว ฉันกับลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วนะคะ""หือ?" ซ่งจั่วชะงัก แล้วก็เข้าใจความหมายของเธอ ยิ้มอย่างรู้สึกผิด "ขอโทษครับ คุณหลิน"สีหน้าของหลินเซียงจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อยแต่ซ่งจั่วก็ยังไม่ยอมไปไหน ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ เธอหลินเซียงถามว่า "มีอะไรอีกหรือเปล่า?"ซ่งจั่วกัดฟันแล้วพูดว่า "คุณหลินครับ อย่างน้อยพวกคุณก็เคยเป็นสามีภรรยากัน ท่านประธานลู่ได้รับบาดเจ็บ คุณจะไม่เข้าไปดูหน่อยเหรอ?"คิ้วที่สวยงา
"สวัสดีครับคุณหลิน ผมชื่อเฉินลู่""ผมชื่อเฉินเจียง"เมื่อทั้งสองพูดจบ บรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบงันอย่างน่าประหลาดหลินเซียง "หมดแล้วเหรอ?"เฉินลู่และเฉินเจียงมองหน้ากัน เฉินลู่พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ว่า "หมดแล้วครับ"หลินเซียงหัวเราะออกมา แล้วถามว่า "พวกคุณถนัดอะไรบ้าง? ต้องการค่าจ้างเท่าไหร่?"เฉินลู่และเฉินเจียงมองหน้ากันอีกครั้ง แล้วมองไปที่ฉินโหย่วหานพร้อมกันฉินโหย่วหานยกมือนวดหน้าผากอย่างจนปัญญาแล้วพูดว่า "พวกนายนั่งลงก่อน"เฉินลู่และเฉินเจียงนั่งลงทันทีฉินโหย่วหานจึงแนะนำสถานการณ์ของพวกเขาอย่างง่าย ๆ แล้วพูดในที่สุดว่า "เรื่องค่าจ้าง เธอจะให้เท่าไหร่ก็ได้"หลินเซียงส่ายหน้าแล้วพูดว่า "ให้เท่าไหร่ก็ได้ไม่ได้ พวกเขาต้องคุ้มครองความปลอดภัยของฉัน แต่รอบตัวฉันไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ นี่ถือเป็นงานที่อันตรายมาก คุณจ่ายค่าจ้างให้พวกเขาเท่าไหร่ล่ะ ฉันจะให้สองเท่า"ฉินโหย่วหานเลิกคิ้ว "ใจป้ำขนาดนี้เลยเหรอ? งั้นผมขอสมัครเป็นบอดี้การ์ดให้คุณด้วยได้ไหม?"เฉินลู่และเฉินเจียงรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีไม่จริงน่า?พี่หานจะมาแย่งงานพวกเขาหรือ?อย่างนั้นไม่ได้!ถ้าหลินเซียงจ้างพวกเขา
ฟู่จิ่นซิวขบเม้มติ่งหูของเธอ "นี่ลงโทษที่คุณมายั่วโมโหผม"ซ่งซ่งกัดไหล่ของเขาทันที สิ่งที่ตามมาทำให้เธอถึงกับสบถด่าไม่ออกคนคนนี้มันร้ายกาจเกินไปแล้ว!…หลินเซียงนอนหลับสบายตลอดคืนอาจเป็นเพราะมีซ่งซ่งอยู่ข้าง ๆ เธอจึงรู้สึกสบายใจมากเธอลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า "ซ่งซ่ง ตื่นได้แล้ว ฉันจะทำบะหมี่ให้กิน อยากกินบะหมี่อะไร?"เธอพูดพลางลุกขึ้น แต่เมื่อมองไปข้าง ๆ กลับไม่เห็นซ่งซ่งหายไปไหน?หลินเซียงตกใจ รีบใส่รองเท้าออกไปตามหาแต่ซ่งซ่งไม่อยู่ในห้องเธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรตาม แต่โทรศัพท์ของซ่งซ่งกลับดังอยู่ในห้องนอนสีหน้าของหลินเซียงดูไม่ดีทันที!เกิดอะไรขึ้น?ซ่งซ่งไปไหน?ทำไมไม่พกโทรศัพท์ไปด้วย?ในสังคมปัจจุบัน พรวดพราดออกจากบ้านโดยไม่เอาเงินสดไปยังได้ แต่ขาดโทรศัพท์ไม่ได้เด็ดขาดแล้วซ่งซ่งออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่?ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย?ขณะที่หลินเซียงกำลังคิดอยู่ จู่ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหลินเซียงรีบไปเปิดประตู เห็นซ่งซ่งยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า ดูอ่อนแรงเหมือนถูกสูบพลังไปจนหมด"ซ่งซ่ง เธอไปไหนมา?" หลินเซียงจับมือเธอถามซ่งซ่งยกยิ้มแล้วพูดว่า "เม